Η αστρονομία (αγγλικά astronomy), εκ των ελληνικών λέξεων «άστρον» + «νέμω», είναι η επιστήμη που ερευνά τα ουράνια σώματα: άστρα, γαλαξίες, νεφελώματα, πλανήτες, δορυφόροι, αστεροειδείς, κομήτες κλπ ως προς την προέλευση και την εξέλιξή τους, καθώς και τα φαινόμενα που συμβαίνουν στο χώρο έξω από την ατμόσφαιρα της Γης.

Η γνώση της αστρονομίας πέρα από την κάλυψη της ανθρώπινης περιέργειας έχει και πολύ μεγάλη αξία, γιατί παρατηρώντας από τη μια τις κινήσεις των άστρων (Γης, Σελήνης, Πλανητών κλπ) και από την άλλη τα φαινόμενα που συμβαίνουν στη Γη κατά τις εν λόγω κινήσεις, βλέπουμε ότι πολλά από αυτά είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους. Για παράδειγμα, όταν η Γη αρχίζει βρίσκεται στο πιο απόμακρο σημείο από τον ήλιο, στη Γη βρέχει ή χιονίζει, πεθαίνουν τα φυτά, πολλά ζώα πέφτουν σε χειμέρια νάρκη, πέφτουν βαριές αρρώστιες στους ανθρώπους κλπ. Αντίθετα, όταν η Γη αρχίζει να πλησιάζει κοντύτερα στον ήλιο, στη Γη τα φυτά ανασταίνονται, βλαστάνουν, τα ζώα ξυπνούν από τη χειμερία νάρκη, παύει το κρύο, σταματούν τα χιόνα κλπ, αλλά γίνονται και καύσωνες. Ομοίως παρακολουθώντας τη φύση και αυτά που συμβαίνουν στη Γη, βλέπουμε π.χ. ότι οι επιδημίες και οι αρρώστιες συμβαίνουν όχι κάθε μέρα στη Γη, αλλά ανάλογα με τα καιρικά φαινόμενα, τα οποία με τη σειρά τους δε δημιουργούνται έτσι τυχαία, αλλά ανάλογα με τη όλη διάθρωση ή κίνηση των αστέρων. Ομοίως παρατηρώντας το τι προηγείται λίγο πριν γίνει κατακλυσμός (πολλές βροχές) ή καύσωνας, βλέπουμε ότι πέρα από το ουράνιο τόξο και τις βροντές και αστραπές που μας προειδοποιούν για το τι θα ακολουθήσει, κάποια άστρα σχηματίζουν ένα αναλόγου χρώματος δακτύλιο (στεφάνι), απ΄όπου μερικοί προβλέπουν τον καιρό. Φυσικά το δακτύλιο αυτό δεν τον προξενούν οι θεοί, αλλά τα αέρια της ατμόσφαιρας λόγω αλλαγής των καιρικών συνθηκών.

ΑΠΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑΣ

Η αστρονομία είναι μια επιστήμη, η οποία ξεκίνησε από τους Έλληνες ναυτικούς και θεμελιώθηκε από τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους, οι οποίοι έκαναν σημαντικά βήματα σ’ αυτήν, όπως το σύστημα του φαινόμενου μεγέθους των αστέρων (που εφαρμόζεται ακόμα), τη σφαιρικότητα της Γης (Πυθαγόρας, 6ος αιώνας π.Χ.), την πρόταση ηλιοκεντρικού συστήματος (Αρίσταρχος ο Σάμιος 310 - 230 π.Χ.), τη μέτρηση της ακτίνας της Γης (Ερατοσθένης, 276 - 192 π.Χ.), την κατάρτιση καταλόγου ουρανίων σωμάτων (Ίππαρχος, 2ος π.Χ. αιώνας) κ.α. Αργότερα η Αλεξανδρινή σχολή δεν αρκείται σε απλές θεωρητικές έρευνες, αλλά επιδιώκει και την εκτέλεση των παρατηρήσεων με πολύ μεγάλη ακρίβεια. Τις θεωρίες και τις παρατηρήσεις των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων συγκέντρωσε κατά τον 16ο αιώνα ο Κοπέρνικος και τις εμφάνισε σαν δικό του σύστημα. Άλλοι αρχαίοι λαοί όπως οι Βαβυλώνιοι, οι Αιγύπτιοι ασχολήθηκαν με την Αστρονομία.

Πρώτοι που ασχολήθηκαν με την επιστήμη της αστρονομίας ήταν οι Έλληνες ναυτικοί και ιδιαίτερα οι Ηλιάδες (οι κάτοικοι της Ρόδου) και οι Μινωίτες (οι κάτοικοι της Κρήτης, καθώς λένε οι αρχαίοι συγγραφείς Και αυτό, γιατί στο πέλαγος το μόνο που βλέπει κάποιος είναι τα άστρα και ιδιαίτερα τους αστερισμούς οπότε για να προσανατολιστούν ή για να μαντέψουν τα καιρικά φαινόμενα τα μελέτησαν, τα χαρτογράφησαν κλπ.

Και το ότι η αστρονομία είναι ελληνική επινόηση ή το ότι οι πρώτοι που μελέτησαν, χρησιμοποίησαν, ονομάτισαν και χαρτογράφησαν τα άστρα προκύπτει και από το ότι αφενός τα άστρα φέρουν ελληνικά ονόματα και οι αστρονομικές ορολογίες είναι ελληνικές λέξεις και αφετέρου ο Διόδωρος Σικελιώτης , σχετικά με τους πρώτους που ασχολήθηκαν με τα άστρα, αναφέρει τα εξής:

<<Οι Ηλιάδες (οι κάτοικοι της Ρόδου), τώρα, που αναδείχτηκαν ανώτεροι απ' όλους, ξεχώρισαν στη μόρφωση και κυρίως στην αστρονομία. Εισηγήθηκαν πολλά σχετικά με τη ναυτιλία και όρισαν τον χωρισμό της ημέρας σε ώρες. Ο πιο προικισμένος απ' όλους ήταν ο Τενάγης που τον σκότωσαν οι αδελφοί του από το φθόνο τους. Όταν αποκαλύφθηκε η συνωμοσία, όλοι όσοι συμμετείχαν στο φόνο έφυγαν. Από αυτούς ο Μάκαρ έφτασε στη Λέσβο, ο Κάνδαλος στην Κω, ενώ ο Ακτίς βάζοντας πλώρη για την Αίγυπτο ίδρυσε τη λεγόμενη Ηλιούπολη, δίνοντας της το όνομα του πατέρα του- απ' αυτόν έμαθαν και οι Αιγύπτιοι τα θεωρήματα της αστρονομίας. Όταν, όμως, αργότερα έγινε ο κατακλυσμός στους Έλληνες και από τις βροχοπτώσεις χάθηκαν οι περισσότεροι άνθρωποι, μαζί μ' εκείνους συνέβη να καταστραφούν και τα γραπτά μνημεία, και γι' αυτή την αιτία οι Αιγύπτιοι, βρίσκοντας την ευκαιρία, ιδιοποιήθηκαν όλα τα περί αστρονομίας και επειδή λόγω της άγνοιας τους οι Έλληνες δεν μπορούσαν πλέον να επικαλεστούν τις γραπτές μαρτυρίες, ενισχύθηκε η άποψη ότι πρώτοι οι Αιγύπτιοι ανακάλυψαν τα άστρα. Με τον ίδιο τρόπο, μολονότι και οι Αθηναίοι ίδρυσαν πόλη στην Αίγυπτο, που ονομαζόταν Σάις, το γεγονός αυτό ξεχάστηκε λόγω του κατακλυσμού. Γι' αυτές, λοιπόν, τις αιτίες, πολλές γενιές αργότερα, ο Κάδμος του Αγήνορα θεωρήθηκε ότι πρώτος έφερε τα γράμματα από τη Φοινίκη στην Ελλάδα και από τον καιρό του Κάδμου και στο εξής, πίστευαν για τους Έλληνες πως έκαναν πάντα συμπληρωματικές ανακαλύψεις στην επιστήμη των γραμμάτων, καθώς ένα είδος καθολικής άγνοιας κατείχε τους Έλληνες.>> ( Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος 5, 57)

«Ο Υπερίωνας, λένε (οι μύθοι των Κρητών), πως ήταν ο πρώτος που κατανόησε με την επιμέλεια και την παρατηρητικότητά του την κίνηση του ηλίου, της Σελήνης και των υπολοίπων αστεριών, καθώς και τις εποχές που προκαλούνται από αυτά και τα δίδαξε στους άλλους να τα μάθουν και γι αυτό ονομάστηκε πατέρας τούτων των σωμάτων, σαν να γέννησε τη θεωρία περί αυτών και τη φύση τους…» (Διόδωρος Σικελιώτη, 5, 67)

ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ, ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑ

Η Αστρονομία, που είναι μια από τις αρχαιότερες επιστήμες, γεννήθηκε ακριβώς την ίδια εκείνη στιγμή που γεννήθηκε και η ελληνική μυθολογία και μάλιστα σε μια αμφίδρομη σχέση, γιατί αφενός οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι ο κόσμος γεννήθηκε από τους θεούς και ως εξ αυτού η θεία Μούσα Ουρανία ήταν προστάτιδά της.

Από τα αρχαία χρόνια υπάρχει συχνά και μια σύγχυση μεταξύ της Αστρονομίας και της Αστρολογίας. Παρότι έχουν κοινή καταγωγή, η μεν Αστρονομία βασίζεται στην επιστημονική μεθοδολογία (επαναληψιμότητα των παρατηρήσεων, διατύπωση νόμων που ερμηνεύουν τις παρατηρήσεις), η δε Αστρολογία είναι μία ψευδοεπιστήμη, όπως χαρακτηρίζεται από τους ειδικούς, που ανήκει στη σφαίρα της «προνοητικής δεισιδαιμονίας» και που διατυπώνει νόμους για την εξέλιξη της καθημερινής ανθρώπινης ζωής, βασιζόμενη κυρίως στις μεταξύ των ουρανίων και επίγειων σωμάτων μαγνητικές δυνάμεις, οι οποίοι όμως στερούνται συνέπειας φθάνοντας και στα όρια της απάτης.

2. ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ: Ο ΚΟΣΜΟΣ, ΤΟ ΑΠΕΙΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ

Ο Επίκουρος, σχετικά με το σύμπαν και τον κόσμο, αναφέρει τα εξής, που είναι οι πρώτες σκέψεις του αρχαίου ελληνικού επιστημονικού πνεύματος:

«Κόσμος είναι μια περιοχή του ουρανού , που περιέχει τα άστρα και τη Γη. Ο κόσμος αποτελεί τμήμα του απείρου, που λέγεται σύμπαν. Η Γη είναι το κέντρο του κόσμου και γύρω από αυτήν κινούνται σε όλο και πιο απόμακρες τροχιάς η Σελήνη, ο ήλιος, οι πλάνητες και τα άστρα. Τέτοιοι κόσμοι υπάρχουν και αλλού ή μπορεί και να υπάρχουν και αλλού και μάλιστα περισσότεροι. Ο Ήλιος, η Σελήνη και τα άλλα άστρα δεν έγιναν χωριστά, ούτε είχαν στη αρχή ανεξάρτητη ύπαρξη και ύστερα συμπεριλήφθηκαν στο σύστημα του κόσμου, αλλά από την αρχή διαμορφώθηκαν μαζί με τον κόσμο. Ο Ήλιος και η Σελήνη είναι αυτόφωτα. Η Σελήνη ίσως όχι, αλλά παίρνει φως από τον ήλιο. Το άδειασμα και το γέμισμα της Σελήνης μπορεί να οφείλεται στις παρεμβολές άλλων σωσμάτων. Η έκλειψη του ηλίου μπορεί να γίνεται από το σβήσιμο της φωτιάς του ή λόγω παρεμβολής. Η ανατολή και η δύση του ήλιου και της Σελήνης γίνεται με το άναμμα και σβήσιμο της φωτιάς τους. Η σύνθεση της ύλης τους είναι τέτοια που το επιτρέπει. Η διάρκεια ημέρας και νύκτας παραλλάσει κ ένεκα του ότι ο Ήλιος διέρχεται από μακρούς τόπους που παραλλάσουν ή ένεκα του ότι αυτούς τους τόπους τους περνά ο Ήλιος γρηγορότερα ή βραδύτερα. Μερικά άστρα πλανώνται, ενώ άλλα όχι, επειδή από την αρχή εξαναγκάστηκαν να κινούνται έτσι κυκλικά. Τα πρώτα τα κινεί ο αέρας Ο Ουρανός κινείται, η Γη όχι. Οι βροντές και οι αστραπές γίνονται λόγω του ότι τα σύννεφα ωθούνται από τον αέρα και τρίβονται μεταξύ τους και μέσα τους περικλείουν το φως που διαχέεται από τα άστρα και αυτό διαχέεται με τις αστραπές και επειδή με τη φωτιά συνθλίβονται τα νέφη γίνονται βροχή….. (Επίκουρος, Προς Πυθοκλή, 114)

3. ΕΥΔΟΞΟΣ ΚΝΙΔΙΟΣ: Η ΥΔΡΟΓΕΙΟΣ ΣΦΑΙΡΑ

Οι Έλληνες αρχικά, όπως προκύπτει από τη Θεογονία του Ησιόδου (ΙΙ 120) , πίστευαν ότι η Γη είναι ένα τεράστιο («πλατύστερνο») σώμα, «το αιώνιο στερεό βάθρο όλων, των αθανάτων , οι οποίοι κατέχουν τις κορυφές του Ολύμπου, αλλά και τα σκοτεινά τάρταρα στα βάθη της Γης», και που ο Άτλας, στα πέρατα της Γης , προ των γλυκόφωνων Εσπερίδων, κρατεί στους ώμους του τον αχανή Ουρανό. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι θεωρούσαν ότι η Γη ήταν επίπεδη και στέκονταν στις τέσσερις κορυφές τεράστιων βουνών που υπήρχαν στις κορυφές του ορθογωνίου σύμπαντός τους.

Ο αστρονόμος Εύδοξος Κνίδιος.(409-356 π. Χ), μαθητής του Πλάτωνα και του Αρχύτα του Ταραντίνου, ήταν ο πρώτος που απόδειξε επιστημονικά το σφαιρικό σχήμα της Γης με τη εφαρμογή της σφαιρικής γεωμετρίας στην αστρονομία. Την άποψη της σφαιρικότητας της Γης την υποστήριζαν επίσης πολλοί φιλόσοφοι της αρχαίας Ελλάδας: Αναξίμανδρος, Εμπεδοκλή, Πυθαγόρειοι φιλόσοφοι και κυρίως ο Παρμενίδης που διακήρυξε με πάθος και βεβαιότητα τη σφαιρικότητά της. Ο Αριστοτέλης («Μετεωρολογικά» Α, 339 b, 5 και «Περί Ουρανού», Β’ 297,30) αναφέρει ότι η περιφέρεια της Γης, που είναι σφαιροειδής, είναι η αιτία του σχήματός της. Αναφέρει επίσης ότι πράγματι, το μέγεθος της Γης, σε σχέση με τις διαστάσεις των σωμάτων που την περιβάλουν δεν είναι άγνωστο. Οι αστρονομικές μελέτες μας έχουν αποδείξει ότι η Γη είναι σαφώς πολύ πιο μικρή από ορισμένα άστρα.

Με την παρακμή όμως των επιστημών μετά την ελληνιστική περίοδο και την κυριαρχία του ρωμαϊκού πρακτικού πνεύματος η άποψη αυτή ξεχάστηκε και κυριάρχησε αυτή του επιπέδου σχήματος. Αυτή η θέση , του επίπεδου σχήματος της Γης, διατηρήθηκε στη Δύση και τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία μέχρι το Μεσαίωνα.

4. ΤΟ ΓΕΩΚΕΝΤΡΙΚΟ ΚΑΙ ΤΟ ΗΛΙΟΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Α. ΓΕΩΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ - ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ

Ο Αριστοτέλης στα «Μετεωρολογικά» (Β, 353 b) αναφέρει ότι οι πρώτοι που ασχολήθηκαν με τη δημιουργία του κόσμου ήταν οι θεολόγοι και οι διατρίβοντες περί τις θεολογίες και από αυτούς ένα μέρος ισχυρίστηκε ότι η Γη είναι ένα μεγάλο μέρος του σύμπαντος και πως ο υπόλοιπος κόσμος έχει συσταθεί γύρω από τη Γη και χάριν αυτής, ως το πολυτιμότερο μέρος αυτού και η αρχή των πάντων. Οι άλλοι ισχυρίστηκαν ότι στην αρχή όλες οι περιοχές της Γης καλύπτονταν από νερό και ότι πραγματοποιήθηκε βαθμιαία αποξήρανση υπό την επενέργεια του Ήλιου. Το εξατμιζόμενο μέρος δημιούργησε τους ανέμους και τις περιστροφές του Ήλιου και της Σελήνης, ενώ το υπόλοιπο σχημάτισε τη θάλασσα. Πιστεύουν ακόμη ότι ο όγκος της Γης μειώνεται και ότι κάποτε θα ξηραθεί τελείως.

Σύμφωνα επίσης με τον Αριστοτέλη η Γη είναι σφαιρική, όμως σταθερή και ακίνητη στο κέντρο του σύμπαντος και γύρω από την οποία περιστρέφεται η σφαίρα των απλανών αστέρων , εκτελώντας μια πλήρη περιστροφή ανά 24ωρο., ενώ μαζί της συμπαρασύρει τις σφαίρες του Ήλιου της Σελήνης και των πλανητών. Το σύμπαν είναι επίσης σφαιρικό και οι κινήσεις των άστρων και των πλανητών διέπονται από ένα σύστημα ομόκεντρων σφαιρών με κέντρο τη Γη. Στην πρώτη και κατώτερη σφαίρα, στη σφαίρα της Σελήνης, υπάρχουν τα εξής στοιχεία: η φωτιά, ο αέρας, το νερό και η Γη, καθώς και η κινούσα αιτία η αιώνια κίνηση της ουράνιας περιοχής.

Σύμφωνα επίσης με τον Αριστοτέλη η Γη είναι ακίνητος και γύρω από αυτήν κινούνται ο Ήλιος, ο οποίος διαγράφει το λεγόμενο ζωδιακό κύκλο, η Σελήνη και οι πλανήτες. Το σύμπαν αυτό αποτελείται από δυο χώρους, το γήινο ή υποσελήνιο και τον ουράνιο. Ο πρώτος είναι ο τόπος της αλλαγής και της φθοράς. Σ’ αυτόν οι ουσίες είναι φτιαγμένες από 4 στοιχεία: τη γη, το νερό, τον αέρα και τη φωτιά, τα οποία διαφέρουν το ένα από το άλλο μόνο ως προς τις ποιότητες τους. Έτσι η γη είναι ψυχρή και ξηρή, ενώ ο αέρας θερμός και υγρός. Μεταβολή της μιας ή και των δυο ποιοτήτων επιφέρει τη μεταλλαγή του ενός στοιχείου σε άλλο. Τέτοιες μεταβολές συντελούνται συνεχώς και προσθέτουν στην αέναη αλλαγή του υποσελήνιου χώρου. Ο ουράνιος χώρος όμως είναι φτιαγμένος από μια εντελώς διαφορετική ουσία, τον αιθέρα ή πέμπτη ουσία, και τα ουράνια σώματα αποτελούν μέρη των αιθέριων σφαιρών. Τούτες οι αιθέριες σφαίρες εφάπτονται τόσο καλά μεταξύ τους που δεν αφήνουν κενά, ενώ έχουν την εξής διάταξη, με κέντρο τη Γη προς τα πάνω: Σελήνη, Ερμής, Αφροδίτη, Ήλιος, Άρης, Δίας, Κρόνος., απλανείς αστέρες. Κάθε μια από αυτές τις αιθέριες σφαίρες έχει τη δική της περιστροφή που αντιστοιχεί στην κίνηση του ουράνιου σώματος που περιέχει. Έξω από τη σφαίρα των απλανών αστέρων υπάρχει το «πρώτο κινούν». Οι φυσικές κινήσεις των ουρανίων σωμάτων και των σφαιρών τους οφείλουν να είναι τέλειες κυκλικές, δεν πρέπει δηλαδή να υπάρχει επιτάχυνση ή επιβράδυνση.

Οι τροχιές των πλανητών κατά το Γεωκεντρικό σύστημα πάνω και το Ηλιοκεντρικό (ηλιακό) σύστημα κάτω. Στο γεωκεντρικό σύστημα η Γη βρίσκεται στο κέντρο του κόσμου και γύρω από αυτή σε κυκλική τροχιά κινούνται ο Ήλιος και οι λοιποί πλανήτες. Στο ηλιοκεντρικό σύστημα, που είναι και η πραγματικότητα, ο Ήλιος βρίσκεται στο κέντρο του κόσμου και γύρω από αυτό σε κυκλική τροχιά κινούνταν η Γη και οι λοιποί πλανήτες. Η Σελήνη, αφού γυρίζει γύρω από τη Γη και μαζί της γύρω από τον Ήλιο, είναι και δορυφόρος (της Γης) και πλανήτης (του Ήλιου). Εξ αυτού η Σελήνη άλλοτε βρίσκεται μεταξύ Γης και Άρη και άλλοτε μεταξύ Γης και Αφροδίτης. Ο Ήλιος θεωρείται κινητός στο γαλαξιακό σύστημα.

Σημειώνεται ότι:

Α) Η γεωκεντρική θεωρία του Αριστοτέλη με τις βελτιώσεις του Κλαύδιου Πτολεμαίου το 2^ο αι. μ.Χ. αποτελούσε το μοναδικό αποδεκτό Σύμπαν την περίοδο του μεσαίωνα. Μετά τον 16ο αιώνα συνέβη η μεγάλη ανατροπή, η καθιέρωση του ηλιοκεντρικού συστήματος, που όμως ήταν επί τη βάσει των απόψεων του Αρίσταρχου του Σάμιου.

Β) Η σειρά των πλανητών ήταν η ακόλουθη σύμφωνα με τη διάταξη του Εύδοξου του Κνίδιου: Σελήνη, Ερμής, Αφροδίτη, Ήλιος, Άρης, Δίας και Κρόνος. Ανάλογη ήταν και η διάταξη του Αριστοτέλη. Αυτή περιλάμβανε ένα γεωκεντρικό σύστημα με τη Γη στο κέντρο και η οποία περιβάλλονταν από ένα σύνολο περιστρεφόμενων ημιδιαφανών κρυστάλλινων σφαιρών όπου βρίσκονταν ο Ήλιος και οι πλανήτες. Στην εξώτατη κρυστάλλινη σφαίρα συναντάμε τους απλανείς αστέρες. Ανάλογα συστήματα υποστήριξαν οι περισσότεροι φιλόσοφοι.

Γ) Ο Αριστοτέλης («Περί γενέσεως και φθοράς 336^α, 31) αναφέρει ότι τη γένεση και τη φθορά δεν εξηγεί η πρώτη κίνηση του Ήλιου (η φαινομενική, δηλαδή η περιστροφή μέσα σε μια μέρα γύρω από τη Γη), αλλά η κίνηση του Ήλιου κατά λοξό κύκλο (εννοεί το ζωδιακό κύκλο). Η λόξωση αυτή του κύκλου προς τον ισημερινό άλλοτε φέρνει τον ήλιο πιο κοντά μας και άλλοτε τον απομακρύνει. Πλησιάζοντας ο Ήλιος ευνοεί τη γένεση και απομακρύνει τη φθορά».

Δ) Το πρώτο γεωκεντρικό σύστημα προτάθηκε από το Φερεκύδη το Σύριο. Σε μια πραγματεία του που είχε γραφεί σε ιωνική διάλεκτο και ήταν γνωστή ως ‘Επτάμυχος’ ανέφερε ότι ο Κόσμος αποτελείται από πτυχές σε κάθε μια από τις οποίες βρίσκεται ένας θεός. Οι επτά αυτές πτυχές ήταν με τη σειρά: το άπειρο διάστημα, η κρυστάλλινη σφαίρα των απλανών αστέρων, η σφαίρα των πλανητών, η σφαίρα του Ηλίου, η σφαίρα της Σελήνης, η Γη και όλα αυτά που βρίσκονται κάτω από τη Γη.

Ε) Κατά τον Πτολεμαίο στο κέντρο του βρισκόταν τοποθετημένη η Γη, η ζώνη του Aέρα και η ζώνη του Πυρός. Aκολουθούσαν οι σφαίρες των επτά τότε θεωρούμενων πλανητών (Σελήνης, Ερμή, Αφροδίτης, Ήλιου, Άρη, Δία και Kρόνου) και των τριών ζωδιακών. H πρώτη σφαίρα των ζωδιακών αντιστοιχούσε στον όγδοο ουρανό των απλανών αστέρων. Η δεύτερη στον ένατο κρυστάλλινο ουρανό και η τρίτη στο δέκατο ουρανό του Πρώτου Kινούντος. Πέραν τούτων βρισκόταν ο εκλεκτός αιθέριος Ουρανός όπου κατοικούσαν οι θεοί.

ΣΤ) Το ότι η Γη είναι σφαιρική αποδεικνύεται και από το ότι στη θάλασσα φαίνονται πρώτα τα κατάρτια με τα πανιά στα πλοία και μετά το σκάφος.

Β. ΗΛΙΟΚΕΝΤΡΙΚΟ (ΗΛΙΑΚΟ) ΣΥΣΤΗΜΑ - ΑΡΙΣΤΑΡΧΟΣ ΣΑΜΙΟΣ

Ο Έλληνας αστρονόμος και μαθηματικός Αρίσταρχος ο Σάμιος (310 π.Χ. - περίπου 230 π.Χ.) ήταν ο πρώτος που είπε ότι το κέντρο του κόσμου είναι ο Ήλιος και όχι η Γη, όπως πίστευαν μέχρι τότε. Ειδικότερα και σύμφωνα με τον Αρίσταρχο, ο Ήλιος (και όχι η Γη) είναι ακίνητος και γύρω από αυτόν κινούνται η Γη, η Σελήνη και οι πλανήτες.

Η παραπάνω ηλιοκεντρική άποψη του Αρίσταρχου αναφέρεται από τον Πλούταρχο ( Αέτιος κλπ) και από τον Αρχιμήδη στο έργο του Ψαμμίτη: «Ο δε Αρίσταρχος ο Σάμιος συνέγραψε κάποιες υποθέσεις οι μεν απλανείς αστέρες και ο Ήλιος μένουν ακίνητοι, η δε Γη περιφέρεται σε περιφέρεια κύκλου γύρω από τον ήλιο ο οποίος βρίσκεται στο μέσον της διαδρομής…».

Η εμφάνιση της ηλιοκεντρικής θεωρίας τάραξε τα νερά της Αστρονομίας και όχι μόνο. Όλοι οι φιλόσοφοι και οι επιστήμονες της εποχής ασχολήθηκαν άμεσα ή έμμεσα με αυτή. Αυτό, γιατί η Γη μέχρι τότε θεωρούνταν ως η κατοικία των Θεών και επομένως δεν ήταν δυνατόν να μην κατέχει το κέντρο του κόσμου, ώστε να περιφέρονται γύρω από αυτή όλα τα υπόλοιπα ουράνια σώματα. Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι οι φιλόσοφοι που διατύπωσαν άλλες εκτός από την κυρίαρχη γεωκεντρική άποψη διώχθηκαν και εξορίστηκαν από τις πόλεις τους. Ο Αρίσταρχος φυγαδεύτηκε στην Αλεξάνδρεια.

Αποτέλεσμα εικόνας για πλανητες

Ο Ήλιος και οι Πλανήτες (ηλιοκεντρικό σύστημα)

Σημειώνεται ότι:

Α) Ο Ήλιος θεωρείται κινητός στο Γαλαξιακό σύστημα.

Β) Σχεδόν 20 αιώνες μετά από τον Αρίσταρχο ο Πολωνός αστρονόμος Κοπέρνικος (1473-1543), μελετώντας τις θεωρίες του Αρίσταρχου καθώς και άλλων Ελλήνων "ηλιοκεντριστών", υποστήριξε με θέρμη την ορθότητα της αρχαίας ελληνικής ηλιοκεντρικής ιδέας και συνετέλεσε πράγματι στην εδραίωσή της.

Από την εποχή του Κοπέρνικου, του Γαλιλαίου και του Κέπλερ το γεωκεντρικό σύστημα θεωρήθηκε λανθασμένο και καθιερώθηκε το ηλιοκεντρικό. Στο σύστημα αυτό η Γη και τα άλλα σώματα του Ηλιακού Συστήματος περιστρέφονται γύρω από τον Ήλιο, σε αντίθεση με τη μέχρι τότε επίσημη γεωκεντρική θεωρία, που ήθελε τη Γη ακίνητη και κέντρο του κόσμου , ενώ η Γη είναι ένας εντελώς κοινός πλανήτης, περιφερόμενος γύρω από τον ήλιο, η Σελήνη είναι δορυφόρος της Γης κλπ. Στα 1609, ο Ιταλός επιστήμονας Γαλιλαίος έμαθε για την εφεύρεση του τηλεσκοπίου. Κατασκεύασε ένα για τον ίδιο και έστρεψε το βλέμμα του προς τους ουρανούς... Μια από τις πρώτες ανακαλύψεις του ήταν πως τέσσερα ‘φεγγάρια’ περιστρέφονται γύρω από τον πλανήτη Δία. Το τηλεσκόπιο του Γαλιλαίου αποκάλυψε, σε μικρογραφία, την θεωρία του Κοπέρνικου για το ηλιακό σύστημα, με τους αστέρες να περιστρέφονται γύρω από πλανήτη σε απλή, κυκλική τροχιά. Οι ανακαλύψεις του Γαλιλαίου μετέβαλαν για πάντα τις πεποιθήσεις της αστρονομίας.

5. ΟΙ ΑΣΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟΙ

Αστέρας σημαίνει το μεμονωμένο άστρο και αστερισμός κάθε τμήμα της ουράνιας σφαίρας ή θόλου που περιέχει μια κάπως ξεχωριστή ομάδα άστρων που κινούνται όλα μαζί στο στερέωμα του ουρανού και μοιάζουν με κάποιο ζων ον, απ’ όπου και ζώ(δ)ια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αστερισμού αποτελεί η Μεγάλη Άρκτος (Μεγάλη Αρκούδα), που αποτελείται από 7 άστρα που κινούνται όλα μαζί στο στερέωμα του ουρανού. Οι αστερισμοί έχουν πάρει τα ονόματά τους συνήθως από το σχήμα (εικόνα) τους: Κριός, Ταύρος κλπ. Οι πρώτοι ναυτικοί που τους χρησιμοποίησαν χαρτογράφησαν ήταν οι Έλληνες ναυτικοί, ο λόγος άλλωστε που φέρουν ελληνικά ονόματα.

Οι αστερισμοί είναι πάρα πολλοί. Η Διεθνή Αστρονομική Ένωση (IAU) σήμερα έχει καταγράψει 88 αστερισμούς, όμως στην αστρολογία (στα ζώδια ή δωδεκατημόρια) λαμβάνοντα υπόψη μόνο 12, όσοι και οι 12 μήνες, οι εξής: Δίδυμοι, Παρθένος, Τοξότης, Υδροχόος Κριός, Ταύρος, Καρκίνος (Καβούρι), Λέων, Ζυγός (ζυγαριά), Σκορπιός, Αιγόκερος (τράγος με κέρατα), Ιχθείς,

Τα άστρα έχουν συνήθως ονόματα από την ελληνική μυθολογία: Δίας, Κρόνος, Ποσειδών κλπ, επειδή οι αρχαίοι Έλληνες αστρολόγοι ήταν εκείνοι που πρώτοι που τους ονόμασαν και κατέγραψαν (Αρατός, Ίππαρχος, Πτολεμαίος κ.α.) και συνάμα τους προσωποποίησαν -συνδύασαν με τους θεούς του Ολυμπιακού Πάνθεου για μυσταγωγικούς λόγους, όπως για παράδειγμα οι αστερισμοί Μικρή και μεγάλη Άρκτος, που θεωρείται ότι ειναι οι ιερές μητέρες που ανάθρεψαν το Δία στη Δίκτη της Κρήτης: «Κατά τη μυθολογία, οι ιερές μητέρες που ανάθρεψαν παλιά το Δία, κρυφά από τον πατέρα του τον Κρόνο και σε αντάλλαγμα ανέβηκαν στον ουρανό και έγιναν οι αστερισμοί που ονομάζονται Άρκτοι. Μ’ αυτά συμφωνεί και ο Άρατος, όταν λέει γι αυτές στο ποίημά του για τα αστέρια: Στον ουρανό ανέβηκαν (οι ιερές μητέρες), γιατί τότε που ήταν νιούτσικος, στο μοσχομυρισμένο Δικταίο Άντρο, πλάι στο βουνό της Ίδης, ανέθρεφαν (το Δία) και απέξω (από το άντρο) οι Δικταίοι Κουρήτες, το Κρόνο ξεγελούσαν». . (βλέπε: Άρατος, Φαινόμενα και Διόδωρος, 4, 80). Ομοίως σύμφωνα με τους Ορφικούς οι πλανήτες είναι οι σκύλοι της Περσεφόνης που την ψάχνουν παντού, επειδή την έκλεψε στην Κρήτη ο Πλούτωνας και η θάλασσα είναι τα δάκρυα του Κρόνου. Ομοίως σύμφωνα με τους Ορφικούς ο Αστερισμός Πλειάδες ήταν κόρες του Άτλαντα και της Πλειόνης, οι οποίοι μεταμορφώθηκαν στα ομώνυμα αστέρια των 7 άστρων κ.α.

Γαλαξίες. Οι αστέρες αποτελούν μέρη μεγαλύτερων σχηματισμών, των γαλαξιών. Οι γαλαξίες είναι πολλές τάξεις μεγέθους μεγαλύτεροι από τους αστέρες, και οργανώνονται σε σμήνη γαλαξιών. Ο κοντινότερος γαλαξίας στο Γαλαξία μας είναι ο νάνος γαλαξίας του Μεγάλου Κυνός, σε απόσταση περίπου 25.000 ετών φωτός, αλλά ο πλησιέστερος γαλαξίας ορατός με γυμνό μάτι είναι το Μέγα Νέφος του Μαγγελάνου (169.000 έτη φωτός).

Αστερισμοί Ζωδιακού Κύκλου. Για ευκολότερη αναγνώριση και ανεύρεση των ουράνιων σωμάτων, ο Ουρανός χωρίζεται σε 88 τμήματα, ισάριθμων αστερισμών.

Οι αστερισμοί που διασχίζει ο Ήλιος κατά την εναλλαγή των εποχών (η εκλειπτική) ονομάζονται αστερισμοί του Ζωδιακού Κύκλου.

Η Γη και ο Ήλιος. Η Γη είναι και αυτή άστρο και μάλιστα το μοναδικό στον οποίο γνωρίζουμε ότι υπάρχει ζωή. Ο Ήλιος είναι ο κοντινότερος αστέρας στη Γη. Μία καθαρή ασέληνη νύχτα μπορούμε να διακρίνουμε περί τα 4000 αστέρια χωρίς οπτικά βοηθήματα. Αυτά είναι άστρα που ανήκουν στο Γαλαξία μας. Ο κοντινότερος αστέρας στο Ηλιακό Σύστημα είναι ο Εγγύτατος Κενταύρου (Proxima Centauri), σε απόσταση 4,2 ετών φωτός.

Κομήτες. Οι κομήτες είναι ουράνια σώματα που σε αντίθεση με τους απλανείς αστέρες και τους πλανήτες παρουσιάζουν όψη νεφελώδη, ενώ η ύλη από την οποία συνίστανται επιμηκύνεται υπό μορφή μακριάς κόμης (= μακριά μαλλιά) όταν διέρχονται κοντά από τον Ήλιο. Κάθε κομήτης αποτελείται από τρία μέρη, τον πυρήνα, την κόμη και την ουρά. Οι τροχιές των κομητών είναι ελλειπτικές με εκκεντρότητα που τείνει προς τη μονάδα.

6. ΟΙ ΑΠΛΑΝΕΙΣ ΑΣΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΛΑΝΗΤΕΣ ΑΣΤΕΡΕΣ

«Απλανείς αστέρες» ή απλώς αστέρες λέγονται οι αστέρες που δεν κινούνται και «πλάνητες αστέρες» ή απλώς «πλανήτες» λέγονται οι αστέρες που περιπλανούνται στον ουρανό και φαίνονται με το μάτι. Η λέξη «πλανήτες» προέρχεται από την αρχαιοελληνική φράση «πλανήτες αστέρες» (από το πλανάομαι-πλανώμαι, πλάνη κλπ), σε αντίθεση με τους αστέρες που μοιάζουν ακίνητοι στον ουράνιο θόλο (εξ ου και η ονομασία «απλανείς αστέρες»)..

