PART I

ORIGIN, NATIONALITY, LANGUAGE

AND THE NATION (CITY-STATE) OF THE MACEDONIANS

ΜΕΡΟΣ Ι

Η  ΚΑΤΑΓΩΓΗ (ΕΘΝΙΚΟΤΗΣ), Η ΓΛΩΣΣΑ

ΚΑΙ Η ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ

A.  THE ORIGIN AND THE NATIONALITY OF THE MACEDONIANS

THE MACEDONIANS ARE PELASGEANS DORIANS,

HENCE AUTHENTIC, PURE GREEKS/HELLENES

 1. The ancient historian Herodotus (A, 57 - 58 in cross-correlation with G, 43 and other) reports that the Macedonians are Greeks and specifically from Dorian origin, the same sect/race with the Spartans, Corinthians and others, the same nation that in Peloponnesus it is called “Dorian” and in Pindos it is called “Makedno (Macedonia)”. The historian also reports that initially all the world was the residence of barbarians, and that afterwards the Dorians broke-away and created a separate nation, the Greek nation, and subsequently joined this nation all the Pelasgoeans (sects/races of the Pelasgoeans, who consisted of: the Dorians, Iones or Athenians, the Aeoleans or Thessalians and the Achaeans or Argoeans), and also several other barbaric sects (races).i.e.:

 “Later (the king of Lydia) started forth to examine who between the Greeks were the most powerful, that he could make friends with. And while researching it, he found out that the Spartans (Lakedaimoneans) and Athenians stood apart from all others, the first among the Dorians, and the second among the Iones. Because these nations (races) were the most known, indeed from the old years, the last one Pelasgoean, and the first Greek. The Athenians had never left Attica, their original place of inhabitance, while the others had migrated from place to place. Because, as long as Deukalion reigned they lived in Fthiotida, while in the years of Doros’s reign, the son of Hellene, they lived in the slopes of Ossas and Olympus, the country that is called Istiaiotida. And since, having been driven out from Istiaiotida by the Kadmeans, they lived in Pindos under the nation named Makednon. From there again they migrated and went to Dryopida, and from there they finally moved to the area where they now occupy, that is to say in Peloponnesus, and they were named the Dorian nation. “The Greek nation since its creation, has always spoken the same language, that is my conviction, since however separated from the Pelasgoean, which was weak and small in the beginning, it later grew larger and mupltiplied in nations as it was mainly joined by the Pelasgoeans and also by several other barbaric races. Finally, I believe that the Pelasgoean nation because previously was barbaric, it never gained greatness” (Herodotus A, 57 - 58).

“The Greek fleet in the Battle of Salamis consisted of the following: From Peloponnesus the Lakedaimoneans/Spartans with 16 ships, the Corinthians with an equal number of ships, which is what they also contributed to the battle of Artemision. The Sikyoneans with ten ships, the Epidaureans with ten, the Troizeneans with five, the Ermioneans with three. All these, except the Ermioneans belong to the Dorian and Makednon/Macedonian nation, who came to Peloponnesus from Erineon and Pindos, and the last one from Dryopida. The Ermioneans are true Dryopeans, who were driven away from the land called Dorida by Hercules and the Maleans. From the Peloponneseans, the above were all the races that contributed to the fleet (that is to say the Greek fleet in the Battle of Salamis)”, (Herodotus, H 43).

2. The ancient writer Stravon (Geographics 7), in regard to the nationality of the Macedonians, clearly reports that the Macedonians are Greeks, i.e.:

«Εστίν με ουν  Ελλάς και η Μακεδονία, νυνί μέντοι τη φύσει των τόπων ακολουθούντες και τω σχήματι χωρίς έγνωμεν από της άλλης Ελλάδος τάξαι και συνάψαι προς όμορον αυτής Θράκης…» (Στράβων Γεωγραφικά, 7).

3. The ancient writer Apollodoros (C 8) reports that the Macedonians are from Pelasgoean origin. Specifically he reports that the children of Zeus and Niobi were Argos and Pelasgos, and that from them all the Peloponnesians and others were named Pelasgoeans. He also reports that son of Pelasgos was Lykaonas, the king of the Arcadians, who with several different women had 50 sons:

Thesproto, Makedno, Mainalo, Fthio, Lykio, Orchomeno… and thus, the Pelasgoeans spread throughoutn Greece and in other lands as well, i.e.:

“Pelasgos had 50 children with many different women:

«επανάγωμεν δε νυν πάλιν επί τον Πελασγόν, όν Ακουσίλαος μεν Διος λέγει και Νιόβης, καθάπερ υπέθεμεν, Ησίοδος δε αυτόχθονα. τούτου και της Ωκεανού θυγατρος Μελιβοίας, ή καθάπερ άλλοι λέγουσι νύμφης Κυλλήνης, παῖς Λυκάων εγένετο, ός βασιλεύων Αρκάδων εκ πολλών γυναικών πεντήκοντα παίδας εγέννησε)· Melainea, Thesproto, Helix, Nyktimon, Pefketion, Kafkona, Mikistea, Oplea, Makarea, Makednon, Oron, Polichon, Akontin, Evemona, Agkeora, Archevatin, Karterona, Aegeona, Pallanta, Evmona, Kanithon, Prothoon, Lynon, Korέthonta, Mainalon, Tilevoan, Fysion, Fasson, Fthion, Lykion, Aleferon, Genetora, Voukoliona, Soklea, Finea, Evmeten, Arpalea, Porthea, Plato, Aimona, Kenethon, Laeon, Arpalykon, Heraeia, Titan, Mantinea, Klei[tora, Stymfalon, O[rchomenon.” (Apollodoros, C, 8, 1)

4. The ancient writer Arrian reports that: “The Macedonians boast about their Argoean origin”, (Appian from Macedonia 2).

5. The vice regent (and later king) Amyntas of Macedonia proclaims to the king of Persia Farnabazo through those he has sent to ask him for land and water as symbols of subjugation, the following:

“ to your king who has sent you here make it known that one Greek (Hellene), the regent of Macedonia, has treated you extremely well and with great care… ( Herodotus, book  E, 20).

6. The king of Macedonia Alexander A, son of Amyntas, goes to Athens and makes a speech (as a Greek himself) warning the Athenians and the other Greeks (Athenians and Spartans) concerning the intention of the Persians to invade Greece.  They at once, upon hearing this, hastened to the outpost where they found Alexander, who addressed them as follows:

"Men of Athens, that which I am about to say I entrust to your honour; and I compel you to keep it secret from all except Pafsanias, so that it may not be used against my own destruction. Had I not have greatly at heart the common welfare of all Greece, I would not be making this speech; but I am myself a Greek by descent, and I would not willingly or otherwise see Greece comprise freedom for slavery…. (Herodotus Book 9, 45)

7. The Old testament (Daniel G and Makkavian Ch. 1, 1 - 10) clearly report that Alexander The Great and the Macedonians are Greeks. (For more see below)

ALEXANDER’S LETTER TO

THE PERSIAN KING DARIUS

(In this letter, Alexander the Great explains who he is and his army’s nationality, and the exact reasons for his military campaign against the Persian King Darius)

“Your ancestors invaded Macedonia and the rest of Greece and committed horrific crimes, pillages and disasters to our people without any provocation or wrongdoing from us at all. Now, that I have become king of all Greeks, I have come to Asia in order to avenge your unprovoked crimes and disasters you have committed against us.... In addition, you have helped the Perinthians, who unjustly wronged my father, while Ohus sent his army to Thrace, which was territory in our possession. Furthermore, my father was assassinated by a conspiracy that you organized, as you yourselves have advertised and propagated throughout the world...... I have therefore, undertaken this military campaign against you, because you started the animosity...." (Arrian B 14, 4).

THE MACEDONIANS

AND THE OLYMPIC GAMES

The  Macedonians participated in the Olympic Games, competition allowed only for Greeks, while the day that Alexander The Great was born Parmenion defeated the Illyrians in a big battle, i.e.:  “In regard to Alexander’s origin from his father’s side that he was descendant of Hercules by way of Karanos, and that from his mother’s side he was descendant of Aiakos, by way of Neoptolemos, these are henceforth accepted facts…. And to Philip II, who had just conquered Potidea simultaneously came three messages. First, that the Illyrians were defeated by Parmenion in a big battle, second, that he had won in the horse-riding event in the Olympic Games and third, the birth of Alexander, (Plutarch, Alexander 1 - 3).

 Macedonian Olympic champions: King Alexander A’, in the 80th Olympic Games, 460 B.C. ran the Stadium and came-in second by the slight margin of the chest. King Archelaos Perdikas, competed in the 93rd Olympic Games, 408 B.C. and won in Delphi in the tethrippon event. King Philip B΄won three times in Olympic competition: In the 106th Olympic Games, 356 B.C. won the horse race. In the 107th Olympic Games, 352 B.C. he ran and won the tethrippon event. In the 108th Olympic Games, 348 B.C., he won the synorida event. Kliton won the Stadium event in the 113th Olympic Games, in 328 B.C. Damasias of Amfipolis ran the Stadium event and won. In the 115th Olympic Games, in 320 B.C. Lampou the Filippisios, was the  winner in tethrippon. In the 119th Olympic Games, in 304 B.C.Antigonos ran the Stadium event and won. In the 122nd Olympic Games, in 292 B.C. and the 123rd Olympic Games 288 B.C. Selefkos ran the Stadium event and won. In the 128th Olympic Games, 268 B.C., he won over a woman athlete from Macedonia in the event ‘syromenon’. The writer Pafsanias reports: “Winner they say in the ‘synorida’ event was declared a woman athlete from Velestich from coastal Macedonia”.

Similarly biographer Plutarch reports that Philip II, father of Alexander The Great, engraved in the currencies the victories of his chariots in Olympia (see Plutarch Alexander 4), as well as that Parmenion, Philip’s general and Alexander The Great, won in horse racing in the Olympic Games (see Plutarch, Alexander 3).

THE GREAT FLOOD (CATACLYSM)

AND THE BROTHERS: GRAIKOS, HELLENE, MAKEDON, AND MAGNIS

The ancient writer Hesiod (Catalogue of Women or Eoiae), who is one of the most ancient writers of the world, reports that Graikos, Hellene, Magnis and Makednon, that is to say the ancestors of current day Hellenes or Greeks are brothers, the children of Zeus and Pandora, daughter of  Defkalion, the only person that survived with his wife the great flood (cataclysm) that occurred during his reign (the flood of Defkalion), which is identified with that of Noah by the Jews and according to the Pario Chronicle the flood of Defkalion occurred in 1265 before Diognetus = 1529 B.C., “and the daughter in the house of the noble Defkalion, Pandora with the king of the gods Zeus, heavily engulfed in love with the god of the sky and thunder gave birth to the joyful Graikos. Herself again conceiving with Zeus gave birth for the thunderbolt god two sons, Magnis and Makedon the delightful, who lived in the slopes around the mountain ranges of Pieria and Olympus. Magnis had two sons, Diktis and Polydektis, while Hellene, the bellicose king had three sons: Doros, Xouthos and the delightful Aiolos .....” (Hesiod, Catalogue of Women or Ioiai 1-6,”)

Τhe Pario Chronicle and the ancient writers Aristotle (meteorological 1352 a), Apollodoros (A 7,3) report that the naming terms Greeks and Greece initially were Graici and Graecia – Greece - Greeks (Latin Graecia – Graeci, Greek Γραικία – Γραικοί) derived from the name of the first brother with the name Graikos (Graecus, Γραικός), and subsequently Hellas – Hellenes (Greek Ελλάς, Έλληνες), derived from the name of the other brother named Hellene (Greek Ελλην), because this name came to symbolize ‘more powerful’.

Τhe Pario Chronicle also reports that in 1521 B.C. Hellene, the son of Defkalion, reigned in Fthiotida and then renamed Hellenes all those who previously were called Graikoi.

THE MACEDONIANS AND THE EGYPTIANS

The ancient writer Diodoros reports that the Egyptians claim that the Greeks just as the rest of the other people of the world are descendants of the human couple that was created first in Egypt, as well as that the country from Pontus up to Attica, Peloponnesus, etc., hence the country that today is called Greece, was called by the Egyptians Macedonia, a name taken from Macedon, the son of the king of Egypt Osiri and Isida, that is to say Macedon, who became king of this country when it was conquered by the Egyptians during the reign of Osiri. That is to say, the Egyptians say something that is roughly the same that is being said by the Jews (that is, their descendants are all the other nations), and simultaneously correlating Greece with Macedonia, or simply calling Macedonia what we call Greece, i.e.: “The Egyptians claim that during the genesis (creation) of life, the first people were created in Egypt and from there they spread in the various places of the world (planet), and this because the climate in Egypt is temperate and also due to the natural fertility of the areas around Nile….”. Diodoros Sikeliotis, (Book 1, 10).

 “Osiri’s sons were Anoubios and Macedon, who were known for their bravery. They wore elements of skin from animals on their equipment. Anoubios wore dog-skin and Macedon wolf-bust... Osiris while touring the world passed from Pontus into Europe. In Thrace he killed the king of the barbarians Lykourgos, who opposed him in his actions, while Maronas who was old was spared and left to supervise the culture of plants that had imported in his country which was named Maroneia. He left his son, Macedon, as king in the country which was named after him Macedonia, while to Triptolemo he assigned the oversight of agriculture in Attica .....”. Diodoros Sikeliotis, (Book 1, 18-20).

B. THE LANGUAGE OF THE ANCIENT MACEDONIANS

The ancient writers, Greeks and Romans, report that the ancient Macedonians were Greeks and spoke Greek, i.e.:  "While there (in India), Nearchus’s sailors saw a stranger who wore the Greek mantle, behaved like the Greeks and spoke Greek. The first Greeks that saw him said that they were surprised, overtaken by emotion and that they all cried. To them, it was such an unexpected event after having suffered so many hardships, to meet another Greek and to hear the Greek language. They asked him where does he come from and who is he? He told them that he had come from the camp of Alexander and that the camp and Alexander himself are not far from here. Upon hearing this, applauding and shouting they all went to Nearchus”, Arrian's, (India 4, 33, page 195).

“…the Aetoleans, Akarnaneans and Macedonians, were people who spoke the same language, and who from time to time were united or separated due to insignificant causes and events that occur in the course of human events..." Livius, (History of Rome, book XXX paragraph ΧΧΙΧ).

The Aetoleans and Akarnaneans were undeniably Greek races. In one other circumstance Livius writes: “… General Paulus sat in his official seat surrounded by a crowd of Macedonians… his statements were translated in Greek and were repeated by the interpreter Gnaeus Octavius…”. Livius, (History of Rome, Book XLV, paragraph XXIX). If the crowd of Macedonians in this gathering did not speak Greek, then why the Romans felt the need to translate the statements of Paulus in Greek?

 It is noted that:

 a) That the Macedonians were Greeks and that they spoke and wrote always Greek. Irrefutable proofs are also the Macedonian signs (i.e., see here the Macedonian inscription from the hommages of Macedonians in Athena Poliada, as well as, the Macedonian currencies), i.e., see here the currency of Philip and Alexander, to which as we see, the Macedonians not only spoke and wrote Greek, but had also the same religion, as well as the same customs and traditions with the other Greeks, since after all in the Macedonian currencies we see the star and sun of the Dorians, and other..(compare for example with the currencies of Itanos, Lyktos, Ierapytnas, and others of Crete).

 b) Because ancient Greece was not a united, single state, but many “city-states”, each one of them had also developed its own language which today it is called dialect - the reason for which the ancient writers report, for example: “Alexander spoke Macedonian”, “Macedonian language” “ Greek language” (= the common language) and others, but also for example: Philip the Macedonian, Minoas the Kretan, Apollodoros the Athenian, and others.

c) Roughly, the ancient Greek dialects-languages were: Dorian (spoken by the Spartans, Macedonians, and others.), Ionean (spoken by the Athenians, the islanders, and others.), and Aeolian (spoken by the Thessalians, and others). Something that is in effect, to a limited degree, even today. A difference, for example, in the language of the Macedonians from other Greek dialects (languages) is said to be the following: “ the [Delfians do not use the letter B in place of F, as the Macedonians do that says [Bilippos], [Balakros] and [Beroniki], and instead of the letter P they naturally say “patein” “batein” and “pikron” “bikron”. “Obysous” (= the month of oracles), therefore, is “Opysous”. 

C. ETYMOLOGY OF THE NAME “MAKEDNOS” AND “MACEDONIA”

The name “Macedonia”, from which derived: Macedon (ios) = Macedonian or MaKedon, such as: Magnis, Maketis and other, etymologically emanates from the Dorian root mak - from which derive the following: makos or (in the Ionian dialect) = length, magnus = big = long, such as spaghetti and other, as well as the compound words: Macedonia, makednos - Mάkednos… In Odyssey (G' 106) it is reported as “οία τε φύλλα μακεδνής αιγείρειο”, where the word “makednis” reveals the adjective “makednos, or, - os”, that is translated into ‘evmikei’, that is to say with ‘makos’ or (in the Ionian dialect) meaning ‘length’ and consequently “Makednos” meaning ‘maketis (evmikeis = tall’, referring to man and Macedonians = ‘evmikeis = tall men, and thus “Macedonia” =  the long country.

Specifically, the name “[Maked] (a) [nos]” obviously is a compound word, derived from “makos” (in the Ionian dialect) = length and “[έd] (a) [nos]” or “[ed] (a) [nόs]”. The word “makos” or (in the Ionian dialect) length = the mak(r)os, from which derive: big, more, major, magnus, grand, such as spaghetti… however, different is the word: “makkos” with two ‘kk’ or contemporarily “makos”. The word “edanos” (Iliad N 172) with the tone in the suffix it means pleasant, odoriferous, “ednon” = sweet, savory, odoriferous and other, from “edos > idy” and “idos, idomai” = pleased, satisfied. With this etymology “makednos” means maketis = (long, tall) and edanos (sweet, likeable, beautiful) meaning man. The word “[ed] (a) [nos],” with the tone in the first syllable means either the nation (derivative: “seat, capital”), Dorida, cradle of the Dorians or the gift - the gifts (from ‘edna’, ‘ednaomai’-‘omai’, ‘ednoo’-‘o’ = gifts, I give away), hence “ednoi” - mak-ednoi = Dorians - it is reminded that the Macedonians are of Dorian origin.

With this etymology “makednos” = maketis = (long, tall). Dorian (that is, “Dorians trichaikes) and Macedonia = the great Dorida.