Παλιά οι πλανήτες ήσαν 7, οι οποίοι έχουν την εξής σειρά προς τα έξω από τη Γη: Ήλιος, Σελήνη, Ερμής Άρης Αφροδίτη, Δίας και Κρόνος,

Μετά την ανακάλυψή τους προστέθηκαν και οι: Ουρανός, Ποσειδώνας και Πλούτωνας,

Στο ηλιακό σύστημα εξωτερικοί πλανήτες λέγονται ο Άρης, ο Δίας και ο Κρόνος, επειδή βρίσκονται εκτός Γης και Ηλίου και εσωτερικοί οι Ερμής και Αφροδίτη, επειδή βρίσκονται μεταξύ Ήλιου και Γης. Οι εξωτερικοί πλανήτες κατά τις περιστροφές τους γύρω από τον Ήλιο έχουν μέσα στον κύκλο τους τη Γη και τη Σελήνη, ενώ οι εσωτερικοί πλανήτες Ερμής και Αφροδίτη έχουν τη Γη και τη Σελήνη εκτός του κύκλου τους.

Σημειώνεται επίσης ότι:

1) Ο Ήλιος και η Σελήνη παλιά θεωρούνταν πλανήτες, επειδή έτσι φαίνονται από τη Γη, ενώ ο Ήλιος είναι ακίνητος και η Σελήνη δορυφόρος της Γης.

2) Πλανήτες , σύμφωνα με το σύγχρονο ορισμό της Διεθνούς Αστρονομικής Ένωσης (IAU), θεωρούνται τα ουράνια σώματα που βρίσκονται σε τροχιά γύρω από τον Ήλιο και όχι γύρω από κάποιο άλλο σώμα, διαθέτουν επαρκή μάζα και βαρύτητα ώστε να έχουν αποκτήσει σφαιρικό σχήμα και κυριαρχούν στην τροχιακή ζώνη στην οποία κινούνται. Τα σώματα που καλύπτουν τα πρώτα δύο κριτήρια , αλλά όχι αυτό της κυριαρχίας στην τροχιά τους, όταν δεν είναι δορυφόροι, λέγονται «πλανήτες νάνοι». Νάνος πλανήτης είναι ο Πλούτωνας. Οι πλανήτες. σύμφωνα επίσης με το σύγχρονο ορισμό της Διεθνούς Αστρονομικής Ένωσης (IAU), είναι οι εξής 8: Ερμής, Αφροδίτη, Γη, Άρης, Δίας, Κρόνος, Ουρανός και Ποσειδώνας. Ο Πλούτωνας σήμερα θεωρείται νάνος πλανήτης, η Σελήνη δορυφόρος της Γης και ο Ήλιος ακίνητος και κέντρο του ηλιακού συστήματος. Ο Ήλιος θεωρείται κινητός στο Γαλαξιακό σύστημα.

3) Οι πλανήτες δεν έχουν την απαιτούμενη μάζα για την έναρξη θερμοπυρηνικών αντιδράσεων, όπως συμβαίνει με τα αστέρια, έτσι δεν έχουν την ικανότητα να εκπέμπουν ακτινοβολία. Το γεγονός της ορατότητας των πλανητών του Ηλιακού μας Συστήματος κατά τη διάρκεια της νύχτας οφείλεται στην ανάκλαση του ηλιακού φωτός (ετερόφωτα σώματα).

Η ΠΕΡΙΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ Η ΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΩΝ ΠΛΑΝΗΤΩΝ

Όλοι οι Πλανήτες εκτός της περιστροφής τους γύρω από το νοητό άξονά τους περιφέρονται και γύρω από τον Ήλιο σε ελλειπτικές τροχιές, κατά ορθή φορά και σύμφωνα με τους νόμους του Κέπλερ, όπως αυτοί έχουν διατυπωθεί. Κάθε τέτοια πλήρης κίνηση ονομάζεται έτος πλανήτη. Παρατηρούμενοι κυρίως οι εσωτερικοί Πλανήτες, από τη Γη, κατά την κίνησή τους αυτή, παρουσιάζουν διάφορες όψεις, άλλοτε φωτιζόμενο ολόκληρο και άλλοτε μέρος του δίσκου τους, ανάλογα με τη γωνία που σχηματίζουν με τον Ήλιο, που χαρακτηρίζονται φάσεις πλανητών. Περισσότερο βραδυκίνητοι πλανήτες γύρω από το νοητό άξονά τους είναι ο Ερμής και η Αφροδίτη, των οποίων η περιστροφή διαρκεί πολλές δεκάδες ημερών. Αντίθετα η Γη και ο Άρης περιστρέφονται σε 24 ώρες (γήινες). Όλοι όμως οι άλλοι πλανήτες εκτός τον Πλούτωνα, παρά το τεράστιο μέγεθός τους περιστρέφονται ταχύτατα σε διάστημα μόλις 15 έως 10 ωρών. Εκτός της Αφροδίτης και του Ουρανού, που περιστρέφονται εξ Α. προς Δ. (ανάδρομος φορά), όλοι οι άλλοι κινούνται περί του άξονά τους εκ Δ. προς Α. (ορθή φορά), όπως επίσης και περιφέρονται γύρω από τον Ήλιο.

Ένεκα της ταχύτητας περιστροφής τους, οι πλανήτες παρουσιάζουν τους πόλους του άξονα περιστροφής τους πεπιεσμένους και αντίθετα φαίνονται εξογκωμένοι στον ισημερινό τους προσδίδοντας έτσι την εικόνα μιας ελαφριάς ελλειψοειδούς σφαίρας, Οι άξονες περιστροφής των πλανητών παρουσιάζουν διάφορες κλίσεις, ως προς το επίπεδο της ακολουθούμενης τροχιάς τους γύρω από τον Ήλιο. Η κλίση αυτή έχει μεγάλη σπουδαιότητα διότι απ΄ αυτήν εξαρτώνται ο σχηματισμός και το εύρος των ζωνών (διακεκαυμένης ζώνης, εύκρατων και πολικών) στην επιφάνεια των πλανητών, οι διάφορες εποχές του έτους, καθώς και η διάρκεια της ημέρας στα διάφορα γεωγραφικά πλάτη, ιδιαίτερα της Γης, ανάλογα της εποχής του έτους.

Η ΤΑΧΥΤΗΤΑ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗΣ-ΠΕΡΙΦΟΡΑΣ ΤΩΝ ΠΛΑΝΗΤΩΝ

Η ταχύτητα με την οποία μετακινούνται οι πλανήτες από ζώδιο σε ζώδιο και κατά συνέπεια ο χρόνος που παραμένουν στο κάθε ζώδιο διαφέρουν από πλανήτη σε πλανήτη. Πιο γρήγορη από όλους είναι η Σελήνη, η οποία μένει περίπου 2,5 ημέρες στο κάθε ζώδιο, συμπληρώνοντας έτσι τις 28 μέρες που χρειάζεται ένας πλήρης σεληνιακός μήνας για να ταξιδέψει η Σελήνη σε όλα τα ζώδια. Ο Ήλιος, η Αφροδίτη και ο Ερμής μένουν 30,5 ημέρες κατά μέσω όρο στο κάθε ζώδιο. Η Αφροδίτη με τον Ερμή κινούνται ταχύτερα στο ζωδιακό κύκλο από τον Ήλιο, μην μπορώντας όμως να ξεφύγουν από αυτόν περισσότερο από 45ο αναγκάζονται να κινηθούν σε ανάδρομη φορά και να ταξιδέψουν προς τα πίσω. Ο Άρης μένει περίπου δύο μήνες στο κάθε ζώδιο, ενώ περίπου ενάμιση μήνα το χρόνο βρίσκεται σε ανάδρομη φορά. Ο Δίας αλλάζει ζώδιο κάθε έναν περίπου χρόνο και συνηθίζεται να λέγεται ότι το ζώδιο που βρίσκεται ο Δίας είναι το ευνοημένο της χρονιάς. Καθώς απομακρυνόμαστε από τον ήλιο, οι πλανήτες κινούνται όλο και πιο αργά στο ζωδιακό κύκλο. Έτσι, ο Κρόνος κάνει 2,5 περίπου χρόνια να αλλάξει ζώδιο, ενώ ο Ουρανός 7. Τέλος ο Ποσειδώνας χρειάζεται περίπου 14 και ο Πλούτωνας κατά μέσο όρο 20 χρόνια.

Η ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

Η λεγόμενη φαινομενική κίνηση των πλανητών είναι αυτή που παρατηρείται από τη Γη, έχοντας έτσι σχέση με τη γεωκεντρική θεωρία. Λόγω της πραγματικής κίνησης των πλανητών γύρω από τον Ήλιο, παρατηρούμενοι από τη Γη που και αυτή περιστρέφεται, με διαφορετική όμως ταχύτητα, δημιουργείται το φαινόμενο διπλής κίνησης με ανάδρομη φορά, δηλαδή άλλοτε να προτρέχει η Γη και άλλοτε ο πλανήτης. Στη πρώτη περίπτωση ο πλανήτης έχει φαινόμενη κίνηση προς δυσμάς, ενώ στη δεύτερη περίπτωση έχει κίνηση προς ανατολάς. Λόγω της διπλής αυτής κίνησης των πλανητών ο χρόνος μεταξύ δύο διαδοχικών μεσουρανήσεων εκάστου πλανήτη είναι άλλοτε μεγαλύτερος και άλλοτε μικρότερος των 24 ωρών. Έτσι η διάρκεια της πλανητικής ημέρας είναι 24 ώρες ± 4 λεπτά. Συνηθέστερα, η προς ανατολάς κίνηση ενός πλανήτη είναι μεγαλύτερης διάρκειας. Πριν ο παρατηρούμενος πλανήτης αλλάξει κατεύθυνση κίνησης δίνει την εντύπωση της στάσης (να σταματά) στο αυτό σημείο, το οποίο και ονομάζεται στηριγμός της πλανητικής τροχιάς.

Η ΓΗ

Συνέπεια αυτών είναι κάθε πλανήτης να διαγράφει στην ουράνια σφαίρα διαδοχικά μεγάλα τόξα εκ Δυσμών προς Ανατολάς καλούμενα ορθοδρομικά, που χωρίζονται από άλλα μικρότερα εξ ανατολών προς δυσμάς καλούμενα αναδρομικά μεταξύ των οποίων λαμβάνουν χώρα οι καλούμενες στάσεις. Έτσι μια πλήρη περιφορά οποιουδήποτε πλανήτη, (παρατηρούμενου από τη Γη), γύρω από τον Ήλιο αποτελείται από ένα πλήθος ορθοδρομικών και αναδρομικών τόξων που χωρίζονται από τις στάσεις.

Σύμφωνα επίσης με τους αστρονόμους η ταχύτητα με την οποία κινούνται οι πλανήτες διαφέρει από πλανήτη σε πλανήτη. Πιο γρήγορη από όλους είναι η Σελήνη, η οποία μένει περίπου 2,5 ημέρες στο κάθε ζώδιο, συμπληρώνοντας έτσι τις 28 μέρες που χρειάζεται ένας πλήρης σεληνιακός μήνας για να ταξιδέψει η Σελήνη σε όλα τα ζώδια. Ο Ήλιος, η Αφροδίτη και ο Ερμής μένουν 30,5 ημέρες κατά μέσω όρο στο κάθε ζώδιο. Η Αφροδίτη με τον Ερμή κινούνται ταχύτερα στο ζωδιακό κύκλο από τον Ήλιο, μην μπορώντας όμως να ξεφύγουν από αυτόν περισσότερο από 45ο αναγκάζονται να κινηθούν σε ανάδρομη φορά και να ταξιδέψουν προς τα πίσω. Ο Άρης μένει περίπου δύο μήνες στο κάθε ζώδιο, ενώ περίπου ενάμιση μήνα το χρόνο βρίσκεται σε ανάδρομη φορά. Ο Δίας αλλάζει ζώδιο κάθε έναν περίπου χρόνο και συνηθίζεται να λέγεται ότι το ζώδιο που βρίσκεται ο Δίας είναι το ευνοημένο της χρονιάς. Καθώς απομακρυνόμαστε από τον ήλιο, οι πλανήτες κινούνται όλο και πιο αργά στο ζωδιακό κύκλο. Έτσι, ο Κρόνος κάνει 2,5 περίπου χρόνια να αλλάξει ζώδιο, ενώ ο Ουρανός 7. Τέλος ο Ποσειδώνας χρειάζεται περίπου 14 και ο Πλούτωνας κατά μέσο όρο 20 χρόνια.

Οι γρήγοροι πλανήτες είναι οι κοντινοί στον ήλιο και ονομάζονται εσωτερικοί πλανήτες, ενώ αργοί είναι οι μακρινοί και ονομάζονται εξωτερικοί πλανήτες.

Η ΓΗ ΚΑΙ ΟΙ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΤΗΣ

Ο Πλανήτης Γη, που είναι το μοναδικό άστρο στον οποίο γνωρίζουμε ότι υπάρχει ζωή. πραγματοποιεί τέσσερις κινήσεις: Την Περιστροφή της Γης γύρω από τον άξονά της. Την Περιφορά της Γης γύρω από τον Ήλιο, Την Ηλιακή μεταβατική περιφορά, που πραγματοποιεί ακολουθώντας την περιστροφή του Ηλιακού συστήματος και τη Γαλαξιακή μεταβατική περιφορά, που πραγματοποιεί ακολουθώντας την περιστροφή του Γαλαξία. Οι δύο τελευταίες παρουσιάζουν επιπρόσθετα εκτός των περιστροφών και τροχιακές περιφορές στον αστρικό χώρο που θα μπορούσαν έτσι να συναθροιστούν σε έξι (6).

Η περίοδος περιστροφής της Γης περί τον άξονα της είναι 23 ώρες, 56 λεπτά και 4.09 δευτερόλεπτα (μία αστρική ημέρα). Έτσι παρατηρώντας από τη Γη τα ουράνια σώματα, η κύρια φαινόμενη κίνησή τους είναι από τα ανατολικά προς τα δυτικά με μία ταχύτητα 15°/ώρα = 15'/λεπτό, λ.χ. μία ηλιακή ή σεληνιακή διάμετρο ανά δύο λεπτά. Η περιφορά της Γης γύρω από τον Ήλιο διαρκεί 365,2564 μέσες ηλιακές ημέρες (ή ένα αστρικό έτος).

Παρατηρώντας από τη Γη, είναι μία φαινόμενη κίνηση του Ήλιου ως προς τα αστέρια ~ 1°/ημέρα ή μία ηλιακή ή σεληνιακή διάμετρο κάθε 12 ώρες, σε αντίθετη διεύθυνση από την κύρια φαινόμενη κίνηση (λόγω περιστροφής).

Η ΣΕΛΗΝΗ (ΦΕΓΓΑΡΙ) ΚΑΙ ΟΙ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΤΗΣ

Η Σελήνη ή κοινώς φεγγάρι γυρίζει και γύρω από τη Γη και μαζί με τη Γη γύρω από τον ήλιο, άρα είναι δορυφόρος της Γης και πλανήτης του Ήλιου. Για το λογο αυτό η Σελήνη άλλοτε βρίσκεται μεταξύ Γης και Άρη και άλλοτε μεταξύ Γης και Αφροδίτης. Η Σελήνη, σύμφωνα πάντα με τους αστρονόμους, είναι αφενός μικρότερη από τη Γη και αφετέρου περιφέρεται γύρω από τη γη κάθε 27,3 ημέρες (αστρικός μήνας).

Παρατηρώντας από τη Γη την κίνηση, φαίνεται να κινείται με 12 °/ημέρα (μία σεληνιακή διάμετρο την ώρα), σε αντίθετη διεύθυνση από την κύρια φαινόμενη κίνηση. Λόγω της συνδυασμένης περιφοράς γύρω από τον ήλιο, ο χρόνος που μεσολαβεί μεταξύ δύο ίδιων φάσεων της Σελήνης (π.χ. από πανσέληνο σε πανσέληνο) διαρκεί λίγο περισσότερο, για την ακρίβεια 29,54 ημέρες - η περίοδος αυτή ονομάζεται συνοδικός μήνας (χονδρικά 30 ημέρες ή έναν ημερολογιακό μήνα). Με σημείο αναφοράς το Βόρειο Πόλο της Γης, η κίνηση της Γης, της Σελήνης και της αξονικής περιστροφής, είναι όλες αντίθετα στη φορά των δεικτών του ρολογιού. Η βαρυτική έλξη μεταξύ Γης και Σελήνης είναι ο κύριος παράγοντας για τις παλίρροιες στη Γη. Η επίδραση των παλιρροϊκών δυνάμεων στη Σελήνη έχει προκαλέσει το λεγόμενο «παλιρροϊκό κλείδωμα»: η περίοδος περιστροφής της είναι τέτοια (ίδια με την περίοδο περιφοράς - γνωστή έτσι και ως σύγχρονη περιστροφή) ώστε παρουσιάζει πάντα την ίδια όψη στη Γη. Κατά την περιφορά γύρω από τη Γη, διαφορετικές όψεις φωτίζονται από τον Ήλιο, προκαλώντας τις Φάσεις της Σελήνης.

Η Σελήνη απέχει τόσο από τη Γη, ώστε να έχει την ίδια φαινόμενη διάμετρο με τον Ήλιο, καθώς ο Ήλιος είναι 400 φορές μεγαλύτερος, ωστόσο κατά μία απίστευτη αστρονομική σύμπτωση είναι και 400 φορές μακρύτερα από τη Σελήνη. Αυτό το γεγονός επιτρέπει να λαμβάνουν χώρα ολικές εκλείψεις Ηλίου.

Οι βασικές κινήσεις της Σελήνης είναι δύο. Κινείται γύρω από τη Γη σε ελλειπτική τροχιά και συμπληρώνει μια περιστροφή γύρω από το κέντρο της σε 29,53 ημέρες. Ο χρόνος αυτός ονομάζεται συνοδικός μήνας. Επίσης περιστρέφεται γύρω από τον άξονά της και συμπληρώνει μια περιστροφή σε 27,3 ημέρες. Ο χρόνος αυτός ονομάζεται αστρικός μήνας. Το αποτέλεσμα των δύο αυτών κινήσεων είναι η Σελήνη να δείχνει σε μας πάντοτε την ίδια πλευρά. Το φαινόμενο αυτό ονομάζεται σύγχρονη περιστροφή της Σελήνης και οφείλεται στην εξίσωση των χρόνων της περιφοράς της γύρω από τη Γη και της περιστροφής γύρω από τον άξονά της.

7. ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

Α. ΤΟ ΣΕΛΗΝΙΑΚΟ ΡΟΛΟΙ

Το σεληνιακό ημερολόγιο βασίζεται στους κύκλους των φάσεων της Σελήνης. Οι Αρχαίοι Έλληνες και πολλοί άλλοι λαοί αρχικά μετρούσαν το χρόνο με τους κύκλους του φεγγαριού, με τον καλούμενο σεληνιακό μήνα. Ο σεληνιακός μήνας διαιρείται σε τρία δεκαήμερα ανάλογα με το πόσο γεμάτη ή άδεια είναι η Σελήνη. Κατά το πρώτο δεκαήμερο, λόγω της έκλειψής του από τη Γη, το φεγγάρι γεμίζει, κατά το δεύτερο βρίσκεται στο μέγιστο της φωτεινότητάς του και κατά το τρίτο αδειάζει, κάτι για το οποίο οι αρχαίοι θεωρούσαν τη Σελήνη ως θεά των Μηνών. Το σεληνιακό έτος έχει 12 μήνες με 30 ημέρες έκαστος, όμως κατά καιρούς εμβάλονται (προσθέτονται) στο τέλος ενός μηνα κάποιου έτους κάποιες ημέρες ή και μήνας, για να συμπέσουν οι εποχές, γιατί στην πραγματικότητα το έτος , όπως θα δούμε αμεσως πιο κάτω, έχει 365 και ¼ ημέρες και όχι 12 Χ 30 = 360.

Β. ΤΟ ΗΛΙΑΚΟ ΡΟΛΟΙ

ΠαλιρροικέςΔυνάμεις.gif

Το ηλιακό ημερολόγιο κανονικά βασίζεται στο χρόνο που απαιτείται για την περιστροφή της Γης γύρω από τον ήλιο. Ο Ηρόδοτος (Β 109) αναφέρει ότι το ηλιακό ρολόι, το γνώμονα και τα 12 μέρη της ημέρας, τις 12 ώρες, οι Έλληνες τα έμαθαν από τους Βαβυλώνιους . Επίσης ο Ηρόδοτος (Β 4) αναφέρει ότι οι Αιγύπτιοι ιερείς του είπαν ότι αυτοί πρώτοι, οι Αιγύπτιοι, μελέτησαν σωστά το χρόνο και βρήκαν το ηλιακό ρολόι.

ΤΟ ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΟ ΗΛΙΑΚΟ ΕΤΟΣ

Το Αιγυπτιακό έτος, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο και το Διόδωρο, ήταν ηλιακό και είχε 12 μήνες και τρεις εποχές: Χειμώνα, Άνοιξη και Καλοκαίρι και 365 ημερες και 1/4 ημέρας (12 Χ 30 = 360 + 5 ημέρες και ¼ ημερας = 365 και 1/4). Οι 5 ημέρες και ¼ ημερας προσθέτονταν συμβατικά στο τέλος κάθε έτους, για να συμπέσουν οι 3 εποχές, επειδή κάθε μήνας δεν αποτελείται από ίδιες επακριβώς μέρες. Τούτον ακριβώς το συμβατικό χαρακτήρα εισήγαγε ο Ιούλιος Καίσαρας στους Ρωμαίους (προσθέτοντας στο τέλος μερικών μηνών 5 ημέρες) κι έφτιαξε το Ιουλιανό Ημερολόγιο.

Ο Διόδωρος Σικελιώτης, σχετικά με την αστρολογία των Αιγυπτίων, αναφέρει τα εξής: «Οι Θηβαίοι (της Αιγύπτου) λένε πως εκείνοι είναι οι αρχαιότεροι άνθρωποι και πως πρώτοι εφεύραν τη φιλοσοφία και την επιστημονική αστρολογία, επειδή στη δική τους περιοχή, που έχει πολύ καθαρή ατμόσφαιρα, είναι καλύτερα ορατές οι ανατολές και οι δύσεις των άστρων. Χαρακτηριστικό τους είναι επίσης ότι εκείνοι όρισαν τους μήνες και τα χρόνια. Δεν υπολογίζουν τις μέρες με τη Σελήνη αλλά με τον ήλιο, ορίζοντας τους μήνες να έχουν τριάντα ημέρες και προσθέτοντας πέντε μέρες κι ένα τέταρτο ημέρας στο τέλος κάθε ομάδας δώδεκα μηνών, συμπληρώνοντας με τον τρόπο αυτό τον ετήσιο κύκλο. Δεν έχουν όμως εμβόλιμους μήνες ούτε αφαιρούν ημέρες, όπως οι περισσότεροι Έλληνες. Φαίνεται επίσης πως εξέτασαν προσεκτικά τις εκλείψεις ηλίου και Σελήνης και κάνουν γι' αυτές προβλέψεις, προλέγοντας χωρίς σφάλμα και όλα τα επί μέρους φαινόμενα. (Διόδωρος Σικελιώτη, 1, 50)

ΟΙ 12 ΜΗΝΕΣ, ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ

ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ	ΑΤΤΙΚΗ	ΣΠΑΡΤΗ	ΔΕΛΦΟΙ	ΚΡΗΤΗ	ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
Ιανουάριος	ΓΑΜΗΛΙΩΝ	ΑΓΝΩΣΤΟΣ	ΔΑΔΑΦΟΡΙΟΣ	ΑΓΥΙΟΣ	ΠΕΡΙΤΙΟΣ
Φεβρουάριος	ΑΝΘΕΣΤΗΡΙΩΝ	ΕΛΕΥΣΙΝΙΟΣ	ΠΟΙΤΡΟΠΙΟΣ	ΔΙΟΣΚΟΥΡΟΣ	ΔΥΣΤΡΟΣ
Μάρτιος	ΕΛΑΦΗΒΟΛΙΩΝ	ΓΕΡΑΣΤΙΟΣ	ΒΥΣΙΟΣ	ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ	ΞΑΝΘΙΚΟΣ
Απρίλιος	ΜΟΥΝΥΧΙΩΝ	ΑΡΤΕΜΙΣΙΟΣ	ΑΡΤΕΜΙΣΙΟΣ	ΠΟΝΤΟΣ	ΑΡΤΕΜΙΣΙΟΣ
Μάιος	ΘΑΡΓΗΛΙΩΝ	ΔΕΛΧΙΝΙΟΣ	ΗΡΑΚΛΕΙΟΣ	ΡΑΒΙΝΘΙΟΣ	ΔΑΙΣΙΟΣ
Ιούνιος	ΣΚΙΡΟΦΟΡΙΩΝ	ΦΛΙΑΣΙΟΣ	ΒΟΑΘΟΟΣ	ΥΠΕΡΒΕΡΕΤΟΣ	ΠΑΝΗΜΟΣ
Ιούλιος	ΕΚΑΤΟΜΒΑΙΩΝ	ΕΚΑΤΟΜΒΕΥΣ	ΙΛΑΙΟΣ	ΝΕΚΥΣΙΟΣ	ΛΩΟΣ
Αύγουστος	ΜΕΤΑΓΕΙΤΝΙΩΝ	ΚΑΡΝΕΙΟΣ	ΘΕΟΞΕΝΙΟΣ	ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ	ΓΟΡΠΙΑΙΟΣ
Σεπτέμβριος	ΒΟΗΔΡΟΜΙΩΝ	ΠΑΝΑΜΟΣ	ΒΟΥΚΑΤΙΟΣ	ΘΕΣΜΟΦΟΡΙΩΝ	ΥΠΕΡΒΕΡΕΤΑΙΟΣ
Οκτώβριος	ΠΥΑΝΕΨΙΩΝ	ΗΡΑΣΙΟΣ	ΗΡΑΙΟΣ	ΕΡΜΑΙΟΣ	ΔΙΟΣ
Νοέμβριος	ΜΑΙΜΑΚΤΗΡΙΩΝ	ΑΠΕΛΛΑΙΟΣ	ΑΠΕΛΛΑΙΟΣ	ΜΕΤΑΡΧΙΟΣ	ΑΠΕΛΛΑΙΟΣ
Δεκέμβριος	ΠΟΣΕΙΔΕΩΝ	ΔΙΟΣΘΥΟΣ	ΑΓΝΩΣΤΟΣ	ΕΙΜΑΝ	ΑΥΔΗΝΑΙΟΣ

Σημειώνεται ότι:

Α) Η αστρική περίοδος, δηλαδή ο χρόνος περιφοράς της Σελήνης σε σχέση με τα μακρινά άστρα, είναι 27,321 μέρες. Ο χρόνος αυτός ονομάζεται αστρικός μήνας. Η περίοδος των φάσεων, δηλαδή ο χρόνος που χρειάζεται η Σελήνη να γυρίσει στο ίδιο σημείο σε σχέση με τον Ήλιο όπως παρατηρείται από τη Γη, είναι 29,530 μέρες. Ο χρόνος αυτός ονομάζεται συνοδικός μήνας. Η διαφορά 27,3 και 29,53 εξηγείται στην εικόνα 4. Η Σελήνη ολοκληρώνει μία περιφορά γύρω από τη Γη σε σχέση με τα άστρα σε 27,3 μέρες αλλά για να έρθει στην ίδια θέση με σε συνάρτηση με τη Γη και τον Ήλιο χρειάζεται επιπλέον κάτι παραπάνω από 2 μέρες. Μαθηματικά αποδεικνύεται ως εξής: Σε ένα αστρικό μήνα η Γη μετακινείται (0,985 μοίρες ανά ημέρα) x (27.321 μέρες) = 26.91 μοίρες κατά την τροχιά της γύρω από τον Ήλιο.

Η Σελήνη κινείται περίπου 13.17 μοίρες ανά ημέρα. Έτσι για να ξαναβρεθεί στην ίδια σχετική θέση Ηλίου-Γης-Σελήνης, η Σελήνη πρέπει να ταξιδέψει επιπλέον 26.91/13.17 = 2.043 μέρες. Αυτό σημαίνει ότι από τη μία φάση έως την επόμενη ένα μήνα μετά, το χρονικό διάστημα είναι 27.321 + 2.043 = 29.365 μέρες. Σχεδόν όσο ο συνοδικός μήνας. Το επιπλέον υπολογίζεται γιατί οι τροχιές τόσο της Σελήνης όσο και της Γης είναι ελλειπτικές.

Β) Η μέση απόσταση Γης - Σελήνης είναι 384.403 χιλιόμετρα (παρατηρείται ότι αυτή η απόσταση αυξάνεται κατά περίπου 0.2 εκατοστά το μήνα και αυτό συμβαίνει λόγω των παλιρροϊκών δυνάμεων). Η διάμετρος της Σελήνης είναι 3.476 χιλιόμετρα (περίπου το 1/4 της γήινης). Η βαρύτητα στην επιφάνεια της Σελήνης είναι σε ένταση το 1/6 περίπου αυτής της Γης. Περιστρέφεται στον ελαφρώς κεκλιμένο άξονά της σε 27 ημέρες 7 ώρες και 43 λεπτά, ακριβώς στον ίδιο χρόνο που διαρκεί η τροχιακή περιφορά της γύρω από τη Γη. Αυτός ο συντονισμός είναι και ο λόγος που από τη Γη βλέπουμε πάντα την ίδια όψη της, κάτι που οφείλεται στη βαρυτική έλξη από τη Γη. Η Γη και η Σελήνη βαρυτικά είναι ένα ενιαίο σώμα με κοινό βαρυτικό κέντρο . Συνέπεια των παραπάνω είναι πως ορατό στη Γη είναι το 59% της επιφάνειάς της.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β’

ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ (ΖΩΔΙΑ ΚΛΠ)

1. ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ

Η αστρολογία εξετάζει τη θέση της Σελήνης, του Ήλιου και των πλανητών (Ερμής, Αφροδίτη, Δίας κλπ) του ηλιακού μας συστήματος στα δώδεκα ζώδια (Κριός, Ταύρος κλπ) που σχηματίζουν τον καλούμενο ζωδιακό κύκλο. Για τους αστρολόγους κάθε πλανήτης (ως πλανήτες θεωρούνται και ο Ήλιος και η Σελήνη, επειδή από τη γη έτσι φαίνονται, ενώ στην πραγματικότητα ο Ήλιος δεν είναι πλανήτης και η Σελήνη είναι δορυφόρος της Γης) εκφράζει μία δύναμη ή μια αρχή που απορρέει από την κράση του, αλλά και από τη θέση που έχει μέσα στο ηλιακό σύστημα, η οποία επηρεάζει τη Γη και την ανθρώπινη δράση ή συμπεριφορά και ως εξ αυτού, λένε, μπορούν να προβλεφτούν ορισμένα πράγματα του μέλλοντος, κάτι που αν είναι σωστό ή λάθος, θα το δούμε πιο κάτω.

Για τους αστρολόγους οι πλανήτες: Ήλιος, Σελήνη, Δίας κλπ και οι αστερισμοί, που στην αστρολογία λέγονται ζώδια: Κριός, Αιγόκερος κλπ εκπέμπουν ο καθένας τους και από μια διαφορετική ιδιότητα (στοιχείο, ποιότητα ή ιδιότητα), κάτι όπως άνουν και οι 12 θεοί της αρχαίας Ελληνική θρησκείας - μυθολογίας, οι οποίες συμβάλουν τόσο ως προς τα καλά όσο και ως προς τα κακά που συμβαίνουν επί Γης και κάτι όπως γίνεται και π.χ. με την απομάκρυνση του Ήλιου από τη Γη, η οποία φέρνει κρύο ή βροχές, χιόνια κλπ και συνεπώς από τη φύση και τη μελέτη των αστέρων και των κινήσεων τους μπορούμε να μάθουμε και τα όσα συμβαίνουν ή θα συμβούν στους ανθρώπους. Λένε, επίσης, ότι όταν γεννιέται κάποιος παίρνει κράση, στοιχεία, χάρες, ιδιότητες κλπ ανάλογα με το τι θέση είχαν τα άστρα τότε (ανάλογα με το ποιος πλανήτης και ποιος αστερισμός βρισκόταν τότε πιο κοντά στη Γη), γιατί ο κάθε πλανήτης σε συνδυασμό με ένα ή περισσότερα ζώδια, εκπέμπουν και μια διαφορετική, θετική ή αρνητική, ιδιότητα της φύσης στη Γη, η οποία επιδρά και επάνω στους ανθρώπους, οπότε όποιος γνωρίζει από τη μια την ημερομηνία γέννησης κάποιου προσώπου και από την άλλη το ποιες επιδράσεις προκαλεί ο κάθε πλανήτης και το κάθε ζώδιο μπορεί και διαβάζει την προσωπικότητά του προσώπου εκείνου ή να προβλέψει το τι θα του συμβεί στο μέλλον.

2. ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ Ο ΘΕΜΕΛΙΩΤΗΣ ΤΗΣ

Η αστρολογία έχει τις ρίζες της στην αρχαιότητα. Οι πρώτες παρατηρήσεις των άστρων, σύμφωνα με τους αρχαίους συγγραφείς (Ηρόδοτο, Διόδωρο Σικελιώτη κ.α.) έγιναν από τους αρχαίους Έλληνες και ειδικότερα από τους Ηλιάδες (Ρόδιους), τους Μινωίτες (Κρήτες) κ.α. και αυτό έγινε για χάρη της ναυτιλίας. Επειδή στο πέλαγος το μόνο που βλέπει κάποιος είναι τα άστρα, ο προσανατολισμό των ναυτικών γίνεται με τα άστρα βάζοντας ως σημάδια τους καλούμενους αστερισμούς. Στη συνέχεια, επειδή παρατηρήθηκε ότι ανάλογα με τη θέση που είχε η Γη σε σχέση με τα άστρα και ειδικότερα με τον Ήλιο, τη Σελήνη και τους πλανήτες ανάλογη ήταν και οι καιρικές συνθήκες, ορισμένοι αρχαίοι Αιγύπτιοι και αρχαίοι Βαβυλώνιοι άρχισαν να διαδίδουν-πιστεύουν και ότι οι θέσεις των άστρων επιδρούν και επί παντός θέματος των ανθρώπων. Έτσι ήδη από την αρχαιότητα η μελέτη των άστρων άρχισε να εισχωρεί σιγά-σιγά και στη θρησκευτική, αλλά και φιλοσοφική αναζήτηση, προσπαθώντας να δώσει απαντήσεις σε υπαρξιακά ερωτήματα, όπως αυτό της θέσης του ανθρώπου μέσα στο σύμπαν-κόσμο φτάνοντας μάλιστα στο σημείο μερικοί να ταυτίζουν ή να παραλληλίζουν ορισμένα άστρα με τους θεούς. Πρώτοι που ασχολήθηκαν με την αστρολογία, δηλαδή σχετικά με τις επιδράσεις των αστέρων επί των ανθρώπων, προβλέψεις κλπ, ήσαν οι καλούμενοι Χαλδαίοι (οι ιερείς του Βήλου της Βαβυλώνας) και οι ιερείς του Δία τόσο της Δωδώνης της αρχαίας Ελλάδος, όσο και της Θήβας της αρχαίας Αιγύπτου κ.α., ήδη πριν από το 600-700 π.Χ., όπως θα δούμε πιο κάτω.

Θεμελιωτής της σημερινής παράδοσης της Αστρολογίας είναι ο Κλαύδιος Πτολεμαίος, ένας ονομαστός Έλληνας φυσικός φιλόσοφος, ο οποίος γεννήθηκε στη ρωμαϊκή Αίγυπτο και έζησε στην Αλεξάνδρεια κατά την περίοδο 127 - 151 μ.Χ. Το σπουδαιότερο έργο του, «Η Μεγίστη» (ή «Μαθηματική Σύνταξις»), σώθηκε στα αραβικά ως «Αλμαγέστη» και στηρίζεται στις παρατηρήσεις διάφορων προγενέστερων αστρονόμων και ιδίως του Ιππάρχου. Αποτέλεσε ένα από τα κείμενα που έδωσαν ώθηση στην αστρονομία των Αράβων.

3. ΟΙ 12 ΘΕΟι, ΟΙ 12 ΜΗΝΕΣ, ΟΙ 12 ΩΡΕΣ ΚΑΙ ΤΑ 12 ΖΩΔΙΑ

Η θρησκεία των αρχαίων Ελλήνων ήταν πολυθεϊστική και παρόμοια με αυτή των λοιπών αρχαίων μεσογειακών λαών: Αιγυπτίων, Λίβυων, Λατίνων, Ατλάντιων κλπ, δηλαδή με ομοιότητες και διαφορές και κάτι όπως γίνεται και σήμερα π.χ. στο χριστιανισμό με τους καλούμενους Ορθόδοξους, Καθολικούς, Κόπτες κ.α.

Α. ΟΙ 12 ΘΕΟΙ, ΟΙ 12 ΩΡΕΣ, ΟΙ 12 ΜΗΝΕΣ ΚΑΙ ΤΑ 12 ΖΩΔΙΑ

Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν πολλούς θεούς, όμως οι κύριοι ήσαν τόσοι, όσοι και οι 12 μήνες, οι 12 ώρες και τα 12 ζώδια, οι εξής, σύμφωνα και με την ειδικότητα και τη γενεαλογία τους:

Ο Δίας, ο γιος της Ρέας και του Κρόνου, ο οποίος θεωρούνταν ο πατέρας των θεών και των ανθρώπων και ως εξ αυτού και ο ηγεμών του Ολύμπου και των πάντων,

η Ήρα, αδελφή και σύζυγος του Δία και η θεά προστάτιδα του γάμου,

η Δήμητρα, αδελφή του Δία και θεά της γεωργίας,

ο Ποσειδώνας, αδελφός του Δία και θεός της θάλασσας,

η Εστία, αδελφή του Δία και θεά του σπιτιού,

η Αφροδίτη, κόρη του Κρόνου, όμως αφρογέννητη και θεά της νεότητας και της ομορφιάς,

η Άρτεμη, κόρη του Δία και της Λητούς και θεά της εξοχής και του κυνηγίου,

η Αθηνά, κόρη του Δία και της Μήτιδας και θεά της σοφίας και του πνεύματος,

ο Απόλλωνας, γιος του Δία και της Λητούς , δίδυμος αδελφός της Άρτεμης και θεός της μουσικής, της μαντικής, της ιατρικής κ.α.,

ο Ερμής, γιος του Δία και της Μαίας και θεός του Εμπορίου, των Ερμηνειών, πρεσβευτών κ.α.,

ο Άρης, γιος του Δία και της Ήρας και θεός τους πολέμου,

ο Ήφαιστος, γιος του Δία και της Ήρας και θεός της φωτιάς και της μεταλλουργίας.

Μέχρι τον πρώτο αιώνα π.Χ. όλος ο μεσογειακός κόσμος περιέρχεται στο ρωμαϊκό κράτος, θέτοντας έτσι τέρμα στην ελληνιστική περίοδο. Οι Ρωμαίοι επηρεάζονται βαθύτατα από την ελληνική φιλοσοφική, θρησκευτική και λογοτεχνική παράδοση και υιοθετούν όλες τις όψεις της ελληνικής κουλτούρας παράγοντας το τελικό κράμα του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού. Ο τελευταίος επικρατεί καθολικά στις ανώτερες κοινωνικές τάξεις της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, οι οποίες μάλιστα είναι συνήθως δίγλωσσες μιλώντας άπταιστα τόσο λατινικά όσο και ελληνικά, και με αυτόν τον τρόπο η ελληνική θρησκεία διαδίδεται σε κάθε γωνιά της Αυτοκρατορίας, από τη Βρετανία ως τη Συρία και από τη Μοισία έως τη Μαυριτανία.

Οι Λατίνοι είχαν πάρει και τους 12 θεούς από τους Έλληνες και γι αυτό και στους μεν και στους δε είχαν ίδια ονομασία, γενεαλογία, ιεραρχία, μορφή, λατρεία κλπ, prb: Δίας/ Ζευς = Zeus/Jupiter,¨Ήρα = Hera, Αθηνά = Athena, Απόλλων = Apollo, Άρτεμη = Artemis, Ήφαιστος = Hephaestus, Ποσειδών = Neptunus, Εστία = Hestia, Δήμητρα = Demeter, Ερμής = Mercurius, Άρης = Mars

Β. ΤΟ ΨΕΥΔΟΣ ΟΤΙ ΟΙ 12 ΘΕΟΙ (ΔΙΑΣ ΚΛΠ) ΗΣΑΝ ΑΙΓΥΠΤΙΟΙ

Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι ο Ηρόδοτος αναφέρει πως οι αρχαίοι Έλληνες πήραν τους δώδεκα θεούς τους από την αρχαία Αίγυπτο και συνεπώς οι θεοί: Δίας, Απόλλων κλπ είναι ξενόφερτοι και το δωδεκάθεο δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι θεοί και η πατρώα θρησκεία των Αιγυπτίων και συνεπώς δεν έχει καμία σχέση με την Ελλάδα, η οποία απλώς εισήγαγε ξένους θεούς και τους άλλαξε τα ονόματα, κάτι που είναι κακοήθεια, ψεύδος, γιατί:

1) Ο Ηρόδοτος δεν αναφέρει κάτι τέτοιο, αλλά ότι όταν πήγε στην Αίγυπτο οι Αιγύπτιοι ιερείς του είπαν ότι πρώτοι οι Αιγύπτιοι ανακάλυψαν το έτος και χώρισαν τις εποχές του σε δώδεκα μέρη (= σε 12 μήνες) και κάθε μήνα σε 30 ημέρες και επίσης ότι πρώτοι οι Αιγύπτιοι αφενός απένειμαν στους θεούς ονόματα, αγάλματα και ναούς και από αυτούς τα πήραν οι Έλληνες («…. δυώδεκά τε θεών επωνυμίας έλεγον πρώτους Αιγυπτίους νομίσαι και Έλληνας παρά σφέων αναλαβείν, βωμούς τε και αγάλματα και νηούς θεοίσι απονείμαι σφέας πρώτους και ζώα εν λίθοισι εγγλύψαι...» βλέπε Ηρόδοτος Β 4) και αφετέρου κανόνισαν ο κάθε μήνας και η κάθε ημέρα να ανήκουν σε έναν από τους Θεούς (= οι 12 θεοί και τα 12 ζώδια), μέσω των οποίων οι Αιγύπτιοι ιερείς κάνουν μαντέματα (βλέπε Ηρόδοτος Β 82-83). Αυτός από την έρευνα που έκανε, συνεχίζει να λέει ο Ηρόδοτος, μετά σχημάτισε τη γνώμη ότι τα ονόματα των θεών ήρθαν στην Ελλάδα κυρίως από την Αίγυπτο, εκτός από τα ονόματα του Ποσειδώνα, των Διοσκούρων, της Ήρας, της Εστίας, της Θέμιδας, των Χαρίτων και των Νηρηίδων, που αυτά, κατά τη γνώμη του, τα έδωσαν οι Πελασγοί, με εξαίρεση τον Ποσειδώνα, που αυτόν τον θεό οι Αιγύπτιοι τον έμαθαν από τους Λίβυους (βλέπε Ηρόδοτος Β 50). Λέει επίσης ότι οι Αιγύπτιοι ιερείς του είπαν πως στην Αίγυπτο στο διάστημα για έντεκα χιλιάδες τριακόσια σαράντα χρόνια πιο πριν δεν υπήρξε ούτε ένας θεός με ανθρώπινη μορφή και ότι πληροφορήθηκε πως παλιά και οι Πελασγοί, φύλο των οποίων ήσαν οι Έλληνες (βλέπε Ηρόδοτος Α 56-57), πρόσφεραν θυσίες κάθε είδους και προσεύχονταν στους θεούς χωρίς όμως να τους δίνουν ονόματα ή επωνυμίες, αφού δεν είχαν ακούσει ακόμα κάτι τέτοιο. Τους αποκαλούσαν με την ελληνική λέξη "θεοί", επειδή αυτοί "έθεσαν" και τακτοποίησαν τα πάντα με την πρέπουσα τάξη και επίσης αυτοί κυβερνούσαν. Επεξηγεί τέλος ότι το ελληνικό 12θεο δεν είναι ίδιο με το αιγυπτιακό, γιατί ο Όμηρος και ο Ησίοδος (βλέπε Ηρόδοτος Β 53) που το έφτιαξαν έδωσαν στους 12 θεούς «σωστά τους τίτλους, τις τιμές προς αυτούς και τις ασχολίες τους».

2) Αν οι Έλληνες είχαν πάρει τους 12θεούς τους από τους Αιγύπτιους, τότε οι ελληνικοί θεοί θα έπρεπε να έχουν ίδια ονόματα, ίδια γενεαλογία, ίδια ιεραρχία και ίδια ασχολία με αυτά που έχουν οι αιγυπτιακοί θεοί, κάτι όπως συμβαίνει π.χ. στο χριστιανισμό παντού (σε Έλληνες, Ιταλούς κλπ). Ωστόσο κάτι τέτοιο δε συμβαίνει, γιατί εδώ έχουμε και διαφορετικά ονόματα ( αιγυπτιακά: Όσιρις, Ίσιδα, Άμμων, Ώρος, Βούβαστις κλπ και ελληνικά: Διόνυσος, Δήμητρα, Δίας, Απόλλων κλπ) και διαφορετικές γενεαλογίες και διαφορετικές ασχολίες κλπ. Ο Όσιρις είναι υπέρτατος θεός στην Αίγυπτο, ο οποίος είχε πατέρα τον Άμμων ή Δία, ενώ στην Ελλάδα υπέρτατος θεός ήταν ο Δίας και είχε πατέρα τον Κρόνο. Παιδιά της Δήμητρας (Ίσιδας) και του Διόνυσου (Όσιρις) ήταν η Άρτεμη (Βούβαστη) και ο Απόλλων (Ωρος), τα οποία είχαν τροφό τη Λητώ, ενώ στην Ελλάδα ο Απόλλων και η Άρτεμη ήταν δίδυμα παιδιά του Δία και της Λητούς. Ο Ηρακλής στους Έλληνες είναι ημίθεος, ενώ στους Αιγύπτιους θεός, Ο Διόνυσος στην Ελλάδα είναι γιος του Δία και της Σεμέλης και θεός όχι κύριος, ενώ ο Διόνυσος (Όσιρις) στην Αίγυπτο ήταν γιος του Άμμωνα και της Ρέας και ο ανώτατος θεός κλπ.

3) Το μόνο μόνο κοινό σημείο που υπάρχει μεταξύ ελληνικού και αιγυπτιακού δωδεκάθεου , σχετικά με τους θεούς, είναι στο ότι και στα δυο οι θεοί έχουν ονοματεπώνυμα, λατρείες και ασχολίες κατά τα ανθρώπινα, όμως άλλα του ενός και άλλα του άλλου. Επομένως αυτό που πήραν οι Έλληνες από τους Αιγύπτιους, σχετικά με τους θεούς, είναι η συνήθεια αφενός να έχουν και αυτγοί κύριους θεούς 12 και αφετέρου να δίδουν και αυτοί ονόματα, μορφή και ασχολίες κατά τα ανθρώπινα στους θεούς

Σημειωτέον ότι:

Α) Το ποιοί ήσαν επακριβώς οι 12 θεοί των Αιγυπτίων δεν το αναφέρει ο Ηρόδοτος. Αναφέρει μόνο ότι οι Αιγύπτιοι αρχικά είχαν οκτώ θεούς, μεταξύ των οποίων ήταν ο Ηρακλής, ο Μένδης(Πάνας) και η Λητώ και που μετά οι θεοί έγιναν δώδεκα (βλέπε Ηρόδοτος Β.43, Β.46, Β 145 και Β 156), μεταξύ των οποίων ήσαν και ο Όσσιρις (Διόνυσος), ο Ώρος (Απόλλων) και η Βούβαστης (Άρτεμη. Από τα λεγόμενά του Ηρόδοτου για τα μαντεία και τις γιορτές των Αιγυπτίων προκύπτει ότι οι 12 θεοί των Αιγυπτίων ήσαν οι εξής, που η αντιστοιχία τους ( και αυτό μόνο σε επίπεδο ασχολίας - λατρείας) με τους ελληνικούς θεούς έχει ως εξής: ο Όσιρις (Διόνυσος), η Ίσιδα (Δήμητρα), ο Ώρος (Απόλλων), η Βούβαστη (Άρτεμη), ο Αμούν > ‘Άμμων (Δίας), η Αθηνά (Νηίθ), ο Ήφαιστος (Φθα), ο Ερμής (Θωθ), ο Μένδης (Παν), ο Ηρακλής, ο Άρης, η Λητώ.

Από αυτούς ο Μένδης (Παν), ο Ηρακλής, ο Άρης και η Λητώ δεν συμπεριλαμβάνονται στο ελληνικό δωδεκάθεο, όπως δε συμπεριλαμβάνεται και ο θεός Διόνυσος των Ελλήνων. Οι αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν μόνο 12 θεούς, αλλά περισσότερους.

Β) Ο Ηρόδοτος, σχετικά με τις 12 ώρες, αναφέρει ότι οι Βαβυλώνιοι είναι εκείνοι που ανακάλυψαν το ηλιακό ρολόι και χώρισαν τη μέρα σε 12 μέρη, τις 12 ώρες: «.Όσο για το ηλιακό ρολόι και τον γνώμονα και τα δώδεκα μέρη της ημέρας οι Έλληνες τα έμαθαν από τους Βαβυλωνίους», Ηρόδοτος Β.109)

Γ) Ο Ηρόδοτος, σχετικά με την καταγωγή των Ελλήνων, έχει πει ότι και οι Έλληνες αρχικά ήσαν βάρβαροι και κάποια στιγμή αποκόπηκαν οι Δωριείς από τους βαρβάρους Πελασγούς και αποτέλεσαν ξέχωρο έθνος, το ελληνικό, και μετά στο Ελληνικό έθνος προσχώρησαν όλοι οι Πελασγοί (ο λόγος που ο Ηρόδοτος αφενός φέρει τους Πελασγούς να μιλούν ελληνικά), καθώς και πολλοί βάρβαροι (εννοεί τους Καδμείους ή Θηβαίους, τους Δαναούς, τους Πέλοπες κ.α.) και έτσι αυτό το έθνος μεγάλωσε, πρβ: «Το ελληνικό έθνος αφότου φάνηκε, την ίδια πάντα γλώσσα μιλά - αυτό είναι η πεποίθησή μου, αφότου όμως ξέκοψε από το Πελασγικό, αδύνατο τότε και στην αρχή και μικρό, αυξήθηκε ύστερα και πλήθαινε σε έθνη, καθώς προσχώρησαν σ’ αυτό κυρίως οι Πελασγοί, αλλά και πάρα πολλά άλλα βαρβαρικά φύλα. Τέλος είμαι της γνώμης ότι το Πελασγικό έθνος πρωτύτερα και εφόσον ήταν βαρβαρικό ποτέ δε γνώρισε μεγάλη δύναμη» (Ηρόδοτος Α, 57- 58)

Επομένως οι Έλληνες, λόγω Πελασγικής καταγωγής, ως πατρογονικούς θεούς είχαν αυτούς των Πελασγών (αυτούς που ο Ηρόδοτος λέει ότι μετά πήραν τα ονόματα: Διόσκουροι, Ήρα, Εστία, Θέμιδα κλπ) και όχι αυτούς των Αιγυπτίων (Όσιρις, Ίσιδα, Μένδης κλπ). Απλά μετά αφενός μιμήθηκαν τους Αιγύπτιους και έδιναν και αυτοί ονοματεπώνυμα, ναούς και μορφές στους θεούς τους και αφετέρου δημιούργησαν και αυτοί το δικό τους δωδεκάθεο και μάλιστα ένα δωδεκάθεο που ήταν πιο σωστό από θρησκευτικής άποψης από αυτό των Αιγυπτίων, καθώς λέει ο ίδιος ο Ηρόδοτος.

Ο Ηρόδοτος, σχετικά με τους 12 θεούς και τα 12 ζώδια, αναφέρει συγκεκριμένα τα έξης:

Ιστορίαι Β.4: «Όσο για τα ανθρώπινα πράγματα, είπαν και συμφώνησαν μεταξύ τους ότι απ᾽ όλους τους ανθρώπους πρώτοι οι Αιγύπτιοι ανακάλυψαν το έτος και χώρισαν τις εποχές του σε δώδεκα μέρη. Είπαν μάλιστα ότι την ανακάλυψη αυτή την έκαναν από τα άστρα. Και λογαριάζουν, μου φαίνεται, σωστότερα οι Αιγύπτιοι από τους Έλληνες, επειδή οι Έλληνες, για να συμφωνούν οι εποχές, προσθέτουν κάθε δεύτερο χρόνο ένα παραπανίσιο μήνα, ενώ οι Αιγύπτιοι, χωρίζοντας τον καθένα από τους δώδεκα μήνες σε τριάντα ημέρες, προσθέτουν στο κάθε έτος πέντε ημέρες πάνω από τον αριθμό του, και έτσι σ᾽ αυτούς ο κύκλος των εποχών έρχεται και συμφωνεί. Μου είπαν επίσης ότι πρώτοι οι Αιγύπτιοι θέσπισαν τα ονόματα των δώδεκα Θεών, που οι Έλληνες τα πήραν από αυτούς, έκαναν βωμούς, αγάλματα και ναούς, και πρώτοι σκάλισαν μορφές τους στην πέτρα. («…. δυώδεκά τε θεών επωνυμίας έλεγον πρώτους Αιγυπτίους νομίσαι και Έλληνας παρά σφέων αναλαβείν, βωμούς τε και αγάλματα και νηούς θεοίσι απονείμαι σφέας πρώτους και ζώα εν λίθοισι εγγλύψαι...)

Ιστορία Β.43-46: «Πράγματι, ανάμεσα στους Αιγυπτίους υπήρχε αρχαίος θεός Ηρακλής — και όπως λένε οι ίδιοι, οι οκτώ θεοί έγιναν δώδεκα· και έναν απ᾽ αυτούς οι Αιγύπτιοι θεωρούν τον Ηρακλή— δεκαεπτά χιλιάδες χρόνια προτού βασιλεύσει ο Άμασις…………….. Όσο για τους Αιγυπτίους για τους οποίους είπα προηγουμένως ότι δεν θυσίαζαν γίδες και τράγους, ο λόγος είναι ο εξής: οι Μενδήσιοι θεωρούν ότι ο Παν είναι ένας από τους οκτώ θεούς, και υποστηρίζουν ότι οι οκτώ θεοί δημιουργήθηκαν πριν από τους δώδεκα….».

Ιστορίαι Β' 50: " Άλλωστε, όλων σχεδόν των θεών τα ονόματα έχουν έρθει στην Ελλάδα από την Αίγυπτο. Το γεγονός ότι έγινε έτσι, ότι δηλαδή ήρθαν από τους βαρβάρους, το εξακρίβωσα χάρη στις έρευνές μου· και έχω τη γνώμη ότι ήρθαν κυρίως από την Αίγυπτο. Γιατί εκτός από του Ποσειδώνα και των Διοσκούρων, πράγμα που το ανέφερα και προηγουμένως, καθώς επίσης της Ήρας, της Εστίας, της Θέμιδας, των Χαρίτων και των Νηρηίδων, τα ονόματα των άλλων θεών των Αιγυπτίων υπάρχουν από πάντα στην Αίγυπτο. Λέω πάντως ό,τι λένε οι ίδιοι οι Αιγύπτιοι. Όσο για τα ονόματα των θεών που οι Αιγύπτιοι λένε ότι δεν τα γνωρίζουν, τα έβγαλαν, έχω τη γνώμη, οι Πελασγοί, με εξαίρεση τον Ποσειδώνα: αυτόν τον θεό οι Αιγύπτιοι τον έμαθαν από τους Λίβυους. Γιατί μόνο οι Λίβυοι, και κανένας άλλος, κατείχαν εξαρχής το όνομα του Ποσειδώνα και τιμούν ανέκαθεν αυτόν τον θεό. Λατρευτικά έθιμα για τους ήρωες οι Αιγύπτιοι δεν έχουν καθόλου.

Ιστορίαι Β' 52. "Πιο παλιά, όπως πληροφορήθηκα στη Δωδώνη, οι Πελασγοί πρόσφεραν θυσίες κάθε είδους και προσεύχονταν στους θεούς χωρίς όμως να τους δίνουν ονόματα ή επωνυμίες, αφού δεν είχαν ακούσει ακόμα κάτι τέτοιο. Τους αποκαλούσαν με την ελληνική λέξη "θεοί", επειδή αυτοί "έθεσαν" και τακτοποίησαν τα πάντα με την πρέπουσα τάξη και επίσης αυτοί κυβερνούσαν. Τα ονόματα των θεών έφτασαν πολύ αργότερα στην Ελλάδα από την Αίγυπτο κι έτσι τα έμαθαν οι Πελασγοί, με εξαίρεση αυτό του Διονύσου, τον οποίο γνώρισαν πολύ αργότερα' εκείνη την εποχή, λοιπόν, έστειλαν αντιπροσώπους στο μαντείο της Δωδώνης (το αρχαιότερο, και εκείνη την εποχή, μοναδικό μαντείο στην Ελλάδα) να ρωτήσουν πόσο ήταν σωστό να υιοθετήσουν βαρβαρικά στη χώρα ονόματα. Το μαντείο απάντησε ότι μπορούσαν να τα χρησιμοποιούν. Κατά συνέπεια, από εκείνη την εποχή και ύστερα, οι Πελασγοί άρχισαν να επικαλούνται τους θεούς στις θυσίες, και από αυτούς πήραν τα ονόματα όλοι οι Έλληνες".

Ιστορίαι Β' 53: "Όμως ήταν, αν μπορώ να το θέσω έτσι, μόλις χθες που οι Έλληνες έμαθαν για τη προέλευση και τη μορφή των διαφόρων θεών κι αν υπήρχαν ή όχι ανέκαθεν' γιατί ο Όμηρος και ο Ησίοδος, οι ποιητές που δημιούργησαν τη θεογονία και περιέγραψαν τους θεούς, αποδίδοντας σε αυτούς σωστά τους τίτλους, τις τιμές προς αυτούς και τις ασχολίες τους, έζησαν, πιστεύω, περίπου τετρακόσια χρόνια πριν από εμάς. Όσο για τους ποιητές, που λέγεται ότι προηγήθηκαν, στη πραγματικότητα, πιστεύω, ήταν μεταγενέστεροι. Για το πρώτο μέρος της αναφοράς μου σε αυτά τα θέματα, βασίζομαι στα λόγια της ιέρειας της Δωδώνης και για το δεύτερο μέρος, που αφορά στον Όμηρο και τον Ησίοδο, προβάλλω τις προσωπικές μου γνώμες".

Ιστορίαι Β' 58: "Επιπλέον, οι Αιγύπτιοι επινόησαν πρώτοι τα πανηγύρια και τις πομπές και τις συγκεντρώσεις και από αυτούς τα έμαθαν οι Έλληνες, γεγονός που αποδεικνύεται από την αδιαφιλονίκητη αρχαιότητα τέτοιων τελετών στην Αίγυπτο σε σύγκριση με την Ελλάδα, όπου εισήχθησαν μόλις πρόσφατα".

Ιστορίαι Β' 82-83: « Έχουν και άλλα πράγματα επινοήσει οι Αιγύπτιοι, όπως τα ακόλουθα: ότι ο κάθε μήνας και η κάθε ημέρα ανήκουν σε έναν από τους Θεούς, και το τί θα τύχει στον καθένα, πώς θα πεθάνει και τί λογής ζωή θα κάνει, ανάλογα με την ημέρα που γεννήθηκε· και μερικοί από τους Έλληνες που ασχολήθηκαν με την ποίηση τα χρησιμοποίησαν αυτά τα πράγματα. Τα μαντέματα που έχουν επινοήσει οι Αιγύπτιοι είναι περισσότερα από όλων των άλλων ανθρώπων μαζί· όταν δηλαδή παρουσιαστεί κάτι αλλόκοτο, περιμένουν, καταγράφουν την κατάληξη, και αν αργότερα συμβεί κάτι παρόμοιο θεωρούν ότι ίδια θα είναι πάλι η κατάληξη. Όσο για τη μαντεία, στους Αιγυπτίους η κατάστασή της είναι ως εξής: δεν είναι δουλειά κανενός από τους ανθρώπους, και από τους Θεούς μόνο μερικών. Υπάρχουν δηλαδή εκεί μαντεία του Ηρακλή, του Απόλλωνα, της Αθηνάς, της Άρτεμης, του Άρη και του Δία, καθώς και εκείνο που το περιβάλλουν με τις μεγαλύτερες τιμές απ᾽ όλα τα μαντεία, της Λητώς, που βρίσκεται στην πόλη Βουτού. Στους Αιγυπτίους ωστόσο οι μαντείες δεν γίνονται με έναν τρόπο και τον ίδιο αλλά με διάφορους.

Ιστορίαι Β' 142: Ώς το σημείο τούτο της αφήγησης μου τα είπαν οι Αιγύπτιοι και οι ιερείς τους, αποδείχνοντάς μου ότι από τον πρώτο βασιλιά ώς τον ιερέα αυτόν του Ηφαίστου, τον τελευταίο που βασίλευσε, υπήρξαν τριακόσιες σαράντα μία γενιές ανθρώπων και ότι κατά τη διάρκειά τους υπήρξαν άλλοι τόσοι αρχιερείς και βασιλιάδες. Δηλαδή, τριακόσιες γενιές ανθρώπων κάνουν δέκα χιλιάδες χρόνια, αφού τρεις γενιές ανθρώπων είναι εκατό χρόνια. Και σαράντα μία οι υπόλοιπες γενιές επιπλέον από τις τριακόσιες, που μας κάνουν χίλια τριακόσια σαράντα χρόνια, έχουμε έντεκα χιλιάδες τριακόσια σαράντα χρόνια, και στο διάστημα αυτό, μου είπαν, δεν υπήρξε ούτε ένας θεός με ανθρώπινη μορφή· και μάλιστα, μου είπαν, τίποτε τέτοιο δεν παρουσιάστηκε ούτε πριν ούτε μετά, με τους υπόλοιπους βασιλιάδες που υπήρξαν στην Αίγυπτο.

Ιστορία Β.145: «Ανάμεσα στους Έλληνες οι νεότεροι από τους θεούς θεωρούνται ότι είναι ο Ηρακλής, ο Διόνυσος και ο Παν, ενώ ανάμεσα στους Αιγυπτίους ο Παν θεωρείται αρχαιότατος και ένας από τους οκτώ θεούς που λέγεται ότι ήταν οι πρώτοι, ο Ηρακλής από τους δεύτερους, που λέγεται ότι είναι δώδεκα, και ο Διόνυσος από τους τρίτους, αυτούς που γεννήθηκαν από τους δώδεκα θεούς……

Ιστορία Β.156,5: «Η Λητώ, που ήταν ανάμεσα στους οκτώ Θεούς που υπήρξαν πρώτοι και που κατοικούσε στην πόλη Βουτού, εκεί δηλαδή όπου βρίσκεται το μαντείο της, παρέλαβε από την Ίσιδα τον Απόλλωνα για να τον φυλάξει και τον έσωσε κρύβοντάς τον σ᾽ αυτό το νησί που δεν ήταν προηγουμένως πλωτό και που τώρα λένε ότι είναι πλωτό».

Σημειώνεται επίσης ότι:

1) Ο Διόδωρος Σικελιώτης, σχετικά με τα ονόματα των αιγυπτιακών θεών, αναφέρει ότι οι Αιγύπτιοι ονόμαζαν τους θεούς βασισμένοι σε κάποια συγκεκριμένη ετυμολογία για κάθε όνομα θεού («από τινος ετύμου τεθείσης εκατέρας της προσηγορίας ταύτης», Διόδωρος 1.11). Θεοποίησαν, λέει, τον ήλιο και τον ονόμασαν Όσιρι, που «μεθερμηνευόμενο το όνομα αυτό στα Ελληνικά θα πει «πολυόφθαλμος», και εύλογα, γιατί ο ήλιος απλώνει παντού τις ακτίνες του σαν πολλά μάτια που βλέπουν όλη τη στεριά και τη θάλασσα. Μ' αυτό συμφωνούν, λέει πάντα ο Διόδωρος, και τα λόγια του ποιητή (Όμηρου), που λέει «Ο ήλιος που τα πάντα βλέπει και τα πάντα ακούει», πρβ και το: «Ουδέν κρυπτόν από τον ήλιο». (Περισσότερα βλέπε «Επουράνιοι και επίγειοι θεοί.

2) «Επωνυμία» (από το επι+όνομα) στην ελληνική γλώσσα σημαίνει το όνομα επί ονόματος », ώστε αυτό που σημαίνει το πρώτο όνομα να καθορίζεται επακριβώς, κάτι όπως με το όνομα και το επίθετο, π.χ. εισαγωγές εξαγωγές «ο Ερμής», ο θεός «Ερμής», Σύλλογος Λασιθιωτών «Ο Δικταίος», Αδαμάντιος Κρασανάκης «ο Κρής» κλπ. Λέει ο Ηρόδοτος ότι παλιά υπήρχαν δυο πρόσωπα με το όνομα Ηρακλής και «στον ένα , τον αθάνατο, με την επωνυμία του Ολύμπου, προσφέρουν θυσίες, ενώ στον άλλον, τον ήρωα, κάνουν μνημόσυνο» (Ηρόδοτος Β 44). Λέει επίσης ο Ηρόδοτος «Ηετίωνι δε μετά ταύτα ο παις αυξάνετο και οι, διαφυγόντι τούτον τον κίνδυνον, από της κυψέλης επωνυμίην Κύψελος ούνομα ετέθη» Ηρόδοτος 5.92, Τερψιχόρη).

3) Τα σημερινά ζώδια είναι οι ονομασίες και οι εικόνες των αστερισμών, έργο του Αλεξανδρινού Πτολεμαίου, ενώ των αρχαίων Αιγυπτίων ήταν των θεών τους, οι οποίοι συμβολιζόταν με ζώα. Ο Ηρόδοτος (Β.41-42) λέει π.χ. ότι οι Αιγύπτιοι τα αγάλματα της Ίσιδας το απεικονίζουν για διάφορους λόγους , που εξηγεί, με κεφάλι αγελάδας που έχει κέρατα, του Δία με κεφάλι κριού που στα αιγυπτιακά ο κριός λέγεται αμούν > Άμμων, του Πάνα με κεφάλι γίδας που στα αιγυπτιακά η γίδα λέγεται μενδ > Μένδης κ.α. (Περισσότερα βλέπε στο βιβλίο: «Αστρονομία και Αστρολογία, Μαγεία και Μαντεία», του Α. Γ. Κρασανάκη)

4) Ορισμένοι ισχυρίζονται πως «το δωδεκάθεο είναι έννοια που σχηματίστηκε από του δυτικούς λόγιους τον 16-17 αιώνα», κάτι που επίσης δεν είναι αληθές, αφού αυτό αναφέρεται ήδη από αρχαιοτάτων χρόνων, πρβ:

ΠΙΝΔΑΡΟΣ (522 - 443 π.Χ.: «τιμάσαις πόρον Άλφεού μετά δώδεκα ανάκτων θεών και πάγον Κρόνου προσεφθέγξατο» (= Έτσι τον ποταμό Αλφειό και τους δώδεκα θεούς του Ολύμπου τους υπέρτατους τίμησε και το λόφο ονόμασε Κρόνιο). (Πίνδαρος, Ολυμπιονικος χ 49,50):

ΗΡΟΔΟΤΟΣ (485 - 421/415 π.Χ.) : «παραπλησιον το μήκος τη εξ Αθηναίων οδώ τη από των δώδεκα θεών βωμού φερούσης ες Πισαν και επι τον νηόν του Διος του Ολυμπίου. (= παραπλήσιο μήκος από το βωμό των δώδεκα θέων στην Αθηνά να οδηγεί στην Πισα και στο ναό του Ολυμπίου Δία. (Ηρόδοτος Β, 7)

«Λακεδαιμόνιοι μεν νυν Πλαταιεύσι ταύτα συνεβούλευσαν, οι δε ουκ ήπίστησαν, αλλ’ Αθηναίων ιρά ποιεύτων τοίσι Δυώδεκα Θεοίσι ικέται ιζόμενοι επί τον βωμόν εδίδοσαν σφέας αυτούς».( = Αυτά συνεβούλευσαν οι Λακεδαιμόνιοι στους Πλαταιείς και αυτοί δεν απίστησαν. Έστειλαν μια πρεσβεία στους Αθηναίους, οι οποίοι έτυχε να ασχολούνται με τις θυσίες τους προς τιμήν των Δώδεκα θεών οι πρέσβεις κάθισαν στον βωμό ως ικέτες και παραδόθηκαν ). (Ηρόδοτος ΣΤ, 108)

ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ (460 -398 π.Χ.) : «και άλλοι τε αυτών ήρξαν τήν ενιαύσιον Άθηναίοις αρχήν και Πεισίστρατος ό Ίππίου του τυραννεύσαντος υιός, του πάππου έχων τούνομα, ος τών δώδεκα θεών βωμόν τον εν τη αγορά άρχων άνέθηκε και τον του Απόλλωνος εν Πυθίου» (= Πολλοί απ' αυτούς άσκησαν την εξουσία του ετήσιου άρχοντα, κι ιδιαίτερα ο Πεισίστρατος, γιος του τυράννου (Ιππίας που είχε το όνομα του πάππου του, ο οποίος, όταν ήταν άρχοντας, αφιέρωσε στην αγορά βωμό στους δώδεκα θεούς και άλλον στο Πύθιο στον Απόλλωνα). (Θουκυδιδης Στ 54)

ΣΤΡΑΒΩΝ (ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΩΝ Ι, 48): «επί δε τω Λεκτώ βωμός των δώδεκα θεών δείκνυται, καλούσι δ' Αγαμέμνονος ίδρυμα» (= Πάνω στο Λεκτό υπάρχει βωμός των δώδεκα θεών και λένε ότι τον έχτισε ο Αγαμέμνων).

ΣΤΡΑΒΩΝ (ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΩΝ ΙΓ, 5) : «του μεν ούν στόματος το πλάτος περί όγδοήκοντα σταδίους εστίν, έγκολπιζοντι δε Μύρινα εν εξηκοντα σταδίοις, Αίολίς πόλις έχουσα λιμένα, είτ' Αχαιών λιμήν, όπου οι βωμοί των δώδεκα θεών, είτα πολίχνιον Μυριναίων Γρύνιον και ιερόν Απόλλωνος και μαντείον αρχαίον και νεώς πολυτελής λίθου λευκού» ( = Η είσοδος του κόλπου έχει πλάτος ογδόντα στάδια. Μέσα στον κόλπο η Μύρινα, στα εξήντα στάδια. Είναι Αιολική πόλη με λιμάνι. Μετά ο λιμήν Αχαιών, όπου οι βωμοί των δώδεκα θεών, μετά πολίχνη των Μυριναίων, το Γρύνιο, ιερό Απόλλωνα, αρχαίο μαντείο, ναός πολυτελής από λευκό μάρμαρο).

ΠΟΛΥΒΙΟΣ (ΙΣΤΟΡΙΩΝ Δ 6): «από μεν τής Προποντίδος το κατά Καλχηδόνα διάστημα και Βυζάντιον, ο δεκατεττάρων εστί σταδίων, άπό δε του Πόντου το καλούμενον Ιερόν, εφ' ου τόπον φασι κατά την εκ Κόλχων άνακομιδήν Ιάσονα θύσαι πρώτον τοις δώδεκα Θεοίς ό κείται μεν επί τής Ασίας, απέχει δε τής Ευρώπης επί δώδεκα στάδια προς το καταντικρύ κείμενον Σαραπιείον τής Θράκης» (= Στο στόμιο από την Προποντίδα δεσπόζει η απόσταση ανάμεσα στην Καλχηδόνα113 και στο Βυζάντιο, που είναι δεκατέσσερα στάδια, και από τον Εύξεινο πόντο το λεγόμενο Ιερό, στον τόπο όπου λέγεται ότι πρόσφερε για πρώτη φορά θυσία στους δώδεκα θεούς ο Ιάσονας, όταν επέστρεφε από τη χωρά των Κόλχων αυτό βρίσκεται στην Ασία και απέχει από την Ευρώπη δώδεκα στάδια από το Σαραπιείο της Θράκης).

Γ. Ο ΕΠΑΝΩ ΚΑΙ Ο ΚΑΤΩ ΚΟΣΜΟΣ – ΕΠΙΓΕΙΟΙ ΚΑΙ ΧΘΟΝΙΟΙ ΘΕΟΙ

Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι υπήρχαν δυο κόσμοι, ο επάνω και ο κάτω. Ο κάτω κόσμος βισκόταν στα έγκατα της γης και γι αυτό αόρατος , Άδης (= Αίδης, ο μη ιδώμενος), και όπου αφενός έμεναν οι πεθαμένοι άνθρωποι και αφετέρου κυβερνούσαν οι καλούμενοι χθόνιοι θεοί. Ο επάνω κόσμος ήταν η επιφάνεια της γης και όπου αφενός μένουν οι ζώντες άνθρωποι, με τα ζώα κλπ και αφετέρου κυβερνούσαν οι Ολύμπιοι Θεοί: Δίας, Ήρα, Απόλλωνας κλπ. Ονομάζονταν Ολύμπιοι, επειδή εθεωρείτο ότι κατοικούσαν στο ψηλότερο βουνό της Ελλάδος, τον Όλυμπο, απ΄ όπου έβλεπαν, προστάτευαν, κυβερνούσαν κλπ τους ζώντες ανθρώπους και γενικά όλο τον κόσμο. Στα δώματα του Ολύμπου ζούσαν οι 12 θεοί: Δίας, Ήρα, Εστία, Δήμητρα κλπ, καθώς και μερικοί άλλοι κατώτερης κλίμακας , όπως οι 9 Μούσες, οι 3 χάριτες κλπ. Κυβερνήτης όλων που κατοικούσαν στον Όλυμπο ήταν ο Δίας με τη γυναίκα του Ήρα. Στον κάτω κόσμο κυβερνήτης ήταν ο θεός Πλούτωνας ή Άδης με τη γυναίκα του την Περσεφόνη, οι οποίοι φροντίζουν για τις ψυχές των νεκρών, αλλά και για τη βλάστηση της γης. Κριτές για το ποιος θα πάει στον Όλυμπο ή όχι είναι ο Μίνωας με τον αδελφό του Ραδάμανθυ. Σημειωτέον ότι οι αρχαίοι με την ονομασία «άνω κόσμος» ονόμαζαν το ουρανό, που ήταν αφιερωμένος στους θεούς:. Ο Αριστοτέλης (Περί Ουρανού Β) αναφέρει ότι τον Ουρανό και τον άνω τόπο απένειμαν οι αρχαίοι στους θεούς, επειδή τον θεωρούσαν το μόνο αθάνατο, άφθαρτο και δεν πρέπει να διαμορφώνουμε τις αντιλήψεις μας με βάση το μύθο των αρχαίων, που λένε πως ο Ουρανός έχει ανάγκη από ένα ‘Άτλαντα, για να παραμένει ασφαλής.