D. THE COUNTRY (NATION) AND THE CAPITAL OF THE MACEDONIANS

 The ancient writer Thucydides (E and Z) reports that Macedonia distinctly differentiated into two large geographic regions (sections), Upper and Lower Macedonia. The ancient writer Xenophon (Greek E) reports that the largest city of Macedonia was Pella and, historian Herodotus calls Macedonia the country that lies beyond lake Prasiada and Dysodous mountain, that is, the  country that is bordered from the North by the river Penaeus and mount Olympus. The first Capital of the Macedonians was Edesa, until Perdikkas, 7th century B.C., founded one other in Aiges (= Vergina). From there in the 5th century B.C. the seat (capital) was transferred by Archelaos to Pella. Today (continuing from the Byzantine period) capital of Macedonia is Thessaloniki.

The ancient writer Skylakas (Greece’s Tour), in regard to the country of the Macedonians, reports:

 «Από δε Πηνετού ποταμού Μακεδόνες εισίν έθνος και κόλπος Θερμαίος. Πρώτη πόλις Μακεδονίας Ηράκλειον, Δίον, Πύδνα πόλις Ελληνίς. Μεθώνη πόλις Ελληνίς και Αλιάκμων ποταμός, Αλωρός πόλις και ποταμός Λυδίας, Πέλλα πόλις και βασίλειον εν αυτή και ανάπλους εις αυτήν ανά τον Λυδίαν. Άξιος ποταμός, Εχέδωρος ποταμός, Θέρμη πόλις. Αίνεια Ελληνίς, Παλλήνη άκρα μακρά εις το πέλαγος ανατείνουσα, και πόλεις αίδε εν τη Παλλήνη Ελληνίδες. Ποτίδαια εν τω μέσω το ισθμόν εμφράττουσα, Μένδη, Άφυτις, Θραμβηϊς, Σκιώνη, Κανάστραιον της παλλήνης ιερόν ακρωτήριον. (Σκύλακας, Περίπλους- περί Μακεδονίας)

Provinces of Macedonia: Almopia, Bisaltia, Botiaia, Elimia, Eordaia, Idonis, Imathia, Kristonia, Lygkistis, Mygdonia, Odomantiki, Oresteias, Paionia, Pelagonia, Pieria, Sintiki, Chalkidiki.

Cities of Macedonia: Aigai, Pella, Bergina, Orestis, Argos, Orestikon, Heraklia, Dion, Thessaloniki, Amfipolis, Philippoi, Methoni, Pydna, Antigoneia, Gariskos, Olynthos, Aiani, Eratyra, Gortynia, Atalanti, Eidomeni, Gortynia, Arnissa, Apollonia and others.

Mountains of Macedonia: Olympus, Askion, Bermion, Vernon, Boion, Boras, Barnous, Kerkini, Messapion, Pieria mountains and others.

 It is also noted, that:

1) Herodotus reports that in Macedonia apart from the Macedonians there also lived certain other races, such as the Paiones and others: “Xerxes passing-by near the areas inhabited by the Paioneans, Dobiraeans and the Paioplaeans, who lived North of Pangaiou, proceeding West until arriving to the river Strimon and the Idonikian city Hiona, which was then governed by Vogis”.

According to Homer, the Paioneans were also of Pelasgean origin, hence Greek races, i.e.: “The bow-bearing Paioneans, the Pelasgeans’s divine race”, Iliad, (K  450-455). However, the Paioneans during the Persian wars, because they sided with the Persians, left from fear of reprisal by the Macedonians and went to Asia Minor, in order to have the protection of the Persians. In Macedonia also lived the Agrianeans, who helped Alexander The Great in his campaign in Asia and that today it is believed that they are the so called «Pomakoi».

2) Neighbors of the Macedonians were the Thraceans (Greek race), the Skytheans (region of current day Romania) and Illyrians (= the races North of Hepeiros).

THESSALONIKI, THE CURRENT CAPITAL OF THE MACEDONIANS

( THE NAME AND ORIGIN OF THESSALONIKI)

The ancient writer St. Vyzantios reports that the founder of Thessaloniki is King Philip II of Macedonia, the father of Alexander the Great. This report is confirmed and validated by a base of an ancient statue that has been found in Thessaloniki with the inscription “ THESSALONIKI PHILIP’S QUEEN”, as well as from the etymology of the name “Thessaloniki” (Thessalo = Thessalian and niki = Victory, thus Thessaloniki or Τhessalonikeia, meaning victory over the Thessalians).

King Philip II of Macedonia, as it is known from history, defeated during the III Sacred War (355-352 B.C.) the Thessalian Army, and had a daughter (half-sister of Alexander the Great) whose name was Thessaloniki, a name apparently given to her due to her father's victory over the Thessalians.    

In addition, the ancient writer Stravon reports that Kassandros in 316 B.C. united and gathered the people of the various districts of the Thermaic gulf into a single city which he named after his wife’s name Thessaloniki, who was the half-sister of Alexander the Great.

Therefore, Thessaloniki according to these two reports was built during the period of Philip's daughter Thessaloniki, and after the Macedonian victory over the Thessalians (352 B.C), and specifically sometime between (352–316 B.C.).

Α.  Η  ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΚΑΙ Η ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ

ΟΙ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΕΛΑΣΓΟΙ ΔΩΡΙΕΙΣ,

ΑΡΑ ΠΡΩΤΟΚΛΑΣΑΤΟΙ, ΚΑΘΑΡΟΑΙΜΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

1. Ο αρχαίος συγγραφέας Ηρόδοτος (Α, 57- 58 και σε συσχέτιση με το Η, 43 κ.α.) αναφέρει ότι οι Μακεδόνες είναι Έλληνες και μάλιστα δωρικής καταγωγής, ίδιου έθνους με τους Σπαρτιάτες, Κορίνθιους κ.α., του έθνους εκείνου που στην μεν Πελοπόννησο λέγεται λέει «δωρικό» και στην Πίνδο «Μακεδνό». Αναφέρει επίσης ότι αρχικά όλος ο κόσμος ήταν κατοικία βαρβάρων και μετά αποκόπηκαν οι Δωριείς και απετέλεσαν ξέχωρο έθνος, το Ελληνικό και μετά προσχώρησαν σ’ αυτό όλοι οι Πελασγοί (φύλα των Πελασγών ήταν λέει οι Δωριείς, οι Ίωνες ή Αθηναίοι, οι Αιολείς ή Θεσσαλοί και οι Αχαιοί ή Αργείοι.), αλλά και πάρα πολλά άλλα βαρβαρικά φύλα, πρβ:

 «Ύστερα έβαλε μπρος (ο Κροίσος, βασιλιάς των Λυδίων)  να εξετάσει ποιοι ανάμεσα στους Έλληνες ήσαν οι δυνατότεροι, που θα μπορούσε να κάνει φίλους. Και ψάχνοντας βρήκε πως ξεχώριζαν οι Λακεδαιμόνιοι και οι Αθηναίοι, οι πρώτοι ανάμεσα στους Δωριείς, οι δεύτεροι ανάμεσα στους Ίωνες.  Γιατί τα έθνη αυτά ήσαν τα πιο γνωστά, όντας τα παλιά χρόνια το τελευταίο Πελασγικό, το πρώτο Ελληνικό. Οι Αθηναίοι ποτέ ως  τώρα δεν ξεσηκώθηκαν από τον τόπο τους, ενώ οι άλλοι ήταν πολυπλάνητοι. Γιατί όσο βασίλευε Δευκαλίων, κατοικούσαν τη Φθιώτιδα, στα χρόνια πάλι του Δώρου, του γιου του Έλληνα, τη χώρα στις πλαγιές της Όσσας και του Ολύμπου που τη λεν Ιστιαιώτιδα. Και αφότου και από την Ιστιαιώτιδα τους ξεσήκωσαν οι Καδμείοι, κατοικούσαν στην Πίνδο με το όνομα  έθνος Μακεδνόν. Από εκεί πάλι άλλαξαν τόπο και πήγαν στη Δρυοπίδα και από εκεί έφτασαν πια εκεί που είναι, δηλαδή στην Πελοπόννησο, και ονομάστηκαν έθνος Δωρικό. «Το ελληνικό έθνος αφότου φάνηκε, την ίδια πάντα γλώσσα μιλά -  αυτό είναι η πεποίθησή μου, αφότου όμως ξέκοψε από το Πελασγικό, αδύνατο τότε και στην αρχή και μικρό, αυξήθηκε ύστερα και πλήθαινε σε έθνη, καθώς προσχώρησαν σ’ αυτό κυρίως οι Πελασγοί, αλλά και πάρα πολλά άλλα βαρβαρικά φύλα. Τέλος είμαι της γνώμης ότι το Πελασγικό έθνος πρωτύτερα και εφόσον ήταν βαρβαρικό ποτέ δε γνώρισε μεγάλη δύναμη» (Ηρόδοτος Α, 57- 58)

 «Συγκροτούσαν δε το στόλο (τον ελληνικό στη Μάχη της Σαλαμίνας) οι εξής: Από την Πελοπόννησο οι Λακεδαιμόνιοι με 16 πλοία, οι Κορίνθιοι, με τον ίδιο αριθμό πλοίων, το οποίον έδωσαν και εις το Αρτεμίσιον. Οι Σικυώνιοι, με δέκα πλοία, οι Επιδαύριοι με δέκα, οι Τροιζήνιοι με πέντε, οι Ερμιονείς με τρία. Όλοι αυτοί, εκτός των Ερμιονέων ανήκουν στο Δωρικό και Μακεδνόν έθνος, ελθόντες στην Πελοπόννησο  από τον Ερινεόν και την Πίνδον («εόντες ούτοι πλην Ερμιονέων Δωρικό τε  και Μακεδνόν έθνος, εξε Ερινεού τα και Πίνδου»), και το τελευταίον από την Δρυοπίδα. Οι δε Ερμιονείς είναι καθαυτό Δρύοπες τους οποίους εξεσήκωσαν από τη σήμερον λεγόμενη Δωρίδα ο Ηρακλής και οι Μαλιείς. Εκ των Πελοπονησίων αυτοί ήσαν εις το στόλον (δηλαδή τον ελληνικό στη Μάχη της Σαλαμίνας)» (Ηρόδοτος Η, 43)

2. Ο Στράβωνας (Γεωγραφικά 7), σχετικά με την εθνικότητα των Μακεδόνων, αναφέρει ξεκάθαρα ότι οι Μακεδόνες είναι Έλληνες, πρβ:  «Εστίν με ουν  Ελλάς και η Μακεδονία, νυνί μέντοι τη φύσει των τόπων ακολουθούντες και τω σχήματι χωρίς έγνωμεν από της άλλης Ελλάδος τάξαι και συνάψαι προς όμορον αυτής Θράκης…» (Στράβων Γεωγραφικά, 7).

3. Ο Απολλόδωρος (Γ 8) αναφέρει και αυτός ξεκάθαρα ότι οι Μακεδόνες είναι Πελασγικής, δηλαδή ελληνικής καταγωγής. Ειδικότερα αναφέρει  ότι παιδιά του Δία και της Νιόβης ήταν ο Άργος και ο Πελασγός απ΄όπου οι Πελοποννήσιοι και άλλοι ονομάσθηκαν Πελασγοί. Αναφέρει επίσης ότι γιος του Πελασγού ήταν ο Λυκάονας, ο βασιλιάς των Αρκάδων, που με πάρα πολλές γυναίκες απόκτησε 50 γιους, τους: Θεσπρωτό, Μάκεδνο, Μαίναλο, Φθίο, Λύκιο, Ορχομενό … και έτσι εννοείται οι Πελασγοί εξαπλώθηκαν στην Ελλάδα και σε άλλα μέρη, πρβ: «επανάγωμεν δε νυν πάλιν επί τον Πελασγόν, όν Ακουσίλαος μεν Διος λέγει και Νιόβης, καθάπερ υπέθεμεν, Ησίοδος δε αυτόχθονα. τούτου και της Ωκεανού θυγατρος Μελιβοίας, ή καθάπερ άλλοι λέγουσι νύμφης Κυλλήνης, παῖς Λυκάων εγένετο, ός βασιλεύων Αρκάδων εκ πολλών γυναικών πεντήκοντα παίδας εγέννησε· Μελαινέα Θεσπρωτόν  Έλικα Νύκτιμον Πευκέτιον, Καύκωνα Μηκιστέα Οπλέα Μακαρέα Μάκεδνον, Όρον Πόλιχον Ακόντην Εὐαίμονα Αγκύορα, Αρχεβάτην Καρτέρωνα Αἰγαίωνα Πάλλαντα Εύμονα, Κάνηθον Πρόθοον Λίνον Κορέθοντα Μαίναλον, Τηλεβόαν Φύσιον Φάσσον Φθίον Λύκιον, Αλίφηρον Γενέτορα Βουκολίωνα Σωκλέα Φινέα, Ευμήτην Αρπαλέα Πορθέα Πλάτωνα Αίμονα, Κύναιθον Λέοντα Αρπάλυκον Ηραιέα Τιτάναν, Μαντινέα Κλείτορα Στύμφαλον Ὀρχομενόν . . .»  (Απολλόδωρος, Γ, 8, 1)

4. Ο Αρριανός αναφέρει ότι: «Οι Μακεδόνες καυχιούνται για την καταγωγή τους από τους Αργείους» (Αππιανός εκ της Μακεδονίας 2).

5. O αντιβασιλέας (και μετέπειτα βασιλιάς) Αμύντας της Μακεδονίας διαμηνύει στο βασιλιά της Περσίας Φαρναβάζο, μέσω αυτών που έστειλε να του ζητήσουν γη και ύδωρ ως σύμβολα υποταγής, τα εξής: «προς δε καί βασιλέι τω πέμψαντι απαγγείλητε ώς άνήρ Ελλην, Μακεδόνων ύπαρχος, εύ υμέας εδέξατο και τραπέζη και κοίτη»….= ακόμη στο βασιλιά που σας έστειλε κάντε γνωστό πως ένας Έλληνας, ο αντιβασιλέας των Μακεδόνων, σας καλοέστρωσε τραπέζι και κρεβάτι…. (Ηρόδοτος Ε, 20 ),

6. O βασιλιάς της Μακεδονίας Αλέξανδρος Α’ , γιος του Αμύντα, κατεβαίνει στην Αθήνα και προειδοποιεί ως Έλλην, καθώς λέει ό ίδιος σε λόγο του που έβγαλε στην Αθήνα, τους άλλους Έλληνες (Αθηναίους και Σπαρτιάτες ) για την πρόθεση εισβολής των Περσών στην  Ελλάδα: «Άνδρες Αθηναίοι… Αυτός τε γαρ Έλλην γένος ειμί τω αρχαίον και αντ’ ελευθέρης δεδουλωμένην ουκ αν εθέλοιμι οράν τη Ελλάδα… Ειμί δε Αλέξανδρος ο Μακεδών.»  = σε νέα Ελληνική «Άνδρες Αθηναίοι …..  Δεν θα έλεγα αυτά τα λόγια, αν δεν φρόντιζα υπερβολικά για όλη την Ελλάδα εν γένει, γιατί και εγώ είμαι Έλληνας από παλαιά και δε βαστά η ψυχή μου να βλέπω την Ελλάδα υποδουλωμένη αντί ελευθέρας»… (Ηρόδοτου Ιστορία, βιβλίο Θ’, 45).

7. Η Παλαιά Διαθήκη (Δανιήλ Η και Μακκαβαίων Κεφ. 1 , 1 – 10) αναφέρουν ξεκάθαρα ότι ο Μέγας αλέξανδρος και οι Μακεδόνες είναι Έλληνες (Περισσότερα βλέπε πιο κάτω.)

ΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

ΠΡΟΣ ΤΟ ΒΑΣΙΛΙΑ ΔΑΡΕΙΟ

(Στο γράμμα αυτό ο ίδιος ο μέγας Αλέξανδρος εξηγεί στο βασιλιά των περσών Δαρείο  εκτός των άλλων και πως αυτός και ο στραός του είναι Έλληνες και η Μακεδονία Ελλάδα, πρβ:  «Οι πρόγονοί σας ήρθαν στην Μακεδονία και στην υπόλοιπη Ελλάδα και μας προκαλέσατε μεγάλες συμφορές, χωρίς να έχουν κάνει κανείς από εμάς κανένα κακό. Τώρα που εγώ έγινα βασιλιάς των Ελλήνων, πέρασα στην Ασία, για να εκδικηθώ τις δικές σας αδικίες…. Εξάλλου, βοηθήσατε τους Περίνθιους που αδικούσαν τον πατέρα μου και ο Ώχος έστειλε στρατό στη Θράκη που την κατείχαμε εμείς. Ο πατέρας μου δολοφονήθηκε με συνωμοσία  που οργανώσατε εσείς, όπως οι ίδιοι διαδώσατε με επιστολές σας σ΄όλο τον κόσμο …… Οι απεσταλμένοι σας καταστρέψανε τους φίλους  μας και προσπάθησαν να καταστρέψουν την ειρήνη, που έφερε στους Έλληνες. Εκστράτευσα λοιπόν εναντίον σου, επειδή εσύ ξεκίνησες την έχθρα….» (Αρριανός Β 14, 4).

ΟΙ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ

ΚΑΙ ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ

Oι Μακεδόνας συμμετείχαν στους Ολυμπιακούς, αγώνες που επιτρέπονταν μονάχα σε Έλληνες, ενώ την ημέρα που γεννήθηκε ο Μ. Αλέξανδρος ηττήθηκαν σε μεγάλη μάχη από τον Παρμενίωνα οι Ιλλυριοί: «Το ότι ο Αλέξανδρος ως προς την καταγωγή από την πλευρά του πατέρα του ήταν απόγονος του Ηρακλή, μέσω του Κάρανου και από πλευρά της μάνας της μητέρας του απόγονος του Αιακού, μέσω του Νεοπτολέμου, είναι πλέον αποδεκτά…. Και στο Φίλιππο, που μόλις είχε κυριεύσει την Ποτίδαια ήρθαν ταυτόχρονα τρία μηνύματα. Το πρώτο, ότι οι Ιλλυριοί νικήθηκαν από τον Παρμενίωνα σε μεγάλη μάχη, το δεύτερο ότι με άλογο ιππασίας νίκησε στους Ολυμπιακούς αγώνες και το τρίτο πως γεννήθηκε ο Αλέξανδρος (Πλουτάρχου Αλέξανδρος 1 – 3).