Δ. ΤΑ ΓΕΝΗ ΤΩΝ (ΚΑΛΩΝ ΚΑΙ ΚΑΚΩΝ) ΘΕΩΝ ΚΑΙ Η ΤΙΤΑΝΟΜΑΧΙΑ

Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία αρχικά υπήρχε μόνο το γένος των κακών θεών (των καλούμενων Τιτάνων, Γιγάντων κ.α.), οι οποίοι κατοικούσαν στα Τάρταρα και είχαν αρχηγό του τον Κρόνο, τον πατέρα του Δία. Τους κακούς θεούς νίκησε ο Δίας στην καλούμενη Τιτανομαχία και δημιούργησε στη συνέχεια το γένος των καλών θεών (= η επικράτηση της ειρήνης, του καλού). Οι καλοί θεοί (= ο Δίας, ο Ποσειδώνας, η Αθηνά κ.τ.λ.) κατοικούσαν στην κορφή του Ολύμπου – απ΄ όπου και Ολύμπιοι - και στον Ουρανό, για να επιστατούν από ψηλά το γένος των ανθρώπων, που κατοικούσε στη γη, καθώς και το γένος των ημίθεων. Οι ημίθεοι ( = ο Ηρακλής, ο Μίνωας κ.α.) ήσαν παιδιά μεταξύ θεών και ανθρώπων και ήταν κάτι όπως ο Χριστός στη Χριστιανική Θρησκεία, που ήταν γιος του θεού και της παρθένου Μαρίας. Ο Δίας, προκειμένου να γίνει κυρίαρχος του κόσμου, καταρχήν νίκησε τους κακοποιούς Τιτάνες στην επονομαζόμενη Τιτανομαχία, η οποία έγινε στην Κνωσό της Κρήτης, σύμφωνα με το Διόδωρο. Στη μάχη αυτή ο Δίας τελικά νίκησε, επειδή με τη συμβουλή της Γαίας ελευθέρωσε τους Κύκλωπες και τους Εκατόγχειρες, που οι Τιτάνες τους είχαν φυλακίσει στα Τάρταρα οπότε αυτοί από ευγνωμοσύνη βοήθησαν το Δία εναντίον των Τιτάνων. Βοήθησαν, επίσης, και η κόρη του Δία Αθηνά, που πολεμούσε σαν άντρας και του Ηρακλή και του Διόνυσου ως συμπαραστάτες. Μετά αναμετρήθηκε με τους Γίγαντες, αλλά η πιο οδυνηρή σύγκρουση ήταν αυτή με τον Τυφώνα, ο οποίος κατάφερε να τραυματίσει το Δία. Όμως με την πονηριά του Ερμή και του Πάνα είχαμε πάλι αίσιο τέλος για τους Ολύμπιους και ιδιαίτερα για το Δία. Μετά από όλες αυτές τις περιπέτειες έγινε η μοιρασιά ανάμεσα στα τρία αδέρφια. Ο Δίας ανέλαβε τη βασιλεία του Ουρανού, ο Ποσειδώνας τη θάλασσα και ο Αδης τον Κάτω Κόσμο Σύμφωνα με άλλους μύθους, όταν ο Δίας μεγάλωσε, οι Νύμφες του αποκάλυψαν τα πάντα, σχετικά με το σκληρόκαρδο πατέρα του και για όλες τις περιπέτειες που πέρασε η μητέρα του και ο ίδιος μέχρι να φτάσει σ' αυτή την ηλικία. Με τις πολύτιμες συμβουλές, τις ευχές και τα μαγικά βότανα των Νυμφών και ιδιαίτερα της Μήτιδας έφτασε μπροστά στον Κρόνο· του αποκάλυψε την ταυτότητά του και ζήτησε το θρόνο του. Αυτός αρνήθηκε, αλλά ο Δίας μετά από μακροχρόνια πάλη κατάφερε να τον ακινητοποιήσει. Στη συνέχεια του έδωσε ένα βοτάνι και αμέσως ο Κρόνος ξέρασε τα υπόλοιπα παιδιά του, την Ήρα και μετέπειτα νόμιμη σύζυγο του, την Εστία, τη Δήμητρα, τον Ποσειδώνα και τον Πλούτωνα. Ακολούθως και όταν ο Δίας ανακηρύχθηκε θεός και μάλιστα επικεφαλής των θεών του Ολύμπου (του Ολυμπιακού Πανθέου), έδειξε την ευγνωμοσύνη του σ' όλα τα πλάσματα που τον βοήθησαν στην ανατροφή του. Καταρχήν επισκέφτηκε τη γενέτειρά του τη Δίκτη και έκτισε εκεί μια πόλη, δείγμα της αγάπης του γι αυτήν. Έκτοτε μάλιστα δεν παρέλειπε να επισκέπτεται τη Δίκτη κάθε χρόνο. Αμέσως μετά έκανε την Αμάλθεια και τον αετό αστερισμούς και στα χαριτωμένα περιστέρια ανέθεσε την ευχάριστη υπηρεσία να αναγγέλλουν τις εποχές

4. Η ΥΠΑΡΞΗ ή ΟΧΙ ΤΩΝ ΘΕΩΝ

Τόσο στην αρχαία, όσο και στη σημερινή Ελλάδα, άλλοι πιστεύουν ότι θεός είναι κάτι που υπάρχει και άλλοι που πιστεύουν ότι δεν υπάρχει. Αυτοί που πιστεύουν ότι «υπάρχει θεός» λένε πως αυτός είναι η αόρατος, η υπερφυσική δύναμη που δημιουργεί ή γεννά και κυβερνά τα πάντα με διάφορους τρόπους. Και αυτό είναι κάτι που το λένε όλες οι Θρησκείες, ακόμη και η χριστιανική. Απλά στη χριστιανική θρησκεία ο θεός είναι ένας στον αριθμό και στις άλλες πολλοί. Στους αρχαίους Έλληνες οι κυριοι Θεοί ήσαν δώδεκα, οι οποίοι κατ’ άλλους ήσαν η θεοποίηση των κύριων στοιχείων του σύμπαντος: του πνεύματος, του υγρού στοιχείου, του πυρός κλπ και κατ’ άλλους η θεοποίηση των ανθρώπων που εν ζωή είχαν ευεργετήσει τους ανθρώπους, επειδή οι άνθρωποι νομίζουν ότι και από εκεί που βρίσκονται μετά τη μετάστασή τους, μπορούν ακόμη να τους ευεργετούν.

Α. ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΑ – ΘΕΟΓΟΝΙΑ ΗΣΙΟΔΟΥ

Σύμφωνα με τη «Θεογονία» του Ησίοδου (8ος αι. π.Χ ) καταρχήν υπήρξε το Χάος. Στη συνέχεια έγινε η Γη, η σταθερά έδρα των πάντων. Από τη Γη γεννήθηκαν πρώτα ο Ουρανός, για να τη σκεπάζει και την προστατεύει και ο Έρωτας. Η Γη είναι σα μια πλατιά στέρνα (= η Μεσόγειος θάλασσα, που περιβάλλεται από ξηρά) και στη περιοχή των Εσπερίδων, υπάρχει το όρος Άτλας στην κορφή του οποίου ένας γίγαντας, ο Άτλας, κρατά στους ώμους του τον αχανή Ουρανό, το ουράνιο θόλο που σκεπάζει τη Γη και στον οποίο βρίσκονται τα άστρα. Στη συνέχεια από τον Ουρανό και τη Γη γεννήθηκαν οι θεοί: ο Κρόνος, ο Ποσειδώνας, η Ρέα, η Δήμητρα η Εστία και η Αφροδίτη Ακολούθως από τον Κρόνο και τη Ρέα γεννήθηκε ο Δίας. Μάλιστα η Ρέα, όταν επρόκειτο να γεννήσει το Δία, κατόπιν συμβουλής των γονέων της, κατέφυγε κρυφά στην Κρήτη όπου τον γέννησε κρυφά στο όρος Δίκτη, επειδή ο παιδοκτόνος πατέρας του, ο Κρόνος, έτρωγε τα παιδιά του φοβούμενος μήπως κάποιο από αυτά του πάρει το θρόνο. Ακολούθως ο Δίας με διάφορες θέες γέννησε την Αθηνά, τον Απόλλωνα, τον Ερμή, ο Άρη, την Άρτεμη και τον Ήφαιστο.

Κάνοντας, λοιπόν, ετυμολογία του ονόματος του θεού «Κρόνου», του πατέρα (ή και παππού ) των 12 Ολύμπιων θεών, βλέπουμε ότι σημαίνει ο χρόνος, από το: εκ- ρέω > εκ-ροή, Κρόνος, κρουνός, (ε)κρέματα > χρήματα.... Βλέπε και λεξικό “Αρχαίας Ελληνικής”, Ι. Σιδέρη: «Κρόνος = ο χρόνος, κρονόληρος = ο γέρος, ο πολύχρονος και ξεμωραμένος άνθρωπος. Επομένως ο θεός Κρόνος είναι ο χρόνος, ο γενάρχης μα και φονιάς των πάντων, άρα ο άστοργος πατέρας. Ο Κρόνος > χρόνος είναι εκείνος που φέρνει τη ζωή (ΖΕΥΣ), καθώς και την ανάσταση της φύσης την Άνοιξη, αλλά και που στη συνέχεια την τρώει άσπλαχνα με το θάνατο στα γηρατειά. Ο Χρόνος ως στοιχείο γεννιέται όπου υπάρχει Γη και Ουρανός και στη βασιλεία του (στο χρόνο) όλα γεννιούνται, αλλά και όλα πεθαίνουν. Το μόνο που δεν πεθαίνει ή που δεν τρώει ο Κρόνος (ο χρόνος) είναι η ζωή, ο Δίας ή Ζευς. Επιβιώνει με τέχνασμα, με το κλείσιμό της μέσα σε σπόρο, κάτι ως γίνεται με αυτόν που μπαίνει σε σπήλαιο, οπότε ο Κρόνος (χρόνος) τρώει το σώμα, την ύλη και η ζωή γλιτώνει και αναβιώνει κατόπιν ως παιδί. Αυτός είναι και ο λόγος που η ελληνική μυθολογία λέει ότι ο Κρόνος εξαπατήθηκε από τη Ρέα δίνοντάς του να φάει μια πέτρα αντί για το νεογέννητο Δία. Ο θεός Δίας ή Ζευς είναι η προσωποποίηση της Ζωής, αλλά και το αίτιο για το ζην.Συγκεκριμένα ο Ησίοδος αναφέρει:

<<Αληθώς, βεβαίως, καταρχήν το Χάος έγινε. Στη συνέχεια η πλατύστερνος Γη, η αιώνια σταθερά έδρα πάντων (των αθάνατων, οι οποίοι κατέχουν τις κορυφές του χιονισμένου Ολύμπου και τα σκοτεινά Τάρταρα εις τα βάθη της γης με τους μεγάλους δρόμους) και ο Έρως, ο οποίος είναι ο ωραιότερος μεταξύ των αθανάτων θεών και παραλύει τα μέλη όλων, δαμάζει τη σκέψη και τη βούληση. Από το Χάος γεννήθηκαν το ‘Έρεβος και η μαύρη Νύκτα. Από τη Νύκτα δημιουργήθηκε ο Αιθέρας και η Ημέρα……. Η Γη δε λοιπόν πρώτον μεν γέννησε ίσο με τον εαυτόν της τον αστερόεντα Ουρανό, για να τη σκεπάζει από όλα τα μέρη, δια να είναι έδρα αιωνίως ασφαλής εις τους μακάριους θεούς. Αυτή δε, η Γη, και το αχανές πέλαγος γέννησε, το οποίο ταράσσεται με τα κύματα, τον Πόντο, δηλαδή χωρίς την ηδονική επαφή εκ του έρωτος, αλλά εν συνεχεία, αφού συνεκοιμήθη με τον Ουρανό, γέννησε τον τρικυμιώδη Ωκεανό, τον Κοίο και τον Κρείο και τον Υπερίωνα και τον Ιαπετό, τη Θείας και τη Ρέα, τη Θέμη και τη Μνημοσύνη και την χρυστοστέφανο Φοίβη και την αξιέραστο Τηθύ. Μετά δε από αυτούς νεότατος από τα παιδιά γεννήθηκε ο Κρόνος με τη δόλια σκέψη, ο φοβερότερος από τους υιούς, τον ακμαίο δε μίσησε πατέρα του……. ..» (Ησίοδος (Κοσμογονία – θεογονία 116 – 130

« Και η Θεία γέννησε τον Ήλιο το μέγα και τη λαμπρά Σελήνη και την Ηώ (Αυγή), η οποία σε όλους τους υποχθόνιους ανθρώπους φωτίζει και εις τους αθάνατους θεούς, οι οποίοι κατέχουν τον ευρύχωρο ουρανό, αφού δαμάστηκε δ’ έρωτος από τον Υπερίωνα….. (Ησίοδος (Κοσμογονία – θεογονία 370 – 375)

«και τη στείλανε λοιπόν (τη Ρέα) στη Λύκτο, στην πλούσια της Κρήτης χώρα, τη μέρα που ήταν να γεννήση το πιο νέο από τα παιδιά της, τον μεγάλο Δία και δέχτηκε το βρέφος η πελώρια Γη στην Κρήτη τη μεγάλη να τον θρέψη και να τον φροντίζη. Και τότε, μεσ’ απ΄της γρήγορης νύχτας τα σκότη φέρνοντάς τον, ήρθε στο Δίκτο ή άλλως Δίκτη και παίρνοντάς το από το χέρι της , σ’ απάτητη τον έκρυψε σπηλιά μέσα στης γης τα βάθη, στο Αιγαίο βουνό το κατάμεστο από βλάστησι. Και στ ουρανού τον γιο, στον μεγα άνακτα, στον πρωτο βασιλέα των θεών, σπαργάνωσε μεγαλο ένα λιθάρι και του τώδωσε χέρι με χέρι και κείνος τότε παίρνοντας στα χέρια του, τ’όριξε στην κοιλιά του ο δυστυχής! ( «πέμψαν δ’ ες Λύκτον, Κρήτης ες πίονα δήμον/ οππότ’ άρ οπλότατον παίδων ήμελλε τεκέσθαι, / Ζήνα μέγαν, τον μεν οι εδέξατο Γαία πελώρη, Κρήτη εν ευρείη τραφέμεν ατιταλλέμεναί τε./ ένθα μιν ίκτο φέρουσα θοήν δια νύκτα μέλαιναν / πρώτην ες Δίκτον’ κρύψεν δε εν χερσί λαβούσα/ άντρω εν ηλιβάτω ζαθέης υπό κεύθεσι Γαίης, αιγαίω εν όρει πεπυκασμένω υλήεντι»……Θεογονία Ησιόδου, στίχοι 476 – 485, μτφ Π. Γ. Λεκατσά, «Επιστημονική Εταιρεία Παπυρος»)

«Ο Άτλας, ο γιος του Ιαπετού και της Κλυμένης, κρατεί τον αχανή ουρανό ένεκα αδήριτου ανάγκης εις τα πέρατα της γης, προ των γλυκόφωνων Εσπερίδων , αφού ίσταται όρθιος με την κεφαλή και τα ακούραστα χέρια του, διότι αυτή τη μοίρα όρισε ο σοφός Δίας>> (Ησίοδος (Κοσμογονία – θεογονία 517 – 520)

Β. ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΑ – ΘΕΟΓΟΝΙΑ ΟΡΦΙΚΩΝ

Σύμφωνα με τους καλούμενους Ορφικούς, οι αρχαίοι θεοί: Κρόνος, Δίας κλπ είναι η προσωποποίηση- θεοποίηση των βασικών γενεσιουργών στοιχείων του σύμπαντος. Ειδικότερα κατ’ αυτούς καταρχάς υπήρξε η ουράνια σφαίρα, το αβγό της άπειρης ύλης, που ο Κρόνος , δηλαδή ο χρόνος, κυοφόρησε και από την εκκόλαψή του βγήκαν οι θεοί: Δίας, Ήρα, Άρτεμη, Δήμητρα κλπ. Ο Κρόνος είναι ο χρόνος (ετυμολογία από το εκ ρέω > Κρόνος – χρόνος, όπως και κρέματα > χρήματα κλπ), ο οποίος κυοφορεί, γεννά τη ζωή, εδώ το Ζήνα ή άλλως Δία, που όμως στο τέλος την κατατρώει, όπως ο παιδοκτόνος πατέρας, και που η μάνα, εδώ η Ρέα για να τη σώσει την κρύβει (πρβ το αυγό), δίνοντας στον Κρόνο > χρόνο να φάει το περινο (σπάργανα) του αυγού κλπ: << Ως Κρόνο να εννοήσεις το Χρόνο και Ρέα τη ροή της υγρής ουσίας, επειδή ολόκληρη η ύλη μεταφερόμενη στον χρόνο, γέννησε σαν αυγό τον σφαιροειδή ουρανό που περιέχει τα πάντα. Αυτό κατ’ αρχάς ήταν γεμάτο από τον γόνιμο μυελό, για να μπορεί να γεννήσει τα κάθε λογής στοιχεία και χρώματα, ωστόσο μέσα στη μια ουσία και στο ένα χρώμα εμπεριείχε και την εικόνα της ποικιλομορφίας. Γιατί, όπως ακριβώς στο γέννημα του παγωνιού ένα φαίνεται ότι είναι το χρώμα του αυγού, αλλά εν δυνάμει έχει μέσα του τα μυριάδες χρώματα εκείνου που πρόκειται να εκκολαφθεί, έτσι το έμψυχο αυγό που γεννήθηκε από την άπειρη ύλη, κινούμενο από το υπόστρωμα της ύλης που διαρκώς ρέει, παρουσιάζει κάθε λογής μεταβολές. Γιατί μέσα στην περιφέρεια του παίρνει μορφή κάτι ζωντανό, ανδρόγυνο, με πρόνοια του θεϊκού πνεύματος που ενυπάρχει σε αυτό, το οποίο Φάνη ο Ορφέας αποκαλεί, επειδή , όταν αυτό φανερώθηκε, έλαμψε το σύμπαν από αυτό, καθώς εκκολάφθηκε από το φέγγος του διαπρεπέστερου στοιχείου, της φωτιάς στο υγρό Και δεν είναι απίστευτο, γιατί και στις πυγολαμπίδες ως σαν παράδειγμα μας χάρισε τη δυνατότητα η φύση να βλέπουμε υγρό φως. Το πρωτογέννητο λοιπόν αβγό, αφού από κάτω θερμάνθηκε από το έμβρυο ον που είχε μέσα του, σπάει, και έπειτα, αφού το έμβρυο έλαβε μορφή, ξεπροβάλει, όπως λέει ο Ορφέας: «Μόλις σχίστηκε το κρανίο του ευρύχωρου αβγού». Και αφού το γέννημα φανερώθηκε με τόσο μεγάλη δύναμη, η σφαίρα λαμβάνει αρμονία και αποκτά τάξη, και ο ίδιος σαν στην κορυφή του ουρανού κάθεται και με τρόπο απόρρητο ακτινοβολεί την απέραντη αιωνιότητα. Η γόνιμη ύλη που απέμεινε μέσα στη σφαίρα, καθώς με το πέρασμα μακρού χρονικού διαστήματος η θερμότητα που υπέβοσκε έκαιγε από κάτω μέχρι να φτάσει σε ένα φυσικό σημείο, διαχώρισε τις ουσίες των πάντων. Το κατώτερο μέρος της πρώτα σαν κατακάθι από το βάρος υποχώρησε προς τα κάτω, το οποίο λόγω του η πρώτη ρυπαρή και τραχιά ουσία λένε κατά τρόπο φυσικό πως καταπόθηκε από τον Κρόνο, το χρόνο, λόγω της υποχώρησης της προς τα κάτω. Μετά το πρώτο βάρους και του πυκνού και μεγάλου πλήθους της ουσίας που αποτελούσε το υπόστρωμα, το ονόμασαν Πλούτωνα και αποφάνθηκαν πως είναι βασιλιάς του Άδη και των νεκρών. Αυτή λοιπόν κατακάθι, το νερό που συνέρεε και επέπλευσε πάνω από το πρώτο κατακάθι το είπαν Ποσειδώνα. Το τρίτο που απέμεινε, το πιο καθαρό και κορυφαίο, επειδή ήταν διαυγής φωτιά, το ονόμασαν Ζήνα (Δία) λόγω της φύσης που έζεε (έβραζε) μέσα του. Γιατί, καθώς η φωτιά έχει την τάση να ανεβαίνει προς τα πάνω, δεν καταπόθηκε από τον χρόνο, τον Κρόνο, αλλά, όπως είπα, η πυρώδης ουσία, επειδή ήταν ζωτική και είχε την τάση να ανεβαίνει προς τα πάνω, πέταξε στον ίδιο τον αέρα, ο οποίος είναι και ο ποιος συνετός, λόγω της καθαρότητάς του. Από την ίδια τη θερμότητα του, λοιπόν, ο Ζευς – δηλαδή η ουσία που ζέει – ανέσυρε το λεπτότατο και θείο πνεύμα που είχε απομείνει στο νερό που βρισκόταν κάτω, πνεύμα το αποκάλεσε Μήτη. Μόλις αυτό έφτασε στην κορυφή του ίδιου του αιθέρα και καταπονήθηκε από αυτόν, σαν να αναμείχθηκε το υγρό με το θερμό, δημιούργησε τον αεικίνητο παλμό και γέννησε τη σύνεση, την οποία ονομάζουν Παλλάδα, επειδή πάλλεται…….. >> (ΟΡΦΙΚΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ 56, ΤΟΜΟΣ Γ’, ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ ΚΑΙ ΑΛΑΝΙΚΟΥ ΘΕΟΓΟΝΙΑ, ΚΛΗΜ. ΡΩΜ. ΟΜΙΛ VI 5 – 12)

Γ. ΘΕΟΓΟΝΙΑ ΚΡΗΤΙΚΗ – ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΟΙ ΘΕΟΙ

Ο Διόδωρος Σικελιώτης (5.64-77), ο οποίος έζησε το 90 – 20 π.Χ., άρα επί εποχής που λατρεύονταν ακόμη οι Θεοί του Ολύμπου και συνεπώς έχει αξία η γνώμη του, αναφετερι ότι καταγράφοντας το τι λένε οι μύθοι των Φρυγών (Μ. Ασίας) και των Ατλάντιων της Λιβύης (Αφρικής) και βλέποντας ότι πολλά από αυτά που λένε οι μύθοι αυτοί δεν είναι πραγματικότητα, συμπληρώνει-διευκρινίζει ότι οι Κρήτες δε συμφωνούν με όσα λένε οι μύθοι των Φρυγών και των Ατλάντιων (βλέπε Διόδωρος 3.61,3) και η αλήθεια γι αυτούς είναι αυτή που θα αναφέρει εκεί που θα γράψει για το τι λενε οι μυθοι των Κρητών. Και αυτό το κάνει στο πέμπτο του βιβλίο, όπου αναφέρει (βλέπε Διόδωρος 5, 64- 77) ότι οι Κρήτες διηγούνται το μύθο που λέει ότι οι περισσότεροι από τους θεούς: Δίας, Απόλλων, Ερμής, Αθηνά κλπ γεννήθηκαν στην Κρήτη και επειδή πήγαν και σε πολλά άλλα μέρη κάνοντας αγαθοεργίες, μετά το θάνατο και τη μετάσταση τους από τους ανθρώπους, θεωρήθηκαν ως οι πρώτοι κάτοικοι του Ολύμπου, επειδή οι άνθρωποι νομίζουν ότι και από εκεί που βρίσκονται, μπορούν ακόμη να τους ευεργετούν («Τούτοι, λοιπόν, οι θεοί, έχοντας ευεργετήσει σε μεγάλο βαθμό τη ζωή των ανθρώπων, δεν αξιώθηκαν μόνο να λάβουν αθάνατες τιμές, αλλά θεωρήθηκαν επίσης πως ήταν οι πρώτοι που κατοίκησαν στον 'Όλυμπο, μετά τη μετάσταση τους από τους ανθρώπους», Διόδωρος 5.66). Έτσι, συνεχίζει να λέει ο Διόδωρος, από τους τόπους και τις πράξεις που έλαβαν χώρα στο κάθε μέρος που πήγαιναν οι εν λόγω κρητικοί Θεοί και για παράδειγμα ο Απόλλωνας ονομάστηκε Λύκιος, Πύθιος και η Άρτεμη Εφεσία, Περσία παρόλο που και οι δυο είχαν γεννηθεί στην Κρήτη. Επομένως οι αρχαίοι Κρήτες έίπαν στο Διόδωρο ότι οι θεοί τους αρχικά ήσαν άνθρωποι, κάτι όπως και ο Χριστός και οι Άγιοι σήμερα. Αναφέρει επίσης ότι καταρχήν από τον Κρόνο και τη Ρέα γεννήθηκαν η Εστία, η Δήμητρα και η Ήρα, καθώς και ο Δίας, ο Ποσειδώνας και ο Αδης. …. Παιδιά του Δία ήταν από τις θεές ήταν η Αφροδίτη, οι Χάριτες, η Ειλείθυια και η συνεργάτης της η Άρτεμη, οι Ώρες, όπως ονομάζονται η Ευνομία, η Δίκη και η Ειρήνη, καθώς και η Αθηνά και οι Μούσες και από τους θεούς ο Ήφαιστος, ο Άρης και ο Απόλλωνας, καθώς επίσης ο Ερμής, ο Διόνυσος και ο Ηρακλής.Για την Εστία λέγεται ότι ανακάλυψε την κατασκευή σπιτιών και για τούτη την ευεργεσία όλοι σχεδόν οι άνθρωποι της ίδρυσαν βωμούς στα σπίτια τους, όπου της αποδίδονται τιμές…. Για τη Δήμητρα λέγεται πως εφεύρε πρώτη τους καρπούς (σιτάρι, κριθάρι κλπ) και δίδαξε τη σπορά τους γι αυτό ανακηρύχτηκε θεά της Γεωργίας, αλλά και οι καρποί που εφεύρε ονομάστηκαν από το όνομα της δημητριακά….. Για τον Ποσειδώνα λέγεται ότι ασχολήθηκε πρώτος με ναυτικές εργασίες και συγκρότησε στόλους και γι αυτό παραδόθηκε στις γενιές που ακλούθησαν πως είναι ο κύριος όλων όσων γίνονται στη θάλασσα και οι ναυτικοί τον τιμούν με θυσίες. Σ’ αυτόν αποδίδουν και το ότι πρώτος δάμασε άλογα και να δίδαξε τη γνώση της ιππικής τέχνης, πράγμα για το οποίο τον αποκάλεσαν «ίππιος»….. Για τον Άδη λέγεται ότι δίδαξε πρώτος τα σχετικά με την ταφή , την εκφορά και τις τιμές προς τους πεθαμένους και γι αυτό η παράδοση μας λέει πως τούτος ο θεός είναι ο κύριος των πεθαμένων… Για την Ήρα (προστάτιδα του γάμου), λένε οι Κρήτες, πως οι γάμοι της με το Δία έγιναν στην περιοχή της Κνωσού, σ’ ένα μέρος κοντά στην ποταμό Θηρηνο, στο οποίο υπάρχει σήμερα ιερό όπου τελούνται κάθε χρόνο άγιες θυσίες από τους ντόπιους κατ’ απομίμηση του γάμου με τον τρόπο που παραδόθηκε αρχικά…, πρβ:

<<Οι κάτοικοι, λοιπόν της Κρήτης λένε πως οι οι αρχαιότεροι στο νησί ήταν οι αυτόχθονες Ετεόκρητες, των οποίων ο βασιλιάς, Κρήτας το όνομά του, ανακάλυψε πολλά και πολύ σημαντικά πράγματι στο νησί που είχαν τη δυνατότητα να ωφελήσουν την κοινωνική ζωή των Ανθρώπων. Οι περισσότεροι, επίσης, από τους θεούς, σύμφωνα με τους μύθους τους. ‘έγιναν στο νησί τους, θεοί που για τις ευεργεσίες που πρόσφεραν σ’ όλη την ανθρωπότητα δέχτηκαν τιμές αθάνατες… … (Διόδωρος Σικελιώτης 5.64)

«Για τους θεούς, οι Κρήτες ισχυρίζονται πως γεννηθήκαν στο τόπο τους και δηλώνουν επίσης ότι οι θυσίες, οι τιμές και οι τελετές των μυστηρίων από την Κρήτη παραδόθηκαν στους άλλους ανθρώπους και ως αδιάσειστο, όπως νομίζουν, τεκμήριο αναφέρουν το εξης. Η τελετή που ακολουθείταιθ από τους Αθηναίους…….. Γιατί οι περισσότεροι θεοί κίνησαν από την Κρήτη να επισκεφτούν πολλά μέρη της Οικουμένης, για να ευεργετήσουν τα γένη των ανθρώπων. Η Δήμητρα για παράδειγμα πέρασε στην Αττική, από εκεί τράβηξε για Σικελία και μετά από εκεί στην Αίγυπτο και παρέδωσε τον καρπό και δίδαξε τη σπορά του, δεχτηκε πολλές τιμές από τους ευργετούμενους. Το ίδιο η Αφροδίτη………….. έτσι από τους τόπους ή τις πραξεις που έλαβαν χώρα σε κάθε μερος , ο Απόλλωνας ονομάστηκε Δήλιος, Λύκιος και Πύθιος και η Άρτεμη Εφεσία, κρησία, καθώς και Ταυροπόλος και περσία, παρ΄όλο που και οι δυο ειχαν γενηθεί στην Κρήτη…. («Το μεν (Απόλλωνα) Δηλιον και Λυκιον και Πύθιον ονομαζεσθαι, την δ’ (Άρτεμη) Εφεσίαν και Κρησίαν, ετι δε Ταυροπόλον και Περσίαν, αμφοτέρων εν Κρήτη γεγενημένων…>> (Διόδωρος Σικελιώτης 5.77, 3-8)

«Οι ήρωες και οι ημίθεοι ήσαν άνθρωποι, που εν ζωή είχαν κάνει αξιόλογα πολεμικά έργα, πολλές και μεγάλες ανδραγαθίες σε καιρό πολέμου ή που σε καιρό ειρήνης ευεργέτησαν πάρα πολύ το βίο του συνόλου των ανθρώπων κάνοντας ανακαλύψεις ή θεσμοθέτησαν νόμους……. και οι μεταγενέστεροι τους τίμησαν, άλλους ως θεούς και άλλους ως ήρωες >> (Διόδωρος Σικελιώτης, βίβλος 4).

Ο ΔΙΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ: ΑΘΗΝΑ, ΑΠΟΛΛΩΝ, ΕΡΜΗΣ ΚΛΠ,

ΟΙ ΕΦΕΥΡΕΤΕΣ: ΥΦΑΝΤΙΚΗΣ, ΕΝΔΥΜΑΣΙΑΣ, ΜΟΥΣΙΚΗΣ, ΙΑΤΡΙΚΗΣ, ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΚΛΠ

Ο Διόδωρος Σικελιώτης, σχετικά με τη γέννηση, ανατροφή και μετάσταση του Δία, αναφέρει ότι η Ρέα γέννησε το Δία στην οροσειρά Ίδη ή Ιδαία όρη (= τα όρη: η Δίκτη, ο Ψηλορείτης ή Ιδαίον όρος, ο Γιούχτας, η Πύτνα κ.α.) της Κρήτης και στη συνέχεια τον άφησε εκεί για να τον αναθρέψουν οι Κουρήτες και γι αυτό, όταν ανδρώθηκε, έκτισε μια πόλη στο όρος Δίκτη, όπου ακριβώς λέει ο μύθος ότι γεννήθηκε, πρβ: «ανδρωθέντα δ’ αυτόν (ο Δίας) φασί πρώτον πόλιν κτίσαι περι την Δίκτα, όπου και τη γένεσιν αυτού μυθολογούσι» (Διόδωρος 5.72). Ακολούθως, επειδή ευεργέτησε τους ανθρώπους, μετά θάνατο κατατάχτηκε στο γένος των Θεών, επειδή είχε γεννηθεί στις ψυχές εκείνων που είχαν ευεργετηθεί εν ζωή από αυτόν η δίκαιη πίστη ότι εκείνος ήταν ο κύριος όλων όσων γίνονται στον ουρανό τις βροχές, τους κεραυνούς κι όλα τα παρόμοια, πρβ:«Τούτος ο θεός (ο Δίας), λοιπόν, ξεπέρασε όλους τους άλλους σε ανδρεία, σύνεση και δικαιοσύνη, αλλά και σ’ όλες τις υπόλοιπες αρετές, γι αυτό και παραλαμβάνοντας τη βασιλεία από τον Κρόνο, πρόσφερε πολλές και μεγάλες ευεργεσίες στους ανθρώπους. Διότι πρώτα απ όλα δίδαξε στους ανθρώπους την απονομή της δικαιοσύνης….. ο ίδιος γύρισε κι ολόκληρη σχεδόν την οικουμένη, σκοτώνοντας τους ληστές και τους ασεβείς και εισάγοντας την ισότητα και δημοκρατία…….. Καθιερώθηκε, επίσης, να του προσφέρονται περισσότερες θυσίες απ΄ όλους τους άλλους τους θεούς, και, μετά τη μετάστασή του από τη γη στον ουρανό, είχε γεννηθεί στις ψυχές εκείνων που είχαν ευεργετηθεί από αυτόν η δίκαιη πίστη ότι εκείνος ήταν ο κύριος όλων όσων γίνονται στον ουρανό και εννοώ τις βροχές, τους κεραυνούς κι όλα τα παρόμοια. Για το λόγο αυτό, άλλωστε, τον ονόμαζαν Ζήνα, επειδή οι άνθρωποι πιστεύουν πως εκείνος είναι το αίτιο του ζην («προσαγορευθήναι Ζήνα μεν από του δοκείν τοις ανθρώποις αίτιον είναι του ζην»), καθώς κάνει τους καρπούς να ωριμάζουν φτιάχνοντας τις κατάλληλες κλιματολογικές συνθήκες. Τον ονομάζουν, επίσης, πατέρα για τη φροντίδα και την εύνοια που δείχνει προς όλους τους ανθρώπους, αλλά και γιατί θεωρείται ως πρώτη αρχή του γένους των ανθρώπων, καθώς και ύπατο βασιλιά, από την αρχή της εξουσίας του, αλλά και Ευβουλέα και Πάνσοφο από τη σοφία που έχουν οι σωστές συμβουλές του……….>> (Διόδωρος Σικελιώτης, 5, 71 - 72)

Ο Διόδωρος Σικελιώτης αναφέρει ότι σύμφωνα με τον κρητικό μύθο, παιδιά του Δία ήταν από τις θεές η Αφροδίτη, οι Χάριτες, η Άρτεμη, η Ειλείθυια και συνεργάτης της Άρτεμης, οι Ώρες (η Ευνομία, η Δίκη και η Ειρήνη), η Αθηνά και οι Μούσες και από τους θεούς ο Ήφαιστος, ο Άρης και ο Απόλλωνας, καθώς επίσης ο Ερμής, ο Διόνυσος και ο Ηρακλής. Αναφερει επίσης ότι ο Δίας, σύμφωνα με το μύθο, μετέδωσε τη γνώση που ο ίδιος είχε ανακαλύψει και τελειοποιήσει στα παιδιά του και τους απένειμε την τιμή της ανακάλυψης, επιθυμώντας να τους περιβάλει έτσι με αιώνια δόξα από μέρους του ανθρωπίνου γένους. Στην Αθηνά προσδίδουν (οι Κρήτες) την εξημέρωση της ελιάς και την παράδοση της καλλιέργειας της στους ανθρώπους, καθώς και την επεξεργασία του καρπού της, αλλά και την κατασκευή των ενδυμάτων και την ξυλουργική τέχνη, την κατασκευή των αυλών και τη μουσική που παράγεται από αυτούς και , γενικά, έργα που απαιτούν τέχνη στην κατασκευή, γεγονός για το οποίο ονομάστηκε Εργάνη ( «Αθηνά δε ….. ευρειν δε και την των αυλών κατασκευήν και δια τούτων συντελούμενη μουσικήν ….. Διόδωρος 5.72,4). Στις Μούσες δόθηκε από τον πατέρα τους το Δία, η ανακάλυψη των γραμμάτων και η σύνθεση των επών, η λεγόμενη ποιητική και σ’ αυτούς που λένε πως οι Σύριοι είναι οι εφευρέτες των γραμμάτων, πως οι Φοίνικες τα έμαθαν από εκείνους και τα παρέδωσαν στους Έλληνες δεν είναι αλήθεια και το μόνο που έκαναν οι Φοίνικες ήταν να αλλάξουν το σχήμα των γραμμάτων ( «ταις δε Μούσας….την των γραμμάτων εύρεσιν και την των επών συνθεσιν την προσαγορευόμενην ποιητική»….. Διόδωρος 5.74,1). Οι Κρήτες ισχυρίζονται και αυτό με επιχειρήματα πως ο Απόλλωνα εισήγαγε τη γνώση της ιατρικής που γίνεται μέσω μαντικής τέχνης και επίσης ότι βρήκε την κιθάρα και τη μουσική της στην Κρήτη και καθώς βρήκε και το τόξο , δίδαξε στους ντόπιους τα περί την τοξοβολία, αιτία για την οποία οι Κρήτες επιδόθηκαν με ζέση στην τοξοβολία και το τόξο ονομάστηκε Κρητικό. Οι Κρήτες στον Ερμή αποδίδουν ότι είναι ο πρώτος που επινόησε τη λύρα από καύκαλο χελώνας, κάτι που έκανε μετά από το μουσικό διαγωνισμό του Απόλλωνα με το Μαρσύα και αυτό, επειδή ο Απόλλωνας είχε σπάσει την κιθάρα του: «Τον Απόλλωνα (οι Κρήτες) δε της κιθάρας ευρετήν αναγορεύουσι και της κατ αυτην μουσικής…….ευρετήν δε και του τόξου γενόμενον διδαξαι τους εγχωρίους ….Τω δ’ Ερμή προσαπτουσι (οι Κρήτες) τα εν τοις πολέμοις ….. εισηγητήν δε αυτόν και παλαίστρας γενέσθαι, και την εκ της χελώνης λύραν επινοήσαι μετά την Απόλλωνος προς Μαρσύαν σύγκρισιν, καθ’ ην λέγεται τον Απόλλωνα νικήσαντα και τιμωρίαν υπέρ την αξίαν λαβοντα παρα του λειφθεντος μεταμεληθηναι και τας εκ της κιθάρας χορδας εκρήξαντο μεχρι τινός χρόνου της εν αυτή μουσικής αποστήναι… …» ( Διόδωρος 5.74-77).

(Περισσότερα βλέπε στο βιβλίο:

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ, Α.Γ. ΚΡΑΣΑΝΑΚΗ)

4. ΟΙ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟΙ Ή ΖΩΔΙΑ Ή ΔΩΔΕΚΑΤΗΜΟΡΙΑ

ΣΥΜΒΟΛΑ ΖΩΔΙΩΝ ΚΑΙ ΠΛΑΝΗΤΩΝ

«Αστερισμός» λέγεται κάθε ομάδα άστρων που κινούνται όλα μαζί στο στερέωμα του ουρανού, όπως π.χ. η Μεγάλη Άρκτος (Μεγάλη Αρκούδα), που αποτελείται από 7 άστρα που κινούνται όλα μαζί στο στερέωμα του ουρανού. Οι αστερισμοί είναι πάρα πολλοί, όμως στην αστρολογία (στα ζώδια ή δωδεκατημόρια) λαμβάνοντα υπόψη μόνο 12, δηλαδή τόσοι, όσοι και οι 12 μήνες και οι 12 ώρες, οι εξής: οι Δίδυμοι, η Παρθένος, ο Τοξότης, ο Υδροχόος ο Κριός, ο Ταύρος, ο Καρκίνος (Καβούρι), ο Λέων, ο Ζυγός (ζυγαριά), ο Σκορπιός, ο Αιγόκερος (τράγος με κέρατα) και οι Ιχθείς.

Οι 12 αστερισμοί ονομάζονται και «δωδεκατημόρια» ή «ζώδια», επειδή είναι δώδεκα στον αριθμό και συνάμα οι περισσότεροι από αυτούς μοιάζουν με κάποιο ζώο ή επειδή θεωρείται ότι επηρεάζουν τα ζώντα όντα.

Ο Ποσειδώνιος (Αέτιος, «Περί των αρεσκόντων, 293^α 1 – 295^α 14), σχετικά με τους αστερισμούς, αναφέρει: «Στο κάλος του κόσμου συνεισφέρουν και τα εξής φαινόμενα. Ο λοξός κύκλος (ο Ζωδιακός) στον ουρανό είναι στολισμένος με διάφορες εικόνες: Εκεί υπάρχει ο καρκίνος, μετά ο Λέων, μετά του η Παρθένος, έπειτα οι Χηλές (= ο ζυγός) και ο Σκορπιός ο ίδιος, ο Τοξότης και ο Αιγόκερως, μετά τον Αιγόκερω ο Υδροχόος και στη συνέχεια του δυο Ιχθύες από αστέρια, μετά τους ο κριός, δίπλα του ο ταύρος και οι δίδυμοι. Με βάση τούτα, λοιπόν, συλλάβαμε την έννοια του θεού. Πράγματι ο Ήλιος, η Σελήνη και τα υπόλοιπα άστρα πάντοτε, αφού διαγράψουν την τροχιά τους κάτω από τη Γη, ανατέλλουν πάντοτε όμοια στα χρώματα, ίσα στα μεγέθη, στους ίδιους τόπους και κατά τους ίδιους χρόνους. Για τούτο βέβαια όσοι μας παρέδωσαν το σεβασμό προς τους θεούς μέσω τριών μορφών έκθεσή μας τον παρουσίασαν, κατ’ αρχάς τη φυσική, δεύτερο τη μυθική, τρίτο αυτή που μαρτυρείται μέσα στους νόμους. Η φυσική μορφή διδάσκεται από τους φιλοσόφους, η μυθική από τους ποιητές, η βασισμένη στους νόμους συντίθεται κάθε φορά από την κάθε πόλη».

Σύμφωνα με τον Ερμή Τρισμέγιστο: «Οι αστέρες διαφέρουν από τα άστρα (αστερισμούς). Οι αστέρες αιωρούνται στον ουρανό, τα άστρα βρίσκονται στο σώμα του ουρανού και κινούνται μαζί με τον ουρανό, δώδεκα από τα οποία ονομάζονται ζώδια. Όποιος δεν τα αγνοήσει, καταλαβαίνει με ακρίβεια το θεό. Καθώς τα πάντα διαχωρίστηκαν από τη φωτιά και εμφανίστηκε ο Ουρανός με εφτά κύκλους και οι θεοί που αποκαλύφτηκαν με τις μορφές των άστρων. Μαζί με όλα τα σύμβολά τους, τα ζώδια, και διαρθρώθηκε η φύση του Ουρανού μαζί με τους Θεούς που περιέχει. (Λόγος Γ, Ερμής Τρισμέγιστος)

5. Ο ΖΩΔΙΑΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΣΤΗΝ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ

%252520%25~1

ΖΩΔΙΑΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΓΕΩΚΕΝΤΡΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Ο Ήλιος στη φαινομενική κίνησή του (στην πραγματικότητα ο Ήλιος είναι ακίνητος, όμως έτσι φαίνεται από τη Γη) περνά μέσα από δώδεκα αστερισμούς (ομάδες αστέρων, που ο καθένας από αυτούς φαίνεται ως ζων όν (ζώο ή άνθρωπος), απ’ όπου και ζώδια, κατά τη διάρκεια των δώδεκα μηνών. Προ αυτού οι αστρολόγοι δημιούργησαν μία νοητή κυκλική ζώνη στον ουρανό, άρα γύρω από τη Γη, και τη διαίρεσαν σε δώδεκα ίσα τμήματα, δηλαδή τόσα όσοι και οι δώδεκα μήνες - 12 ζώδια και την ονόμασαν ζωδιακό κύκλο (η ονομασία αυτή αναφέρεται και από τον Αριστοτέλη στα «Μετεωρολικά»). Δηλαδή Ζωδιακός Κύκλος λέγεται η νοητή κυκλική ζώνη στον ουρανό που διαγράφει φαινομενικά ο Ήλιος σε 12 μήνες, η οποία διαιρείται σε δώδεκα ίσα τμήματα, τα καλούμενα ζώδια ή άλλως δωδεκατημόρια (η ονομασία αυτή είναι των Ορφικών), τα εξής Κριός, Ταύρος, Δίδυμοι, Καρκίνος (κάβουρας), Λέων, Παρθένος, Ζυγός (ζυγαριά), Σκορπιός, Τοξότης, Αιγόκερως, Υδροχόος, Ιχθείς

Η μεγαλύτερη φαινομενική περιστροφή του Ήλιου μέσα σε ένα χρόνο ονομάστηκε εκλειπτική. Το κέντρο της εκλειπτικής και του ζωδιακού κύκλου είναι η Γη. Όταν η εκλειπτική συναντά τη γραμμή του ουράνιου Ισημερινού λέγεται Ισημερινή γραμμή.

Ο Ζωδιακός Κύκλος, όπως και κάθε άλλος, χωρίζεται από τους αστρολόγους σε 360 μοίρες, οι οποίες κατανέμονται στα δώδεκα ζώδια, άρα αντιστοιχούν από 30 μοίρες σε κάθε ζώδιο. Η αρχή της εκλειπτικής ορίστηκε η 0° μοίρα του Κριού, από την οποία ο Ήλιος περνούσε την 21η Μαρτίου, εαρινή Ισημερία, εκτός δίσεκτου έτους, την 20η Μαρτίου.

Οι αστρολόγοι πιστεύουν ότι ο Ζωδιακός κύκλος "ξεκινάει" την πρώτη μέρα της Άνοιξης στις 21 Μαρτίου (σήμερα αυτό έχει μετατοπιστεί λίγο) και χωρίζεται σε 12 ίσα τμήματα, στα γνωστά ως ζώδια (σήμερα αυτή η ημερομηνία έχει αλλάξει). Η διαίρεση αυτή σε 12 τμήματα προήλθε από τους 12 ημερολογιακούς μήνες Σύμφωνα επίσης με τους αστρολόγους οι πλανήτες κινούνται μέσα στο ζωδιακό κύκλο σε απόσταση 2-7 μοίρες με εξαίρεση την απόκλιση του Πλούτωνα κατά 17 μοίρες.

Σημειώνεται ότι:

Α) Η αστρολογία αναπτύχθηκε με βάση το καλούμενο γεωκεντρικό σύστημα του Αριστοτελη, άρα σε λάθος βάση, γιατί στην πραγματικότητα ο ζωδιακός κύκλος, σύμφωνα με τον …., είναι ο νοητός κύκλος που ορίζει η τροχιά της Γης γύρω από τον Ήλιο και συνάμα συναντά τους αστερισμούς, αφού η Γη γυρίζει γύρω από τον ήλιο και όχι ο Ήλιος γύρω από τη Γη.

Β) Ο Ζωδιακός κύκλος χωρίζεται σε 360 μοίρες, επειδή τόσες ημέρες είχε παλιά το έτος, κάτι που δεν είναι σωστό, γιατί το έτος έχει 365 ημέρες.

Γ) Η Γη εκτελεί μια πλήρη περιστροφή γύρω από τον άξονά της σε 24 ώρες και από τη Γη κατά την περιστροφή της φαίνονται οι αστεριμοί . Ωστόσο για όποιον δεν το ξερει αυτό φαίνεται ότι η Γη είναι σταθερή και ακίνητη στο κέντρο του σύμπαντος, γύρω από την οποία περιστρέφει η σφαίρα των απλανών αστέρων, εκτελώντας μια πλήρη περιστροφή ανά 24ωρο, ενώ μαζί της συμπαρασύρει τις σφαίρες του Ήλιου, της Σελήνης και σφαίρες των πλανήτων, οι οποίες εφάπτονται η μια της άλλης ως εξής προς τα επάνω από τη Γη: η σφαίρα της Σελήνης, του Ερμή, της Αφροδίτης, του Ήλιου, του Άρη, του Δία, του Κρόνου και των απλανών αστέρων. Κάθε μια από τις σφαίρες αυτές έχει δική της περιστροφή και αντιστοιχεί στην κίνηση του ουρανίου σώματος που περιέχει.

ΟΙ ΜΟΙΡΕΣ ΤΟΥ ΖΩΔΙΑΚΟΥ ΚΥΚΛΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΝΗΤΙΚΕΣ ΟΨΕΙΣ ΚΑΙ ΓΩΝΙΕΣ

Οι Χαλδαίοι ( Βαβυλώνιοι ιερείς) και οι Αιγύπτιοι χώρισαν το ζωδιακό κύκλο σε 360 τμήματα, τις λεγόμενες στα ελληνικά μοίρες (μοίρα = το μοιράσι, αλλά και η θεά τύχη που μοιάζει τις χαρές, λύπες κλπ), γιατί τόσες μέρες είχε ο χρόνος τους και αφετέρου είπαν ότι η κάθε μοίρα έχει να κάνει με την τυχη του ανθρώπου που γενειέται εκείνη τη στιγμή. Δηλαδή «μοίρα» = το 1/360 (αν και το σωστό είναι το 1/365, γιατί τόσες μερες τελικά έχει ο χρόνος) του ζωδιακού κύκλου και αφετέρου η θεά τύχη (ο ωροσκόπος) τη στιγμή της γέννησης κάποιου.

Ο Ζωδιακός, όπως και κάθε κύκλος, χωρίζεται και αποτελείται από 360 μοίρες (αν και το σωστό είναι 365, αφού τόσες είναι οι ημέρες του έτους, παλιά το έτος είχε 360 ημέρες). Αυτές οι 360 μοίρες κατανέμονται στα δώδεκα ζώδια, άρα αντιστοιχούν από 30 μοίρες σε κάθε ζώδιο. Οι πλανήτες και τα υπόλοιπα σώματα του ηλιακού μας συστήματος κινούμενοι συνεχώς αλλάζουν θέση στο ζωδιακό κύκλο και σχηματίζουν μεταξύ τους κάποια γωνία (πλανήτης- κέντρο κύκλου-πλανήτης). Αυτή η γωνία ονομάζεται από τους αστρολόγους όψη και φανερώνει, λένε, ανάλογα με τις μοίρες της, επιπλέον σημαντικά στοιχεία. Τις γωνίες τις διακρίνουν σε έντονες, μέτριες ή αδύνατες, αναλόγως της δύναμης και της σημασίας που έχουν για την αστρολογία. Σε ένα έτος, ο Ήλιος (στην ουσία η Γη, αφού ο Ήλιος είναι ακίνητος) φαινομενικά διασχίζει όλα τα ζώδια, ένα κάθε 30 περίπου ημέρες.

Ειδικότερα, καθώς οι πλανήτες ταξιδεύουν μέσα στο ηλιακό σύστημα γύρω από τον ήλιο, η απόσταση μεταξύ τους αυξομειώνεται συνεχώς. Όψη ονομάζουμε την απόσταση που χωρίζει έναν πλανήτη ή άλλο ουράνιο σημείο (π.χ. μεσουράνημα) με έναν άλλο πλανήτη ή ουράνιο σημείο. Στην αστρολογία η απόσταση αυτή μετριέται σε μοίρες του ζωδιακού κύκλου και όχι σε χιλιόμετρα. Οι μελετητές της αστρολογίας ισχυρίζονταν ότι κάποιες συγκεκριμένες αποστάσεις είχαν ιδιαίτερα έντονα αποτελέσματα (άλλοτε θετικά κι άλλοτε αρνητικά) ενώ κάποιες άλλες είχαν ελάχιστη επιρροή ανάμεσα σε 2 πλανητικά σώματα. Οι βασικές όψεις είναι (σε μοίρες): 0, σύνοδος 60, εξάγωνο 90, τετράγωνο 120, τρίγωνο 180 αντίθεση. Η όψη 0 μοιρών ονομάζεται σύνοδος και μελετητές της αστρολογίας διατείνονται πως φέρει κάποια ισχύ. Η όψη 90 μοιρών ονομάζεται τετράγωνο και υποτιθέμενα είναι έντονη, εκδηλωτική και φέρνει προκλήσεις. Στην παραδοσιακή αστρολογία θεωρούταν μάλλον θετική με την έννοια ότι παρείχε ευκαιρίες και προκλήσεις που με κατάλληλη δράση απέβαιναν ευνοϊκές. Η όψη 120 μοιρών ονομάζεται τρίγωνο και υποτιθέμενα είναι αρμονική κάποιες φορές, ανάλογα με τους πλανήτες που τη σχηματίζουν. Η όψη 180 μοιρών ονομάζεται αντίθεση. Μπορεί να εκφραστεί είτε αρμονικά είτε δυσαρμονικά, ανάλογα με τους πλανήτες που τη σχηματίζουν.

6. Ο ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ ΚΑΙ Ο ΕΡΜΗΝΕΥΤΗΣ ΤΩΝ ΖΩΔΙΩΝ

Σύμφωνα με τα αρχαία κείμενα «Ερμής Τρισμέγιστος»: Οι 12 αστερισμοί, δημιουργήθηκαν από το θεό και ανατέθηκαν στο θεό Ερμή, για να τα διαχειρίζεται και να τα ερμηνεύει. Ο θεός, λένε, δημιούργησε αρχικά τα ανθρωπόμορφα ζώδια με κράμα από νερό και χώμα εμφυσώντας τους ζωοποιό δύναμη. Στη συνέχεια, για να έχουν οι ψυχές ως πρότυπο της δημιουργίας των επίγειων ζώων, δημιούργησε και τα ζωόμορφα ζώδια, εξαρτώμενα από τα ανθρωπόμορφα. Από το ίδιο υλικό δημιούργησε και το ανθρώπινο σώμα. Οι ψυχές που μπαίνουν μέσα στο ανθρώπινο σώμα, επειδή προϋπήρχαν του Ζωδιακού, είναι ανεξάρτητες από το Ζωδιακό Κύκλο, τουλάχιστον ως προς το λογικό τους μέρος. Ο θεός επίσης δίνει στο Ζωδιακό Κύκλο τη δύναμη της πρόκλησης γεγονότων που έχουν καθολική επιρροή. Τα τέσσερα ανθρωπόμορφα ζώδια του ζωδιακού κύκλου είναι: Δίδυμοι. Παρθένος, Τοξότης, Υδροχόος και τα οκτώ ζωόμορφα: Καρκίνος (Κάβουρας) Λέων, Ζυγός, Σκορπιός. Αιγόκερος, Ιχθείς, Κριός. Ταύρος.

Μινιατούρα του ζωδιακού κύκλου με τους μήνες του έτους από χειρόγραφο των Πρόχειρων Κανόνων που ο Πτολεμαίος είχε συντάξει για αστρολογική χρήση (Βιβλιοθήκη Βατικανού)

Ο Παντοκράτορας, φέρεται και άρχων του Ζωδιακού κύκλου (Άγιο Όρος)

<<Ο Θεός ανάμειξε τα συγγενικά στοιχεία νερό και χώμα και ενέπνευσε ζωοποιό θεϊκή δύναμη στο κράμα και πήρε την κρούστα, που με παρόμοιο τρόπο σχηματίστηκε και επέπλεε καλά συναρμολογημένη και συμπαγής, κι από αυτό διέπλασε τα ανθρωπόμορφα ζώδια. Ό,τι απέμεινε από το μείγμα το παρέδωσε στις ψυχές που ήδη είχαν προϊδεάσει, στις ψυχές αυτές που ήδη είχαν μετακληθεί σε τύπους θεών, σε τόπους κοντά στα άστρα και στους ιερούς δαίμονες λέγοντας: Παιδιά μου, γεννήματα της φύσης μου, πλάθετε, δεχτείτε τα υπολείμματα της τέχνης μου και καθένα σας ας πλάθει κάτι παραπλήσιο με τη φύση της, βάζω δίπλα σας και αυτά τα υποδείγματα. Πήρε, ο θεός, καλά και ωραία του ζωδιακού κύκλου και τον τακτοποίησε σύμφωνα με τις ψυχικές κινήσεις, εξαρτώντας από τα ανθρωπόμορφα ζώδια τα επόμενα τους ζωόμορφα ζώδια και τους χάρισε τις παντοδύναμες δυνάμεις και το πάντεχνο πνεύμα που θα γεννά όλα τα γεγονότα πάντοτε».. («Ερμής Τρισμέγιστος» , Απόσπασμα ΧΧΙΙΙ «Κόρη του κόσμου, Στοβαίος 1, 49, 44 , παράγραφος 18-24)

«Θα είμαι, εγώ ο Ερμής, με την Εύρεση και με τα ζώδιά μου θα ωφελώ διαρκώς το θνητό βίο των ανθρώπων, διότι τα ζώδια που μου ανέθεσε ο πατέρας μου και ο δημιουργός έχουν σοφία και νου». ….. Η Σελήνη γεννά το Φόβο, τη Σιγή, τον Ύπνο και τη Μνήμη. Ο Κρόνος τη Δίκη και τ… Ο Δίας την Τύχη, τη Ελπίδα και την Ειρήνη. Ο Άρης την Αγωνία, την Οργή και την Έριδα. Η Αφροδίτη τον Πόθο, την Ηδονή και το Γέλωτα. Ο Ερμής τη Σοφία, Σωφροσύνη, Πειθώ και Αλήθεια (Ερμής Τρισμέγιστος, Στοβαίος 1, 49, 44 , παράγραφος 28)

7. Ο «ΕΡΜΗΤΙΣΜΟΣ»: Ο ΠΑΝΤΟΜΟΡΦΟΣ ΚΑΙ ΟΙ 36 ΩΡΟΣΚΟΠΟΙ ή ΔΕΚΑΝΕΙΣ

Σύμφωνα με τους ορφικούς (Ερμής Τρισμέγιστος, Λόγοι) ο θεός είναι ένας, αλλά «παντόμορφος», δηλαδή με πολλές μορφές., αφού και ο κόσμος όλος έχει πολλές μορφές. Ο κόσμος είναι παντάμορφος, με πολλές μορφές, άρα και αυτός που τον δημιούργησε, ο θεός, και δεν είναι άμορφος ή με μια μόνο μορφή. Επίσης ο θεός δεν είναι αόρατος, αφού δεν υπάρχει κάτι που να μην είναι ορατό ή δεν υπάρχει μορφή από τις πολλές που έχει δημιουργήσει να μην είναι ορατή. Αφού βλέπουμε τα δημιουργήματα του θεού, τις μορφές του κόσμου, άρα ο θεός δεν είναι αόρατος. Είναι οι μορφές του κόσμου.

Σύμφωνα επίσης με τα κείμενα «Ερμής Τρισμέγιστος» (Απόσπασμα VΙ, και Ασκληπιός παράγραφος 19 – 20 κ.α.) οι επτά πλάνητες περιβάλλονται από ένα κύκλο με 36 Ωροσκόπους (Δεκανείς), οι οποίοι ως φύλακες (σκοποί) συγκρατούν και επιβάλουν (ως οι δεκανείς στο στρατό) την τάξη στους 7 πλανήτες. Συγκεκριμένα αναφέρονται τα εξής: << Υπάρχει ένα σώμα που είναι κυκλικό και περιέχει τα πάντα. Αυτό είναι το σύμπαν. Κάτω από τον κύκλο του σώματος αυτού έχουν τηχθεί οι 36 Δεκανείς, ανάμεσα στον κύκλο του σύμπαντος και στο Ζωδιακό και χωρίζοντας τους δυο κύκλους και υποστηρίζοντας, θα λέγαμε, εκείνο τον κύκλο του σύμπαντος και καθορίζοντας το ζωδιακό και κινούμενοι μαζί με τους πλανήτες, ώστε να έχουν εναλλάξ την ίδια δύναμη με τους 7 Πλανήτες κατά την περιφορά του σύμπαντος……. Οι Δεκανείς περιβάλλουν σαν φύλακες τον κύκλο των 7 πλανήτων (Ήλιος, Κρόνος, Ερμής, Αφροδίτη, Άρης, Δίας και Σελήνη) και του σύμπαντος και περισσότερο απ΄όλα όσα είναι μέσα στο σύμπαν. Τα συγκρατούν όλα και επιτηρούν την καλή τάξη όλων. Και αφού οι κινήσεις των άστρων επηρεάζουν τους πλανήτες και αφού οι Ωροσκόποι ενεργούν στους πλανήτες, άρα ενεργούν και στους ανθρώπους στη Γη. Σ’ αυτούς τους 36 Ωροσκόπους ή Δεκανείς οφείλονται οι αλλαγές εξουσιών, οι ανατροπές καταστάσεων, οι λοιμοί, οι επιδημίες, οι άμπωτες κ.α. που συμβαίνουν στη Γη. Οι 36 Δεκανείς αυτοί από πολλούς λέγονται και δαίμονες… («Ερμής Τρισμέγιστος», Απόσπασμα VΙ, Στοβαίος 1, 21, 9.)

Σύμφωνα επίσης με κείμενα «Ερμής Τρισμέγιστος» (Ασκληπιός, Απόσπασμα VI και Στοβαίος 1, 42, 7. Στοβαίος 1, 21, 9 κ.α.) «Ωροσκόποι ή Δεκανείς» (Δεκάρχες επί το σωστότερο) λέγονται οι 36 θεότητες που αντιστοιχούν σε ισάριθμες υποδιαιρέσεις του Ζωδιακού κύκλου (ο κάθε κύκλος έχει 360 μοίρες, άρα 360/36 = 10 Δεκαρχοι). Κάθε θεότητα αντιπροσωπεύει διάστημα 10 ήμερων και κάθε ζώδιο έχει 3 Δεκανούς. Οι 36 Ωροσκόποι ή Δεκανείς θεωρούνται ως οι ρυθμιστές των Ωρών, του επίγειου χρόνου. Ως ουράνιες θεότητες επηρεάζουν, ίσως περισσότερο από τους πλανήτες, τη ζωή των ανθρώπων. Στο κέντρο του ζωδιακού κύκλου, ο οποίος καθορίζει τη ροή του επίγειου χρόνου, βρίσκεται ο αρχηγός των 36 Ωροσκόπων που ονομάζεται Παντόμορφος.

Ο θεός Παντόμορφος και ο Ζωδιακός κύκλος θεωρούνται υπεύθυνοι για τις εναλλαγές και την ποικιλία μορφών των επίγειων πραγμάτων. Δηλαδή στους 36 Ωροσκόπους αρχηγός είναι ο θεός Παντόμορφος, ο οποίος δημιουργεί τις ποικίλες μορφές των ατόμων. Αυτές οι μορφές ονομάζονται 7 σφαίρες (Ηλίου, Κρόνου, Αφροδίτης, Άρη, Ερμή , Δία και Σελήνης) και έχουν καθοδηγητές τους τη Μοίρα ή Πεπρωμένο.

Σημειώνεται ότι:

Α) Οι αστρολόγοι χωρίζουν το ζωδιακό κύκλο σε 360 μοίρες, επειδή οι αρχαίοι θεωρούσαν ότι ο χρόνος είχε 360 ημερές. Το 1/360 του ζωδιακού κύκλου ονομάζονταν από τους αρχαιολόγους «μοίρα», που σημαίνει η θεά τύχη (ο ωροσκόπος) τη στιγμή της γέννησης κάποιου.

Β) Οι αστρολόγοι λένε επίσης ότι στον ουρανό υπάρχουν 36 αστέρες (= το 1/10 του 360) που είναι συμβουλευτικοί Θεοί του θεού και από αυτούς οι 15 εποπτεύουν τους τόπους πάνω από τη Γη και οι υπόλοιποι κάτω από τη Γη. Επίσης από αυτούς 12 είναι κυβερνήτες κάθε μήνα.

8. ΟΙ ΠΛΑΝΗΤΕΣ ΤΗΣ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑΣ

Αστρολογικό λατινικό ημερολόγιο του 1145 μ.Χ. Ζώδια και Μήνες περιβάλλουν τον Άννο, την προσωποποίηση του Έτους, ο οποίος στα χέρια του κρατεί ήλιο και Σελήνη. Στις γωνίες υπάρχουν οι προσωποποιήσεις των τεσσάρων εποχών.

Στον Ουρανό, εκτός από τους αστερισμούς (ομάδες άστρων), υπάρχουν και κάποια μεμωνομένα άστρα που πλανούνται, απ΄όπου και πλανήτες γύρω από τη Γη και οι οποίοι, για τους αστρολόγους επιδρούν κατά την περιπλάνησή τους στα άλλα άστρα και συνεπώς και στους ανθρώπους. Σύμφωνα με τους αρχαίους αστρολόγους (‘Αρατο, Κλαύδιο Πτολεμαίο κ.α.) οι πλανήτες αυτοί, όπως φαίνονται από τη Γη, είναι επτά (7), οι εξής: η Σελήνη, ο Ήλιος, ο Ερμής,η Αφροδίτη, ο Άρης, ο Δίας και ο Κρόνος. Μετά ανακαλύφθηκαν και ο Πλούτωνας και ο Ουρανός. Οι αστρολόγοι θεωρούν ως πλανήτες και τον Ήλιο και τη Σελήνη, επειδή από τη Γη έτσι φαίνονται, ενώ ο Ήλιος δεν είναι πλανήτης, είναι ακίνητος και η Σελήνη είναι δορυφόρος της Γης.

Η ΟΝΟΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ – ΘΕΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΠΛΑΝΗΤΩΝ

Στον Ελλαδικό χώρο την εποχή του Ομήρου οι πλανήτες δεν είχαν εξαρχής τα ονόματα των αρχαίων ελληνικών θεών που έχουν σήμερα. Τους είχαν αποδώσει ονόματα που σχετίζονταν με τα χαρακτηριστικά τους όπως Εωσφόρος, Έσπερος, Πυρόεις, Στίλβων, Φαίνων, Υπερίων κτλ. Ακολούθως, κατά την Αλεξανδρινή περίοδο, οι πλανήτες μετονομάστηκαν από τους αστρολόγους (Άρατο κ.α.) και στη νέα ονοματοθεσία δε λήφθηκε υπόψη η εκόνα τους, όπως έγινε σ’ αυτή των αστερισμών, αλλά η υποτιθέμενη επίδραση που στέλνουν στη Γη και παραλληλίζοντάς τους με τους Ολύμπιους θεούς. Για παράδειγμα, επειδή ο πιο απομακρυσμένος πλανήτης από τη Γη είναι ο Κρόνος (έτσι νόμιζαν παλιά), άρα θα είναι μη ευεργετικός ή ψυχρός, ταυτίστηκε με το θεό Κρόνο, επειδή και ο Κρόνος ως θεός δεν ευεργετούσε. (Περισσότερα βλέπε: «ΟΙ ΕΠΙΔΡΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΠΛΑΝΗΤΩΝ, ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΟΡΦΙΚΗ ΔΩΔΕΚΑΕΡΗΤΙΔΑ»)

Για τους αστρολόγους «ευεργετικοί πλανήτες» ή απλώς ευεργέτες θεωρούνται η Αφροδίτη και ο Δίας. Μη ευεργετικός πλανήτης θεωρείται ο Κρόνος. Οι άλλοι πλανήτες για τον αν είναι ευαργετικοί ή όχι εξαρταται από τι άλλους αστερισμούς έχουν δίπλα τους.

Εξωτερικοί πλανήτες λέγονται ο Ουρανός, ο Ποσειδώνας και ο Πλούτωνας. Η κίνηση τους και άρα η διέλευση τους από τα ζώδια είναι τόσο αργή ώστε δημιουργούν τις λεγόμενες αστρολογικές γενιές.

Εσωτερικοί πλανήτες λέγονται ο Ερμής, η Αφροδίτη, η Σελήνη, Ο Άρης και ο Δίας. Οι πλανήτες αυτοί κινούνται πιο γρήγορα από τους εξωτερικούς και θεωρείται πως είναι εκείνοι των οποίων οι θέσεις και οι όψεις καθορίζουν την ατομικότητα μας. Ο Κρόνος βρίσκεται ανάμεσα στις δύο κατηγορίες πλανητών καθώς χρειάζεται 29 χρόνια για μία πλήρη περιστροφή. Η επιστροφή Κρόνου συμβαίνει όταν ο Κρόνος ολοκληρώνει μια ολόκληρη τροχιά γύρω από τον Ήλιο - κάθε 28-30 χρόνια - από τη στιγμή της γέννησής μας. Οι εποχές των επιστροφών του Κρόνου συμβαίνουν στα 28-30 μας και στα 56-58 μας. Οι επιστροφές θεωρούνται κομβικά και καθοριστικά σημεία στην ωριμότητά μας.

ΟΙ ΕΠΙΔΡΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΠΛΑΝΗΤΩΝ,

Οι αστρολόγοι λένε ότι «Κάθε πλανήτης, αναλόγως της μαγνητικής του δυνάμεως προσδίδει ειδικήν δύναμιν εις το παιδί που γεννάται, ήτις δύναμις δημιουργεί το πεπρωμένον αυτού του παιδιού». Λένε επίσης:

«Όταν ο Δίας περνά από τον κριό, το έτος στο οποίο το ζώδιο αυτό θα είναι κυρίαρχο, είναι απ τη αρχή πολεμικό, ιδιαίτερα γόνιμο, προσφέροντας κάθε λογής τροφές, ατυχήματα ανθρώπων κι όλα τα τετράποδα θα προκόψουν.

Όταν ο Δίας περνά από τον Ταύρο, το έτος στο οποίο αυτό θα είναι κυρίαρχο θα είναι βροχερό από την αρχή και τότε τα όψιμα θα βγάλουν περισσότερο καρπό.

Όταν ο Δίας περνά από τους Διδύμους, το έτος του οποίου αυτό το ζώδιο έχει την κυριαρχία , μόνο στάρι παράγεται και ζεστός καιρός τα σπαρτά θα κάψει το αμπέλι και η συκιά θα κρατήσουν τους καρπούς τους.

Όταν ο Δίας περνά από τον Καρκίνο, το έτος του οποίου αυτό το ζώδιο έχει την κυριαρχία καθόλου τα τετράποδα δεν θα προκόψουν. Ο χειμώνας για πέντε μήνες θα κρατήσει το μήκος του. Ατυχήματα και επιδημίες, το πλήθος των ζώων καταστρέφεται και τη χρονιά των Διδύμων καταναλώνει ο Καρκίνος.

Όταν ο Δίας περνά από το Λέοντα , το έτος στο οποίο αυτό θα είναι κυρίαρχο θα είναι ιδιαίτερα γόνιμο. Θα είναι πλούσιο σε κάθε κρασιά και λάδι, αλλά τότε θα υπάρξει επιδρομή των θηρίων, φάγωμα ζώων, μήνες διχόνοιας για τους ανθρώπους, της ελιάς ο καρπός θα χαθεί, η συκιά καρποφορεί, το αμπέλι θα πλημμυρίσει κρασί………….. (ΟΡΦΙΚΗ ΔΩΔΕΚΑΕΡΗΤΙΣ, Κώδικας VATIC gr 1290, Αποσπάσματα 251 Τόμος Τέταρτος Αστρολογικά: Δωδεκαετηρίες.)

« Ο Κρόνος, όταν εισέλθει στην περιοχή του Δία, προκαλεί αποτυχίες στη ζωή και είναι καταστροφές περιουσιών, διαλύει το γάμο της γυναίκας και είναι βλαβερός σε κάθε πράξη. Ο Κρόνος στον Αρη είναι υπαίτιος πιέσεων, φυλακίσεων, ασθενειών προκαλεί στεναχώριες, λόγω των παιδιών, φανερώνει καταστροφή περιουσιών, μερικούς τους κάνει εξόριστους από την πατρίδα τους, δούλους ή και ζητιάνους. Ο Κρόνος στον ήλιο ολοκληρώνει τις πράξεις με κόπο. Πρέπει να αποφεύγεις το ταξίδι με πλοίο, αλλά και στη ξηρά από το φόβο των ληστών. Ο Κρόνος στην Αφροδίτη κάνει εχθρούς τους συγγενείς και τους φίλους, φέρνει εξαπατήσεις, ταραχές, ζημιές, ενώ αυτός που έχει γυναίκα θα ντροπιαστεί από την ακολασία της….>> (ΟΡΦΙΚΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ 286 Τόμος Τέταρτος Κώδικας VEN. MARC. 334 , CATALOG. COD ASTROL ii 1900)

ΑΓΑΘΟΠΟΙΟΙ ΚΑΙ ΚΑΚΟΠΟΙΟΙ, ΑΡΡΕΝΟΠΟΙΟΙ ΚΑΙ ΘΗΛΥΚΟΠΟΙΟΙ ΠΛΑΝΗΤΕΣ

Σύμφωνα με τον Πτολεμαίο (Τετράβιβλος Α΄, 5-6), επειδή από τους 4 χυμούς δυο είναι γόνιμοι και δημιουργικοί, ο του θερμού και ο του υγρού, γιατί μέσω αυτών συγκροτούνται τα πάντα και αυξάνονται και δυο οι φθοροποιοί και παθητικοί, ο του ψυχρού και ο του ξηρού, πάλι μέσω των οποίων τα πάντα διαχωρίζονται και φθίνουν, τους δυο από τους πλανήτες, το Δία και την Αφροδίτη, καθώς και τη Σελήνη οι παλαιοί τους δέχονταν ως αγαθοποιούς, λόγω της εύκρατης φύσης τους και επειδή μετέχουν περισσότερο της θερμής και υγρής ποιότητας. Τον πλανήτη του Κρόνου και του Άρη τους θεωρούσαν δημιουργικούς της αντίστροφης φύσης, τον ένα ένεκα της άκρατης ψυχρότητας και τον άλλο της άκρατης ξηρότητας. Για τον ήλιο και τον Ερμή θεωρούσαν πως έχουν εντός τους και τις δυο δυνατότητες, καθώς η φύση τους είναι κοινή, και πως κατά κύριο λόγο μεταβάλλονται ανάλογα με το ποιους από τους υπόλοιπους πλανήτες συνδυάζονται..