Μακεδόνες Ολυμπιονίκες: Ο βασιλιάς Αλέξανδρος Α, στην 80η Ολυμπιάδα, το 460 π.Χ. έτρεξε το Στάδιο και ήλθε δεύτερος με διαφορά στήθους. Ο βασιλιάς Αρχέλαος Περδίκας, αγωνίσθηκε στην 93η Ολυμπιάδα, το 408 π.Χ. και κέρδισε στους Δελφούς στο αγώνισμα των τεθρίππων.  Ο βασιλιάς Φίλιππος Β΄ αναδείχθηκε τρεις φορές Ολυμπιονίκης. Στην 106η Ολυμπιάδα, το 356 π.Χ. έτρεξε με το άλογό του. Στην 107η Ολυμπιάδα, το 352 π.Χ. έτρεξε με τα τέθριππά του. Στην 108η Ολυμπιάδα, το 348 π.Χ., νίκησε στη συνωρίδα. Ο Κλίτων νίκησε στο Στάδιο στην 113η Ολυμπιάδα, το 328 π.Χ. Ο Δαμασίας ο Αμφιπολίτης έτρεξε το Στάδιο και νίκησε στην 115η Ολυμπιάδα, το 320 π.Χ.  Ο Λάμπου ο Φιλιππίσιος, αναδείχθηκε νικητής τεθρίππων στην 119η Ολυμπιάδα, το 304 π.Χ. Ο Αντίγονος έτρεξε το Στάδιο και νίκησε στην 122η Ολυμπιάδα, το 292 π.Χ. και στην 123η Ολυμπιάδα το 288 π.Χ.  Ο Σέλευκος έτρεξε το Στάδιο και νίκησε στην 128η Ολυμπιάδα, το 268 π.Χ. Στην 128η Ολυμπιάδα, το 268 π.Χ., νίκησε μια γυναίκα από τη Μακεδονία στο αγώνισμα των συρομένων από πώλους αρμάτων (συνωρίδα πώλων). Ο Παυσανίας αναφέρει: «νικητές λένε πως αναδείχθηκαν στη συνωρίδα μια γυναίκα Βελεστίχη από την παραθαλάσσια Μακεδονία».

Παράβαλε ομοίως ότι ο Πλούταρχος αναφέρει ότι ο  Φίλιππος, πατέρας του Μ. Αλέξανδρου, χάραζε στα νομίσματα τις νίκες των αρμάτων του στην Ολυμπία (βλέπε Πλούταρχου Αλέξανδρος 4), καθώς και ότι ο Παρμενίων, στρατηγός του Φιλίππου και Μ. Αλέξανδρου, νίκησε με άλογο ιππασίας στους Ολυμπιακούς αγώνες (βλέπε Πλουτάρχου, Αλέξανδρος 3).

Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΣ

ΚΑΙ ΤΑ ΑΔΕΛΦΙΑ: ΓΡΑΙΚΟΣ,ΕΛΛΗΝΑΣ, ΜΑΚΗΔΟΝΑΣ ΚΑΙ ΜΑΓΝΗΣ

Ο Ησίοδος, που είναι ένας από τους αρχαιότερους συγγραφείς του κόσμου, αναφέρει ότι ο Γραικός, o  Έλληνας, ο Μάγνης και ο Μακηδόνας είναι μια οικογένεια, παιδιά του Δία και της Πανδώρας, κόρης του Δευκαλίωνα, του μοναδικού ανθρώπου που επέζησε με τη γυναίκα του μέσα σε μια λάρνακα ύστερα από ένα κατακλυσμό που έγινε επί εποχής του (ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα ταυτίζεται με  αυτόν του Νωε στους Εβραίους και κατά το Πάριο χρονικό ο κατακλυσμός Δευκαλίωνα έγινε το 1265 πριν από το Διόγνητο  = 1529 π.Χ.) πρβ:

«Κι η κόρη στον οίκο του ευγενή Δευκαλίωνα, η Πανδώρα με τον πατέρα Δία, τον οδηγό των Θεών όλων, σμιγμένη στην αγάπη γέννησε το χαιρομαχητή Γραικό. Η ίδια συλλαμβάνουσα από το Δία γέννησε στον κεραυνόχαρο δυο γιους, τον Μάγνητα και το Μακηδόνα το αλογόχαρο, που κατοικούσαν στα δώματα γύρω από την Πιερία και τον Όλυμπο. Κι ο Μάγνης (γένησε) το Δίκτη και Πολυδέκτη. Και από τον Έλληνα το φιλοπόλεμο βασιλιά γεννήθηκαν ο Δώρος κι ο Ξούθος και ο αλογόχαρος Αίολος…..» (Ησίοδος, Γυναικών κατάλογος ή Ηοίαι 1-6)

ΟΙ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΙΓΥΠΤΙΟΙ

Ο Διόδωρος αναφέρει ότι οι Αιγύπτιοι ισχυρίζονται ότι οι Έλληνες όπως και οι υπόλοιποι άλλοι λαοί είναι απόγονοι του ανθρώπινου ζευγαριού εκείνου που δημιουργήθηκε πρώτο στην Αίγυπτο, καθώς και ότι η χώρα από τον Ελλήσποντο μέχρι την Αττική, την Πελοπόννησο και την Κρήτη, άρα η χώρα που σήμερα λέγεται Ελλάδα, ονομάζονταν από τους Αιγυπτίους Μακεδονία, όνομα που πήρε από το Μακεδόνα, το γιο του βασιλιά της Αιγύπτου Όσιρι και της Ίσιδας, ο οποίος (ο Μακεδόνας)  έγινε βασιλιάς της χώρας αυτής  όταν την κατέκτησαν οι Αιγύπτιοι επί βασιλείας του Όσιρη. Δηλαδή οι Αιγύπτιοι από τη μια λένε κάτι ό,τι περίπου και οι Εβραίοι (δηλαδή απόγονοι τους είναι όλα τα έθνη) και από την άλλη ταυτίζουν την Ελλάδα με τη Μακεδονία, πιο απλά ονομάζουν Μακεδονία ό,τι εμείς λέμε Ελλάδα, πρβ:

«Οι Αιγύπτιοι υποστηρίζουν ότι κατά τη γένεση του παντός, οι πρώτοι άνθρωποι δημιουργήθηκαν στην Αίγυπτο και από εκεί διασκορπίστηκαν στα διάφορα μέρη της γης και αυτό επειδή το κλίμα της Αιγύπτου είναι εύκρατο και εξ αιτίας της φύσης (γονιμότητας) του Νείλου….». ( Διόδωρος Σικελιώτης βίβλος 1, 10)

«Του Όσιρι γιοι ήσαν ο Ανούβιος και ο Μακεδόνας που ξεχώριζαν για την ανδρεία τους. Φορούσαν στοιχεία από ζώα στον εξοπλισμό τους. Ο Ανούβιος φορούσε σκύλου και ο Μακεδόνας προτομή λύκου……...  Ο Όσιρις γυρνώντας τον κόσμο πέρασε από τον Ελλήσποντο στην Ευρώπη. Στη Θράκη σκότωσε τον βασιλιά των βαρβάρων Λυκούργο που εναντιώθηκε στις πράξεις του, ενώ τον Μάρωνα που ήταν γέρος τον άφησε να επιβλέπει την καλλιέργεια των φυτών που είχε εισάγει στη χώρα του και ονομάστηκε Μαρώνεια. Τον γιο του τον Μακεδόνα άφησε βασιλιά στη χώρα που ονομάστηκε απ΄ αυτόν Μακεδονία, ενώ στον Τριπτόλεμο ανέθεσε την επιμέλεια της γεωργίας στην Αττική…..». ( Διόδωρος Σικελιώτης βίβλος 1, 18-20)

Β. H ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ

Οι αρχαίοι συγγραφείς αναφέρουν ότι οι Μακεδόνες μιλούσαν Ελληνικά, πρβ: «Εκεί (στην Ινδία) είδαν (οι ναύτες του Νέαρχου) κάποιον που φορούσε Ελληνική χλαμύδα, φερόταν όπως οι Έλληνες και μιλούσε Ελληνικά. Οι πρώτοι που τον είδαν λένε ότι έβαλαν τα κλάματα. Τόσο αναπάντεχο τους φάνηκε, μετά από τόσες συμφορές, να αντικρύσουν ένα  Έλληνα και να ακούσουν την Ελληνική γλώσσα. Τον ρώτησαν από πού έρχεται και ποιος είναι. Τους είπε ότι είχε φύγει από το στρατόπεδο του Αλέξανδρου και ότι το στρατόπεδο και ο ίδιος ο Αλέξανδρος δεν είναι μακριά. Χειροκροτώντας και φωνάζοντας πήγαν στον Νέαρχο (Αρριανός, Ινδική, 4,33, σελίδα 195

Επίσης ο Ρωμαίος ιστορικός Τίτος Λίβιος γράφει: «…οι Αιτωλοί, οι Ακαρνανοί και οι Μακεδόνες, άνδρες ομοίας γλώσσης, ενωμένοι ή χωρισμένοι λόγω ασήμαντων αιτιών οι οποίες εμφανίζονται από καιρού εις καιρόν…» (Λίβιος, Ιστορία της Ρώμης, βιβλίο ΧΧΧ παρ. ΧΧΙΧ).

Οι Αιτωλοί και Ακαρνάνες ήσαν αναμφισβήτητα Ελληνικές φυλές. Σε μια άλλη περίσταση ο Λίβιος γράφει: «…(Ο Στρατηγός Paulus) κάθισε στο επίσημο κάθισμά του περιτριγυρισμένος από πλήθος Μακεδόνων…οι ανακοινώσεις του μεταφράστηκαν στην Ελληνική και επαναλήφθηκαν από τον πραίτορα Gnaeus Octavius…».  (Λίβιος, Ιστορία της Ρώμης, β. ΧLV, παρ. ΧΧΙΧ). Εάν το πλήθος των Μακεδόνων σ' αυτή τη συγκέντρωση δεν μιλούσε Ελληνικά, γιατί οι Ρωμαίοι αισθάνθηκαν την ανάγκη να μεταφράσουν το λόγο του Paulus στα Ελληνικά;

Σημειώνεται ότι:

α) Το ότι οι Μακεδόνες ήσαν Έλληνες ή το ότι μίλαγαν και έγραφαν πάντα Ελληνικά αδιάψευστοι μάρτυρες είναι και οι Μακεδονικές επιγραφές (βλέπε π.χ. εδώ τη Μακεδονική επιγραφή από τα αφιερώματα των Μακεδόνων στην Αθηνά Πολιάδα), καθώς και τα μακεδονικά  νομίσματά (βλέπε π.χ. εδώ νόμισμα του Φιλίππου και Αλέξανδρου), στα οποία, όπως βλέπουμε, οι Μακεδόνες όχι μόνο μίλαγαν και έγραφαν Ελληνικά, αλλά είχαν και ίδια θρησκεία, καθώς και ίδια ήθη και έθιμα με τους άλλους Έλληνες, αφού και π.χ. στα μακεδονικά νομίσματα βλέπουμε τον Ολύμπιο ή άλλως  Κρηταγενή Δία, βλέπουμε το αστέρι  και ήλιο των Δωριέων κ.α.  (σύγκρινε   π.χ. με τα νομίσματα   Ιτάνου, Λύκτου,  Ιεράπυτνας κ.α. Κρήτης).

β) Επειδή η αρχαία Ελλάδα  δεν ήταν ένα ενιαίο κράτος, αλλά πάρα πολλά, το κάθε ένα από αυτά είχε αναπτύξει και τη δική του γλώσσα (σήμερα λέμε διάλεκτο) -  ο λόγος και για τον οποίο οι αρχαίοι συγγραφείς λένε π.χ.: «Ο Αλέξανδρος ανεβόα Μακεδονιστί.», «γλώσσα Μακεδονική» «γλώσσα Ελληνική» (= η κοινή) κ.α., αλλά και π.χ.: Φίλιππος ο Μακεδών, ο Μίνωας ο Κρης, Απολλόδωρος ο Αθηναίος κ.α.  

γ) Χοντρικά οι αρχαίες Ελληνικοί διάλεκτοι-γλώσσες ήσαν: η Δωρική (την μίλαγαν Σπαρτιάτες, Μακεδόνες κ.α.), η Ιωνική (την μίλαγαν οι Αθηναίοι, οι νησιώτες κ.α.) και η Αιολική (την μίλαγαν οι Θεσσαλοί κ.α.). Κάτι που ισχύει, λίγο ή πολύ, ακόμη και σήμερα, πρβ π.χ. «Ιντα κάνεις» (Κρητικά) = «Τι κάνεις» (κοινά).

Μια διαφορά π.χ. που έχει η γλώσσα των Μακεδόνων από τις άλλες Ελληνικές ήταν λέει  η εξής: «Οι Δέλφιοι δεν χρησιμοποιούν το Β στη θέση του φ, όπως οι Μακεδόνες που λένε Βίλιππος, Βαλακρός και Βερονίκη, αλλά αντί του π. Έτσι αυτοί λένε φυσικά το «πατείν»  «βατείν» και το «πικρον»  «βικρόν». «Οβύσους» (= μήνας χρησμών) λοιπόν, είναι   «Οπυσούς»…

 Γ. ΕΤΥΜΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ «ΜΑΚΕΔΝΟΣ» ΚΑΙ «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ»

Το όνομα «Μακεδονία», απ΄όπου και τα: Μακεδόν(ιος) = Μακεδών ή Μακηδών, όπως και τα: Μάγνης, Μακέτης κ.α., ετυμολογικά προέρχεται από τη δωρική ρίζα μακ- από την οποία παράγονται και τα: μάκος ή ιωνικά μήκος, magnus = μέγας = μακρύς, μακαρόνια κ.α., καθώς και τα σύνθετα: Μακεδονία, μακεδνός - Μάκεδνος… Στην Οδύσσεια (η’ 106) αναφέρεται  «οία τε φύλλα μακεδνής αιγείρειο», όπου η λέξη «μακεδνής» φανερώνει το επίθετο «μακεδνός,ή,ος» που μεταφράζεται σε ευμήκη, δηλαδή με μάκος ή ιωνικά μήκος και συνεπώς «Μάκεδνος»  σημαίνει ο μακέτης (ευμήκης, ψηλός)  εννοείται άντρας και Μακεδόνες = οι ευμήκεις, διαφορετικά «Μακεδονία» = η ευμήκη, η μακρά χώρα.

Πιο σωστά, η ονομασία  «Μακεδ(α)νός» είναι φανερό ότι είναι σύνθετη από τις απλές λέξεις «μάκος» (= ιωνικά μήκος) και «έδ(α)νος » ή «εδ(α)νός». Η λέξη «μάκος»   ή ιωνικά μήκος = το μάκ(ρ)ος, απ΄όπου και τα:  μεγας, μειζων, magnus, grand,  μακαρόνι … Διάφορο είναι το: «μάκκος» (με δυο κκ) ή νεότερα «μάκος». Η λέξη «εδανός» (Ιλ Ξ 172) (με τόνο στην κατάληξη)  σημαίνει  ο ευχάριστος, ο εύοσμος, «έδνον» = το γλυκύ, το εύγευστο, εύοσμο κ.α., από το «εδος > ηδύ» και το «ήδος, ήδομαι» = ευχαριστούμαι. Με αυτή την ετυμολογία «μακέδνος» σημαίνει ο μακέτης (ο μακρύς, ψηλός) και εδανός (γλυκύς, συμπαθής, ωραίος) εννοείται άντρας. Η λέξη «έδ(α)νος,η,ο» (με τόνο στο θέμα σημαίνει είτε η χώρα (πργ: «η έδρα > το έδρανο»,  η Δωρίδα, κοιτίδα των Δωριέων) είτε το δώρο – τα δώρα (από το  έδνα, εδνάομαι-ώμαι, εδνόω-ώ = δώρα, δωρίζω), άρα «έδνοι» - μακ-εδνοι= οι Δωριείς - υπενθυμίζεται ότι οι Μακεδόνες είναι δωρικής  καταγωγής. Με αυτή την ετυμολογία «μακέδνος» = ο μακετης (ο μακρύς, ψηλός) Δωριεύς (πρβ και «Δωριείς τριχάικες») και Μακεδονία = η μεγάλη Δωρίδα.

Γ.  Η ΧΩΡΑ ΚΑΙ Η ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΤΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ

Ο Θουκυδίδης (Ε και Ζ) αναφέρει ότι η Μακεδονία διακρίνονταν σε δυο μεγάλα γεωγραφικά διαμερίσματα, την άνω και κάτω Μακεδονία. Ο Ξενοφώντας (Ελληνικά Ε) αναφέρει ότι η μεγαλύτερη πόλη της Μακεδονίας ήταν η Πέλλα  και ο  Ηρόδοτος ονομάζει Μακεδονία την πέρα της Πρασιάδας λίμνης και του Δυσώδους όρους χώρα  που ορίζεται προς Ν. από τον Πηνειό και τον Όλυμπο . Πρωτεύουσα των Μακεδόνων ήταν αρχικά η Έδεσα, αφού ο Περδίκκας , 7ος αι. π.Χ., ίδρυσε άλλη στις Αιγές (=  η Βεργίνα). Από εκεί τον 5ο αι. π.Χ. μεταφέρθηκε από τον Αρχέλαο στην Πέλλα. Σήμερα (ήδη από τους βυζαντινούς χρόνους) πρωτεύουσα της Μακεδονίας είναι η Θεσσαλονίκη.

Ο Σκύλακας (Ελλάδος Περιήγησις), σχετικά με τη χώρα των Μακεδόνων, αναφέρει: «Από δε Πηνετού ποταμού Μακεδόνες εισίν έθνος και κόλπος Θερμαίος. Πρώτη πόλις Μακεδονίας Ηράκλειον, Δίον, Πύδνα πόλις Ελληνίς. Μεθώνη πόλις Ελληνίς και Αλιάκμων ποταμός, Αλωρός πόλις και ποταμός Λυδίας, Πέλλα πόλις και βασίλειον εν αυτή και ανάπλους εις αυτήν ανά τον Λυδίαν. Άξιος ποταμός, Εχέδωρος ποταμός, Θέρμη πόλις. Αίνεια Ελληνίς, Παλλήνη άκρα μακρά εις το πέλαγος ανατείνουσα, και πόλεις αίδε εν τη Παλλήνη Ελληνίδες. Ποτίδαια εν τω μέσω το ισθμόν εμφράττουσα, Μένδη, Άφυτις, Θραμβηϊς, Σκιώνη, Κανάστραιον της παλλήνης ιερόν ακρωτήριον. (Σκύλακας, Περίπλους- περί Μακεδονίας)

Επαρχίες της Μακεδονίας : Αλμωπία, Βισαλτία, Βοτιαία, Ελιμία, Εορδαία, Ηδωνίς, Ημαθία, Κρηστωνία, Λύγκηστίς, Μυγδονία, Οδομαντική, Ορεστειάς, Παιονία, Πελαγονία, Πιερία, Σιντική, Χαλκιδική.