Πάλι, επειδή δυο είναι τα πρωταρχικά γένη των φύσεων, το αρσενικό και το θηλυκό, και, επειδή από τις προαναφερθείσες δυνάμεις αυτή της υγρής ουσίας τυχαίνει να είναι κατεξοχήν θηλυκή, καθώς αυτό το στοιχείο υπερτερεί γενικά σε όλα τα θηλυκά, ενώ τα υπόλοιπα περισσότερο στα αρσενικά, φυσικό είναι που μας έχουν παραδώσει ως θηλυκούς τη Σελήνη και τον αστέρα της Αφροδίτης , επειδή μετέχουν κυρίως του υγρού στοιχείου , τον ήλιο, τον Κρόνο, το Δία και τον Άρη αρσενικούς, ενώ τον Ερμή και με τα δυο γένη από κοινού, καθώς δημιουργεί εξ ίσου τόσο την υγρή όσο και την ξηρή ουσία. Ωστόσο , λένε, ότι οι αστέρες αρρενοποιούνται ή εκθηλύνονται ανάλογα με τις όψεις τους προς τον ήλιο, διότι όταν είναι ανατολικοί και προηγούνται του Ήλιου αρρενοποιούνται και όταν είναι εσπερινοί και έπονται του Ήλιου εκθηλύνονται, το ίδιο συμβαίνει και ανάλογα με τις θέσεις που λαμβάνουν από την ανατολή μέχρι τη μεσουράνηση ή από τη δύση μέχρι την αντιμεσουρανιση κάτω από τη Γη αρρενοποιούνται ως ανατολικοί, ενώ στα υπόλοιπα δυο τεταρτημόρια εκθηλύνονται ως δυτικοί.

Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΠΛΑΝΗΤΩΝ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ, ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΛΠ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΤΟΛΕΜΑΙΟ

Σύμφωνα με τον Πτολεμαίο (Τετράβιβλος Α΄, 4) η δημιουργική δύναμη της ουσίας του Ήλιου βρέθηκε πως είναι η ικανότητα του να θερμαίνει και με κάποιο τρόπο να ξηραίνει τη Γη….. Το κύριο μέρος της δύναμης Γης και Σελήνης έγκειται στο να υγραίνει, εξ αιτίας της γειτνίασής της με τη Γη και της αναθυμίασης των υγρών γύρω από αυτήν. Η επίδραση της είναι ακριβώς να μαλακώνει τα σώματα και να προκαλεί σήψη. Η κύρια ιδιότητα του πλανήτη Κρόνου είναι να ψύχει και εν μέρει να ξηραίνει, ίσως επειδή απέχει το περισσότερο από τη θερμότητα του Ήλιου. Η φύση του Άρη είναι να ξηραίνει και να καίει, σε συμφωνία με το πυρώδες χρώμα του και τη γειτνίαση του με τον ήλιο. Ο Δίας έχει εύκρατη δημιουργική δύναμη, καθώς η κίνησή του γίνεται ανάμεσα στην ψυκτική δύναμη του Κρόνου και στην καυστική επίδραση του Άρη. Η Αφροδίτη έχει ίδιες δημιουργικές δυνάμεις με το Δία, εύκρατη φύση, αλλά με αντίστροφη τάξη. Ο Ερμής βρίσκεται εξ ίσου να είναι άλλοτε ξηραντικός και απορροφητικός της υγρασίας, επειδή ποτέ δεν απομακρύνεται πολύ από τη θερμότητα του Ήλιου και άλλοτε πάλι υγραντικός, επειδή καταλαμβάνει την πλησιέστερη προς τη Σελήνη σφαίρα….

Σύμφωνα με τον Πτολεμαίο (Τετράβιβλος Β΄, 9) οι πλανήτες (Κρόνος, Δίας κλπ) επιδρούν επί της Γης και όσων κατοικούν εκεί, ανάλογα με την κράση του καθενός. Οι επιδράσεις που προκαλεί (με τις ανάλογες συνθήκες που προκαλεί ή ευνοεί) ο καθένας από αυτούς, όταν είναι μόνος του στην κυριαρχία , είναι οι εξής:

Α) Ο Κρόνος γίνεται συχνά αίτιος καταστροφής από το ψύχος (λόγω του ότι είναι ο πλανήτης που προκαλεί το ψύχος, ως ο Ήλιος προκαλεί τη θέρμη). Στους ανθρώπους προκαλεί μακροχρόνιες αρρώστιες, φθίσεις, μαρασμούς, ανισορροπίες υγρών, πυρετούς, εξορίες, φτώχια, φυλακίσεις, πένθη, φόβους και θανάτους στην προχωρημένη ηλικία. Στα ζώα φέρει σπανιότητα, σωματικές νόσους. Στα καιρικά φαινόμενα φέρνει ψύχος, κρύο, χιόνια , παγετό Στους καρπούς φέρνει έλλειψη, στα φυτά κάμπιες, ακρίδες κ.α.,

Β) Ο Δίας προκαλεί γενικά αύξηση. Στους ανθρώπους γίνεται δημιουργός δόξας ευτυχίας, αφθονίας, ειρηνικών συνθηκών, πληθώρας στα αναγκαία αγαθά, σωματική και ψυχική ευεξία κλπ τα ζώα φέρνει αφθονία και μεγάλο πλήθος. Την ατμόσφαιρα την κάνει εύκρατο και υγιεινή κλπ

Γ) Ο Άρης γίνεται αίτιος φθοράς και ξηρασίας. Στους ανθρώπους προκαλεί πολέμους και εμφύλιες διαμάχες , σκλαβιά και επαναστάσεις. Εμπρησμούς, φόνους, αρπαγές και ληστείες. Επίσης καύσωνες, φθοροποιούς ανέμους, ανεμοστρόβιλους, ανομβρία, αιφνίδια ναυάγια, λειψυδρία, ολιγόστευση και φθορά στα αγαθά κλπ

Δ) Αφροδίτη φέρνει γενικά αποτελέσματα παρόμοια με εκείνα του Δία, με κάποια επιπλέον χάρη. Στους ανθρώπους φέρνει τιμές, δόξα, χαρά, αφθονία, ευτυχισμένους γάμους και πολλά παιδιά, αύξηση περιουσία. Φέρνει εύκρατο κλιμα αφθονία, στους καρπούς, ευφορία, επιτυχίες στα κέρδη κλπ

Ε) Ερμής προσομοιάζει με τη φύση του πλανήτη με τον οποία συνδέεται κάθε φορά. Ειδικότερα είναι ο πιο διαιρετικός απ΄όλους. Είναι οξύς και πολύ πρακτικός και εφευρετικός για κάθε περίσταση. Ωστόσο προκαλεί ληστείες, κλοπές, εφόδους πειρατών και επιθέσεις κλπ

Αυτά είναι τα αποτελέσματα του κάθε πλανήτη, ιδίως όταν είναι μόνος του και κύριος της φύσης του. Ωστόσο, καθώς σχετίζεται ο ένας με τον άλλο, κατά τις διαφορές όψεις, τις εναλλαγές των ζωδίων και τις φάσεις τους ως προς τον ήλιο, ενώ ταυτόχρονα δέχεται και τις ανάλογες επιδράσεις από την ισχύ των δυνάμεων του, κάθε πλανήτης ασκεί επίδραση η οποία ως αποτέλεσμα της ανάμειξης των φύσεων που συμμετείχαν, έχει ιδιαίτερο χαρακτήρα που είναι πολύπλοκος.

ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΤΡΙΓΩΝΑ ΤΟΥ ΖΩΔΙΑΚΟΥ ΚΥΚΛΟΥ

Σύμφωνα με τον Κλαύδιο Πτολεμαίο (Τετράβιβλος Α’ 2 και Β’ 3 ) ο Ζωδιακός χάρτης χωρίζεται σε 4 τρίγωνα , τα εξής:

Α) Το Βορειοδυτικό Τρίγωνο το οποίο περιλαμβάνει τους αστερισμούς του Κριού του Λέοντα και του Τοξότη και στο οποίο κυβερνήτης είναι πλανήτης Δίας, λόγω της βόρειας θέσης του και δευτερευόντως ο Άρης που βρίσκεται βορειοδυτικά

Β) Το Νοτιοανατολικό Τρίγωνο το οποίο περιλαμβάνει τους αστερισμούς του Ταύρου, της Παρθένου και του Αιγόκερου και στο οποίο κυβερνήτης είναι πλανήτης Αφροδίτη, λόγω της νότιας θέσης της και δευτερευόντως ο Κρόνος βρίσκεται Ανατολικά.

Γ) Το βορειοανατολικό Τρίγωνο το οποίο περιλαμβάνει τους αστερισμούς των Διδύμων, του Ζυγού και του Υδροχόου και στο οποίο κυβερνήτης είναι πλανήτης Κρόνου, λόγω της ανατολικής θέσης του και δευτερευόντως ο ο Δίας λόγω της βόρειας θέσης του.

Δ) Το Νοτιοδυτικό Τρίγωνο το οποίο περιλαμβάνει τους αστερισμούς του Καρκίνου, του Σκορπιού και των Ιχθύων και στο οποίο κυβερνήτης είναι πλανήτης Άρης, λόγω της δυτικής θέσης του και δευτερευόντως η Αφροδίτη, λόγω της νότιας θέσης της.

Σύμφωνα με τις παραδόσεις της αστρολογίας, υποτίθεται πως κάθε πλανήτης κυβερνά κάποιο ζώδιο. Οι αντιστοιχίες και οι συσχετισμοί αυτοί θεωρούνται επιστημονικά αβάσιμοι:

Ο Ήλιος κυβερνά τον Λέοντα. Η Σελήνη κυβερνά τον Καρκίνο. Ο Ερμής κυβερνά τους Διδύμους (ημερήσια κυριαρχία) και την Παρθένο (νυχτερινή κυριαρχία). Η Αφροδίτη κυβερνά τον Ταύρο (νυχτερινή κυριαρχία) και τον Ζυγό (ημερήσια κυριαρχία). Ο Άρης κυβερνά τον Κριό (ημερήσια κυριαρχία) και τον Σκορπιό (νυχτερινή κυριαρχία). Ο Δίας κυβερνά τον Τοξότη (ημερήσια κυριαρχία) και τους Ιχθύες (νυχτερινή κυριαρχία). Ο Κρόνος κυβερνά τον Αιγόκερω (νυχτερινή κυριαρχία) και τον Υδροχόο (ημερήσια κυριαρχία)

Από την ανακάλυψη των εξωκρόνιων πλανητών, Ουρανό, Ποσειδώνα και Πλούτωνα, μερίδα αστρολόγων αποφάσισε να συνδέσει τους μη ορατούς με γυμνό οφθαλμό πλανήτες με συγκεκριμένα ζώδια. Ούτε αυτός ο συσχετισμός όμως έχει τεκμηριωθεί ποτέ. Ο Ουρανός σχετίζεται με τον Υδροχόο. Ο Ποσειδώνας σχετίζεται με τους Ιχθύες. Ο Πλούτωνας σχετίζεται με τον Σκορπιό

ΟΙ ΟΙΚΟΙ ΤΩΝ ΠΛΑΝΗΤΩΝ

Παρατηρώντας το χάρτη των πλανητών και των αστερισμών (ζωδίων) βλέπουμε ότι ο πλανήτης Δίας βρίσκεται πολύ κοντά, συγκατοικεί με τα ζώδια τοξότη και Ιχθείς, ο Άρης με τον Κριό και το Σκορπιό, η Αφροδίτη με το Ζυγό και τον Ταύρο, ο Ερμής με τους Διδύμους και την Παρθένο, ο Κρόνος με τους υδροχόο και Αιγόκερο, ο Ήλιος με τον Καρκίνο και η Σελήνη με το Λέοντα. Οι εν λόγω περιοχές (συγκατοικίες) την αστρολογία λέγονται οίκοι.

Ειδικότερα και σύμφωνα με τον Κλαύδιο Πτολεμαίο (Τετράβιβλος Α, 18): <<Οι πλανήτες συγγενεύουν με τα ζώδια κατά τους λεγόμενους οίκους, τρίγωνα, εξάρσεις, όρια και τα τοιαύτα. Το σύστημα των οίκων έχει την ακόλουθη φύση Επειδή από τα 12 ζώδια τα βορειότερα και αυτά που γειτνιάζουν περισσότερο από τα άλλα στην κατακόρυφο του τόπου μας, και για το λόγο αυτό τυχαίνει να προκαλούν τη μεγαλύτερη θερμοκρασία και ζεστή, είναι ο Καρκίνος και ο Λέων, τα δυο αυτά απέμειναν στα μεγαλύτερα και ισχυρότερα ουράνια σώματα, δηλαδή στους οίκους των δυο φώτων, το Λέοντα που είναι αρσενικό ζώδιο τον απένειμαν στον ήλιο, ενώ τον Καρκίνο, που είναι θηλυκό στη Σελήνη. Στη συνέχεια, υπέθεσαν το ημικύκλιο από το Λέοντα μέχρι τον Αιγόκερο ηλιακό, ενώ εκείνο από τον Υδροχόο μέχρι τον καρκίνο σεληνιακό, ώστε στο κάθε ημικύκλιο τα ζώδια από ένα να απονεμηθούν ως συγγενή τους στους πέντε πλανήτες, το ένα με όψη προς τον ήλιο και το άλλο με όψη προς τη Σελήνη, σύμφωνα με τις σφαίρες κίνησής τους και ιδιαίτερα τα χαρακτηριστικά τους

Στον Κρόνο, λοιπόν, που είναι από τη φύση του κυρίως ψυκτικός , αντίθετα προς το στοιχείο του θερμού, και που καταλαμβάνει την ανώτατη και πλέον απομακρυσμένη από τα φωτεινά σώματα ζώνη, δόθηκαν αντιδιαμετρικά του Καρκίνου και του Λέοντα ζώδια, ο Αιγόκερος και ο Υδροχόος στη βάσει επί πλέον ότι τα δωδεκατημόρια τυχαίνει να είναι ψυχρά και χειμερινά και επειδή επίσης η αντιδιαμετρική όψη είναι ασύμφωνη προς την ευεργετική επίδραση.

Στο Δία, που είναι εύκρατος και κάτω από τη σφαίρα του Κρόνου, δόθηκαν τα δυο επόμενα ζώδια που είναι ανεμόεντα και γόνιμα, δηλαδή ο Τοξότης και οι Ιχθύς, σε τριγωνική θέση ως προς τα φωτεινά, η οποία είναι σύμφωνη ευεργετική όψη.

Στον Άρη, που είναι κυρίως ξηραντικός από τη φύση του, δόθηκαν ο Κριός και ο Σκορπιός, που έχουν παρόμοια φύση.

Στην Αφροδίτη , που είναι εύκρατος, δόθηκαν τα δυο επόμενα ζώδια, που είναι γονιμότατα, ο Ζυγός και ο Ταύρος

Τέλος στον Ερμή, που ουδέποτε απομακρύνεται από τον ήλιο πάνω από ένα δωδεκατημόριο και προς τι δυο μεριές, και είναι πλησιέστερος προς τα δυο φωτεινά σώματα, δόθηκαν τα υπόλοιπα δυο ζώδια, των Δίδυμων και της Παρθένου.>>

ΤΑ ΤΡΙΓΩΝΑ

Σύμφωνα με τον Κλαύδιο Πτολεμαίο (Τετράβιβλος Α, 19) η συγγένεια επί τη βάσει των τριγώνων μεταξύ πλανητών και αστερισμών (ζωδίων) έχει ως εξής: «Επειδή ο Ζωδιακός κύκλος ορίζεται από τρεις κύκλους, τον ισημερινό και του δυο τροπικούς, γι αυτό τα 12 μέρη του διαιρούνται σε 4 ισόπλευρα τρίγωνα. Το πρώτο σχηματίζεται από τρία αρσενικά ζώδια, τον Κριό, το Λέοντα και τον Τοξότη και έχει τους οίκους του Ήλιου, του Διός και του Άρη. Το τρίγωνο αυτό δόθηκε στο Δία και στον Ήλιο, επειδή ο Άρης δε μετέχει της διάθεσης του Ήλιου. Πρώτος κυβερνήτης του οίκου γίνεται την ημέρα ο Ήλιος και δεύτερος τη νύχτα ο Δίας. Ο Κριός είναι πιο κοντά στον ισημερινό κύκλο, ο Λέων πιο κοντά στον θερινό τροπικό και ο Τοξότης πιο κοντά στο χειμερινό. Το τρίγωνο αυτό είναι βόρειο, επειδή συγκυβερνήτης είναι ο Δίας και επειδή είναι γόνιμος και ανεμώδης, σύμφωνα με τη φύση των από βορρά ανέμων. Ωστόσο λόγω του οίκου του Άρης, παίρνει κάποια πρόσμειξη από το Λίβα και γίνεται βορειοδυτικό, επειδή τέτοιου είδους ανέμους προκαλεί ο Άρης, αλλά και επειδή μετέχει της διάθεσης της Σελήνης και της θηλυκής ποιότητας της Δύσης……………………». (Κλαύδιος Πτολεμαίο, Τετράβιβλος Α, 19)

ΤΑ 4 ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Ο Ζωδιακός κύκλος χωρίζεται σε 4 ομάδες που λέγονται Στοιχεία, τα εξής: 1η Ομάδα: Φωτιά (Κριός, Λέων, Τοξότης), 2η Ομάδα: Γη (Ταύρος, Παρθένος, Αιγόκερος), 3η Ομάδα: Νερό (Καρκίνος, Σκορπιός, Ιχθείς) και 4η Ομάδα: Αέρας (Δίδυμος, Ζυγός, Υδροχόος)

ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ, ΑΔΥΝΑΜΙΑ, ΕΞΑΡΣΗ ΚΑΙ ΠΤΩΣΗ

Ανάλογα με το ζώδιο που βρίσκεται ο κάθε πλανήτης και το πόσο ευνοϊκή ή δυσμενής είναι η θέση αυτή για τον πλανήτη λέγεται ότι βρίσκεται σε κυριαρχία, αδυναμία, έξαρση και πτώση. Σε κυριαρχία βρίσκεται ένας πλανήτης, όταν βρίσκεται στο ζώδιο που κυβερνάει, π.χ. η Σελήνη στον Καρκίνο και σε αδυναμία, όταν βρίσκεται σε ζώδιο απέναντι από αυτό που κυβερνάει, π.χ. η Σελήνη στον Αιγόκερο. Σε έξαρση, όταν βρίσκεται στο ζώδιο που εκφράζεται με τη μεγαλύτερη ευκολία και δύναμη (π.χ. η Σελήνη στον Ταύρο) και σε πτώση όταν βρίσκεται σε ζώδιο που εκφράζεται με δυσκολία, απέναντι από την έξαρση (π.χ. η Σελήνη στο Ζυγό).

Η αστρολογία , όπως είδαμε πιο πριν, ασχολείται και εξετάζει την θέση της Σελήνης του Ήλιου και των πλανητών του ηλιακού μας συστήματος στα δώδεκα ζώδια που σχηματίζουν το ζωδιακό κύκλο. Κάθε πλανήτης εκφράζει διαφορετικά στοιχεία της ανθρώπινης προσωπικότητας, τα οποία χρωματίζονται από τις ιδιότητες και τα χαρακτηριστικά του ζώδιου στο οποίο βρίσκεται εκείνη τη στιγμή και τις όψεις που σχηματίζει με τους άλλους πλανήτες. Ανάλογα με το ζώδιο που βρίσκεται ο κάθε πλανήτης και το πόσο ευνοϊκή ή δυσμενής είναι η θέση αυτή για τον πλανήτη, λέμε ότι βρίσκεται:

Σε κυριαρχία, όταν βρίσκεται στο ζώδιο που κυβερνάει (π.χ. η Σελήνη στο Καρκίνο),

Σε αδυναμία. όταν βρίσκεται σε ζώδιο απέναντι από αυτό που κυβερνάει (π.χ. η Σελήνη στον Αιγόκερο),

Σε έξαρση. όταν βρίσκεται στο ζώδιο που εκφράζεται με τη μεγαλύτερη ευκολία κα δύναμη (π.χ. η Σελήνη στον Ταύρο),

Σε πτώση, όταν βρίσκεται σε ζώδιο που εκφράζεται με δυσκολία, απέναντι από την έξαρση (π.χ. η Σελήνη στο Ζυγό).

Σημειώνεται ότι σύμφωνα με τους αστρολόγους:

Α) Οι πλανήτες διαχωρίζονται στους εσωτερικούς και στους εξωτερικούς. Εσωτερικοί θεωρούνται: η Σελήνη (που δεν είναι πλανήτης αλλά δορυφόρος της Γης), ο Ήλιος (που δεν είναι πλανήτης αλλά το κεντρικό αστέρι του ηλιακού μας συστήματος), τον Ερμή, την Αφροδίτη και τον Άρη. Οι εξωτερικοί πλανήτες είναι: ο Δίας, ο Κρόνος, ο Ουρανός, ο Ποσειδώνας και ο Πλούτωνας (αν και σύμφωνα με την τελευταία ταξινόμηση των αστρονόμων και την αλλαγή του ορισμού πλανήτης, ο Πλούτωνας έπαψε να θεωρείται πλανήτης).

Β) Οι πλανήτες περιστρέφονται με διαφορετικές ταχύτητες και ο ακριβής χρόνος τους υπολογίζεται στην αστρολογία καταστρώνοντας τον αστρολογικό χάρτη. Πρέπει, λένε, να γνωρίζουμε το χάρτη του ωροσκοπίου με όλους τους πλανήτες, αν θέλουμε να έχουμε ολοκληρωμένη και ακριβή εικόνα του χαρακτήρα ή αν θέλουμε να εξετάσουμε τις προβλέψεις.

ΠΛΑΝΗΤΙΚΕΣ ΟΨΕΙΣ

Καθώς οι πλανήτες ταξιδεύουν μέσα στο ηλιακό σύστημα γύρω από τον ήλιο, η απόσταση μεταξύ τους αυξομειώνεται συνεχώς. Όψη ονομάζεται η απόσταση που χωρίζει έναν πλανήτη ή άλλο ουράνιο σημείο (π.χ. μεσουράνημα) από έναν άλλο πλανήτη ή ουράνιο σημείο. Στην αστρολογία η απόσταση αυτή μετριέται σε μοίρες του ζωδιακού κύκλου και όχι σε χιλιόμετρα. Οι μελετητές της αστρολογίας ισχυρίζονται ότι κάποιες συγκεκριμένες αποστάσεις είχαν ιδιαίτερα έντονα αποτελέσματα (άλλοτε θετικά κι άλλοτε αρνητικά) ενώ κάποιες άλλες είχαν ελάχιστη επιρροή ανάμεσα σε 2 πλανητικά σώματα. Οι βασικές όψεις είναι (σε μοίρες): 0, σύνοδος 60, εξάγωνο 90, τετράγωνο 120, τρίγωνο 180 αντίθεση

Η όψη 0 μοιρών ονομάζεται σύνοδος και μελετητές της αστρολογίας διατείνονται πως φέρει κάποια ισχύ.

Η όψη 90 μοιρών ονομάζεται τετράγωνο και υποτιθέμενα είναι έντονη, εκδηλωτική και φέρνει προκλήσεις. Στην παραδοσιακή αστρολογία θεωρούταν μάλλον θετική με την έννοια ότι παρείχε ευκαιρίες και προκλήσεις που με κατάλληλη δράση απέβαιναν ευνοϊκές.

Η όψη 120 μοιρών ονομάζεται τρίγωνο και υποτιθέμενα είναι αρμονική κάποιες φορές, ανάλογα με τους πλανήτες που την σχηματίζουν.

Η όψη 180 μοιρών ονομάζεται αντίθεση. Μπορεί να εκφραστεί είτε αρμονικά είτε δυσαρμονικά, ανάλογα με τους πλανήτες που την σχηματίζουν.

9. ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΖΩΔΙΩΝ

Σύμφωνα αστρολόγους και μυθολόγους (Άρατο, Πτολεμαίο, Ίππαρχο, Ερατοσθένη, Ερμή Τρισμέγιστο κλπ) οι αστερισμοί ή άλλως δωδεκατημόρια ή άλλως ζώδια του Ζωδιακού Κύκλου και οι δοξασίες τους είναι οι εξής:

1. Ο Κριός (Λατινικά Aries). Είναι βόρειος αστερισμός του Ζωδιακού Κύκλου, αμφιφανής στην Ελλάδα, και σύμφωνα με τη Διεθνή Αστρονομική Ένωση συνορεύει με τους εξής 5 αστερισμούς: Τρίγωνο, Ιχθύες, Κήτος Ταύρος και Περσεύς.

Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία ο Κριός ταυτίζεται με το μυθολογικό χρυσόμαλλο κριάρι (τον κριό με τα χρυσά μαλλιά και το «χρυσόμαλλον δέρας»), το οποίο μετέφερε τα παιδιά του Αθάμαντος, το Φρίξο και την Έλλη, στην Κολχίδα, για να ξεφύγουν από την οργή της μητριάς του Φρίξου, οπότε η Έλλη έπεσε στη θάλασσα που σήμερα ονομάζεται εξ αυτού Ελλήσποντος. Φθάνοντας στην Κολχίδα, ο Φρίξος θυσίασε το κριάρι στο Δία και κρέμασε την προβιά του εκεί, όπου έγινε στόχος της Αργοναυτικής εκστρατείας.

«Ούτος ὁ Φρίξον διακομίσας καὶ Έλλην· άφθιτος δε ων εδόθη αυτοίς υπό Νεφέλης της μητρός· είχε δε χρυσήν δοράν, ως Ησίοδος και Φερεκύδης ειρήκασιν· διακομίζων δ' αυτούς κατά το στενότατον του πελάγους, του απ' εκείνης κληθέντος Ελλησπόντου, έρριψεν αυτὴν και το κέρας απολέσας. (Ερατοσθένης, Καταστερισμοί ή Αστροθεσίαι)

Από το μύθο προέρχονται οι ελληνορωμαϊκές ονομασίες για τον αστερισμό Χρυσόμαλλος, Phrixea Ovis, Pecus Athamantidos Helles, Phrixus, Portitor Phrixi, Phrixeum Pecus, Phrixi Vector, Ovis aurea/auratus και Αθάμας. Οι Κικέρων και Οβίδιος βάφτισαν τον αστερισμό Cornus. Ως νύξη για τη θέση του στον ουρανό υπήρχε το επίθετο Ισημέριος (Aequinoctialis). Το Vernus Portitor (= ο φέρων την άνοιξη) αναφέρεται από τον Καίσιο, όπως και το Arcanus, που ίσως υπαινίσσεται τις μυστικές τελετουργίες λατρείας των θεοτήτων που αντιπροσώπευε ο Κριός. Ο Ηρόδοτος λέει ότι στην Αίγυπτο ο Δίας λέγεται Αμούν (= κριός) και οι Αιγύπτιοι στα αγάλματα κάνουν το πρόσωπο του με πρόσωπο κριαριού, επειδή ο Ηρακλής είχε ζητήσει να δει το πρόσωπό του πατέρα του, του Δία, όμως εκείνος δεν ήθελε και για να ξεγελάσει φόρεσε προβιά κριαριού. Υπάρχουν όμως και άλλοι, πάντα κατά τον Ηρόδοτο, που πιστεύουν ότι πράγματι ο Δίας είχε στους κροτάφους του κέρατα ή ότι η περικεφαλαία του είχε κέρατα

Ο αστερισμός Κριός φέρεται ως ο «άρχων των ουρανίων σημείων» (των ζωδίων), ο «άρχων του ζωδιακού», το πρώτο ζώδιο, καθώς εκεί βρισκόταν ο Ήλιος κατά την εαρινή ισημερία μέχρι τον 1ο αιώνα π.Χ.. Αντίστοιχο είναι και το ασσυριακό Rubu (πρίγκιπας). Στα σημερινά αστρονομικά σύνορα του Κριού ο Ήλιος βρισκόταν κατά την εαρινή ισημερία από το 1795 π.Χ. περίπου μέχρι (όπως προαναφέρθηκε) το 67 π.Χ.. Η μετάπτωση του άξονα της Γης όμως μετατοπίζει συνεχώς αυτό το «εαρινό σημείο» πάνω στην ουράνια σφαίρα: πριν τον Κριό βρισκόταν στον Ταύρο και τώρα βρίσκεται λίγες μοίρες νότια του αστέρα ω Ιχθύων στον ομώνυμο αστερισμό. Σήμερα ο Ήλιος βρίσκεται μέσα στα αστρονομικά όρια του Κριού από τις 18 Απριλίου μέχρι τις 14 Μαΐου, και οι ημερομηνίες αυτές συνεχίζουν να μετατίθενται προς τα εμπρός με ρυθμό 1 ημέρα ανά 71,1 έτη.

2. Ο Ταύρος (Λατινικά: Taurus). Είναι βόρειος αστερισμός του Ζωδιακού Κύκλου, που, σύμφωνα με τη Διεθνή Αστρονομική Ένωση, βρίσκεται βόρεια του ουράνιου ισημερινού και τα τρία κυριότερα αστέρια του σχηματίζουν ένα τρίγωνο. Συνορεύει με τους αστερισμούς Περσέα, Κριό, Κήτος, Ηριδανό, Ωρίωνα Διδύμους και Ηνίοχο.Η σημασία του στην πρώιμη αρχαιότητα συνδέεται με το ότι σημείωνε την εαρινή ισημερία από το 4000 π.Χ. ως το 1700 π.Χ. περίπου, και διατηρήθηκε έτσι ως το ζώδιο που «άνοιγε το έτος» σε όλους τους αρχαίους ζωδιακούς κύκλους. Σε αυτό το γεγονός αναφέρεται ο Βιργίλιος στον πρώτο Γεωργικό του: «`Όταν με τα χρυσά του κέρατα ο λαμπρός Ταύρος ανοίγει / το έτος, και προς τα κάτω το αστέρι του Σκύλου γέρνει...». Για τους αρχαίους `Έλληνες και Ρωμαίους ο αστερισμός Ταύρος ταυτίζεται με τον Ταύρο Κρήτης, πάνω στον οποίο έβαλε ο Δίας την Ευρώπη και την έφερε στην Κρήτη και μετά ειπώθηκε ότι ο Δίας μεταμορφώθηκε σε ταύρο και απήγε την Ευρώπη, επειδή έτσι , ταύρος, ένοιωσε («ταύρος χειροήθης γενόμενος») μέσα του από την ομορφιά της.

«Ούτος λέγεται εν τοις άστροις τεθήναι δια το Ευρώπην αγαγειν εκ Φοινίκης εις Κρήτην δια του πελάγους, ως Ευριπίδης φησὶν εν τω Φρίξω· χάριν δὲ τούτου εν τοις ἐπιφανεστάτοις εστὶν υπό Διὸς τιμηθείς. έτεροι δε φασι βουν είναι της Ιούς μίμημα· χάριν δε εκείνης υπὸ Διὸς ετιμήθη [το άστρον]. (Ερατοσθένης, Καταστερισμοί ή Αστροθεσίαι)

Ο Ταύρος Κρήτης ήταν του Ποσειδώνα, τον οποίο κάποια στιγμή έκανε δώρο στο Μίνωα, επειδή του τον είχε ζητήσει και ως αντάλλαγμα θα τον θυσίαζε, αν τον έκανε θαλασσοκράτορα. Μετά ο Μίνωας έγινε θαλασσοκράτορας, όμως δεν τον θυσίασε , γιατί θελε να τον κρατήσει στα κοπάδια του. Προ αυτού ο Ποσειδώνας θύμωσε για τη ασέβεια του Μίνωα και έκανε τη γυναίκα του Πασιφάη να ερωτευθεί το Ταύρο και έτσι γέννησε το Μινώταυρο (μισό άνθρωπο, μισό ταύρο). Όταν ο Θησέας σκότωσε το Μινώταυρο, ο Ταύρος θύμωσε για το θάνατο του γιου τους και άργησε να κάνει καταστροφές στην Κρήτη. Προ αυτού ήρθε ο Ηρακλής και τον δάμασε και τον πήγε στις Μυκήνες. Εκεί ο Ευρυσθέας τον ελευθέρωσε και τελικά τον σκότωσε ο Θησέας στο Μαραθώνα. Ο αστερισμός συμβολίζει έτσι τη δόξα των ηρώων Ηρακλή και Θησέα.

O Άρατος προσδιορίζει τον Ταύρο ως πεπτηώς (συσπειρωμένος) και ο Κικέρων ως «γονατισμένο». Το επίθετο Κυρτός απαντάται σε αρχαίο σχολιαστή της Συντάξεως του Πτολεμαίου. Κάποιοι ποιητές μετέβαλαν το φύλο του ταύρου και τον απεκάλεσαν Ιώ, την κόρη του Ινάχου που η θεά Ήρα από τη ζήλεια της μετέτρεψε σε αγελάδα. Από εδώ έχουμε τα ονόματα Juvenca Inachia και Inachis.

Σήμερα ο `Ήλιος βρίσκεται (όπως φαίνεται από τη Γη) μέσα στα όρια του Ταύρου από τις 14 Μαΐου ως τις 22 Ιουνίου, και οι ημερομηνίες αυτές μετατίθενται προς τα εμπρός με ρυθμό 1 ημέρα ανά 71,1 έτη.

3. Οι Δίδυμοι (Λατινικά: Gemini). Είναι βόρειος αστερισμός του Ζωδιακού Κύκλου, ο οποίος, σύμφωνα με τη Διεθνή Αστρονομική Ένωση, συνορεύει με τους Ηνίοχο, Ταύρο, Ωρίωνα, Μονόκερω, Μικρό Κύνα, Καρκίνο και Λύγκα. Για τους αρχαίους `Έλληνες και τους Ρωμαίους ο αστερισμός Δίδυμοι ήσαν οι Διόσκουροι, οι δίδυμοι γιοί του Διός και της Λήδας, που μεταφέρθηκαν στον ουρανό από τον πατέρα τους σε ανταμοιβή της αδελφικής αγάπης που επέδειξαν επί της Γης. Διόσκουροι ή Διόσκοροι = οι κόροι ή κούροι (τα αγόρια) του Δία.

«Ούτοι λέγονται Διόσκουροι είναι· εν δὲ τη Λακωνική τραφέντες επιφάνειαν έσχον, φιλαδελφία δε υπερήνεγκαν πάντας· ούτε γαρ περὶ αρχής ούτε περί άλλου τινὸς ήρισαν· μνήμην δε αυτών Ζεὺς θέσθαι βουλόμενος της κοινότητος, Διδύμους ονομάσας εις το αυτό ἀμφοτέρους έστησεν εν τοις άστροις». (Ερατοσθένης, Καταστερισμοί ή Αστροθεσίαι)

Ειδικότερα και σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία (Διόδωρος 4, 43 κ.α.,) οι Διόσκοροι ή Διόσκουροι, ο Κάστορας και ο Πολυδεύκης, ήταν δίδυμα παιδιά του Δία και της Λήδας από τη Λακωνία και μέλη του πληρώματος των Αργοναυτών. Όταν βρισκόταν η Αργώ έξω από τη Σαμοθράκη, έπιασε τρικυμία και προ αυτού ο Ορφέας έκανε προσευχές να κοπάσει. Μόλις τελείωσε τις προσευχές του ο Ορφέας πέφτουν δυο αστέρια στα κεφάλια των Διοσκούρων και συνάμα η τρικυμία κόπασε. Για το λόγο αυτό οι διασωθέντες απέδωσαν τη σωτηρία τους στους Διόσκουρους και οι ναυτικοί αποδίδουν την παρουσία των αστέρων στην εμφάνιση των Διοσκούρων (Διόδωρος 4, 43)

Ο Πλούταρχος αποκαλούσε τους Διόσκουρους `Ανακες (βασιλιάδες) (οι Anaces του Κικέρωνος) και ο Θεοδώρητος Εφεστίους, θεούς δηλαδή της οικογένειας. Οι Διόσκουροι θεωρούντο από τους αρχαίους `Έλληνες, και ακόμα περισσότερο από τους Ρωμαίους, ως προστάτες των ναυτικών. Για το λόγο αυτό, κατά την κλασική εποχή ο αστερισμός συμβολιζόταν συχνά με δύο αστέρες πάνω από ένα πλοίο. Ως διορισθέντες από το Δία φρουροί της Ρώμης, οι Δίδυμοι απεικονίζονται σε όλα τα αργυρά νομίσματα της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας μετά το 269 π.Χ., συνήθως ως δύο νέοι ιππείς με καπέλα που περιτριγυρίζονται από άστρα. Αλλά ακόμα νωρίτερα, περί το 300 π.Χ., τους βρίσκουμε σε νομίσματα τριών τουλάχιστον πόλεων της Μεγάλης Ελλάδας (Κάτω Ιταλία). Οι αρχαίοι αστρολόγοι θεωρούσαν ότι οι Δίδυμοι «κυβερνούν» τα ανθρώπινα χέρια και τους ώμους, ή υγρές οδούς όπως ο Εύξεινος Πόντος και ο Γάγγης, ότι είναι καλότυχο ζώδιο που φέρνει ευφυΐα και ευρύτητα πνεύματος. Στην εποχή μας ο `Ηλιος βρίσκεται (όπως φαίνεται από τη Γη) μέσα στα όρια του αστερισμού των Διδύμων από τις 22 Ιουνίου ως τις 21 Ιουλίου, και οι ημερομηνίες αυτές μετατίθενται προς τα εμπρός με ρυθμό 1 ημέρα ανά 71,1 έτη.