Πόλεις : Αιγαί, Πέλλα, Βεργίνα, Ορεστίς, Άργος Ορεστικόν, Ηράκλεια, Δίον, Θεσσαλονίκη, Αμφίπολις, Φίλιπποι, Μεθώνη, Πύδνα, Αντιγόνεια, Γαρησκός, Όλυνθος, Αιανή, Εράτυρα, Γορτυνία, Αταλάντη, Ειδομένη, Γορτυνία, Άρνισσα, Απολλωνία κ. α.

Όρη: Όλυμπος, Άσκιον, Βέρμιον, Βερνόν,Βόιον, Βόρας, Βαρνούς, Κερκίνη, Μεσσάπιον, Πιέρια όροι κ.α.

Σημειώνεται επίσης ότι:

1) Ο Ηρόδοτος λέει ότι στη Μακεδονία εκτός από τους Μακεδόνες ζούσαν και ορισμένα άλλα φύλα, όπως οι Παίονες κ.α., πρβ: «Διελθών, ο Ξέρξης, δε πλησίον από τους Παίονας, τους Δόβηρας και τους Παιόπλας, οι οποίοι κατοικούν προς βορράν του Παγγαίου, επορεύετο προς δυσμάς, μέχρις ου έφθασεν εις τον Στρυμόνα και την Ηδωνικήν πόλιν Ηϊόνα, την οποίαν εκυβέρνα τότε ο Βόγης». 

Σύμφωνα με τον Όμηρο, οι Παίονες ήσαν και αυτοί Πελασγικής καταγωγής, άρα Ελληνικά φύλλα, πρβ: «οι τοξοφόροι Παίονες, των Πελασγών το θείον Γένος» Ιλιάδα, Κ 450-455, μετάφραση ΠΟΛΥΛΑ).  Ωστόσο οι Παίονες κατά τα Περσικά, επειδή πήγαν με το μέρος των Περσών, έφυγαν από το φόβο της εκδίκησης των Μακεδόνων και πήγαν στη Μ. Ασία, προκειμένου να έχουν την προστασία των Περσών. Στη Μακεδονία κατοικούσαν και οι  Αγριάνες, που βοήθησαν το Μ. Αλέξανδρο στην εκστρατεία του στην Ασία και που σήμερα πιστεύεται ότι αυτοί είναι οι καλούμενοι Πομάκοι.

2) Γείτονες των Μακεδόνων ήσαν οι Θράκες (φύλα ελληνικά), οι Σκύθες (περιοχή σημερινής Ρουμανίας) και οι Ιλλυριοί (= τα φύλα πάνω από την Ήπειρο).

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΚΑΙ Η ΚΤΙΣΗ (ΙΔΡΥΣΗ) ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Ο  Στέφανος Βυζάντιος αναφέρει ότι η κτίση της Θεσσαλονίκης έγινε από το Φίλιππο Β’, βασιλιά της Μακεδονίας, μαρτυρία που επιβεβαιώνεται από μια βάση αρχαίου αγάλματος που βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη (φυλάσσεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης), και αναφέρει «ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΝ ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑΝ» , καθώς και από την ετυμολογία της ονομασίας «Θεσσαλονίκη» (= η νίκη κατά των Θεσσαλών).

Ο Φίλιππος Β’, ως γνωστό, νίκησε κατά τη διάρκεια του Γ' Ιερού Πολέμου (355-352 π.Χ.) το στρατό των Θεσσαλών και συνάμα είχε μια κόρη (ετεροθαλή αδελφή του Μ. Αλέξανδρου και γυναίκα του Κάσσανδρου) που την έλεγαν Θεσσαλονίκη, όνομα που της δόθηκε, προφανώς, λόγω της νίκης του πατέρα της εναντίον των Θεσσαλών.

Επιπρόσθετα ο αρχαίος συγγραφέας Στράβων αναφέρει ότι ο Κάσσανδρος το 316 π.Χ. μάζεψε τους κατοίκους από τι συνοικίες του Θερμαϊκού κόλπου σε μια και αυτήν την ονόμασε Θεσσαλονίκη, προς χάρη της γυναίκας του, η οποία ήταν κόρη του Φιλίππου Β και  ετεροθαλή αδελφή του Μ. Αλέξανδρου. 

Επομένως η πόλη της Θεσσαλονίκη, σύμφωνα και με τις δυο μαρτυρίες,  κτίστηκε επι εποχής της κόρης του Φιλίππου Β’, της Θεσσαλονίκης, και συγκεκριμένα μετά τη νίκη των Μακεδόνων επί των Θεσσαλών (352 π.Χ.), άρα κάπου μεταξύ 352 - 316 π.Χ.

PART II

THE EMERGENCE OF THE MACEDONIANS,

THE PAN-HELLENIC ALLIANCE

AND THE MILITARY CAMPAIGN IN ASIA & AFRICA

ΜΕΡΟΣ ΙΙ

Η ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΤΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ

- ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΣΥΜΜΑΧΙΑ-

ΚΑΙ Η ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΣΙΑ & ΑΦΡΙΚΗ

1. THE EMERGENCE OF THE MACEDONIANS

Following the defeat of the Persians through the united (common) military campaign plan (League Of Corinth or Pan-Hellenic League), Thoukydedis, (A 17) reports that, the Pan-Hellenic union of the Greeks that had been created for the campaign against Persia was maintained only for a short period of time and soon thereafter the city-states began the long-lasting civil conflicts (Peloponnesian War, Voiotian War, and others), frequently with the participation of the Persians, for the purpose of gaining primacy, that is to say for who will gain control (hegemony) over the other city-states. Initially, the Greeks were divided into two groups (sides). On one side the Spartans and their allies and on the other the Athenians and their allies, whereby sometimes one side would win and other times the other. Taking advantage of this situation, a new Greek power emerged, that is, the organized military city-state (kingdom) of the Macedonians, which until then was being developed and organized secretly in the background. Specifically, according to the ancient writers:

In 359 B.C., the king of the Macedonians Perdikas III was killed in battle against the Illyrians and succeeding him to the throne was Philip II (359-336 B.C.), who with his son Alexander III planned to make Macedonia the greatest single power in the world.

In 357 B.C. Philip II occupied Amfipolis and Pydna.

In 356 B.C. Philip II defeats and drives away the Illyrians. Isokrates, in his “ On Peace” speech, describes the Pan-Hellenic Plan. The same year Alexander III is born. The same year Philip occupied Potidea and the gold mines of Thrace and shortly thereafter suppresses the Illyrian, Paionean and Thracian revolts and thus ensures the safety and integrity of the northern borders of the kingdom. That is the reason that, when during the Second Sacred War (355-346 B.C.) the Fokeians invaded Thessaly, he accepted the invitation of the Thessalians for help, because this was an opportunity for him to intervene in the affairs of Southern Greece. Hence, upon driving away the invading Fokeians, he became the principal leader of all Thessaly and simultaneously was seen in the eyes of the Greeks as the guardian and protector of the sacred Delphi.

In 357 B.C. Philip II while attempting to befriend the king of the Molossans of Hepeiros married his niece Olympia.

In 352 B.C. Philip II campaigned in Thrace and all the way up to Propontis, and in 349 B.C. occupied Olynthos, despite the disapproval and reaction of the Athenian Orator Demosthenes. The non-intervention of the Athenians though rendered him principal leader in the entire Chalkidiki. After this success, he negotiated and concluded with the Athenians the “Filokrateio Peace” accord (346 B.C.), and immediately afterwards he occupied Fokeida.

In 344 B.C. the Thessalians elected Philip II as their sovereign leader and shortly thereafter Messinia, Megalopolis, Argos, Ilida, Evia, Hepeiros and Thrace became his allies.

The Third Sacred War (339 B.C.) gave Philip II the opportunity to occupy Amfissa and Elateia and thus making clear his intention for a new and final confrontation with Southern Greece.

This confrontation took place at Chaironeia (338 B.C.), where he shattered in defeat the united army of the Athenians, Thebans, Fokeians, Corinthians and Achaeans.

Subsequently he subjugated all Southern Greece, installing in these city-states oligarchic regimes, the so-called  “Filippizontes".

It is Noted that:

1)     Diodoros Sikeliotis, in regard to the emergence of the Macedonians, writes (Translations in modern Greek from the publications “kaktos”): “King Philip II, son of Amyntas, reigned in Macedonia 24 years and even though started out with minimal presumptions, he built the foundations of his kingdom so as to becomes the most important in Europe and while when he became its leader Macedonia was occupied and enslaved by the Illyrians, he transformed it into the chief (principal) kingdom among the many large city-states (nations) and cities. Because of his exceptional abilities, he undertook the leadership (hegemony) of all Greece with the consent of cities that were willingly subjugated to him, for having defeated in battle those that plundered and pillaged the sacred Delphi and rebuilt the sacred temple; gained the alliance of the Congress of the Amfiktyones and, because of his respect and devotion to the gods, received as a reward the trust of the defeated Fokeians. Subsequently, when he defeated in battle the neighbouring nations: Illyrians, Paioneans, Thraceans, Skytheans and all other neighbouring nations, he planned the dissolution of the Persian Empire. Taking his troops into Asia, liberating the Greek cities, but unfortunately his fate ran out. He left though so many and powerful forces that his son Alexander III did not have the need to seek allies in his effort to end up the Persian hegemony….” (Diodoros, 16.1).

2) Thucydides, in regard to the Macedonians and their growth and development reports: “The army of Sitalkos, king of Thrace was gathering at Dobiron and was preparing to come down from the high grounds to invade Lower Macedonia, where Perdikas reigned.  Because there is also an Upper Macedonia, which is inhabited by the Lygkistans and Elimiotans and other races, who are allies and subjects of the Lower Macedonians, but who have their own kings. But the land that extends around the sea, which today is called Macedonia, was first occupied and reigned by the father of Perdikkas, Alexander and his forefathers Timenidaians, whose initial origin was from Argos, and who by armed force dislodged from Pieria the Pierians, who later settled on the other side of Strimon at Fagrita and other places below Pangee (and even today the land in the slopes of Paggeon towards the sea is called the valley of Pieria), and from the land called Vottia the Vottians, who are today the neighbours of Chalkidiki. They conquered yet a strip of Paionian land, which extends from the interior parallel to Axios towards Pella and the sea, and dominate even beyond Axios until Strimon the so called Mygdonian land, dislodging from there the Idoneans.

They also drove away from the land called Eordia the Eordians, from whom many have been killed, a few have settled around Fyska, and from Almopia the Almopans. The so constituted kingdom of Timenidon conquered and dominates even today parts of land of other races, such as the Anthemountans, Gristoniams, Visaltians, and a lot of land from genuine Macedonia. The entire, however, kingdom is called Macedonia, and its king, at the time of the Sitalkouan invasion was the son of Alexander,Perdikas. The Macedonians, not being able to defend themselves against the invasion of such a huge army, withdrew to natural protected places and fortresses that existed in the country. Such however fortresses weren’t many, because later on only the son of Perdikas, Archelaos, when he became king, constructed what there are today in the kingdom, created straight roads, and for everything else arranged for the organization and military needs of the cavalry, logistics and supply of arms and other supplies, which were superior to all the previous eight kings. The Thracean Army, having moved from Dobiron, invaded first the country, which was previously under the rule of Philip, and conquered by surprise Eidomeni, while Gortynia, Atalanti and certain other cities were subjugated by way of treaty, because of sympathy towards the son of Philip, Amyntas, who followed the campaign.

They also besieged Eyropon but were unable to conquer and occupy it. After that began to advance in the remainder of Macedonia, that is the land to the left of Pella end Kyrros. Further South however did not advance to Vottiaia and Pieria, but began to devastate erimoni, Mygdonia, Gristonia and Anthemounta. The Macedonians, although, not even thinking about fighting and resisting with their infantry, called upon their allies of Upper Macedonia to gather their already existing cavalry, who even though were few against many, carried out attacks against the Thracean troops, anywhere they thought it presented a favorable opportunity. And anywhere that the first attack occurred, no one could fight against horsemen, who were not only brave, but also bore the thorax, and on every occasion that they were surrounded by numerically superior forces, they were fallen into serious danger, because the enemy forces were many times larger, numerically superior, in such a way that they finally decided, that they are not in a position to attempt such daring attacks against a so much numerically superior enemy force, that they abandoned the idea, Thoukydedis, (B 99-100).

Contrarily, Brasidas and Perdikkas advanced and attacked the Lygkistoans, from whom many ran away to escape and many were killed, while the remaining slipped to the hills, where they remained inactive. After that, triumphantly they remained there for two or three days, waiting for the Illyrians, who were to arrive precisely then as mercenaries of Perdikkas. The last one, after the passage of those days, wanted to advance against the towns of Arravaios and to not stay inactive. Brasidas, however, felt uneasy towards Mendi and was fearful that it might fall if the Athenians sailed there prior to his return. For this reason, and because the Illyrians had not yet arrived, he did not have the appetite to advance, but rather wanted to withdraw.

While discussing their contrary opinions, came the news that the Illyrians had betrayed Perdikkas and united with Arravaios, thus they both were of the opinion in favor of withdrawing, because they feared the Illyrians, who are a military, warlike nation. But due to the disagreement of opinion that the two have had there was no decision as to the timing of departure. Upon nightfall however, one of those unexplainable panics, to which large armies usually befall, immediately possessed the Macedonians and the mass of barbarian soldiers, and because they thought that the attacking enemy forces were numerically much larger, from what in reality they were and also that they would arrive any moment, they immediately ran away, directly towards one another. And because the two allied camps were far away from each other, it compelled Perdikkas, when he understood what was going on ( because at first he had not known what was happening), to depart without seen Brasidas. When at dawn Brasidas learned of the hastened departure of the Macedonians and the forthcoming arrival of the invading Illyrians and Arravaios, he too decided to depart immediately, and organized his soldiers into a square formation, and placing the tall soldiers in the middle. The younger soldiers he placed in such a way that they come out from the square formation to repel the enemy, from any point that he might attack, and he himself stayed in the rearguard of the formation in charge of three hundred select men, for defensive purposes to repel the enemy’s  front guard. And before the enemy’s approach, hastily addressed his troops with the following arousing speech:

“Dear Peloponnesians, if I did not suspect that you are frightened, and because we are alone, and because the attacking forces against us are barbarians and numerically many more than us, I would limit myself to the usual and customary arousing speech, without willfully, as now, to pretend the teacher. Now however that we have been abandoned by our allies and we find ourselves before overwhelming, numerically large enemy forces, I will try with a few reminders and urging words to enlighten you with some most important points. This then, I Claim, that you must prove to be brave in battle and not simply when by chance you have allies in your side, but by way of your innate bravery, and to not be concerned with how numerically superior the enemy forces are, since you don't belong to city-states, where the many govern the few but on the contrary to city-states, where the many are governed by the few, whose predominance is due to their polemic supremacy. As for the barbarians, although, you now fear because you do not know them, your own experience from the last conflicts against the barbarians of Macedonia, by all that I infer and all that I’ m aware through hearsay, you must be convinced that they are not invincibly strong. Because, whenever a hostile force appears to be powerful, it is in fact weak, safe only by virtue of this information, which quickly is acquired by its opponents, that makes them more courageous, while there is no doubt that against a really powerful enemy one attacks with greater boldness, if he does not  beforehand know the enemy’s real strength. The Illyrians, for those that do not know them are truly frightful, when one sees them attacking”, Thucydides, (D 124 - 126).

The Battle Of Chaironeia 338 B.C.

The 7^th of August, 338 B.C., the Thebans having their ally Athens, met in Chaironeia the army of king Philip II of Macedonia. After a long and hard fought battle, the Macedonian army won. All men of the Sacred Company of the Thebans that had not been defeated until then were killed. All were interred at the point where they fell and in their honor the Thebans set up a lion stone. In 336 B.C., after continuous rumors regarding the death of Alexander The Great, the Thebans assisted by Athens with money and arms, entered the city, but could not reclaim and occupy Kadmeia. Immediately, they convened a general council and they discussed to free the city, as Pelopidas had done fifty years ago. The resident citizens accepted it and voted for the independence of Thebes. Efforts however to expel the Macedonian garrison failed. They also sent representatives to Arkadia and other cities calling upon them to join with them. Unfortunately however for them, no other city accepted. During all this time Alexander was in Illyria, where upon learning this with lightening speed returned to Thebes, but did not attack the city immediately, hoping that they will surrender. He made a proclamation to the Thebans to hand over their two leaders and that he would pardon all others. The Thebans reciprocating, demanded that he hand-over to them generals Antipatros and Filotas, as a guarantee for their safety. After that response, Alexander encircled the city with rock-throwing machines and was ready to attack, but he still waited in case they change their minds. After however excessive exchanges of abusive language and arguments between the Theban men, who were outside the city walls, in front of the gate ready to defend their city, and general Perdikas men the battle started. The Thebans fought bravely, but they were forced finally to retreat inside the walls. The Macedonians then stormed the city, killing more than six thousand. Thirty thousand were sold as slaves. The Macedonian losses were five hundred men. The city was looted and burned, except the temples and the house of the great lyric poet Pindar Twenty years later, in 316 B.C., Kassandros rebuilt the city, which however from this time on did not regain a major role in the affairs of Greece.

ALEXANDER THE GREAT

PAN-HELLENIC ALLIANCE,

THE CAUSES FOR THE CAMPAIGN IN ASIA AND AFRICA

A.  THE CONGRESS OF CORINTH – PAN-HELLENIC ALLIANCE

After the battle of Chaironeia (338 B.C.), whereby no city in Greece dared not to respect the Macedonians, the then king of Macedonia Philip II (or Philip The Macedonian), in early 337 B.C. convened in Corinth a congress of the Greeks/Hellenes (The League of Corinth or Hellenic League), a federation of Greek city-states to discuss and resolve the Greek issues (that is, civil conflicts, and the renewed intervention of the Persians into Greek internal affairs, and other). In this congress it was agreed that peace must exist among all Greek city-states and member city-states constitutions, in effect of this date, to be guaranteed and protected. The League would act to prevent any acts of aggression or subversion against any member state. The League would maintain an army and naval force levied from member city-states in approximate proportion to their size.

Philip II was declared Supreme Commander of the League’s army with full authority to use these military forces in the campaign against Persia to avenge Xerxes’s pillages, wrong-doings, horrific crimes, etc. committed during the Persian invasions of Greece.

The above-mentioned decision at “The League of Corinth” had been also taken because several Greek intellectuals of this period, e.g. the orator Isokrates, proclaiming that the only solution to the Greek issues, were (the cease of civil wars and the end of Persian interference or aggression). That is, the peaceful coexistence and pacification of all Greek city-states, the political unification of all Greeks and the common war against the barbarians, that is to say the Persians and their allies (Kares, Phoenicians, and others).

B. THE ASSASSINATION OF PHILIP II – ALEXANDER THE GREAT

The Persians seeing king Philip II creating a very powerful state, hence a threat to them who until now were the almighty lords of all, they secretly organized and conspired his assassination shortly thereafter the Congress of Corinth or The League Of Corinth (336 B.C.).

Succeeding Phillip II to the throne was his son Alexander III, thereafter named Alexander The Great. As soon as he undertook the throne, Alexander convened the Council of Greek city-states, that is the League Of Corinth (Athenians, Spartans, and others) in Corinth, which was created by his father, and demanded from the league’s members the leadership for the military campaign against the Persians in Asia, because of the Persian intervention in Greek internal affairs and the assassination by them of his father, Philip. They all accepted except the Lakedaimonians, who responded by stating that their tradition dictates that the Spartans lead and do not follow. Consequently, in the campaign in Asia all Greek city-states participated except the Lakedaimonians (Spartans) under the leadership of Alexander.

The ancient writers report:

 “The federation of Greek city-states (League of Corinth) having met at the Canal of Corinth, voted and authorized Alexander as Supreme Commander of the league’s army and navy in the military campaign against Persia”, Plutarch, (Alexander 14).

 "When Alexander ascended to the throne, as the son of Assassinated King Philip II and went to Peloponnesus - he was roughly twenty years old. There he assembled the Peloponnesians and demanded the leadership for the military campaign (invasion) against the Persians, since it had already been assigned to his father Philip II. All agreed, except the Spartans, who responded by stating: The Spartans do not follow, but rather others follow the Spartans....." Arrian, (Alexander’s Anavasis A 1).

THE DESTRUCTION OF THEBES

Next, Alexander The Great directed his campaign first against the barbaric (Skythoans, Illirians, and others) in the northern borders of Macedonia, so that during his absence in Asia, they do not attack and occupy Macedonia. It was then that rumors spread around that Alexander was killed in this expedition and the Thebans incited by the Persians rebelled. The Thebans were friendly towards the Persians, because many of them were of Phoenician origin, as were also the Persians. Indeed in the battles of Marathon, Plataiais, etc., the Thebans did not participate.

Furiously, Alexander returns and completely destroys Thebes (335 B.C.). Following this, Alexander begins preparing for his campaign into Asia, to punish the Persians for the assassination of his father by them and for the horrific crimes, pillages and disasters that they had committed during Xerxe’s invasions of Greece, as well as for their continuous intervention into Greek internal affairs.

It is also reported that after his nomination as chief commander of all Greeks, Alexander for this occasion visited the philosopher Diogenis the Sinopean in Kraneio near Corinth, since the philosopher himself did not go to see him, and when he asked him if he wanted something, the philosopher replied: " Do not hide from me that (the Sun) which is what you can not give me”.

It is also said that Alexander consulted the oracle at Delphi for the outcome of the campaign and because priestess Pythia did not give him an answer, because the days were unfavorably biassed, he forced her into the sacred temple where she told him: “Oh child, you are invincible!”

C. THE CAMPAIGN AGAINST THE BARBARIANS IN ASIA AND AFRICA

THE REASONS FOR THE CAMPAIGN

Arrian, in regard to the reasons for which Alexander The Great undertook the military campaign against the Persians writes about a letter that Alexander The Great sent to the king of Persia, that states the following:

Your ancestors invaded Macedonia and the rest of Greece and committed horrific crimes, pillages and disasters to our people without any provocation or wrongdoing from any of us at all. Now that I have become king of all Greeks, I have come to Asia in order to avenge your unprovoked disasters and crimes you have committed against us.... In addition, you have helped the Perinthians who unjustly wronged my father, while Ohus sent his army to Thrace, which was territory in our possession. Additionally, my father was assassinated by a conspiracy that you organized, as you yourselves have advertised and propagated throughout the world...... Your envoys ruined our friends and tried to spoil the peace that existed amongst the Greeks.    I have therefore, undertaken this military campaign against you, because you started the animosity....", Arrian (B 14, 4).

ALEXANDER THE GREAT WAS THE FIRST KING

OF ALL GREEKS AND ANCIENT EMPEROR OF THE WORLD

Alexander the Great, as reported by the writer Arrian (Alexander’s Anavasis) and by biographer Plutarch ("Alexander" and "On Alexander’s Destiny"), after the assassination of his father Philip II and was made king of Macedonia, went to the Isthmus of Corinth and demanded from the council of Greeks (The League of Corinth or Hellenic League) that he be declared and made Supreme Commander of the League’s army and navy and be authorized to commence war against the Persians. All member city-states (Athenians, Thessalians, etc.) accepted Alexander’s proposition except the Spartans who responded by saying that their tradition dictates that the Spartans only lead and that they do not follow others.

THE EMPIRE OF ALEXANDER THE GREAT

AND THE HELLENISTIC KINGDOMS

Following the sudden death of Alexander, General Perdikas undertook the leadership of the empire (legend has it, that to him Alexander gave the ring prior to his death), who subsequently divided and distributed the empire to the other remaining generals : a) Ptolemy took Egypt, b) Laomedon Syria, c) Filotas Cilicia, d) Pithon Midaea, e) Eumenios Paflagonja, Kappadokia and the neighbouring region, f) Antigonos took Pamfylia and Lykia, g) Asandros Karia, h) Menandros Lydia, i) Leonnatos Frygia, j) Lysjmahos took Thrace and Pontus, k) Antipatros Macedonia, l) Poros and Taxios India, m) Oxyartes took Caucasus, n) Philip took Baktria and Sogdja, o) Tlipolemous Karmania, p) Arhon Babylonia, q)  Arkesilaos Mesopotamia, etc.

1. Η ΑΝΑΔΕΙΞΗ ΤΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ

Μετά την απόκρουση των Περσών δια του κοινού αγώνα,  λέει ο Θουκυδίδης (Α 17), ο εθνικός σύνδεσμος των Ελλήνων που είχε δημιουργηθεί για την απόκρουση των Περσών διατηρήθηκε μόνο λίγο καιρό και μετά αρχίζουν μακροχρόνιες εμφύλιες συγκρούσεις  (Πελοποννησιακός, Βοιωτικός κ.α. πόλεμοι κ.α.), πολλές φορές και  με την ανάμειξη και των Περσών, για τα πρωτεία, δηλαδή για το ποιος θα ηγεμονεύει τους άλλους.  Αρχικά οι  Έλληνες χωρίστηκαν σε δυο ομάδες. Από τη μια οι Σπαρτιάτες με τους συμμάχους τους και από την άλλη οι Αθηναίοι με τους συμμάχους τους, που πότε νικούσαν οι πρώτοι και πότε οι άλλοι.

Προ αυτής της κατάστασης εκμεταλλεύτηκε - παρουσιάστηκε στο προσκήνιο μια νέα Ελληνική δύναμη, το συγκεντρωτικό στρατιωτικό κράτος των Μακεδόνων, που μέχρι τότε αναπτύσσονταν στο παρασκήνιο. Ειδικότερα και σύμφωνα με τους αρχαίους συγγραφείς:

Το 359 π.Χ.  ο βασιλιάς των Μακεδόνων  Περδίκας Γ' σκοτώνεται σε μάχη εναντίον των Ιλλυριών και το θρόνο τον διαδέχεται ο Φίλιππος Β (359-336)', ο οποίος μαζί με το γιο του Αλέξανδρο Γ’ έμελε να κάνουν τη Μακεδονία πρώτη δύναμη στον κόσμο..

Το 357 π.Χ. ο Φίλιππος Β΄ κατέλαβε την Αμφίπολη και την Πύδνα,.

Το 356 π.Χ.  ο Φίλιππος Β’ νικά και απωθεί τους Ιλλυριούς. Ο Ισοκράτης, στον « Περί Ειρήνης » λόγο του, διατυπώνει την Πανελλήνια Ιδέα. Την ίδια χρονιά γεννιέται ο Αλέξανδρος Γ'. Την ίδια χρονιά  ο Φίλιππος κατέλαβε  την Ποτίδαια και τα μεταλλεία χρυσού της Θράκης και στη συνέχεια κατέπνιξε την εξέγερση των Ιλλυριών, Παιόνων και Θρακών και εξασφάλισε έτσι τα βόρεια σύνορά του. Γι' αυτό, όταν κατά το Β΄ Ιερό πόλεμο (355-346 π.Χ.) οι Φωκείς εισέβαλαν στη Θεσσαλία, δέχτηκε την πρόσκληση των Θεσσαλών για βοήθεια, καθώς ήταν ευκαιρία να επέμβει στα πράγματα της νότιας Ελλάδας. Αφού έδιωξε τους εισβολείς Φωκείς, έγινε συγχρόνως κύριος όλης της Θεσσαλίας και εμφανίστηκε στα μάτια των Ελλήνων ως προστάτης του ιερού των Δελφών.

Το 357 π.Χ. ο Φίλιππος Β', επιχειρώντας να προσεγγίσει το βασιλιά των Μολοσσών της Ηπείρου, παντρεύεται την ανιψιά του Ολυμπιάδα

Το 352 π.Χ. ο Φίλιππος Β΄ εκστράτευσε στη Θράκη και έφτασε μέχρι την Προποντίδα και το 349 π.Χ. κατέλαβε την Όλυνθο, παρά την αντίδραση του Αθηναίου ρήτορα Δημοσθένη. Η αδιαφορία των Αθηναίων τον κατέστησε κύριο σε ολόκληρη τη Χαλκιδική. Ύστερα από την επιτυχία του αυτή έκλεισε με τους Αθηναίους τη Φιλοκράτειο ειρήνη (346 π.Χ.). και αμέσως μετά κατέλαβε τη Φωκίδα.

Το 344 π.Χ. οι Θεσσαλοί  εξέλεξαν το Φίλιππο Β’ άρχοντα τους και στη συνέχεια έγιναν σύμμαχοί του η Μεσσηνία, η Μεγαλόπολη, το Αργος, η Ήλιδα, η Εύβοια, η Ήπειρος και η Θράκη.

Ο Γ΄ Ιερός πόλεμος (339 π.Χ.) έδωσε την ευκαιρία στον Φίλιππο να καταλάβει την Άμφισσα και την Ελάτεια και άφησε να φανεί η πρόθεσή του για μια νέα οριστική αναμέτρηση με τη νότια Ελλάδα.

Η αναμέτρηση έγινε στη Χαιρώνεια το 338 π.Χ., όπου σύντριψε τους ενωμένους Αθηναίους, Θηβαίους, Φωκείς, Κορινθίους και Αχαιούς.

Ύστερα υπέταξε όλη τη Νότια Ελλάδα και στις πόλεις διόρισε ολιγαρχικές κυβερνήσεις από "φιλιππίζοντες".

Σημειώνεται ότι:

1) Ο Διόδωρος Σικελιώτης, σχετικά με την ανάδειξη των Μακεδόνων, λέει (σε νέα Ελληνική από τις εκδόσεις «κάκτος»): «Ο Βασιλιάς Φίλιππος, γιος του Αμύντα, βασίλεψε στη Μακεδονία 24 χρόνια κι ενώ ξεκίνησε με ελάχιστες προϋποθέσεις, έχτισε το βασίλειό του έτσι ώστε να γίνει το σημαντικότερο στην Ευρώπη κι έχοντας παραλάβει τη Μακεδονία σκλαβωμένη στους Ιλλυριούς, την έκανε κυρία πολλών και μεγάλων εθνών και πόλεων. Ένεκα της ικανότητάς του και μόνο, ανέλαβε την ηγεμονία όλης της Ελλάδας με τη συγκατάθεση των πόλεων που εκούσια υποτάχτηκαν σ’ αυτόν έχοντας υποτάξει μετά από πόλεμο εκείνους που λεηλάτησαν το ιερό στους Δελφούς κι έχτισε το μαντείο, κέρδισε τη συμμαχία του Συνεδρίου των Αμφικτυόνων και, λόγω της ευσέβειας του προς τους Θεούς, έλαβε ως έπαθλο της ψήφου των νικημένων Φωκέων. Στη συνέχεια, όταν νίκησε με πόλεμο τους Ιλλυριούς, τους Παίονες, τους Θράκες, τους Σκύθες και όλα τα γειτονικά έθνη, σχεδίασε την κατάλυση της Περσικής Αυτοκρατορίας. Διαβιβάζοντας τα στρατεύματά του στην Ασία, ελευθέρωνε τις Ελληνικές πόλεις, αλλά τον πρόλαβε η μοίρα. Άφησε τόσο πολυάριθμες και ισχυρές δυνάμεις που ο γιος του ο Αλέξανδρος δεν είχε ανάγκη να αναζητήσει συμμάχους στην προσπάθειά του να καταλύσει την Περσική ηγεμονία….» (Διόδωρος 16.1).Top of Form

2) Ο Θουκυδίδης, σχετικά με τους Μακεδόνες και την ανάπτυξή τους αναφέρει  (σε νέα Ελληνική από τον εθνάρχη Ελ. Βενιζέλο): « Ο στρατός λοιπόν του Σιτάλκου (βασιλιά της Θράκης)συνεκεντρώνετο εις την Δόβηρον και ητοιμάζετο να κατέλθη από τα υψώματα, δια να εισβάλη εις την Κάτω Μακεδονίαν, επί της οποίας εβασίλευεν ο Περδίκκας. Διότι υπάρχει και Άνω Μακεδονία, εις την οποίαν κατοικούν οι Λυγκησταί και οι Ελιμιώται και άλλα φύλα, τα οποία είναι μεν σύμμαχα και υπήκοα των κάτω Μακεδόνων, αλλ' έχουν βασιλείς ιδικούς των. Αλλά την περί την θάλασσαν εκτεινομένην χώραν, η οποία καλείται σήμερον Μακεδονία, κατέκτησαν πρώτον και εβασίλευσαν επ' αυτής ο πατήρ του Περδίκκα Αλέξανδρος και οι πρόγονοί του Τημενίδαι, οι οποίοι κατήγοντο αρχικώς από το Άργος, και οι οποίοι εξεδίωξαν δια της βίας των όπλων από μεν την Πιερίαν τους Πίερας, οι οποίοι εγκατεστάθησαν βραδύτερον εκείθεν του Στρυμόνος εις Φάγρητα και άλλα μέρη υπό το Παγγαίον (και μέχρι σήμερον δ' ακόμη η εις τους πρόποδας του Παγγαίου προς την θάλασσαν χώρα καλείται κοιλάς της Πιερίας), και από την καλουμένην Βοττίαν τους Βοττιαίους, οι οποίοι είναι σήμερον γείτονες της Χαλκιδικής. Κατέκτησαν ωσαύτως από την Παιονίαν λωρίδα γης, εκτεινομένην από το εσωτερικόν κατά μήκος του Αξιού προς την Πέλλαν και την θάλασσαν, και εξουσιάζουν ήδη πέραν του Αξιού μέχρι του Στρυμόνος την καλουμένην Μυγδονίαν, εκδιώξαντες απ' αυτήν τους Ηδώνας.

Επίσης εξεδίωξαν από την καλουμένην σήμερον Εορδίαν τους Εορδούς, εκ των οποίων οι μεν πολλοί κατεστράφησαν, ολίγοι δε έχουν εγκατασταθή περί την Φύσκαν, και από την Αλμωπίαν τους Άλμωπας. Το ούτω συγκροτηθέν βασίλειον των Τημενιδών κατέκτησε και εξουσιάζει μέχρι σήμερον τα διαμερίσματα άλλων φύλων, όπως τον Ανθεμούντα, την Γρηστωνίαν, την Βισαλτίαν, και πολύ μέρος της καθαυτό Μακεδονίας. Ολόκληρον, εν τούτοις, το κράτος τούτο ονομάζεται Μακεδονία, και βασιλεύς αυτού, κατά τον χρόνον της εισβολής του Σιτάλκου, ήτο ο υιός του Αλεξάνδρου Περδίκκας. Οι Μακεδόνες αυτοί, μη δυνάμενοι ν' αμυνθούν εναντίον της εισβολής τόσον μεγάλου στρατού, απεσύρθησαν εις τας εκ φύσεως οχυράς θέσεις και τα φρούρια, όσα υπήρχαν εις την χώραν. Τοιαύτα όμως φρούρια δεν υπήρχαν πολλά, διότι βραδύτερον μόνον ο υιός του Περδίκα Αρχέλαος, όταν έγινε βασιλεύς, οικοδόμησεν όσα σήμερον υπάρχουν εις την χώραν, εχάραξεν ευθείς δρόμους, και καθ' όλα τα άλλα ερρύθμισε τα του πολέμου δι' οργανώσεως του ιππικού και της προμηθείας όπλων και των λοιπών εφοδίων, καλλίτερα από όλους τους προ αυτού οκτώ βασιλείς. Ο στρατός των Θρακών, εκκινήσας από την Δόβηρον, εισέβαλε πρώτον εις την χώραν, η οποία ήτο προηγουμένως υπό την εξουσίαν του Φιλίππου, και εκυρίευσεν εξ εφόδου την Ειδομενήν, ενώ εξ άλλου η Γορτυνία, η Αταλάντη και μερικά άλλα μέρη υπετάχθησαν δια συνθηκολογίας, λόγω συμπαθείας προς τον υιόν του Φιλίππου Αμύνταν, ο οποίος ηκολούθει την εκστρατείαν.