4. Ο Καρκίνος (Λατινικά: Cancer). Είναι βόρειος αστερισμός του Ζωδιακού Κύκλου, ο οποίος, σύμφωνα με τη Διεθνή Αστρονομική Ένωση, συνορεύει με τους αστερισμούς Λύγκα, Διδύμους, Μικρό Κύνα, Ύδρα και Λέοντα. Το όνομά του σημαίνει «κάβουρας» και οφείλεται στον `Αρατο, τον οποίο ακολούθησαν οι Ίππαρχος και ο Πτολεμαίος. Σώζονται και άλλες αρχαιοελληνικές ονομασίες, όπως Οπισθοβάμων και Οκτάπους, το Octipes των Οβιδίου και Προπέρτιου. Κατά την ελληνική μυθολογία, ο Καρκίνος είναι ο Κάβουρας που συνέθλιψε ο Ηρακλής κατά τη μάχη του με τη Λερναία Ύδρα. Η Ήρα, που είχε στείλει τον κάβουρα να δαγκώσει τον Ηρακλή, τον «καταστέρισε» (τον έκανε άστρα του ουρανού) μετά τον θάνατό του. Ως μικρό ζώο, απετέλεσε τον αμυδρότερο αστερισμό (με τους λιγότερο φωτεινούς αστέρες) του ζωδιακού κύκλου.

«Ούτος δοκεί εν τοις άστροις τεθήναι δι' Ήραν, ότι μόνος Ηρακλεί των άλλων συμμαχούντων ότε την ύδραν ἀνῄρει, εκ της λίμνης εκπηδήσας έδακεν αυτού τον πόδα, καθάπερ φησὶ Πανύασις εν Ηρακλεία· θυμωθεὶς δ' ὁ Ηρακλής δοκεί τω ποδὶ συνθλάσαι αυτόν, όθεν μεγάλης τιμής τετύχηκε καταριθμούμενος εν τοις ιβ ζωδίοις. (Ερατοσθένης, Καταστερισμοί ή Αστροθεσίαι)

Ως ζωδιακός αστερισμός, ο Καρκίνος συνδέθηκε με την Αστρολογία, πολλές προλήψεις και θρύλους. Οι Πλατωνικοί πίστευαν ότι οι ψυχές των ανθρώπων κατέβαιναν από τα ουράνια και εγκαθίσταντο στα ανθρώπινα σώματα περνώντας ανάμεσα από τα άστρα του Καρκίνου, και γι' αυτό ονομαζόταν «Πύλη των Ανθρώπων», το αντίθετο δηλαδή με αυτό που πίστευαν για τον Αιγόκερω. Ο Καρκίνος ήταν ο «Οίκος της Σελήνης», από την αρχαία πεποίθηση ότι η Σελήνη βρισκόταν σε αυτό τον αστερισμό κατά τη στιγμή της Δημιουργίας του Σύμπαντος, δημιουργήθηκε δηλαδή εκεί. Επίσης, ο Καρκίνος έφερε τον τίτλο «Ωροσκόπος του Κόσμου» ως το βορειότερο ζώδιο και συνεπώς αυτό που πλησίαζε περισσότερο στο ζενίθ. Ο Καρκίνος έχει την ιδιαίτερη διάκριση ότι ένας κύκλος της γήινης σφαίρας, ο Τροπικός του Καρκίνου, φέρει το όνομά του. Αυτό οφείλεται στο ότι στα χρόνια του Πτολεμαίου το βορειότερο σημείο που μπορεί να βρεθεί ο `Ήλιος στο γήινο ουρανό βρισκόταν μέσα στα όρια του Καρκίνου. Σε αυτό το σημείο βρίσκεται ο `Ηλιος κάθε έτος κατά το Θερινό Ηλιοστάσιο, στις 21 Ιουνίου, οπότε ο `Ήλιος περνά από το ζενίθ το μεσημέρι στους τόπους που βρίσκονται πάνω στον Τροπικό του Καρκίνου. Η μετάπτωση του άξονα της Γης όμως έχει αλλάξει το βορειότερο αυτό σημείο πάνω στην ουράνια σφαίρα, και στην εποχή μας βρίσκεται στα σύνορα των αστερισμών Διδύμων και Ταύρου, έχει μάλιστα ήδη περάσει στον Ταύρο.

Στην εποχή μας ο `Ηλιος βρίσκεται μέσα στα όρια του Καρκίνου από τις 21 Ιουλίου μέχρι τις 10 Αυγούστου και οι ημερομηνίες αυτές συνεχίζουν να μετατίθενται προς τα εμπρός με ρυθμό 1 ημέρα ανά 71,1 έτη.

5. Ο Λέων (Λατινικά: Leo). Είναι ένας αστερισμός του Ζωδιακού Κύκλου που οι αρχαίοι Έλληνες το συσχετίζουν με το βασιλιά των ζώων και το μύθο του Λέοντος της Νεμέας, τον πρώτο άθλο του ήρωα Ηρακλή.

«Ούτος ἐστι μεν των επιφανών άστρων· δοκεί δ' υπὸ Διὸς τιμηθήναι τούτο τὸ ζώδιον δια το των τετραπόδων ηγείσθαι. τινὲς δε φασιν ότι Ηρακλέους πρώτος άθλος ην εις το μνημονευθήναι· φιλοδοξών γαρ μόνον τούτον ουχ όπλοις ανείλεν, αλλά συμπλακείς απέπνιξεν· λέγει δε περί αυτού Πείσανδρος ὁ Ρόδιος· όθεν και την δορὰν αυτού έχειν, ως ένδοξον έργον πεποιηκώς. ούτος ἐστιν ὁ εν τη Νεμέα ὑπ' αυτού φονευθείς. (Ερατοσθένης, Καταστερισμοί ή Αστροθεσίαι)

Ο Αναξαγόρας χαρακτηρίζει τη Σελήνη πλατιά περιοχή από την οποία έπεσε το Λιοντάρι της Νεμέας που φόνευσε ο Ηρακλής (Ορφικά Αποσπάσματα 29, Απολλώνιος Ρόδιος Αργοναυτικά Α 1494) . Στα γραπτά του Οβίδιου η ονομασία εμφανίζεται ως Herculeus Leo και Violentus Leo. Bacchi Sidus (Αστέρας του Βάκχου) ήταν ένας από τους άλλους τίτλους του, καθώς ο θεός πάντα ταυτιζόταν με το ζώο αυτό. Η μορφή του είναι αυτή που συχνά αποκτούσε ο θεός αυτός στις πολυάριθμες μεταμορφώσεις του, ενώ το δέρμα του λέοντα αποτελούσε συχνά το ένδυμα του. Ο Διόνυσος (Βάκχος) έκλεψε την Αριάδνη μεταμορφωμένος σε πάνθηρα ή λέοντα.

6. Η Παρθένος (Λατινικά Virgo). Είναι βόρειος αστερισμός του Ζωδιακού Κύκλου, ο οποίος, σύμφωνα με τη Διεθνή Αστρονομική Ένωση, είναι ο μεγαλύτερος από όλους τους ζωδιακούς αστερισμούς σε έκταση, αλλά και ο μακρύτερος (καλύπτει περί τις 52 μοίρες). Συνορεύει με τους αστερισμούς Κόμη Βερενίκης, Λέοντα, Κρατήρα, Κόρακα, Ύδρα, Ζυγό, Όφις (το τμήμα της Κεφαλής) και Βοώτη. Η Παρθένος είναι η μοναδική γυναίκα του ζωδιακού κύκλου, γι' αυτό συνδυάζει όλες τις πτυχές του θηλυκού γένους και ιδιαίτερα των κοριτσιών και γι αυτήν λέγονται πάρα πολλοί μύθοι. Στην αρχαιότητα παριστανόταν σαν φτερωτή γυναίκα, που κρατά στο αριστερό της χέρι στάχυ, στο άκρο του οποίου βρισκόταν ο αστερισμός στάχυ (lat. Spica ). Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία (Τζέτζης Εις Ησίοδον, Έργα 568) η Παρθένα, απ΄όπου πήρε το όνομά του ο αστερισμός ήταν κόρη του Ικάριου, γιου του Διόνυσου, του θεού του Κρασιού («Η Παρθένος μισεί το αμπέλι, λόγω του πατέρα της του Ικάριου»). Ειδικότερα και σύμφωνα με τους Ορφικούς: «Παρθένος», ήταν κόρη ενός Αθηναίου ονόματι Ικάριος και της οποίας το όνομα ήταν Ηριγόνη. Ο Ικάριος ήταν γιος του Διόνυσου, του θεού του Κρασιού. Δολοφονήθηκε από τους αγρότες της Αττικής, γιατί τους έδωσε να πιουν κρασί από αυτό που του έδωσε ο πατέρας του και αυτοί μέθυσαν και έχασαν τα λογικά τους.. Μόλις είδε το πτώμα του πατέρα της η Ηριγόνη αυτοκτόνησε και αυτή. Στη συνέχεια με απόφαση των θεών μεταφέρθηκε μεταξύ των άστρων, την οποία αποκαλούσαν Παρθένο. (Ορφικά Αποσπάσματα 244, 242 και 245, Sev In Verg Georg ii 389, Tetz. Xilad. 4 128, 172, Tetz “Εις Ησίοδο Έργα 568, 768 κ.α.)

Ο ως άνω μύθος εμφανίζεται και στην «αποθέωσιν» που έγραψε ο Βιργίλιος για τον πάτρωνά του Οκταβιανό Αύγουστο. Ο Ησίοδος και εξ αυτού ο Άρατος την ταυτίζει με τη θεά Δίκη, μια από τις καλούμενες ‘Ώρες (τις κόρες του Δία και της Θέμιδας) ή την Περσεφόνη, την κόρη της θεάς Δήμητρας, της θεάς που εφεύρε τους καρπούς που φέρουν το όνομά της, τα δημητριακά, και γι αυτό η Παρθένος φέρεται να κρατά στάχυ.

«Ταύτην Ησίοδος εν Θεογονία είρηκε θυγατέρα Διὸς και Θέμιδος, καλείσθαι δε αυτὴν Δίκην· λέγει δε και Ἂρατος παρά τούτου λαβὼν την ιστορίαν ως ούσα πρότερον αθάνατος και επί της Γης συν τοις ανθρώποις ην καὶ ότι Δίκην αυτὴν ἐκάλουν· μεταστάντων δε αυτῶν και μηκέτι το δίκαιον συντηρούντων, ουκέτι σὺν αυτοίς ην, ἀλλ' εις τα όρη υπεχώρει· είτα στάσεων και πολέμων αυτοίς όντων [δια] την παντελή αὐτων αδικίαν απομισήσασαν εις τον ουρανὸν ανελθείν. λέγονται δε και έτεροι λόγοι περί αυτής πλείστοι· οι μεν γαρ αυτήν φασιν είναι Δήμητρα δια το έχειν στάχυν, οι δε Ίσιν, οι δε Αταργάτιν, οι δε Τύχην, διὸ και ακέφαλον αυτὴν σχηματίζουσιν. (Ερατοσθένης, Καταστερισμοί ή Αστροθεσίαι)

Η Σφίγγα της Αιγύπτου κατασκευάσθηκε, σύμφωνα με την ελληνική παράδοση, με το κεφάλι της Παρθένου πάνω στο σώμα του Λέοντος, από το γεγονός (τότε) ότι ο Ήλιος περνούσε από αυτούς τους δύο αστερισμούς κατά τη διάρκεια της ετήσιας πλημμύρας του Νείλου, του σπουδαιότερου ετήσιου συμβάντος στην Αρχαία Αίγυπτο.

Ως ζωδιακός αστερισμός η Παρθένος συνδέθηκε στην Αστρολογία με προλήψεις και θρύλους, π.χ. ως ο «Οίκος του Ερμή», από την αρχαία πεποίθηση ότι ο πλανήτης Ερμής βρισκόταν σε αυτό τον αστερισμό κατά τη στιγμή της Δημιουργίας του Σύμπαντος, δημιουργήθηκε δηλαδή εκεί. Οι αρχαίοι αστρολόγοι θεωρούσαν ότι η Παρθένος «κυβερνούσε» την ανθρώπινη κοιλιά και υπογάστριο, ότι επιδρούσε σε χώρες όπως η Κρήτη, η Ελλάδα και η Μεσοποταμία. Τα χρώματά της ήταν το μαύρο με κυανές κηλίδες.

Σήμερα ο Ήλιος βρίσκεται μέσα στα όρια της Παρθένου (όπως αυτά καθορίσθηκαν από τη Διεθνή Αστρονομική Ένωση) από τις 16 Σεπτεμβρίου μέχρι τις 31 Οκτωβρίου και οι ημερομηνίες αυτές συνεχίζουν να μετατίθενται προς τα εμπρός με ρυθμό 1 ημέρα ανά 71,1 έτη.

7. Ο Ζυγός (Λατινικά: Libra. Είναι νότιος αστερισμός του Ζωδιακού Κύκλου, ο οποίος, σύμφωνα με τη Διεθνή Αστρονομική Ένωση, είναι ορατός στο σύνολό του από την Ελλάδα και όλη σχεδόν την Ευρώπη. Συνορεύει με τους αστερισμούς `Όφις (το τμήμα της κεφαλής), Παρθένο, `Ύδρα, Λύκο, Σκορπιό, Καρκίνο και Οφιούχο.

Το σύμβολο του Ζυγού ως ζωδίου παριστάνει τον άξονα μιας ζυγαριάς. Το όνομα ζυγός σημαίνει ζυγαριά. Στην ελληνική Αστρονομία ο Ζυγός αρχικά ήταν τμήμα του Σκορπιού, από τον οποίο άρχισε να διακρίνεται ως τμήμα του, γνωστό ως Χηλαί Σκορπίου, δηλαδή οι «Δαγκάνες του Σκορπιού», κι έτσι τον βρίσκουμε στον Ερατοσθένη και στον `Αρατο. Ο δεύτερος το χαρακτηρίζει ως αμυδρό ζώδιο («φαέων επιδυέες»), αλλά μεγάλο («μεγάλας χηλάς»). Ο Ίππαρχος χρησιμοποίησε αμφότερα τα Ζυγός και Χηλαί, το ίδιο και ο Πτολεμαίος, οπότε το δυτικό αυτό τμήμα του Σκορπιού άρχισε τη δική του «σταδιοδρομία» ως ανεξάρτητος αστερισμός. Ο Γεμίνος ο Ρόδιος πρώτος γράφει το αντίστοιχο λατινικό Jugum, που χρησιμοποιείται αδιακρίτως από τους Ρωμαίους ποιητές μαζί με το πρώτο ελληνικό Chelae και το Libra, για να επικρατήσει τελικά μέσα από τα επιστημονικά κείμενα το τελευταίο, πρωτοεμφανισθέν στο Ιουλιανό Ημερολόγιο

Στην κλασική αστρολογία, ο Ζυγός ήταν ο αρχαίος «Οίκος της Αφροδίτης», επειδή κατά το Μακρόβιο ο πλανήτης Αφροδίτη εμφανίσθηκε εδώ τη στιγμή της Δημιουργίας του Κόσμου, από όπου και ο χαρακτηρισμός Veneris Sidus. Αντιθέτως, άλλοι διατείνονταν ότι ο `Άρης ήταν ο φρουρός του ζωδίου. Οι αρχαίοι αστρολόγοι θεωρούσαν ότι ο Ζυγός «κυβερνά» την οσφυϊκή περιοχή του ανθρώπινου σώματος, την Ιταλία και τη Ρώμη. Αργότερα θεωρήθηκε ότι «κυβερνά» χώρες και πόλεις όπως η Αλσατία, η Αμβέρσα, η Βιέννη και η Αυστρία, η Αιθιοπία, η Φραγκφούρτη, η Ινδία, η Λισαβόνα και Πορτογαλία, η Σαβοΐα, κλπ..

Ο `Ήλιος βρίσκεται (όπως φαίνεται από τη Γη) μέσα στα όρια του αστερισμού Ζυγός από τις 31 Οκτωβρίου μέχρι τις 23 Νοεμβρίου, και οι ημερομηνίες αυτές μετατίθενται προς τα εμπρός με ρυθμό 1 ημέρα ανά 71,1 έτη.

8. Ο Σκορπιός (Λατινικά: Scorpius). Είναι ένας αστερισμός που μαζί με τον Τοξότη είναι οι δύο νοτιότεροι αστερισμοί του Ζωδιακού Κύκλου. Ο Σκορπιός, σύμφωνα με τη Διεθνή Αστρονομική Ένωση, συνορεύει με επτά αστερισμούς, τους Οφιούχο, Ζυγό, Λύκο, Γνώμονα, Βωμό, Νότιο Στέφανο και Τοξότη. Παρότι βρίσκεται ολόκληρος στο νότιο ημισφαίριο της ουράνιας σφαίρας, είναι ορατός στο σύνολό του από την Ελλάδα, αργά τις νύκτες της ανοίξεως και τα καλοκαιρινά βράδια. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία (Λιθικά κηρύγματα, Σωκράτους και Διονυσίου) ο Σκορπίος ή κοινά Σκορπιός σκότωσε το γίγαντα κυνηγό Ωρίωνα, όταν πήγε να βιάσει τα ην Άρτεμη και για το λόγο αυτό η θεά Άρτεμη τους μεταμόρφωσε σε αστερισμούς και θρυλείται ακόμη ότι βρίσκονται σε αντίθετα σημεία του ουρανού, επειδή ο Αρίωνας ακόμα και εκεί φοβάται το Σκορπιό. Επίσης, σύμφωνα με άλλο μύθο, ο Σκορπίος ήταν ο υπαίτιος της καταστροφικής πορείας των αλόγων που έσερναν το άρμα του θεού Ηλίου, όταν το οδήγησε ο Φαέθων. Ως ζωδιακός αστερισμός, ο Σκορπίος συνδέθηκε με την Αστρολογία, πολλές προλήψεις και θρύλους, ιδίως από την εποχή των προληπτικών Ρωμαίων. Η ηλιακή δύση του το φθινόπωρο πιστευόταν ότι ασκούσε κακή επίδραση και συνοδευόταν από θύελλες. Αλλά οι αλχημιστές τον είχαν σε μεγάλη εκτίμηση, καθώς πίστευαν πως μόνο όταν ο Ήλιος βρισκόταν στο Σκορπιό ο σίδηρος μπορούσε να μετατραπεί σε χρυσό. Οι αρχαίοι αστρολόγοι τον θεωρούσαν γόνιμο ζώδιο, αλλά «καταραμένο» ως πηγή πολέμων και διχόνοιας, επειδή εκεί τοποθετούσαν τη γέννηση του πλανήτη Άρη, του θεού του πολέμου: ήταν ο Οίκος του Άρεως, ο Martis Sidus του Μανίλιου

Σήμερα ο `Ήλιος βρίσκεται μέσα στα όρια του Σκορπίου (η εκλειπτική τέμνει μόνο το βορειοδυτικό του τμήμα) από τις 23 ως τις 29 Νοεμβρίου, μόλις εννέα ημέρες δηλαδή έναντι 19 του Οφιούχου και οι ημερομηνίες αυτές μετατίθενται προς τα εμπρός με ρυθμό 1 ημέρα ανά 71,1 έτη.

9. Ο Τοξότης (Λατινικά: Sagittarius). Είναι νότιος αστερισμός του Ζωδιακού Κύκλου, ο οποίος, σύμφωνα με τη Διεθνή Αστρονομική Ένωση, συνορεύει με τους αστερισμούς Ασπίδα, Όφη (το τμήμα της Ουράς), Οφιούχο, Σκορπιό, Νότιο Στέφανο, Τηλεσκόπιον, Μικροσκόπιον, Αιγόκερω και Αετό. O Άρατος δίνει για τον Τοξότη τα ονόματα Τοξευτής και Ρύτωρ τόξου (αυτός που τεντώνει το τόξο). Σε άλλους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς συναντάμε και την παραλλαγή Τοξευτήρ, ενώ οι Ερατοσθένης, Ίππαρχος, Πλούταρχος και Πτολεμαίος συμφωνούν στο Τοξοτής. Η πρώτη καταγραμμένη απεικόνιση του Τοξότου βρίσκεται στην περιγραφή του από τον Ερατοσθένη ως Σατύρου. Αλλά άλλοι θεωρούν τον Τοξότη ως τον καλοκαγαθο, όμως σκληρό κένταυρο Χείρωνα του Πηλίου.

«Ούτός ἐστιν ὁ Τοξότης, ον οι πλείστοι λέγουσι Κένταυρον είναι, έτεροι δ' ου φασι δια το μη τετρασκελή αὐτὸν οράσθαι, ἀλλ' ἑστηκότα και τοξεύοντα· Κενταύρων δε ουδεὶς τόξῳ κέχρηται· ούτος δ' ἀνὴρ ων σκέλη έχει ίππου και κέρκον καθάπερ οι Σάτυροι>.(Ερατοσθένης, Καταστερισμοί ή Αστροθεσίαι)

Ως ζωδιακός αστερισμός, ο Τοξότης συνδέθηκε με την Αστρολογία, πολλές προλήψεις και θρύλους. Οι αρχαίοι αστρολόγοι τον θεωρούσαν τον Οίκο του Διός, επειδή ο πλανήτης Δίας υποτίθεται ότι δημιουργήθηκε σε αυτόν, την «τιμή» αυτή πάντως μοιραζόταν με τον Υδροχόο και το Λέοντα. Αλλά ο Τοξότης ήταν και το ζώδιο της Αρτέμιδος, και τον αποκαλούσαν Dianae Sidus. Πίστευαν ότι είναι γενικώς γόνιμο ζώδιο, από την εποχή ήδη των Βαβυλωνίων. Ο Μανίλιος έγραψε ότι «κυβερνούσε» την Κρήτη, το Λάτιο και την Τρινακρία (Σικελία). Τα χρώματα του ζωδίου ήταν το κίτρινο και το πρασινοκόκκινο.

Στην εποχή μας ο `Ήλιος βρίσκεται (όπως φαίνεται από τη Γη) μέσα στα όρια του Τοξότου από τις 19 Δεκεμβρίου ως τις 20 Ιανουαρίου, και οι ημερομηνίες αυτές μετατίθενται προς τα εμπρός με ρυθμό 1 ημέρα ανά 71,1 έτη.

10. Ο Αιγόκερως (Λατινικά Capricornus). Είναι νότιος αστερισμός του Ζωδιακού Κύκλου, ο οποίος, σύμφωνα με τη Διεθνή Αστρονομική Ένωση, είναι αμφιφανής στην Ελλάδα και συνορεύει με τους αστερισμούς Τοξότη, Μικροσκόπιον, Νότιο Ιχθύ, Υδροχόο και Αετό. Το όνομά του σημαίνει «Αίγα (γίδα) με κέρατα» και οφείλεται στον `Αρατο. Η αίγαγρος Αμάλθεια ανέθρεψε το Δία στη Δίκτη της Κρητης, σύμφωνα με τον Αρατο. Ο Ερατοσθένης τον ονομάζει με το όνομα Παν ή Αιγι-Παν, δηλαδή ο τραγοπόδαρος θεός Πάνας μεταμορφωμένος κατά το ήμισυ σε ψάρι από τη βουτιά του στο Νείλο.

«Ούτός ἐστι τω είδει όμοιος τω Αιγίπανι· εξ εκείνου δε γέγονεν· έχει δε θηρίου τα κάτω μέρη και κέρατα επὶ τη κεφαλῇ· ἐτιμήθη δε δια το σύντροφον είναι τω Διί, καθάπερ Επιμενίδης ὁ τα Κρητικά ιστορών φησίν, ότι εν τη Ίδη συνην αυτώ, ότε επί τους Τιτάνας εστράτευσεν. ούτος δε δοκεί ευρείν τον κόχλον, εν ω τους συμμάχους καθώπλισε δια το του ήχου Πανικὸν καλούμενον, ὃ οι Τιτάνες έφυγον· παραλαβὼν δε την αρχὴν <ὁ Ζεύς> εν τοις άστροις αυτὸν έθηκε και την αίγα την μητέρα. δια δε τον κόχλον εν τη θαλάσσῃ <εὑρείν> παράσημον έχει ιχθύος <ουράν>.(Ερατοσθένης, Καταστερισμοί ή Αστροθεσίαι)

Ως ζωδιακός αστερισμός, ο Αιγόκερως συνδέθηκε με την Αστρολογία, πολλές προλήψεις και θρύλους, ιδίως από την εποχή των προληπτικών Ρωμαίων. Οι Πλατωνικοί πίστευαν ότι οι ψυχές των ανθρώπων όταν ελευθερώνονταν από το σώμα ανέβαιναν στα ουράνια περνώντας ανάμεσα από τα άστρα του Αιγόκερω, και γι' αυτό ονομαζόταν «Πύλη των Θεών». Ο Σουετώνιος στη Ζωή του Αυγούστου γράφει ότι ο αυτοκράτορας αυτός έκοψε αργυρά νομίσματα με τη μορφή του Αιγόκερω, επειδή αυτό ήταν το ζώδιό του. Ο Σενέκας αναφέρει ότι ο Βηρωσσός είχε μάθει από τα παλιά βιβλία του Σαργών πως ο κόσμος θα καταστρεφόταν από μια μεγάλη φωτιά όταν όλοι οι πλανήτες θα συγκεντρώνονταν στον Αιγόκερω.

Ο Αιγόκερως έχει την ιδιαίτερη διάκριση ότι ένας κύκλος της γήινης σφαίρας, ο Τροπικός του Αιγόκερω, φέρει το όνομά του. Αυτό οφείλεται στο ότι στα χρόνια του Πτολεμαίου το νοτιότερο σημείο που μπορεί να βρεθεί ο `Ήλιος στο γήινο ουρανό βρισκόταν μέσα στα όρια του Αιγόκερω. Σε αυτό το σημείο βρίσκεται ο `Ήλιος κάθε έτος κατά το Χειμερινό Ηλιοστάσιο, στις 21 Δεκεμβρίου, οπότε ο `Ήλιος περνά από το ζενίθ το μεσημέρι στους τόπους που βρίσκονται πάνω στον Τροπικό του Αιγόκερω. Η μετάπτωση του άξονα της Γης όμως έχει αλλάξει το νοτιότερο αυτό σημείο πάνω στην ουράνια σφαίρα, και τώρα βρίσκεται νοτιοδυτικά του αστέρα μ Τοξότου στον ομώνυμο αστερισμό.

Σήμερα ο `Ήλιος βρίσκεται μέσα στα όρια του Αιγόκερω από τις 21 Ιανουαρίου ως τις 16 Φεβρουαρίου, και οι ημερομηνίες αυτές συνεχίζουν να μετατίθενται προς τα εμπρός με ρυθμό 1 ημέρα ανά 71,1 έτη.

11. Ο Υδροχόος (Λατινικά: Aquarius). Σύμφωνα με τη Διεθνή Αστρονομική Ένωση, είναι κείμενος κατά το 80% και πλέον στο νότιο ημισφαίριο της ουράνιας σφαίρας και ορατός στο σύνολό του από την Ελλάδα τα βράδια του φθινοπώρου. Συνορεύει με εννέα αστερισμούς, τους Πήγασο, Ιππάριον, Δελφίνα, Αετό, Αιγόκερω, Νότιο Ιχθύ. Γλύπτη, Κήτος και Ιχθύες. Το όνομά του, σύμφωνα με την ετυμολογία, σημαίνει «αυτός που χύνει το νερό». Ο Άρατος τον αποκαλούσε «Ύδωρ» και οι νεότεροι Έλληνες αστρολόγοι τον συνδέουν με τον οινοχόο Γανυμήδη, από όπου και οι ονομασίες Ganymedes (Μανίλιος, Κικέρων, Υγίνος, Βιργίλιος), Ganymede Juvenis, Puer Idaeus και Iliacus (Οβίδιος). Τον συναντάμε επίσης και ως Αρισταίον, που έφερνε τη βροχή στους κατοίκους της Κέας. Ο ιστορικός Αππιανός τον αποκαλούσε Hydridurus, λέξη που εμφανίζεται παρεφθαρμένη και στην Αλμαγέστη του 1515 ως Idrudurus, όπως και η ονομασία Hauritor aquae. Ο Πίνδαρος αναφέρει ότι ο Υδροχόος συμβόλιζε τις πηγές του Νείλου.

«Ούτος δοκεί κεκλήσθαι απὸ της πράξεως Υδροχόος. έχων γαρ έστηκεν οινοχόην και έκχυσιν πολλὴν ποιεῖται υγρού. λέγουσι δε τινες αυτὸν είναι το Γανυμήδην, ικανὸν υπολαμβάνοντες σημείον εἶναι τὸ ἐσχηματίσθαι το είδωλον οὕτως ώσπερ αν οινοχόον χέειν. επάγονται δε και τον ποιητὴν μάρτυρα, δια το λέγειν αὐτὸν ως ἀνεκομίσθη ούτος προς το Δία κάλλει ὑπερενέγκας ίνα οινοχοή, άξιον κρινάντων αυτὸν των Θεών, και ότι τέτευχεν αθανασίαν τιῖς ανθρώποις άγνωστον οὖσαν· ἡ δε γινομένη έκχυσις εἰκάζεται τω νέκταρι ὃ και υπὸ των Θεών πίνεται, εις μαρτύριον της ειρημένης πόσεως των Θεών υπολαμβάνοντες τούτο είναι. (Ερατοσθένης, Καταστερισμοί ή Αστροθεσίαι)

Ως ζωδιακός αστερισμός, ο Υδροχόος συνδέθηκε με την Αστρολογία, πολλές προλήψεις και θρύλους. Με τους Διδύμους και το Ζυγό σχημάτιζε το «αιθέριον τρίγωνον» των αστρολόγων, ενώ μαζί με τον Αιγόκερω αποτελούσε τον οίκο του Κρόνου που πίστευαν ότι επιδρούσε στα πόδια. Ως «αστήρ της Ήρας» (Junonis astrum) Θεωρήθηκε ότι επιδρά ιδιαιτέρως σε χώρες όπως η Κιλικία και η περιοχή της Τύρου. Αργότερα, στην Αραβία, τη χώρα των Τατάρων, τη Δανία, τη Ρωσία, τη νότια Σουηδία, τη Βεστφαλία και στις πόλεις Βρέμη και Αμβούργο.

Σήμερα ο Ήλιος βρίσκεται μέσα στα όρια του Αιγόκερω από τις 16 Φεβρουαρίου ως τις 12 Μαρτίου, και οι ημερομηνίες αυτές μετατίθενται προς τα εμπρός με ρυθμό 1 ημέρα ανά 71,1 έτη.

12. Οι Ιχθύες (Λατινικά: Pisces). Είναι ο δωδέκατος και τελευταίος των ζωδιακών λεγομένων αστερισμών. Ο αστερισμός αυτός, σύμφωνα με τη Διεθνή Αστρονομική Ένωση, περιλαμβάνει περί τους 76 εν συνόλω ορατούς αστέρες με γυμνό οφθαλμό περισσότερο όμως αμυδρούς. Στον ουράνιο θόλο βρίσκεται μεταξύ των αστερισμών του Πήγασου και του Υδροχόου αφενός και του Κριού και του Κήτους αφετέρου, ενώ άνωθεν αυτών είναι η Ανδρομέδα και κάτω το Κήτος. Στον αστερισμό αυτό και πλησίον του αστέρα Ω βρίσκεται το "εαρινό ισημερινό σημείο". Επίσης ο αστερισμός αυτός φέρει επί πλέον τα ονόματα Αφροδίτη και Έρως.

Κατά Ερατοσθένη: «Οι δύο ἰχθύες είναι εγγονοί του μεγάλου Ιχθύος, που κάμπτει όπως λέγεται το ύδωρ απὸ της του Υδροχόου εκχύσεως και περί του οποίου ιστορούνται τα εξής. Αυτός κατοικούσε σε λίμνην τινά της περιοχής της Βαμβύκης και όταν ἡ Δερκετὼ κάποια νύκτα έπεσε μέσα, ὁ Ιχθύς την έσωσε. Αὐτὴν οἱ κάτοικοι της χώρας ονόμασαν Σύρια Θεά και πολύ ετίμησαν. Τοὺς πάντες λοιπόν, δηλαδή και τον Ἰχθύν και τους εγγονούς του, έθεσαν μεταξύ των άστρων, λόγω εκείνης, διότι είναι θυγατέρα της Αφροδίτης. Και κατασκευάζουν οι εντόπιοι χρυσοὺς και αργυροὺς ιχθείς και ως ιερούς τους τιμούν (τους ιχθείς) προς τιμήν του συμβάντος.

10. ΤΑ 12 ΖΩΔΙΑ

Όταν ρωτούν οι αστρολόγοι κάποιον ''τι ζώδιο είσαι;'', εννοούν σε ποιο αστερισμός βρισκόταν ο Ήλιος τη στιγμή που γεννήθηκε αυτός.

Ο Ήλιος στην ετήσια φαινομενική του κίνηση γύρω από τη Γη περνάει διαδοχικά και από 12 αστερισμούς, από τα καλούμενα δώδεκα ζώδια και χρειάζεται περίπου ένα μήνα, για να διανύσει κάθε ένα από αυτά και με την ανάλογη ενέργεια τους σε συνάρτηση με τους πλανήτες επηρεάζεται η Γη και οι άνθρωποι. Ανάλογα με το ζώδιο στο οποίο βρισκόταν ο Ήλιος το μηνα της γέννησης ενός ατόμου οι μελετητές της αστρολογίας το κατατάσσουν σε ένα ζώδιο. Για παράδειγμα αν κάποιος γεννήθηκε αρχές Οκτώβρη, που ο Ήλιος βρίσκεται στο ζώδιο του Ζυγού, τότε "είναι" Ζυγός.

Από τα ζώδια τα 4 είναι ανθρωπόμορφα: Δίδυμοι, Παρθένος, Τοξότης, Υδροχόος και τα άλλα ζωόμορφα: Κριός, Ταύρος, Καρκίνος (Καβούρι), Λέων, Ζυγός (ζυγός λέγεται το όργανο που ενώνει δυο ζώα, εδώ θεωρείται ζώο), Σκορπιός, Αιγόκερος (= ο τράγος με κέρατα), Ιχθείς . Δίσωμα ζώδια είναι οι Δίδυμοι και διαμετρικά αντίθετός τους ειναι ο Τοξότης, η Παρθένος και οι Ιχθύες και όχι δίσωμα τα υπόλοιπα. Τροπικά (Μεταβλητά) ζώδια αποκαλούνται αυτά που φτάνοντας ο Ήλιος αλλάζει πορεία και δημιουργεί τροπές (αλλαγές) του περιέχοντος τέτοια ζώδια είναι ο Ζυγός, ο Αιγόκερος και ο Καρκίνος, διότι στον Κριό γίνεται η εαρινή ισημερία., στον Αιγόκερο η φθινοπωρινή. Στερεά (αμετάβλητα) θεωρούνται τα ζώδια του Ταύρου και διαμετρικά αντίθετό του το Σκορπιό, το Λέοντα και τον Υδροχόο.

Τα 12 ζώδια (αστερισμοί ή δωδεκατημόρια) εικονίζονται και ονομάζονται ως εξής: Κριός, Ταύρος, Δίδυμοι, Καρκίνος, Λέων, Παρθένος, Ζυγός, Σκορπιός, Τοξότης, Αιγόκερος, Υδροχόος, Ιχθείς. Αυτό, επειδή στον ουρανό κατά τη ζωδιακή φάση που ονομάζεται π.χ. Κριός διακρίνεται ο αστερισμός του Κριού, δηλαδή ένα ασυγκρότητα άστρων που μοιάζει με κεφάλι κριαριού, πίσω από το ζώδιο του Ταύρου διακρίνεται ο αστερισμός του Ταύρου κ.ο.κ.