Τον Ευρωπόν, εξ άλλου, επολιόρκησαν μεν, δεν ημπόρεσαν όμως να κυριεύσουν. Μετά τούτο ήρχισε προελαύνων και εις την άλλην Μακεδονίαν, την προς τ' αριστερά της Πέλλης και του Κύρρου. Νοτιώτερον όμως δεν επροχώρησε μέχρι Βοττιαίας και Πιερίας, αλλ' ήρχισε να ερημώνη την Μυγδονίαν, την Γρηστωνίαν και τον Ανθεμούντα. Οι Μακεδόνες, εξ άλλου, ούτε εσκέφθησαν καν ν' αντισταθούν δια του πεζικού, αλλά προσκαλέσαντες τους συμμάχους των της Άνω Μακεδονίας να ενώσουν το υπάρχον ήδη ιππικόν των, καίτοι ολίγοι εναντίον πολλών, ενήργησαν επελάσεις κατά του στρατεύματος των Θρακών, οπουδήποτε ενόμιζαν ότι παρουσιάζεται κατάλληλος ευκαιρία. Και οπουδήποτε μεν εγίνετο η πρώτη κρούσις, κανείς δεν ημπορούσε ν' αντισταθή εναντίον ιππέων,όχι μόνον γενναίων, αλλά και φερόντων θώρακα, αλλ' οσάκις περιεκυκλώνοντο υπό μεγάλου πλήθους, περιήρχοντο εις σοβαρόν κίνδυνον, λόγω του ότι αι εχθρικαί δυνάμεις ήσαν πολλαπλάσιαι,εις τρόπον ώστε τελικώς κρίνοντες, ότι δεν είναι εις θέσιν να επιχειρούν τοιαύτα τολμήματα απέναντι τόσης αριθμητικής υπεροχής, τα παρήτησαν. (Θουκυδίδης, Β 99-100).

Ο Θουκυδίδης αναφέρει επίσης ότι κατά την περίοδο του μεγάλου εμφύλιου πολέμου μεταξύ Πελοποννησίων και Αθηναίων (= ο γνωστός και ως «Πελοποννησιακός πόλεμος», ο οποίος μεταφέρθηκε ως ήταν επόμενο και στην Μακεδονία) βρήκαν την ευκαιρία οι βάρβαροι Ιλλυριοί και μερικά θρακικά βάρβαρα φύλα και εισέβαλαν στην Μακεδονία, για να την καταλάβουν, όμως τελικά αποκρούστηκαν από τους Μακεδόνες και με τη βοήθεια και των Πελοποννησίων, πρβ (σε νέα Ελληνική από τον εθνάρχη Ελ. Βενιζέλο): Εν τω μεταξύ, ο Βρασίδας και ο Περδίκκας εξεστράτευσαν από κοινού δια δευτέραν φοράν εις Λυγκηστίδα κατά του Αρραβαίου. Ο Περδίκκας είχεν υπό τας διαταγάς του την στρατιωτικήν δύναμιν των Μακεδόνων, όσοι ήσαν υπήκοοί του, καθώς και σώμα οπλιτών από τους εκεί κατοικούντας Έλληνας. Ενώ ο Βρασίδας ηγείτο, εκτός των Πελοποννησίων, που του έμεναν διαθέσιμοι, και αποσπασμάτων από την Χαλκιδικήν, την Άκανθον και τας άλλας πόλεις, αναλόγως της δυνάμεως καθεμιάς. Ο ολικός αριθμός των Ελλήνων οπλιτών ανήρχετο εις τρεις χιλιάδας περίπου, των Μακεδόνων δε και Χαλκιδέων ιππέων σχεδόν εις χιλίους. Ο επίλοιπος στρατός απετελείτο από μέγα πλήθος βαρβάρων. Όταν εισήλθαν εις το έδαφος του Αρραβαίου, ευρήκαν ότι οι Λυγκησταί ήσαν στρατοπεδευμένοι και τους επερίμεναν. Εστρατοπέδευσαν επομένως και αυτοί απέναντί των. Το πεζικόν των δύο στρατών κατείχε δύο λόφους, τον ένα απέναντι του άλλου, εις το μέσον δ' υπήρχε πεδιάς, εις την οποίαν κατέβη πρώτον το Ιππικόν και των δύο και συνεκρούσθησαν. Έπειτα οι Λυγκησταί οπλίται μαζί με το ιππικόν κατέβησαν πρώτοι από τον λόφον, έτοιμοι προς μάχην.

Ο Βρασίδας και ο Περδίκκας προήλασαν και αυτοί αντιθέτως και επετέθησαν εναντίον των Λυγκηστών, τους οποίους έτρεψαν εις φυγήν και από τους οποίους εφόνευσαν πολλούς, ενώ οι λοιποί διέφυγαν προς τα υψώματα, όπου έμειναν αδρανούντες. Μετά τούτο, αφού έστησαν τρόπαιον, έμειναν εκεί δύο ή τρεις ημέρας, περιμένοντες τους Ιλλυριούς, οι οποίοι επρόκειτο να έλθουν ακριβώς τότε ως μισθοφόροι του Περδίκκα. Ο τελευταίος, μετά την πάροδον των ημερών αυτών, ήθελε να προελάση εναντίον των χορίων του Αρραβαίου και να μη μένη αδρανής. Ο Βρασίδας, εν τούτοις, ήτο ανήσυχος δια την Μένδην και εφοβήτο μήπως πέση εάν οι Αθηναίοι, καταπλεύσουν εκεί προ της επιστροφής του. Δια τον λόγον αυτόν, και διότι άλλωστε οι Ιλλυριοί δεν είχαν φθάσει ακόμη, δεν είχε καμμίαν όρεξιν να προελάση, αλλ' ήθελε τουναντίον να επιστρέψη.

Αλλ' ενώ συνεζήτουν τας αντιθέτους γνώμας των, ήλθε και η είδησης ότι οι Ιλλυριοίγκατέλειψαν προδοτικώς τον Περδίκκαν και ηνώθησαν με τον Αρράβαιον, εις τρόπον ώστε και οι δύο πλέον ήσαν της γνώμης να αποσυρθούν, διότι εφοβούντο τους Ιλλυριούς, οι οποίοι είναι έθνος πολεμικόν. Αλλ' ένεκα της διαφωνίας των δύο δεν είχε ληφθή ωρισμένη απόφασις δια την ώραν της αναχωρήσεως. Και όταν ενύκτωσε, εις από τους ανεξηγήτους εκείνους πανικούς, εις τους οποίους υπόκεινται μεγάλοι στρατοί, κατέλαβεν αμέσως τους Μακεδόνας και το πλήθος των βαρβάρων («οι μεν Μακεδόνες και το πλήθος των βαρβάρων ευθύς φοβηθέντες, όπερ φιλεί μεγάλα στρατόπεδα»), και επειδή ενόμισαν ότι οι επερχόμενοι εχθροι ήσαν πολλαπλάσιοι, από ό,τι πραγματικώς ήσαν και ότι φθάνουν από στιγμής εις στιγμήν, ετράπησαν αιφνιδίως εις φυγήν, κατευθυνόμενοι εις τα ίδια. Και επειδή τα δύο συμμαχικά στρατόπεδα ήσαν εις μεγάλην απόστασιν το εν από το άλλο, ηνάγκασαν τον Περδίκκαν, όταν εννόησε τι τρέχει (διότι κατ' αρχάς δεν είχεν αντιληφθή τίποτε), ν' απέλθη χωρίς να ίδη τον Βρασίδαν. Όταν κατά τα εξημερώματα έμαθεν ο Βρασίδας την εσπευσμένην αναχώρησιν των Μακεδόνων και την επικειμένην άφιξιν των προελαυνόντων Ιλλυριών και του Αρραβαίου, απεφάσισε και αυτός ν' απέλθη αμέσως, και εσχημάτισε τους οπλίτας του εις τετράγωνον, τοποθετήσας τους ψιλούς στρατιώτας εις το μέσον. Τους νεωτέρους στρατιώτας έταξεν εις τρόπον ώστε να εξέρχονται από το τετράγωνον προς απόκρουσιν του εχθρού, οπουδήποτε ήθελεν επιτεθή, και ο ίδιος ετάχθη κατά την υποχώρησιν εις την οπισθοφυλακήν επί κεφαλής τριακοσίων επιλέκτων ανδρών, με τον σκοπόν ν' αμύνεται, αποκρούων την εχθρικήν εμπροσθοφυλακήν. Και πριν οι εχθροί πλησιάσουν, απηύθυνε βιαστικά εις τους στρατιώτας του τους επομένους προτρεπτικούς λόγους:

"Αγαπητοί Πελοποννήσιοι, εάν δεν υπώπτευα ότι είσθε τρομαγμένοι, και διότι εμείνατε μόνοι, και διότι οι επερχόμενοι εναντίον μας είναι βάρβαροι  («ει με μη υπωπτευον, άνδρες Πελοποννήσιοι, νομή τε μεμνωσθε και ότι οι βάρβαροι οι επιόντες και πολλοί έκπληξιν έχειν») και πολλοί, θα περιωριζόμην εις τους συνήθεις προτρεπτικούς λόγους, χωρίς να θελήσω, όπως τώρα, να κάμω και τον διδάσκαλον. Τώρα όμως που εγκατελείφθημεν από τους συναγωνιστάς μας και ευρισκόμεθα ενώπιον πολυαρίθμων εχθρών, θα προσπαθήσω με ολίγας υπομνήσεις και παραινέσεις να σας διαφωτίσω μερικά σπουδαιότατα σημεία. Ισχυρίζομαι, τωόντι, ότι πρέπει να δεικνύεσθε ανδρείοι εις τον πόλεμον όχι απλώς όταν τύχη να έχετε συμμάχους εις το πλευρόν σας, αλλά δια την έμφυτον γενναιότητά σας, και να μη σας ανησυχή οσονδήποτε μεγάλος αριθμός εχθρών, αφού άλλωστε δεν ανήκετε εις πολιτείας, όπου οι πολλοί κυβερνούν τους ολίγους αλλ' αντιθέτως εις πολιτείας, όπου οι περισσότεροι κυβερνώνται από τους ολιγωτέρους, οι οποίοι την επικράτησίν των οφείλουν εις την πολεμικήν των υπεροχήν. Ως προς τους βαρβάρους, εξ άλλου, τους οποίους φοβείσθε τώρα, διότι δεν τους γνωρίζετε, η ιδική σας πείρα από τας τελευταίας συγκρούσεις προς τους βαρβάρους της Μακεδονίας, όσα εγώ συμπεραίνω και όσα εξ ακοής γνωρίζω, πρέπει να σας πείσουν ότι δεν είναι τρομεροί. Διότι, οσάκις εχθρική δύναμις, που φαίνεται ισχυρά, είναι πράγματι ασθενής, ασφαλής περί αυτής πληροφορία, την οποίαν εγκαίρως αποκτούν οι αντίπαλοί της, καθιστά τους τελευταίους περισσότερον θαρραλέους, ενώ δεν υπάρχει αμφιβολία ότι απέναντι πραγματικώς ισχυρού εχθρού επιτίθεται κανείς με μεγαλυτέραν τόλμην, εάν δεν γνωρίζη εκ των προτέρων την δύναμίν του. Οι Ιλλυριοί, δι' εκείνους που δεν τους γνωρίζουν, είναι αληθώς φοβεροί, όταν τους βλέπη κανείς επερχομένους…... (Θουκυδίδης Δ 124 – 126).

Η μάχη της Χαιρώνειας 338 π.Χ.

Την 7η Αυγούστου, του έτους 338 π.Χ., οι Θηβαίοι, έχοντας σύμμαχό τους την Αθήνα, συνάντησαν στη Χαιρώνεια το στρατό του βασιλιά της Μακεδονίας Φιλίππου Β’. Μετά από μακρά και σκληρή μάχη, ο Μακεδονικός στρατός βγήκε νικητής. Όλοι οι άνδρες του Ιερού Λόχου των Θηβαίων που δεν είχαν ηττηθεί μέχρι τότε σκοτώθηκαν. Όλοι ενταφιάστηκαν στο σημείο που έπεσαν και προς τιμήν τους οι Θηβαίοι έστησαν ένα πέτρινο λιοντάρι. Το 336 π.Χ., μετά από συνεχείς διαδόσεις για τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, οι Θηβαίοι βοηθούμενοι από την Αθήνα, με χρήματα και όπλα, μπήκαν στην πόλη, αλλά δεν μπόρεσαν να καταλάβουν τα Κάδμεια. Αμέσως συγκάλεσαν γενικό συμβούλιο και μίλησαν να ελευθερώσουν την πόλη, όπως το είχε επιτύχει ο Πελοπίδας πενήντα χρόνια πριν. Οι κάτοικοι δέχθηκαν και έκαναν ψήφισμα στο οποίο απεφάσισαν την ανεξαρτησία της Θήβας. Προσπάθειες όμως για να εκδιώξουν την φρουρά απέτυχαν. Έστειλαν επίσης πρέσβεις στην Αρκαδία και άλλες πόλεις και τους κάλεσαν να ενωθούν μαζί τους. Δυστυχώς όμως γι' αυτούς, καμία άλλη δεν δέχθηκε. Κατά την διάρκεια όλων αυτών, ο Αλέξανδρος ήταν στην Ιλλυρία. Με αστραπιαία ταχύτητα, έφθασε στην Θήβα , αλλά δεν επιτέθηκε στην πόλη αμέσως, ελπίζοντας ότι θα παραδοθούν. Έκανε προκήρυξη στους Θηβαίους να παραδώσουν τους δύο αρχηγούς τους και αυτός θα έδινε χάρη στους υπόλοιπους. Οι Θηβαίοι με την σειρά τους, απαίτησαν να τους παραδώσει τους στρατηγούς Αντίπατρο και Φιλώτα, για εγγύηση. Μετά από αυτά, ο Αλέξανδρος περικύκλωσε την πόλη με λιθοβολητικές μηχανές και ήταν έτοιμος να επιτεθεί , αλλά ακόμη περίμενε μήπως και αλλάξουν γνώμη. Μετά όμως από λογομαχίες Θηβαίων, οι οποίοι βρισκόταν έξω από τα τείχη μπροστά στην πύλη έτοιμοι να υπερασπισθούν την πόλη τους, και των ανδρών του στρατηγού Πέρδικα, η μάχη άναψε. Οι Θηβαίοι πολέμησαν γενναία, αλλά αναγκάστηκαν τελικά να επιστρέψουν μέσα στα τείχη. Οι Μακεδόνες όρμησαν θυελλωδώς στην πόλη, σκοτώνοντας περισσότερους από έξη χιλιάδες. Τριάντα χιλιάδες πουλήθηκαν δούλοι. Η Μακεδονική απώλεια ήταν πεντακόσιοι άνδρες. Η πόλη λεηλατήθηκε και κάηκε, εκτός από τους ναούς και το σπίτι του Πίνδαρου. Είκοσι χρόνια αργότερα, το 316 π.Χ., ο Κάσσανδρος ξανάχτισε την πόλη, η οποία όμως δεν έπαιξε μεγάλο ρόλο αυτή την φορά στις υποθέσεις της Ελλάδος.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ Ο ΜΕΓΑΣ

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΣΥΜΜΑΧΙΑ,

ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΚΑΙ Η ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΣΕ ΑΣΙΑ & ΑΦΡΙΚΗ

Α. ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΟΥ – ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΣΥΜΜΑΧΙΑ

Μετά τη μάχη της Χαιρώνειας (το 338 π.Χ.), που έπαψε να υπάρχει στην Ελλάδα πόλη που να μην υπολογίζει τους Μακεδόνες, ο τότε βασιλιάς των Μακεδόνων Φίλιππος ΙΙ ( ή Φίλιππος ο Μακεδών) συγκάλεσε συνέδριο των Ελληνικών πόλεων στις αρχές του 337 π.Χ. στην Κόρινθο για τα Ελληνικά θέματα (τις εμφύλιες διαμάχες, την επέμβαση των Περσών στα Ελληνικά πράγματα κ.α.). Στο συνέδριο αυτό συμφωνήθηκε να υπάρξει ειρήνη μεταξύ των Ελληνικών πόλεων, να συγκροτηθεί Πανελλήνια Ένωση-συμμαχία που να διαθέτει κοινό Ελληνικό στρατό και Ελληνικό ναυτικό με αρχηγό το Φίλιππο, προκειμένου να αποκρούονται οι εξωτερικοί κίνδυνοι κλπ

Η ως άνω απόφαση της Κορίνθου λήφθηκε και γιατί πολλοί Έλληνες διανοούμενοι της εποχής αυτής, όπως π.χ. ο ρήτορας Ισοκράτης, διακήρυτταν ότι η μόνη λύση των Ελληνικών προβλημάτων ( παύση των εμφυλίων πολέμων και η ησυχία από τους Πέρσες)  ήταν η ειρήνευση των Ελληνικών κρατών, η πολιτική ένωση των Ελλήνων και ο κοινός πόλεμος κατά των βαρβάρων, δηλαδή κατά των Περσών και των συμμάχων τους (Κάρων, Φοινίκων κ.α.).

Β.  ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΦΙΛΙΠΠΟΥ – Μ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ 

Βλέποντας οι Πέρσες το βασιλιά Φίλιππο να δημιουργεί ένα πολύ ισχυρό κράτος, άρα απειλή γι αυτούς που μέχρι τώρα ήσαν παντοκράτορες, βάζουν κρυφά ανθρώπους τους και τον δολοφονούν λίγο μετά από το συνέδριο της Κορίνθου (336 π.Χ.).

Τον διαδέχτηκε στο θρόνο ο γιος του Αλέξανδρος Γ’, ο μετέπειτα Μέγας Αλέξανδρος. Μόλις ανέλαβε το θρόνο ο Αλέξανδρος συγκάλεσε το Συμβούλιο των Ελληνικών πόλεων κρατών (Αθηναίων, Σπαρτιατών κ.α.) στην Κόρινθο, το οποίο είχε ιδρύσει ο πατέρας του, και ζητά από τα μέλη του να ηγηθεί εκστρατείας εναντίον των Περσών στην Ασία και λόγω της επέμβασης των περσών στα ελληνικά πράγματα και της δολοφονίας απ΄ αυτούς του Φιλίππου. Δέχτηκαν όλοι πλην των Λακεδαιμονίων, με το αιτιολογικό ότι αυτοί ηγούνται και δεν ακολουθούν. Επομένως την εκστρατεία στη Μ. Ασία την έκαναν όλοι οι Έλληνες πλην των Λακεδαιμονίων με αρχηγό το Μ. Αλέξανδρο, πρβ (σε νέα Ελληνική από τις εκδόσεις «Κάκτος»):

«Εις δε τον Ισθμον των Ελλήνων συλλεγέντων, και ψηφισαμένων επί Πέρσας μετ’ Αλέξανδρου στρατεύειν, ηγεμών ανηγορεύθη» ( Πλουτάρχου, Αλέξανδρος 14)

«‘Όταν ανέλαβε τη βασιλεία ο Αλέξανδρος, ως γιος του δολοφονημένου Φιλίππου, πήγε στην Πελοπόννησο- ήταν τότε περίπου είκοσι ετών. Εκεί συγκέντρωσε τους Πελοποννησίους και τους ζήτησε την αρχηγίας της εκστρατείας κατά των Περσών, μια και την είχαν ήδη αναθέσει στον Φίλιππο. Όλοι συμφώνησαν, εκτός από τους Σπαρτιάτες, που απάντησαν ότι η παράδοση τους επιβάλει όχι να ακολουθούν, αλλά να καθοδηγούν άλλους…..» (Αρριανού, Αλεξάνδρου Ανάβασης Α 1)

ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΘΗΒΑΣ

Ακολούθως ο Μ. Αλέξανδρος στράφηκε καταρχήν εναντίον των βαρβάρων (Σκυθών, Ιλληριών κ.α.) στα βόρεια σύνορα της Μακεδονίας, προκειμένου κατά την απουσία του στην Ασία, να μην κατέβουν και καταλάβουν την Μακεδονία. Τότε διαδόθηκε ότι ο Αλέξανδρος σκοτώθηκε στην εκστρατεία αυτή και οι Θηβαίοι επαναστάτησαν με υποκίνηση των Περσών.Οι Θηβαίοι ήσαν φιλικά προσκείμενοι προς τους Πέρσες, επειδή πολλοί από αυτούς ήταν Φοινικικής καταγωγής, όπως ήσαν και οι Πέρσες. Μάλιστα στις μάχες του Μαραθώνα, Πλαταιαίς κλπ οι Θηβαίοι είχαν μηδίσει.Οργισμένος  ο Αλέξανδρος επιστρέφει και καταστρέφει εκ βάθρων τη Θήβα (335 π.Χ.).Ακολούθως ο λέξανδρος επιδόθηκε στην προπαρασκευή της εκστρατείας του στη Μ. Ασία, για τιμωρία των Περσών αφενός για το θάνατο του πατέρα τους και αφετέρου για τα δεινά που είχαν κάνει επί Ξέρξη στην Ελλάδα, καθώς και για τις συνεχείς επεμβάσεις τους στα Ελληνικά πράγματα.Αναφέρεται επίσης ότι ετά την ανακήρυξη, ο Αλέξανδρος επ ευκαιρία πισκέφθηκε το φιλόσοφο Διογένη το Σινωπέα στο Κράνειο, κοντά στην Κόρινθο, αφού δεν πήγαινε να τον δει ο ίδιος ο φιλόσοφος και όταν τον ρώτησε αν θέλει κάτι, ο φιλόσοφος είπε το γνωστό : " Μικρόν από του ηλίου μεταστηθι ", επειδή του έκρυβε τον ήλιο. (= «Μη μου κρύβεις εκείνο που δεν μορείς να μου δώσεις»).Λέγεται επίσης ότι ο Αλέξανδρος ζήτησε χρησμό από τους Δελφούς για το αποτέλεσμα της εκστρατείας και επειδή η Πυθία δεν του έδινε, επειδή οι ημέρες ήταν γρουσούζικες, την έβαλε βιαίως στο ναό και αυτή του είπε : " Ανίκητος εί ώ παί ".

Γ. ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΒΑΡΒΑΡΩΝ ΣΕ ΑΣΙΑ ΚΑΙ ΑΦΡΙΚΗ

Τα αίτια της εκστρατείας

Ο Αρριανός, σχετικά με τα αίτια για τα οποία ο Μ. Αλέξανδρος εκστράτευσε εναντίον των Περσών, αναφέρει ένα γράμμα που έστειλε ο Μ. Αλέξανδρος στο βασιλιά των Περσών, που λέει (σε νέα Ελληνική από τις εκδόσεις «Κάκτος»):

 «Οι πρόγονοί σας ήρθαν στην Μακεδονία και στην υπόλοιπη Ελλάδα και μας προκαλέσατε μεγάλες συμφορές, χωρίς να έχουν κάνει κανείς από εμάς κανένα κακό. Τώρα που εγώ έγινα βασιλιάς των Ελλήνων, πέρασα στην Ασία, για να εκδικηθώ τις δικές σας αδικίες…. Εξάλλου, βοηθήσατε τους Περίνθιους που αδικούσαν τον πατέρα μου και ο Ώχος έστειλε στρατό στη Θράκη που την κατείχαμε εμείς. Ο πατέρας μου δολοφονήθηκε με συνωμοσία  που οργανώσατε εσείς, όπως οι ίδιοι διαδώσατε με επιστολές σας σ΄όλο τον κόσμο …… Οι απεσταλμένοι σας κατέστρεψαν τους φίλους  μας και προσπάθησαν να καταστρέψουν την ειρήνη, που έφερε στους Έλληνες. Εκστράτευσα λοιπόν εναντίον σου, επειδή εσύ ξεκίνησες την έχθρα….» (Αρριανός Β 14, 4).

ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

(Ο ΠΡΩΤΟΣ ΗΓΕΜΟΝΑΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ Ο  ΑΡΧΑΙΟΣ ΠΛΑΝΗΤΑΡΧΗΣ)

Ο Μέγας Αλέξανδρος, όπως αναφέρουν οι Αρριανός (Αλέξανδρου Ανάβασις) και Πλούταρχος («Αλέξανδρος» και «Περί της Αλεξάνδρου Τύχης»),  μετά τη δολοφονία του πατέρα του από τους Πέρσες έγινε βασιλιάς των Μακεδόνων.  Ακολούθως κατέβη στον Ισθμό και ζήτησε από το συμβούλιο των Ελλήνων να του δοθεί η έγκριση προκειμένου να εκστρατεύσει αμέσως εναντίον των Περσών. Όλοι οι συμμετέχοντες (Αθηναίοι, Θεσσαλοί κλπ) δέχτηκαν  εκτός από τους Σπαρτιάτες οι οποίοι απάντησαν ότι αυτοί οδηγούν και δεν ακολουθούν.

 «Εις δε τον Ισθμον των Ελλήνων συλλεγέντων, και ψηφισαμένων επί Πέρσας μετ’ Αλέξανδρου στρατεύειν, ηγεμών ανηγορεύθη» ( Πλουτάρχου, Αλέξανδρος 14)

«Όταν ανέλαβε τη βασιλεία ο Αλέξανδρος, ως γιος του δολοφονημένου Φιλίππου, πήγε στην Πελοπόννησο- ήταν τότε περίπου είκοσι ετών. Εκεί συγκέντρωσε τους Πελοποννησίους και τους ζήτησε την αρχηγία της εκστρατείας κατά των Περσών, μια και την είχαν ήδη αναθέσει στον Φίλιππο. Όλοι συμφώνησαν, εκτός από τους Σπαρτιάτες, που απάντησαν ότι η παράδοση τους επιβάλει όχι να ακολουθούν, αλλά να καθοδηγούν άλλους…..» (Αρριανού, Αλεξάνδρου Ανάβασης Α 1)

Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ Μ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΚΑΙ Η ΔΙΑΝΟΜΗ ΤΗΣ

Μετά το ξαφνικό θάνατο του Αλεξάνδρου, την αρχηγεία πήρε ο στρατηγός  Περδίκκας ( σ' αυτόν έδωσε,  λέγεται, το δαχτυλίδι ο Αλέξανδρος πριν πεθάνει), ο οποίος έκανε την εξής διανομή στους υπόλοιπους στρατηγός: α)  ο Πτολεμαίος πήρε την Αίγυπτο, β)  ο Λαομεδων τη Συρία γ)  ο Φιλώτας την Κιλικία και  ο Πίθων τη Μηδία, ε)  ο Ευμενής την Παφλαγονία, τη Καππαδοκία και τη γειτονική περιοχή, στ) ο Αντίγονος την Παμφυλία και Λυκία  ζ)  ο Άσανδρος την Καρία, η)  ο Μένανδρος τη Λυδία, θ)  ο Λεοννατος τη Φρυγία  ι)   ο Λυσίμαχος τη Θράκη και Πόντο, κ)  ο Αντίπατρος τη Μακεδονία λ)  ο Πώρος και ο Ταξίλης την Ινδία, μ)  ο Οξυάρτης τον Καύκασο, ν)  ο Φίλιππος τη Βακτριανή και Σογδιανή  ξ)  ο Τληπόλεμος την Καρμανία, ο)  ο Άρχων τη Βαβυλωνία, π)  ο Αρκεσίλαος τη Μεσοποταμία κ.α

PART III

THE CULTURE AND WORLD-WIDE CONTRIBUTION

OF THE MACEDONIANS AND ALEXANDER THE GREAT

ΜΕΡΟΣ ΙΙΙ.

Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΡΟΣΦΟΡΑ

ΤΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ Μ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Ancient writers, Greeks and foreigners and particularly: Arrian (B 14, 4), Plutarch ("Alexander" 34 - 47 and "On Alexander’s Destiny or Virtue" A, 3 - 7, 328-329), Old Testament (Makkavian, Ch. 1), Herodotus (E 17-22), Polyvius (IX 35,2), Daniel (G), Maccavaion … and others, report that:

1. Alexander the Great began his campaign into Asia to punish the Persians because they had previously invaded Greece and had committed horrific crimes and disasters against the Greeks, had helped the Perinthians to assassinate Alexander’s father, etc.

 However, Alexander upon arriving in Asia found a world with wild, untamed and uncivilized customs and traditions, such as, sons marrying their mothers, humans eating other humans, tribal leaders or kings who did whatever pleased them, demanding that they be worshipped as gods, etc.

Under those circumstances, Alexander instead of conquering and punishing started liberating and abolishing tyrannical regimes (that is to say, liberating the populations from the Persian conquerors and the tyrants installed by the Persians from place to place).

In parallel, he started to construct cities according to Greek models, that is to say to demand that the people pursue education (arts & science), to be free, to live in a system of justice and equality before the law, etc.  It is said that he built more than seventy cities in barbarian lands (countries), and spread throughout Asia the Greek culture and language and overcoming the uncivilized and untamed way of life of the natives encountered, an effort to which he was also helped by the local, native people themselves. This was the reason that Alexander was named Great and son of God (god Zeus for the Greeks or god Ammon for the non Greeks) by the Greeks and by the local, native residents (Asia Minor, Mesopotamia, India, Egypt etc).

2. Alexander’s philosophy was as follows: We do not regard the Greeks as friends and relatives and the other populations as if they are animals or plants, but all the same, because all people are brothers, equal between them and consequently they must live together peacefully and rightly. We consider relatives all good persons and foreigners or enemies all bad persons. Greek must be everything that is noble and barbaric everything not noble. Through armed force we compel those who cannot be convinced by way of reason, etc. The philosophy and actions of Alexander The Great and particularly his glorious successors were annotated favorably even by the Old Testament.

The ancient writer Plutarch reports:

"After Alexander was acclaimed king of Asia, and wishing also to be honoured by all Greeks, he wrote to them that he abolishes all tyrannical order of things and the ‘status quo’ and that they will be autonomous, and specifically he wrote to the Plataeans that he would rebuild their city, because their forefathers had given their country (city-state ) to the Greeks to fight in their homeland for Freedom...... Subsequently, Alexander selected thirty thousand foreign young men and gave orders that they learn Greek and train with Macedonian arms under the guidance of Greek trainers". Plutarch,  (Alexander, 34 - 47).

Alexander built more than seventy cities in the barbarian countries, and he propagated in all Asia the Greek (letters, arts & science, responsibilities, etc.), overcoming the untamed, wild and uncivilized way of life of the native populations........., but the single person who provided the real and factual substance was Alexander himself. That is to say that he did not follow the advice of his tutor Aristotle to act among the Greeks as their leader, and among the barbarians as if he was their absolute ruler, and to treat the Greeks as his friends and relatives, and the other people as if they were animals or plants. If he were to act and behave this way, it would create in his empire innumerable wars, exiles and undermine the positive actions and behavior by negative attitudes.....  He (Alexander The Great) on the contrary, believed that he came as a reconciler and peacemaker for all the world, and for that reason he compelled through armed force those who could not be convinced by way of reason to reconcile with him, and brought together (united) as a single unit people from the various lands and places, uniting and joining in terms of friendship their ways of life, their marriages and their customs and traditions. He (Alexander the Great) demanded that they all consider their homeland the universe, their citadel his camp, their relatives all good persons and foreigners (strangers) the villains. He did not allow them to distinguish between Greeks and barbarians based upon the mantle and peltast, the sword or cloak, but demanded that the credentials of the Greek elements be recognized by virtue and the credentials of the barbaric elements by malice and wickedness; while clothing, food, marriages and way of life were considered common traits for all people, mixed and intermingled (united) as a single unit of totality with the bonds of blood and the bearing of children. Plutarch,  (On Alexander’s Destiny  or Virtue”, A, 3 - 7, 328-329).

3. The Macedonians were always the guards (sentries) of Greece’s northern borders: "Tίνος καί πηλίκης δει τιμης αξιούσθαι Mακεδόνας, οι τόν πλείω του βίου χρόνον ου παύονται διαγωνιζόμενοι πρός τούς βαρβάρους υπέρ της των Eλλήνων ασφαλείας; ότι γάρ ει ποτ’αν εν μεγάλοις ην κινδύνοις τά κατά τούς Eλληνας, ει μή Mακεδόνας είχομεν πρόφραγμα καί τάς των παρά τούτοις βασιλέων φιλοτιμίας, τίς ου γινώσκει;" Πολύβιος, (IX 35,2).

THE OLD TESTAMENT, THE MACEDONIANS

AND THE ANCIENT CULTURES IN ASIA AND AFRICA

In referencing the Old Testament, in order to see what is being reported about the Greeks and also about the culture of the populations of Asia and Africa before the births of Christ and Alexander The Great, we see the following:

1) All populations from ancient Egypt up to Judea (Egyptians, Persians, etc.) were still uncivilized, with untamed and wild instincts and behavior, sinners, since they were even making human sacrifices and the priests warning that God would punish and destroy them.

Apart from Sodoma and Gomara, etc., in the (Second Command, Chapter 12, 29-31) it is reported, for example that many populations, such as the Moabites, Ammonites and others, worshipped god Moloch, who demanded human sacrifices and particularly of children. in the (Second Command, Chapter.18, 9 – 12 and other), after reporting a list of abominations (sins, horrific acts, barbarisms, etc.) by these people (nations), such as sacrifices of children, incest, occultism and magic, it further adds that, “ because of these abominations the Almighty God will send off and destroy these nations before your own eyes”.

In (Levitian 18:21 – 28), after reporting a series of abominations, such as worship of rulers, sacrifices of children, homosexuality, incest and beastly acts, adds: “you must not be involved and infected with any of these acts, with such acts have been infected the nations, which I send off and destroy before your own eyes. With these acts the nation has been infected, for this reason I will punish it for its lawlessness and will spew its people”.

“Do not get involved and infected with all these, because it is for all these, that I send off (destroy) these nations  before your own eyes, and the land has been decontaminated, and I repayed their lawlessness and injustices with the same. Obey always my laws and my commands, and do not commit any of these abominations…Save and protect my commands, so that you will not commit or be infected by any of these abominations… I your Savior”, (Levitian, 12).

2) The Macedonians were Greeks, as well as that Alexander The Great and his glorious successors brought forth peace and tranquility in the lands of the world, etc., i.e:

«Και εγένετο μετά το πατάξαι Αλέξανδρον τον Φιλίππου τον Μακεδόνα, ος εξήλθεν εκ της γης Χεττειείμ, και επάταξε τον Δαρείον βασιλέα Περσών και Μήδων και εβασίλευσεν αντ᾿ αυτού πρότερος επι την ῾Ελλάδα.  και συνεστήσατο πολέμους πολλούς και εκράτησεν οχυρωμάτων πολλών και έσφαξε βασιλείς της γης· και διήλθεν έως άκρων της γης και έλαβε σκύλα πλήθους εθνών. και ησύχασεν η γη ενώπιον αυτού, και υψώθη, και επήρθη η καρδία αυτού. και συνήγαγε δύναμιν ισχυράν σφόδρα και ήρξε χωρών και εθνών και τυράννων, και εγένοντο αυτώ εις φόρον.  και μετά ταύτα έπεσεν επί την κοίτην και έγνω ότι αποθνήσκει. και εκάλεσε τούς παίδας αυτού τους ενδόξους τούς συντρόφους αυτού από νεότητος και διείλεν αὐτοίς την βασιλείαν αυτού έτι ζώντος αυτού.  και εβασίλευσεν Αλέξανδρος έτη δώδεκα και απέθανε.  και επεκράτησαν οι παίδες αυτού έκαστος εν τω τόπῳ αυτού.  και επέθεντο πάντες διαδήματα μετά το αποθανείν αυτόν και οι υιοί αυτών οπίσω αυτών έτη πολλά και επλήθυναν κακά εν τη γη. και εξήλθεν εξ αυτών ρίζα αμαρτωλός Αντίοχος Επιφανής, υιός Αντιόχου βασιλέως, ος ην όμηρα εν τη Ρώμη· και εβασίλευσεν εν έτει εκατοστώ και τριακοστω και εβδόμω βασιλείας Ελλήνων.   (Μακκαβαίων, Κεφ. 1 , 1 – 10)

«Ιδού. Τράγος ήρχετο από της δύσεως επί πρόσωπον πάσης της γης και δεν ήγγιζεν το έδαφος….. και είδον αυτόν ότι επλησίασεν εις τον κριον …. και εκτύπησε … και συνέτριψε και έρριψεν αυτόν κατά γης, και κατεπάτησεν αυτόν…. Δια τούτο ο τράγος εμαγαλύνθη σφόδρα…… Είναι οι βασιλιείς της Μηδίας και της Παρσίας ….. ο τριχωτός τράγος είναι ο βασιλεύς της Ελλάδος ….» (Δανιήλ η Κεφάλαιο)

3) The Old Testament mentions in a particularly distinct and contradictory manner the terms (names) “Greek” and “barbarian”, which means that even the Christian Religion recognizes that, as of old, there were barbarians and that the meaning of the term “barbarian” had precisely the opposite meaning from the term “Greek”, something similar to the tems “slaves” and “free”, the terms “wise”   and  “fools”, etc., i.e:  «Έλλησί τε και βαρβάροις, σοφοίς τε και ανοήτοις οφειλέτης ειμί..ου γαρ επαισχύνομαι το ευαγγέλιον του Χριστού· δύναμις γαρ Θεού εστιν εις σωτηρίαν παντί τω πιστεύοντι, Ιουδαίω τε πρώτον και Ελληνι»…(προς Ρωμαίους Κεφ. 1, 14 -16)

It is also noted that:

A) In the Old Testament “Hellenist” means no the Greek, but one who admires and worships the Greek gods, the Olympian gods, which was opposed by the Christian Religion, i.e:

«Εν δε ταις ημέραις ταύταις πληθυνόντων των μαθητών εγένετο γογγυσμός των Ελληνιστών» (Πράξεις  6, 1)

B) The Koran mentions Alexander The Great as Prophet. The Buddhists worshipped Alexander The Great as an equal to god, while the Egyptians declared him son of God Ammon. Similarly Saint Bassil and Saint Nektarios cast Alexander The Great.

Ανατρέχοντας στους αρχαίους συγγραφείς, Έλληνες και ξένους και ιδιαίτερα στους: Αρριανός (Β 14, 4), Πλούταρχος («Αλέξανδρος» 34 – 47 και «Περί της Αλεξάνδρου Τύχης ή Αρετής» Α, 3 – 7,  328-329 ), Αγία γραφή (Μακκαβαίων, Κεφ. 1), Ηρόδοτος (Ε  17-22), Πολύβιος (IX 35,2) κ.α., βλέπουμε να αναφέρουν ότι:

1. Ο Μέγας Αλέξανδρος ξεκίνησε την εκστρατεία του στην Ασία προκειμένου να διαλύσει την Περσική αυτοκρατορία και να πάωει να κάνει επιδρομές στην Ελλάδα ή προκειμένου να τιμωρήσει τους Πέρσες, επειδή εκείνοι είχαν έλθει πιο πριν στην Ελλάδα και είχαν κατασφάξει τους Έλληνες, είχαν βάλει τους Περίνθιους  και είχαν δολοφονήσει τον πατέρα του Μ. Αλέξανδρου κ.α.  Ωστόσο φτάνοντας ο μ. Αλέξανδρος στην Ασία  βρήκε εκεί ένα κόσμο με ανήμερα ακόμη ήθη και έθιμα , π.χ. γιους να παντρεύονται ακόμη και τις μάνες τους, ανθρώπους να τρώνε άλλους ανθρώπους κ.α., καθώς και  με φύλαρχους ή βασιλιάδες που έκαναν ό,τι ήθελαν, π.χ. να ζητούνε ανθρωποθυσίες, να βιάζουν όποια ήθελαν, να ζητούν από τους άλλους ανθρώπους να τους  προσκυνούνε  ως οι θεοί κλπ.

Προ αυτής της κατάστασης ο Αλέξανδρος αντί να κατακτά και να τιμωρεί άρχισε από τη μια να απελευθερώνει και να καταλύει τυρρηνικά καθεστώτα (δηλαδή να ελευθερώνει τους λαούς από τους κατακτητές Πέρσες, καθώς και από τους τυράννους που οι Πέρσες είχαν κατά τόπους ορίσει) και από την άλλη να κτίζει πόλεις  με ελληνικά πρότυπα, δηλαδή να επιβάλει οι άνθρωποι να μαθαίνουν  γράμματα, να είναι ελεύθεροι, να υπάρχει δικαιοσύνη και  ισοπολιτεία κλπ. Ίδρυσε λέει  περισσότερες από εβδομήντα πόλεις μέσα στις βάρβαρες χώρες, και διέσπειρε σε όλη την Ασία τα Ελληνικά, νικώντας τον απολίτιστο και θηριώδη τρόπο ζωής και βοηθούμενος σ΄αυτό και από τους ίδιους τους ντόπιους κατοίκους.  Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Αλέξανδρος ανακηρύχθηκε  μέγας και γιος του Θεού (του Θεού Δία για τους Έλληνες ή του θεού Άμμων για τους μη Έλληνες) και  από τους Έλληνες και από τους ντόπιους  (Μ. Ασία, Μεσοποταμία, Ινδία, Αίγυπτο κλπ).

2. Η φιλοσοφία του Μ. Αλέξανδρου ήταν η εξής: Δεν αντιμετωπίζουμε τους Έλληνες ως φίλους και συγγενείς ενώ τους άλλους λαούς σαν να είναι ζώα ή φυτά, αλλά όλους ίδια, γιατί όλοι οι λαοί είναι αδέλφια, ίσοι μεταξύ τους και συνεπώς πρέπει να ζήσουν μαζί ειρηνικά και δίκαια. Συγγενείς μας είναι όλοι οι καλοί και ξένοι ή εχθροί όλοι οι κακοί άνθρωποι. Ελληνικό  πρέπει να είναι κάθε τι το ενάρετο και βάρβαρο κάθε τι το μη ενάρετο. Με τα όπλα εξαναγκάζουμε να πεισθούν όσοι δεν μπορούν να πεισθούν δια του λόγου κ.α. Η φιλοσοφία και η δράση του Μ. Αλεξάνδρου και κυρίως των ένδοξων διαδόχων του σχολιάστηκαν ευμενώς ακόμη και από την Αγία Γραφή.

Ειδικότερα ο Πλούταρχος και ο Αρριανός αναφέρουν:

 «Αφού ο Αλέξανδρος αναγορεύτηκε βασιλιάς της Ασίας, και θέλοντας να τιμάται και από όλους τους Έλληνες τους έγραψε ότι καταλύει όλα τα τυραννικά καθεστώτα και ότι θα είναι αυτόνομοι και ιδιαίτερα έγραψε στους Πλαταιείς ότι θα ξανακτίσει την πόλη τους, γιατί οι πατέρες τους είχαν δώσει τη χώρα τους στους Έλληνες να πολεμήσουν εκεί για την Ελευθερία…… αφού επέλεξε τριάντα χιλιάδες παιδιά και έδωσε διαταγή να μάθουν Ελληνικά και την άσκηση με τα μακεδονικά όπλα και όρισε πολλούς επιθεωρητές». (Πλουτάρχου Αλέξανδρος, 34 - 47).

«Ο Αλέξανδρος αντίθετα, ίδρυσε περισσότερες από εβδομήντα πόλεις μέσα στις βάρβαρες χώρες, και διέσπειρε σε όλη την Ασία τα Ελληνικά (γράμματα και αξιώματα), νικώντας τον απολίτιστο και θηριώδη τρόπο ζωής……..., αλλά εκείνος που έδωσε στη θεωρία την έμπρακτη μορφή της ήταν ο Αλέξανδρος. Αυτός δηλαδή δεν ακολούθησε τη συμβουλή του Αριστοτέλη να συμπεριληφθεί στους Έλληνες σαν να ήταν ηγέτης τους και στους βάρβαρους σαν να ήταν απόλυτος κύριός τους και να αντιμετωπίζει τους Έλληνες ως φίλους και συγγενείς τους ενώ τους άλλους λαούς σαν να ήταν ζώα ή φυτά. Αν ενεργούσε κατ’ αυτό τον τρόπο, θα γέμιζε την ηγεμονία του με αναρίθμητους πολέμους, εξορίες και υπονομευτικές στάσεις….. Εκείνος αντίθετα, πίστευε ότι ήρθε ως κοινός Θεόσταλτος συμφιλιωτής και ειρηνοποιός για όλο τον κόσμο, και για τούτο εξανάγκαζε δια των όπλων όσους δεν μπορούσε να πείσει δια του λόγου να ενωθούν μαζί του, και συνένωσε σε ενιαίο σώμα τους ανθρώπους από τους διάφορους τόπους, ενώνοντας και αναμειγνύοντας σαν σε κύπελλο φιλίας τους τρόπους ζωής, τα ήθη, τους γάμους και τις συνήθειές τους. Όρισε σε όλους να θεωρούν πατρίδα τους την οικουμένη, ακρόπολή τους το στρατόπεδό του, συγγενικούς τους όλους τους καλούς ανθρώπους και ξένους τους κακούς. Δεν τους άφησε να διακρίνουν ανάμεσα σε Έλληνες και βάρβαρους με βάση τη χλαμύδα και την πέλτη, το σπαθί ή τον μανδύα, αλλά όρισε να διαπιστώνεται το Ελληνικό στοιχείο από την αρετή του και το βαρβαρικό από τη φαυλότητά του, «το μεν Ελληνικόν αρετήν το δε βάρβαρον κακίαν τεκμαίρεσθαι» , ενώ τα ενδύματα, τα φαγητά, οι γάμοι και ο τρόπος ζωής θεωρούνταν κοινά για όλους, αναμεμειγμένα σε ενιαίο σύνολο με τους δεσμούς του αίματος και της τεκνοποιίας. (Πλουτάρχου Περί της Αλεξάνδρου Τύχης ή Αρετής, Α, 3 – 7,  328-329 )

3. Οι Μακεδόνες ήταν πάντα οι φρουροί της Ελλάδας στα βόρεια σύνορά της:

"Tίνος καί πηλίκης δει τιμης αξιούσθαι Mακεδόνας, οι τόν πλείω του βίου χρόνον ου παύονται διαγωνιζόμενοι πρός τούς βαρβάρους υπέρ της των Eλλήνων ασφαλείας; ότι γάρ ει ποτ’αν εν μεγάλοις ην κινδύνοις τά κατά τούς Eλληνας, ει μή Mακεδόνας είχομεν πρόφραγμα καί τάς των παρά τούτοις βασιλέων φιλοτιμίας, τίς ου γινώσκει;" (Πολύβιος IX 35,2)

Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ, ΟΙ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ

ΚΑΙ Ο ΑΡΧΑΙΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΣΕ ΑΣΙΑ ΚΑΙ ΑΦΡΙΚΗ

 Ανατρέχοντας στην Αγία γραφή, για να δούμε αφενός τι αναφέρει για τους Έλληνες και αφετέρου τον πολιτισμό  των λαών της Ασίας και Αφρικής πριν από το Χριστό και το Μ. Αλέξανδρο, βλέπουμε να αναφέρει ότι:

1) Όλοι οι λαοί από την αρχαία Αίγυπτο μέχρι την Ιουδαία  (Αιγύπτιοι, Πέρσες κλπ) ήσαν ακόμη απολίτιστοι, με ανήμερα ένστικτα, αμαρτωλοί, αφού έκαναν ακόμη και ανθρωποθυσίες και ο θεός απειλούσε ότι θα τους αφάνιζε.

Εκτός από τα Σόδομα και Γόμαρα κλπ, στο Δευτερονόμιο (κεφ. 12, 29-31)αναφέρεται π.χ. ότι πολλοί λαοί, όπως οι Μωαβίτες, οι Αμμωνίτες κ.α., λάτρευαν το θεό Μολώχ, ο οποίος ζητούσε ανθρωποθυσίες και μάλιστα παιδιών. Στο Δευτερονόμιο (κεφ.18, 9 – 12 κ.α.), αφού αναφέρεται μια λίστα βδελυγμάτων (αμαρτιών, ανομημάτων, βαρβαρισμών) των εθνών, όπως ανθρωποθυσίες παιδιών, αιμομιξίες, αποκρυφισμό και μαγεία, προσθέτει «Άλλωστε εξαιτίας αυτών των βδελυγμάτων θα διώξει ο Κύριος αυτά τα έθνη από μπροστά σας».

Στο Λευιτικό 18:21-28, αφού αναφέρεται μια σειρά βδελυγμάτων, όπως λατρείες αρχόντων,  ανθρωποθυσίες  παιδιών, ομοφυλοφιλίες, αιμομιξία και κτηνοβασία, προσθέτει: «Δεν πρέπει να μολύνεστε με καμιά απ’ αυτές τις πράξεις, με τέτοιες πράξεις μολύνθηκαν τα έθνη, αυτά που διώχνω από μπροστά σας. Μ’ αυτές τις πράξεις μολύνθηκε η χώρα, γι’ αυτό θα την τιμωρήσω για την ανομία της και θα ξεράσει τους κατοίκους της.

«Μη μιαίνεσθε εν πάσι τούτοις· εν πάσι γάρ τούτοις εμιάνθησαν τα έθνη, α εγώ εξαποστέλλω προ προσώπου υμών, και εξεμιάνθη η γη, και ανταπέδωκα αδικίαν αυτοίς δι’ αυτήν, και προσώχθισεν η γη τοίς εγκαθημένοις επ’ αυτής. και φυλάξεσθε πάντα τα νόμιμά μου και πάντα τα προστάγματά μου, και ου ποιήσετε από πάντων των βδελυγμάτων τούτων, ο εγχώριος και ο προσγενόμενος προσήλυτος εν υμίν· πάντα γαρ τα βδελύγματα ταύτα εποίησαν οἱ άνθρωποι τής γής οἱ ὄντες πρότερον υμων, και εμιάνθη η γή. και ίνα μη προσοχθίσῃ υμίν η γη εν τω μιαίνειν υμάς αυτήν, όν τρόπον προσώχθισε τοις έθνεσι τοις προ υμών. ότι πας, ος εάν ποιήσῃ από πάντων των βδελυγμάτων τούτων, εξολοθρευθήσονται αι ψυχαί αι ποιούσαι εκ του λαού αυτών. και φυλάξετε τα προστάγματά μου, ὅπως μη ποιήσητε από πάντων των νομίμων των εβδελυγμένων, ά γέγονε προ τού υμάς, και ου μιανθήσεσθε εν αυτοίς, ότι εγώ Κύριος ο Θεός υμών».  (Λευιτικό 12)

2) Οι Μακεδόνες ήσαν Έλληνες, καθώς και ότι ο Μ. Αλέξανδρος και οι ένδοξοι σύντροφοί του έκαναν τη γη να ησυχάσει κ.τ.λ., πρβ: 

«Και εγένετο μετά το πατάξαι Αλέξανδρον τον Φιλίππου τον Μακεδόνα, ος εξήλθεν εκ της γης Χεττειείμ, και επάταξε τον Δαρείον βασιλέα Περσών και Μήδων και εβασίλευσεν αντ᾿ αυτού πρότερος επι την ῾Ελλάδα.  και συνεστήσατο πολέμους πολλούς και εκράτησεν οχυρωμάτων πολλών και έσφαξε βασιλείς της γης· και διήλθεν έως άκρων της γης και έλαβε σκύλα πλήθους εθνών. και ησύχασεν η γη ενώπιον αυτού, και υψώθη, και επήρθη η καρδία αυτού. και συνήγαγε δύναμιν ισχυράν σφόδρα και ήρξε χωρών και εθνών και τυράννων, και εγένοντο αυτώ εις φόρον.  και μετά ταύτα έπεσεν επί την κοίτην και έγνω ότι αποθνήσκει. και εκάλεσε τούς παίδας αυτού τους ενδόξους τούς συντρόφους αυτού από νεότητος και διείλεν αὐτοίς την βασιλείαν αυτού έτι ζώντος αυτού.  και εβασίλευσεν Αλέξανδρος έτη δώδεκα και απέθανε.  και επεκράτησαν οι παίδες αυτού έκαστος εν τω τόπῳ αυτού.  και επέθεντο πάντες διαδήματα μετά το αποθανείν αυτόν και οι υιοί αυτών οπίσω αυτών έτη πολλά και επλήθυναν κακά εν τη γη. και εξήλθεν εξ αυτών ρίζα αμαρτωλός Αντίοχος Επιφανής, υιός Αντιόχου βασιλέως, ος ην όμηρα εν τη Ρώμη· και εβασίλευσεν εν έτει εκατοστώ και τριακοστω και εβδόμω βασιλείας Ελλήνων.   (Μακκαβαίων, Κεφ. 1 , 1 – 10)

«Ιδού. Τράγος ήρχετο από της δύσεως επί πρόσωπον πάσης της γης και δεν ήγγιζεν το έδαφος….. και είδον αυτόν ότι επλησίασεν εις τον κριον …. και εκτύπησε … και συνέτριψε και έρριψεν αυτόν κατά γης, και κατεπάτησεν αυτόν…. Δια τούτο ο τράγος εμαγαλύνθη σφόδρα…… Είναι οι βασιλιείς της Μηδίας και της Παρσίας ….. ο τριχωτός τράγος είναι ο βασιλεύς της Ελλάδος ….» (Δανιήλ η Κεφάλαιο)

Στην Καινή Διαθήκη αναφέρονται και μάλιστα σε αντιδιαστολή οι ονομασίες «Έλληνες» και «βάρβαροι», που σημαίνει αφενός ότι ακόμη και η Χριστιανική Θρησκεία παραδέχεται ότι παλιά υπήρχαν βάρβαροι και αφετέρου ότι η ονομασία «βάρβαροι» είχε έννοια ακριβώς αντίθετη από την ονομασία Έλληνες», κάτι ως οι δούλοι και ελεύθεροι, οι σοφοί και οι ανόητοι, πρβ:   «Έλλησί τε και βαρβάροις, σοφοίς τε και ανοήτοις οφειλέτης ειμί..ου γαρ επαισχύνομαι το ευαγγέλιον του Χριστού· δύναμις γαρ Θεού εστιν εις σωτηρίαν παντί τω πιστεύοντι, Ιουδαίω τε πρώτον και Ελληνι»…(προς Ρωμαίους Κεφ. 1, 14 -16)

Σημειώνεται επίσης ότι:

Α)  Στην καινή Διαθήκη «Ελληνιστής» σημαίνει όχι ο Έλληνας, αλλά αυτός που λατρεύει τους Ελληνικούς Θεούς, τους Ολύμπιους Θεούς, κάτι που πολεμούσε η Χριστιανική Θρησκεία, πρβ:  «Εν δε ταις ημέραις ταύταις πληθυνόντων των μαθητών εγένετο γογγυσμός των Ελληνιστών» (Πράξεις  6, 1)

Β) Το Κοράνιο αναφέρει τον Αλέξανδρο ως Προφήτη. Οι Βουδιστές λάτρευσαν τον Αλέξανδρο ως ισόθεο, ενώ οι Αιγύπτιοι τον ανακήρυξαν γιο του Θεού Άμμωνα. Ο Μέγας Βασίλειος και ο Άγιος Νεκτάριος προβάλλουν τον Αλέξανδρο.