ΤΑ 12 ΖΩΔΙΑ (ΔΩΔΕΚΑΤΗΜΟΡΙΑ)

Κριός

21 Μαρτίου – 20 Απριλίου

Ταύρος

21 Απριλίου – 20 Μαΐου

Δίδυμοι

21 Μαΐου – 21 Ιουνίου

Καρκίνος

22 Ιουνίου – 22 Ιουλίου

Λέων

23 Ιουλίου – 22 Αυγούστου

Παρθένος

23 Αυγούστου – 22 Σεπτεμβρίου

Ζυγός

23 Σεπτεμβρίου – 23 Οκτωβρίου

Σκορπιός

24 Οκτωβρίου – 22 Νοεμβρίου

Τοξότης

23 Νοεμβρίου – 21 Δεκεμβρίου

Αιγόκερως

22 Δεκεμβρίου – 20 Ιανουαρίου

Υδροχόος

21 Ιανουαρίου – 19 Φεβρουαρίου

Ιχθείς

20 Φεβρουαρίου – 20 Μαρτίου

Η ημερολογιακή κατάταξη των Ζωδίων είναι η εξής,

η οποία σήμερα έχει μεταβληθεί, όπως θα δούμε πιο κάτω:

ΑΝΟΙΞΗ

Κριός (Aries), (21/3 – 20/4)

Ταύρος (Taurus), (21/4 – 20/5)

Δίδυμοι (Gemini), (21/5 – 21/6)

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Καρκίνος (Cancer), (22/6 – 22/7)

Λέων (Leo), (23/7 – 22/8)

Παρθένος (Virgo), (23/8 – 22/9)

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

Ζυγός (Libra), (23/9 – 23/10)

Σκορπιός (Scorpio), (24/10 – 22/11)

Τοξότης (Sagittarius), (23/11 – 21/12)

ΧΕΙΜΩΝΑΣ

Αιγόκερως (Capricorn), (22/12 – 20/1)

Υδροχόος (Aquarius), (21/1 – 19/2)

Ιχθύες (Pisces), (20/2 – 20/3)

Οι 12 αστερισμοί που βρίσκονται μέσα στην εκλειπτική του ζωδιακού κύκλου ονομάζονται ζωδιακοί αστερισμοί ή απλά ζώδια, η έκταση των οποίων διαφέρει. Τα ζώδια είναι δώδεκα και η ημερολογιακή σειρά τους είναι:

1. Κριός (Aries), (21/3 – 20/4)

2. Ταύρος (Taurus), (21/4 – 20/5)

3. Δίδυμοι (Gemini), (21/5 – 21/6)

4. Καρκίνος (Cancer), (22/6 – 22/7)

5. Λέων (Leo), (23/7 – 22/8)

6. Παρθένος (Virgo), (23/8 – 22/9)

7. Ζυγός (Libra), (23/9 – 23/10)

8. Σκορπιός (Scorpio), (24/10 – 22/11)

9. Τοξότης (Sagittarius), (23/11 – 21/12)

10. Αιγόκερως (Capricorn), (22/12 – 20/1)

11. Υδροχόος (Aquarius), (21/1 – 19/2)

12. Ιχθύες (Pisces), (20/2 – 20/3)

Για τους αστρολόγους τα ζώδια είναι 12 υποτιθέμενα "ενεργειακά τμήματα" στα οποία χωρίζεται ο Ζωδιακός Κύκλος, και τα οποία υποτίθεται κατά κάποιο παραεπιστημονικά εξηγούμενο ή "ανεξήγητο" τρόπο επηρεάζουν τα ανθρώπινα φαινόμενα ή συμβάντα ή δραστηριότητες.

Ο ΩΡΟΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ Ο ΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΟΥ

Για τους αστρολόγους «ωροσκόπος» λέγεται το αστρολογικό σημείο αναφοράς, δηλαδή το σημείο του ορίζοντα που βρίσκεται ο Ήλιος τη στιγμή που γίνεται μια παρατήρηση, καθώς επίσης το συγκεκριμένο από τα ζωδια που βρίσκεται ο Ήλιος τη στιγμή γέννησης κάποιου. Είναι η μοίρα του ζωδιακού

Για τους ίδιους οι 12 ώρες της ημέρας έχουν καθεμία το δικό της ζώδιο, ανάλογα με τη σειρά που είναι αυτά. Για παράδειγμα η πρώτη ώρα του Ζωδιακού Κύκλου έχει ζώδιο τον Κριό κλπ., κάτι ως γίνεται και με τους μήνες. Ο Ιανουάριος μήνας του Ζωδιακού κύκλου, ως πρώτος , έχει και αυτός ζώδιο το Κριό.

«Μεσουράνημα» λέγεται η συγκεκριμένη μοίρα του ζωδιακού αστερισμού που βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο της καμπύλης της εκλειπτικής τη στιγμή της γέννησης.

Ανάλογα με το ζώδιο στο οποίο βρισκόταν ο Ήλιος την ώρα της γέννησης ενός ατόμου οι μελετητές της αστρολογίας το κατατάσσουν σε ένα ζώδιο, που τότε λέγεται Ωροσκόπος. Ειδικότερα και σύμφωνα με τους αστρολόγους η ώρα της ημέρας κατά τη γέννηση του ανθρώπου αντιστοιχεί και σε μία θέση του Ήλιου κατά τη διάρκεια της ημέρας. Αυτή η θέση καθορίζει το γενέθλιο ωροσκόπο και είναι διαφορετική για δύο άτομα που έχουν γεννηθεί άλλες ώρες την ίδια ημέρα. Ο Ωροσκόπος, λένε, είναι το Ζώδιο που ανατέλλει την ώρα της γεννήσεως μας και συμβολίζει το εσωτερικό μας εαυτό, τη ψυχή ,την αίσθηση, το πνεύμα, την έκφραση και το ατομικό μας εγώ. Είναι η αρχή του Ωροσκοπίου και επηρεάζει τα εξωτερικά μας χαρακτηριστικά: την εμφάνιση και τη συμπεριφορά μας απέναντι στους άλλους, τη φυσική μας κατάσταση, την υγεία και τα νέα ξεκινήματα της ζωής μας. Τα ζώδια προσδιορίζουν την εσωτερική κατάσταση του ανθρώπου. Είναι αυτά που υποδηλώνουν τη συναισθηματική κατάσταση και το χαρακτήρα και αντιστοιχούν στη ψυχή.

Για τον υπολογισμό του Ωροσκόπου λαμβάνονται υπόψη η ημερομηνία γέννησης, ο τόπος (γεωγραφικό μήκος και πλάτος) και η ακριβή ώρα γέννησης. Ειδικότερα αρχίζουμε να μετρούμε τα δίωρα που έχουν περάσει από τις 5 το πρωί έως την ώρα που γεννηθήκαμε και στη συνέχεια αντιστοιχούμε το πρώτο δίωρο στο ζώδιο του ατόμου, το δεύτερο δίωρο στο ζώδιο που το ακολουθεί κ.ο.κ. μέχρι να φτάσουμε στο δίωρο μέσα στο οποίο το άτομο έχει γεννηθεί. Το ζώδιο που αντιστοιχεί σε αυτό το δίωρο είναι ο Ωροσκόπος του. Ένα άτομο που γεννήθηκε π.χ. στην Ελλάδα στις 17 Νοεμβρίου είναι ζώδιο σκορπιός και, αν γεννήθηκε :

Μεταξύ 05.00 και 07.00 θα έχει Ωροσκόπο Σκορπιό

Μεταξύ 07.00 και 09.00 θα έχει Ωροσκόπο Τοξότη

Μεταξύ 09.00 και 11.00 θα έχει Ωροσκόπο Αιγόκερω

Μεταξύ 11.00 και 13.00 θα έχει Ωροσκόπο Υδροχόο

Μεταξύ 13.00 και 15.00 θα έχει Ωροσκόπο Ιχθύ

Μεταξύ 15.00 και 17.00 θα έχει Ωροσκόπο Κριό

Μεταξύ 17.00 και 19.00 θα έχει Ωροσκόπο Ταύρο

Μεταξύ 19.00 και 21.00 θα έχει Ωροσκόπο Δίδυμο

Μεταξύ 21.00 και 23.00 θα έχει Ωροσκόπο Καρκίνο

Μεταξύ 23.00 και 01.00 θα έχει Ωροσκόπο Λέοντα

Μεταξύ 01.00 και 3.00 θα έχει Ωροσκόπο Παρθένο

Μεταξύ 03.00 και 05.00 θα έχει Ωροσκόπο Ζυγό

11. ΤΟ ΖΩΔΙΟ ‘Η ΩΡΟΣΚΟΠΙΟ

Με τον όρο ζώδιο εννοείται ο αστερισμός που ανατέλλει σε μια συγκεκριμένη περίοδο του χρόνου και το οποίο υποτίθεται κατά κάποιο παραεπιστημονικά εξηγούμενο ή "ανεξήγητο" τρόπο πως επηρεάζει τα βασικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητας και της βιολογίαςενός ατόμου.

Σύμφωνα με τους αστρολόγους, όπως είδαμε πιο πριν, οι πλανήτες: Ήλιος, Σελήνη, Δίας κλπ και οι αστερισμοί ή άλλως ζώδια: Κριός, Αιγόκερος κλπ εκπέμπουν ο καθένας και από μια διαφορετική ιδιότητα (στοιχείο, ποιότητα, κράση), κάτι όπως κάνουν και οι 12 θεοί της μυθολογίας, οι οποίες συμβάλουν τόσο ως προς τα καλά όσο και ως προς τα κακά που συμβαίνουν επί Γης και κάτι όπως γίνεται π.χ. με την απομάκρυνση του Ήλιος από τη Γη που φέρνει κρύο ή βροχές, χιόνια κλπ. Έτσι από τη φύση και τη μελέτη των αστέρων μπορούμε να μάθουμε και τα όσα συμβαίνουν ή θα συμβούν στους ανθρώπους. Λένε, επίσης, ότι όταν γεννιέται κάποιος παίρνει κράση (χάρες, στοιχεία, ιδιότητες κλπ) ανάλογα με το τι θέση είχαν τα άστρα τότε ή σωστότερα με το ποιος πλανήτης και ποιος αστερισμός βρισκόταν τότε πιο κοντά στη Γη, γιατί ο κάθε πλανήτης σε συνδυασμό με ένα ή περισσότερα ζώδια, όπως προείπαμε, εκπέμπουν και μια διαφορετική, θετική ή αρνητική, ιδιότητα της φύσης στη Γη, η οποία επιδρά και επάνω στους ανθρώπους, οπότε όποιος γνωρίζει από τη μια την ημερομηνία γέννησης κάποιου προσώπου και από την άλλη το ποιες επιδράσεις προκαλεί ο κάθε πλανήτης και το κάθε ζώδιο μπορεί και διαβάζει την προσωπικότητά του προσώπου εκείνου ή να προβλέψει το τι θα του συμβεί στο μέλλον.

Ο Ηρόδοτος (Β 82 -83) λέει ότι στην πραγματικότητα οι αστρολόγοι παρατηρούν τι κατάληξη είχε ένα γεγονός που έγινε σε μια δεδομένη χρονική στιγμή και το ίδιο υπολογίζουν ότι θα συμβεί και σε αυτό που επίκειται, που πάει να πει ότι οι αστρολόγοι μιλούν με στατιστική. Ομοίως οι αστρολόγοι παρατηρούν τι χαρακτηριστικά ή τι προτερήματα, μειονεκτήματα, ιδιότητες, αρρώστιες κλπ παρουσιάζουν οι άνθρωποι που γεννιούνται π.χ. το μήνα Ιανουάριο και αυτά περιγράφουν γι αυτόν που πρόκειται να γεννηθεί το μήνα Ιανουάριο. Ομοίως παρατηρούν τα ποσοστά διαζυγίων ή γάμων μεταξύ γυναικών και αντρών κατά ζώδιο και βάσει αυτού λένε αν ταιριάζει ή όχι κάποιος με κάποια, αφού μάθουν τις ημερομηνίες γέννησής τους ή τα ζώδιά τους. Επομένως ο αστρολόγος μάντης υπάρχει περίπτωση σε ποσοστό 30 – 65% να βγει αληθινός.

Το Ζώδιο υποτίθεται πως δείχνει την εξωτερική σωματική κατάσταση, την εμφάνιση, την αύρα και την υγεία. Αντιστοιχεί στο Σώμα. Ο Ωροσκόπος υποτίθεται πως δείχνει τα βασικά σημεία της Προσωπικότητας του ατόμου και το χαρακτήρα του. Αντιστοιχεί στο Πνεύμα. Η Σελήνη υποτίθεται πως αντιστοιχεί στην εσωτερική έκφραση. Αντιστοιχεί στην Ψυχή. O Ήλιος υποτίθεται πως είναι : το εγώ, η συνείδηση, αυτοσυναίσθηση. Ατομικότητα, εξατομίκευση, προσωπικότητα. Αρσενική πλευρά της ψυχής.

ΖΩΔΙΟ - ΩΡΟΣΚΟΠΙΟ

Ζώδιο ή οροσκόπιο (από το ώρα και σκοπεύω) σημαίνει το διάγραμμα με την ανατέλλουσα μοίρα στη συγκεκριμένη στιγμή που εξετάζει ο αστρολόγος. Το διάγραμμα του ουρανού με τη θέση του ήλιου, της σελήνης και των πλανητών μία ορισμένη στιγμή (λ.χ. της γέννησης κάποιου) , το οποίο χρησιμοποιείται για την αστρολογική πρόβλεψη του μέλλοντος και την περιγραφή του χαρακτήρα του ατόμου

ΩΡΟΣΚΟΠΙΟ ΚΑΠΟΙΟΥ ΑΣΤΡΟΛΟΓΟΥ ΑΠΟ ΚΑΠΟΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ

ΚΡΙΟΣ 21/3 - 20/4: Όσοι ανήκουν στο ζώδιο αυτό τους αρέσει να ξεχωρίζουν, να προβάλλουν πάντα το εγώ τους και είναι διατεθειμένοι ό,τι βάλλουν στο μυαλό τους να το πετύχουν...

ΤΑΥΡΟΣ (21/4 – 21/5): Γήινο, σταθερό ζώδιο με κυβερνήτη τον πλανήτη Αφροδίτη τους αρέσει να φροντίζουν ιδιαίτερα τον εαυτό τους, λατρεύουν το καλό φαγητό και την καλοπέραση...

ΔΙΔΥΜΟΙ (22/5 – 21/6): Μεταβλητό ζώδιο του αέρα χαρακτηρίζεται από την πνευματική του ευστροφία, την άριστη επικοινωνία που έχει με τους άλλους και τη διπλωματία του...

ΚΑΡΚΙΝΟΣ (22/6 – 22/7): Το τέταρτο ζώδιο ανήκει στο νερό, η φύση του είναι παρορμητική χαρακτηρίζεται από την ευαισθησία και τη ντροπαλότητα που τον διακατέχει...

ΛΕΩΝ (23/7 – 23/8) : Σταθερό ζώδιο της φωτιάς, μεγαλοπρεπείς, φιλόδοξοι, ηγέτες, ποτέ δεν το βάζουν κάτω ότι και αν συμβεί στη ζωή τους, μένουν ακάθεκτοι στους στόχους τους και αγωνίζονται σκληρά...

ΠΑΡΘΕΝΟΣ (24/8 – 22/9) : Μεταβλητό, ζώδιο της Γης με κυβερνήτη και αυτό τον πλανήτη Ερμή που τον κάνει να δείχνει πάντα νέος, του προσδίδει εξυπνάδα, αναλυτικότητα και πολύ άγχος και νεύρα...

ΖΥΓΟΣ (23/9 – 23/10) : Ζώδιο του αέρα, παρορμητικό με κυβερνήτη το πλανήτη Αφροδίτη που του προσδίδει την ανάγκη για ισορροπία και αρμονία στη ζωή του...

ΣΚΟΡΠΙΟΣ (24/10 – 22/11): Σταθερό ζώδιο του νερού συμβολίζει τον θάνατο και την αναγέννηση. Κυβερνήτης του ο πλανήτης Πλούτωνας που του δίνει τεράστια αποθέματα...

ΤΟΞΟΤΗΣ (23/11 – 21/12) : Μεταβλητό ζώδιο της φωτιάς συμβολίζει την ανώτερη φιλοσοφία, την θρησκεία, την υπεράσπιση για την ελευθερία , την ανεξαρτησία, την εντιμότητα, την ειλικρίνεια...

ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ (22/12 - 20/1): Το πιο σοβαρό και το πιο αυστηρό ζώδιο από όλα καθώς τον χαρακτηρίζει η πειθαρχία, η ισορροπία, ζει με κανόνες και ποτέ δεν ξεφεύγει από αυτά...

ΥΔΡΟΧΟΟΣ (21/1 - 18/2): Σταθερό ζώδιο του αέρα, δυναμική προσωπικότητα, ανοιχτόμυαλο, επικοινωνιακό, θέλει πάντα να πλουτίζει τις γνώσεις του και να ενημερώνεται για οτιδήποτε συμβαίνει στον κόσμο...

ΙΧΘΥΣ (19/2 – 20/3): Ζώδιο του νερού, μεταβλητό, το σύμβολο του είναι δύο ψάρια που κολυμπούν προς αντίθετες κατευθύνσεις αυτό σημαίνει ότι οι Ιχθύς παρουσιάζουν ένα πολύπλοκο χαρακτήρα, έχουν μέσα...

12. Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΚΗ ΜΑΝΤΙΚΗ

Η επιστημονική κοινότητα, στη συντριπτική της πλειοψηφία, θεωρεί την αστρολογία σαν ένα σώμα ιδεών και πεποιθήσεων που στερείται επιστημονικής θεμελίωσης. Συγκεκριμένα, ο ισχυρισμός που διατυπώνεται από μια μερίδα αστρολόγων, ότι οι θέσεις των ουρανίων σωμάτων σχετίζονται συστηματικά με, ή καθορίζουν τα συμβάντα στον πλανήτη μας, θεωρείται ότι είναι αβάσιμος και αποτυγχάνει στη δοκιμασία της επιστημονικής μεθόδου (στο πέιραμα). Σύμφωνα με την αντίληψη αυτή, η αστρολογία, αντιμετωπίζεται ως ψευδεπιστήμη.

Η αστρολογία μπορεί να είναι μια ενασχόληση με τα άστρα που γέννησε την αστρονομία, κάτι όπως έχει συμβεί και με τη μαντεία που γέννησε την ιατρική όμως μετά τη γένεση των επιστημών, της αστρονομίας, της ιατρικής κλπ, η αστρολογία, όπως και η μαντεία είναι αγυρτεία

Η αστρολογία, σύμφωνα με τους σημερινούς αστρονόμους, δεν πρέπει να συγχέεται με την Αστρονομία, την επιστημονική μελέτη των ουρανίων σωμάτων. Αν και έχουν κοινές ρίζες, η αστρονομία έχει προοδεύσει σε κοινά αποδεκτή επιστήμη, ενώ η αστρολογία όχι. Ο ισχυρισμός που διατυπώνεται από μια μερίδα αστρολόγων ότι οι θέσεις των ουρανίων σωμάτων σχετίζονται συστηματικά ή καθορίζουν τα συμβάντα στον πλανήτη μας, θεωρείται αβάσιμος και αποτυγχάνει στη δοκιμασία της επιστημονικής μεθόδου και ως εκ τούτου η αστρολογία, αντιμετωπίζεται ως ψευδεπιστήμη. Έχουν πραγματοποιηθεί πολλαπλές επιστημονικές δοκιμές σχετικά με τη φερεγγυότητα της αστρολογίας και ουδέποτε ευρέθη αποδεικτικό στοιχείο που να υποστηρίζει είτε τις θέσεις ή τα δήθεν αποτελέσματα που περιγράφονται στην αστρολογική παράδοση. Επιπλέον, δεν υπάρχει προτεινόμενος μηχανισμός δράσης μέσω του οποίου οι θέσεις και οι κινήσεις των άστρων και των πλανητών θα μπορούσαν να επηρεάσουν τους ανθρώπους και τα γεγονότα στη Γη που να μην αντιφάσκει πλήρως με τις βασικές πτυχές της βιολογίας και της φυσικής. Ως εκ τούτου η Αστρολογία δε λαμβάνεται σοβαρά υπόψη από τις ακαδημαϊκές ή επιστημονικές κοινότητες.

Ο αρχαίος συγγραφέας Σέξτος ο Εμπειρικός (Προς Αστρολόγους), σχετικά με τη ζωδιακή αστρολογία και τις προφητικές προβλέψεις της, αναφέρει ότι:

Α) «Η αστρολογία στηρίζεται στην παρατήρηση φαινομένων, όπως κάνει η γεωργία και η τέχνη της διακυβέρνησης του πλοίου, με βάσει της οποίας μπορεί να προβλέπει κανείς ξηρασίες και βροχές, επιδημίες, σεισμούς και άλλες παρόμοιες μεταβολές που περιεχόμενου της ατμόσφαιρας». Ωστόσο η πρόβλεψη της μετεωρολογίας είναι εφικτή, της μαντικής όχι.

Β) Οι αστρολόγοι λένε ότι πλανήτες: Κρόνος, Δίας, Άρης κλπ πήραν τα ονόματα που έχουν όχι τυχαία, αλλά ως θεοί, επί τη βάσει των ιδιοτήτων που έχουν. Ο πλανήτης Κρόνος ονομάστηκε έτσι, γιατί ο πλανήτης αυτός έχει την ιδιότητα να ψύχει και εν μέρει να ξηραίνει, ίσως επειδή απέχει περισσότερο από τη θερμότητα του Ήλιος, ίσως και από τις αναθυμιάσεις των υγρών της Γης. Η φύση του Άρη είναι κυρίως να ξηραίνει και να φονεύει με πύρινα χρώματα και με τη γειτνίασή του με τον ήλιο κλπ. Δηλαδή, επειδή και π.χ. ο Κρόνος ως θεός δεν ήταν στοργικός και καλός πατέρας, έτρωγε τα παιδιά του κλπ ( είναι ο Χρόνος, από το εκ-ρέω > Κρόνος, κρουνός κλπ) από τη μια ονομάστηκε έτσι ο πιο απόμακρος πλανήτης κλπ και από την άλλη θεωρείται ως Πλανήτης που φέρνει ασθένειες, στενοχώριες, καταστροφές κλπ Αντίθετα, επειδή ο Δίας, ως θεός ήταν το αντίθετο από του Κρόνου, δηλαδή ο καλός πατέρας που αυτόν γεννήθηκαν, αλλά και επιβίωσαν τα πάντα κλπ από τη μια ονομάστηκε έτσι ο πλανήτης που παρέχει καλές ιδιότητες και από την άλλη θεωρείται ότι ως Πλανήτης φέρνει αντίθετες έννοιες από αυτές του Κρόνου. Το αυτό ισχύει και με τους άλλους θεούς-πλανήτες.

Γ) Οι αστρολόγοι υποθέτουν ότι «τα επίγεια έχουν σχέσεις ομοιοπάθειας με τα ουράνια και ανάλογα με τις απορροές εκείνων αλλάζουν κάθε φορά ετούτα.» και ως εξ αυτού οι αστρολόγοι ισχυρίζονται ότι: «Όποιος γεννήθηκε στο Λέοντα, θα είναι ανδρείος, ενώ αυτός που γεννήθηκε στην Παρθένο θα έχει ίσια μαλλιά, ανοιχτόχρωμα μάτια λευκό δέρμα, δε θα έχει παιδιά και θα είναι ντροπαλός».

Ωστόσο όλα αυτά είναι αντιεπιστημονικά και εξιστορεί αποδείξεις που καταρρίπτουν τη θεωρία αυτή

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Γ’

Η ΜΑΓΕΙΑ

1. ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΑΓΕΙΑ ΚΑΙ ΜΑΓΟΣ

Με τον όρο «μαγεία» εννοούνται οι τελετουργικές και διανοητικές προσπάθειες κάποιου ή κάποιων για την πραγματοποίηση κάποιας ενέργειας πέραν των φυσικών δυνατοτήτων του ανθρώπου. Η προσπάθεια του ανθρώπου να υπερβεί τους περιορισμούς του, για να χειραγωγήσει τις φυσικές δυνάμεις που τον περιβάλλουν και τις καταστάσεις που αντιμετωπίζει.

Με τον όρο «μάγος/μάγισσα» εννοείται αυτός,ή που ασχολείται με τη μαγεία, στην εφαρμογή διαδικασιών, που σκοπό έχουν να επιβάλουν την ανθρώπινη θέλησή τους στη φύση ή σε άλλους ανθρώπους και συνεπώς αυτός,ή που κατορθώνει κάτι που είναι ή φαίνεται ακατόρθωτο για όλους τους άλλους.

Σύμφωνα με το «λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας του Γ. Μπαμπινιώτη: «μαγεία (ή μαγγανεία) = το σύνολο των πράξεων (συνήθως τελετουργικών), με τη χρήση αντικειμένων (λ.χ. ειδικών φίλτρων, βοτανιών κ.α.) ή των λόγων, με τα οποία πιστεύεται ότι μπορεί κανείς να κάνει αόρατες δυνάμεις της φύσεως, πνεύματα, δαίμονες κ.τ.ό. να επιδράσουν για την επίτευξη επιθυμητού σκοπού (απόκτηση αγαθού, ωφέλεια ή βλάβη προσώπου κ.α.). Μάγος λέγεται και αυτός που κάνει τεχνάσματα, τα οποία φαίνονται λογικώς ανεξήγητα. Συν. Ταχυδακτυλουργός, θαυματοποιός».

Στην ελληνική γλώσσα μαγεύω = προξενώ, δημιουργώ, πράττω κλπ κάτι που είναι ή φαίνεται ακατόρθωτο για όλους τους άλλους και αυτό υποτίθεται ότι γίνεται με την επίκληση και χρήση θεοτήτων ή πνευμάτων ή άλλων υπερφυσικών δυνάμεων και αυτό στην πραγματικότητα γίνεται με παραπλάνηση, δηλαδή είτε με μηχανικά κόλπα (με επινοήματα τεχνάσματα) είτε ασκώντας επιρροή με τα κάλλη ή τα μάτια ή τα λόγια κ.α.

Η μαγεία αρχικά δεν ήταν κάτι κακό. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, όπως θα δούμε πιο κάτω, οι πρώτοι μάγοι ήσαν μια φυλή με ιερατική τάξη στη Μηδία, της οποίας τα μέλη ήσαν σοφοί, εξηγητές ονείρων, ιατροί, νεκρομάντεις κ.α. Σήμερα η μαγεία είναι τέχνη και οι μάγοι είναι δυο λογιών. Αυτοί που γνωρίζουν κάποια ευρηματικά τεχνάσματα (= οι καλούμενοι «ταχυδακτυλουργοί») και μετά αυτά (συνάμα και με τη συνεργασία κρυφών συνεργών τους) π.χ. εξαφανίζουν αντικείμενα ή κόβουν δάκτυλα κλπ προς χάρη της τέρψης, ενώ είναι τρυκ και αυτοί (οι καλούμενοι πνευματιστές, μέντιουμ κλπ) που με τα κάλλη τους και συνάμα με τα διάφορα ψεύδη , καθώς και με κρυφούς συνεργάτες κλπ ξεγελούν και εκμεταλλεύονται τους αφελείς και γενικά τους αμόρφωτους και συνεπώς αυτοί είναι απατεώνες. Οι μάγοι γενικώς λένε ότι η μαγεία επιτυγχάνονται με μέσο τη σκέψη και την επίκληση και χρήση θεοτήτων ή πνευμάτων ή άλλων υπερφυσικών δυνάμεων, που, όμως, στην πραγματικότητα αυτό γίνεται είτε με μηχανικά τεχνάσματα και κρυφούς συνεργάτες ή άλλως κόλπα, τρυκ κλπ, όπως προαναφέραμε, είτε με υποτιθέμενες τελετουργίες και συνάμα ψευτιές, που κάποιοι βαλτοί επιβεβαιώνουν ως αληθινά γεγονότα στα θύματα κλπ.

2. ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΗΣ ΜΑΓΕΙΑΣ

Η ΦΥΛΗ - ΙΕΡΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΜΑΓΟΙ ΣΤΗ ΜΗΔΙΑ - ΠΕΡΣΙΑ

Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (Α 101, 120, 128, 132 και 140) αρχικά με την ονομασία «Μάγοι» ονομαζόταν μία από τις έξι γενεές (φυλές) των Μήδων, οι οποίες ήσαν οι εξής: Βούσες, οι Παρατακηνοί, οι Στρούχατες, οι Αριζανοί , οι Βούδιοι και οι Μάγοι. Όσοι ανήκαν στη φυλή των Μάγων δικαιούνταν να γίνουν ιερείς και συνεπώς να εκτελούν και τα καθήκοντα των ιερέων στους ναούς και τα καθήκοντα του ονειροκρίτη και των απόκρυφων τεχνών, κάτι όπως γινόταν και στη Βαβυλωνία με τους Χαλδαίους και στην Ελλάδα και στην Αίγυπτο με τους ιερείς – μάντεις. Τελετές και κηδείες δε γινόταν στη Μηδία και στην Περσία χωρίς την παρουσία Μάγου (ιερέα από τη φυλή των Μάγων της Μηδίας), ο οποίος διάβαζε τη θεογονία τους. Οι εν λόγω μάγοι σκότωναν με το ίδιο τους το χέρι όλα τα ζωντανά για θυσίες, εκτός από σκύλο και άνθρωπο.

Η Μηδία ήταν αρχαία χώρα της Ασίας που βρισκόταν μεταξύ της Αρμενίας, της Ασσυρίας, της Περσίας, της Παρθίας και της Υρκανίας. Βρισκόταν στη σημερινή βόρεια Περσία και Ιράκ. Ο Μήδοι αρχικά είχαν υπόδουλους του Πέρσες. Αργότερα, επί βασιλιά των περσών Κύρου Α’ , οι Πέρσες επαναστάτησαν και νίκησαν τους Πήδους και στο εξής ενοποιήθηκαν. Μετά την ενοποίηση όλων των φυλών και τοπικών βασιλείων της μεγάλης Περσίας το 550 π.Χ. ο Κύρος ο Β' και αργότερα ο γιος του Καμβύσης ο Β' αφαίρεσαν τα προνόμια της φυλής των Μάγων (ως ιερέων) μετά την προσπάθειά τους να διαβάλουν την αυτοκρατορία λόγω της απώλειας της επιρροής τους. Το 522 π.Χ., οι Μάγοι επαναστάτησαν και δημιούργησαν έναν εικονικό διάδοχο για το θρόνο, ο οποίος παριστάνοντας το νεότερο γιο του Κύρου, Σμερδή, πήρε την εξουσία.

ΟΙ ΜΑΓΟΙ ΤΟΥ ΖΩΡΟΑΣΤΡΙΣΜΟΥ - Ο ΚΑΛΟΣ ΘΕΟΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΚΟΣ ΔΑΙΜΩΝ

H λέξη «μαγεία» σημαίνει στην κυριολεξία η θεολογία των μάγων, η οποία έχει τους δικούς της θεούς, οι οποίοι είναι ανάλογοι με το δόγμα της κάθε μαγείας. Οι Μάγοι της αρχαίας Μηδίας ήταν μία ιερατική κάστα της θρησκείας του ζωροαστρισμού στη Μεσοποταμία, συχνά αναφερόμενου και ως ζουρβανισμός, η οποία είχε ιδιαίτερη επιρροή σε όλους τους τοπικούς ηγεμόνες της ευρύτερης περιοχής της Μηδίας - Περσίας. Το όνομα της θρησκείας των ζωροαστριστών προέρχεται από τον ιδρυτή της, Ζωροάστρη (Ζαρατούστρα), έναν ιερέα που θεωρείται ότι έζησε στο Ιράν τον 6ο αιώνα π.Χ. και θεωρείται από τους οπαδούς του προφήτης.

Ο Πλούταρχος (Περί Ίσιδος και Οσιρίδος, 368 , 46) αναφέρει, σχετικά με τη θρησκεια των αρχαιων Περσών, το Ζωροαστρισμό: «Τούτο πιστεύουν οι περισσότεροι και οι πιο σοφοί (των Περσών, οι Ζωροάστρες). Ορισμένοι πιστεύουν ότι υπάρχουν δυο θεοί, που είναι σαν ανταγωνιστές στο επάγγελμα, ο ένας ο δημιουργός των καλών και ο άλλος των κακών. Άλλοι πάλι αποκαλούν θεό τον καλύτερο και δαίμονα τον άλλο, όπως ακριβώς ο Μάγος Ζωροάστρης, για τον οποίο διηγούνται ότι έζησε 5.000 χρόνια πριν από τα Τρωικά. Τούτος, λοιπόν, αποκαλούσε τον ένα Ωρομάζη και τον άλλο Αρειμάνιο. Πρόσθεσε επίσης ότι ο ένας έμοιαζε περισσότερο με το φως απ΄όλα τα αισθητά πράγματα, ο άλλος με το σκοτάδι και την άγνοια και ότι υπήρχε και ο ενδιάμεσος τους, ο Μυθρης, εξ ου και οι Πέρσες ονομάζουν Μιθρη το μεσίτη. Δίδαξε λοιπόν να προσφέρουν στον ένα ευχετήριες και ευχαριστήριες θυσίες, ενώ στον άλλο αποτρεπτικές και πένθιμες…… Πιστεύουν, βεβαία, πως άλλα από τα φυτά είναι του καλού θεού και τα άλλα του κακού δαίμονα, αλλά και από τα ζώα οι σκύλοι, τα πουλιά και οι σκαντζόχοιροι είναι του κάλου θεού, ενώ τα ποντίκια του κακού.

Ωστόσο και εκείνοι (οι Πέρσες) λένε πολλούς μύθους για τους θεούς , όπως είναι και οι εξής: Ο Ωρομαζης , που γεννήθηκε από το πιο καθαρό φως, και ο Αρειμάνιος, που γεννήθηκε από το ζοφερό σκοτάδι, βρίσκονται σε διαρκή πόλεμο. Ο Ωρομαζης έφτιαξε 6 θεούς, τον πρώτο δημιουργό της εύνοιας, το δεύτερο της αλήθειας, το τρίτο της ευνομίας και από τους υπόλοιπους τον ένα (δημιουργό) της σοφίας. Ο άλλος πάλι έφτιαξε ίσους στον αριθμό με εκείνους ως αντιπάλους. Έπειτα ο Ωρομαζης έγινε τριπλάσιος , απομακρύνθηκε από τον ήλιο όσο υπέχει ο ήλιος από τη Γη και στόλισε τον ουρανό με άστρα. Ένα αστέρι τοποθετήθηκε πάνω απ΄όλα ως φύλακα και επιτηρητή το Σείριο. Έφτιαξε επίσης άλλους είκοσι τέσσερις θεούς και τους έκλεισε μέσα σε αβγό. Όσοι πάλι δημιουργήθηκαν από τον Αρειμάνιο , ισάριθμοι με τους προηγούμενους, τρύπησαν το αβγό και έτσι αναμειχτήκαν τα κακά με τα καλά. Θα έρθει όμως ο προκαθορισμένος από τη μοίρα χρόνος, όπου ο Αρειμάνιος, που φέρνει αρρώστια και πείνα, θα καταστραφεί κατ’ ανάγκη εντελώς απ΄αυτούς και θα αφανιστεί, ενώ η Γη θα γίνει επίπεδη και ομαλή και θα υπάρχει ένας τρόπος βίου και πολιτείας για τους ανθρώπους, που θα είναι τρισευτυχισμένοι και θα μιλούν ίδια γλώσσα. Ο Θεόπομπος λέει ότι σύμφωνα με τους Μάγους,, ανά τρεις χιλιάδες χρόνια ο ένας από τους θεούς εξουσιάζει και ο άλλος εξουσιάζεται, ενώ για τρεις χιλιάδες χρόνια ο άλλος παλεύει, πολεμά και καταστρέφει τα έργα του πρώτου, στο τέλος όμως νικιέται ο Αδης. Τότε οι άνθρωποι θα γίνουν ευτυχισμένοι, δεν θα χρειάζονται τροφή ούτε θα προβάλουν σκιά, ενώ ο θεός που επινόησε όλα τούτα θα ηρεμήσει και θα αναπαυτεί όχι όμως για πολύ, αλλά για χρόνο ανάλογα με του ανθρώπου που κοιμάται. Παρόμοιο χαρακτήρα, λοιπόν, έχει η μυθολογία των Μάγων (με αυτή του Θεόπομπου) …. >> ( Πλούταρχος, Περί Ίσιδος και Οσιρίδος, 368 , 46)

ΟΙ ΘΕΟΙ ΚΑΙ ΤΑ ΕΘΙΜΑ ΤΩΝ ΠΕΡΣΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΗΡΟΔΟΤΟ

Ο Ηρόδοτος (Α 131), σχετικά με τα έθιμα (τους θεούς, τις θυσίες, τους μάγους κλπ) των Περσών, αναφέρει τα εξής:

«Ξέρω που οι Πέρσες έχουν τα ακόλουθα έθιμα: Δεν το έχουνε συνήθεια να φτιάχνουν και να στήνουνε αγάλματα και ναούς και βωμούς· αντίθετα όσους κάνουν τέτοια τους έχουν για μωρούς, κατά την γνώμη μου επειδή δεν πίστεψαν ποτέ τούς θεούς με ανθρώπινη μορφή, όπως λ.χ. οι Έλληνες. Οι ίδιοι συνηθίζουν να ανεβαίνουν στα ψηλά βουνά και εκεί να προσφέρουν θυσίες στο Δία, αποκαλώντας Δία όλον τον ουράνιο θόλο. Κάνουν ακόμη θυσίες στον ήλιο και στη Σελήνη, στη Γη και στη φωτιά, στο νερό και στους ανέμους. Σ᾽ αυτούς μονάχα τους θεούς θυσιάζουν από παλιά· αργότερα έμαθαν να θυσιάζουν και στην Ουρανία Αφροδίτη — κι αυτό το πήραν από τους Ασσυρίους και τους Άραβες. Οι Ασσύριοι ονομάζουν την Αφροδίτη Μύλιττα, οι Αράβιοι Αλιλάτ, οι Πέρσες Μίτρα.

Ο τρόπος που οι Πέρσες θυσιάζουν στους παραπάνω θεούς είναι ο ακόλουθος: Δεν κάνουνε βωμούς, ούτε κι ανάβουν φωτιές από πάνω προκειμένου να θυσιάσουν· δεν κάνουνε σπονδές, ούτε χρησιμοποιούν αυλό, ούτε στεφάνια ούτε κριθάρια. Όταν κάποιος θέλει να θυσιάσει στον ένα ή τον άλλο θεό, οδηγεί το ζώο του σ᾽ ένα χώρο καθαρό και επικαλείται το θεό, έχοντας στεφανώσει την τιάρα του κυρίως με μυρτιά. Δεν επιτρέπεται αυτός που θυσιάζει να εύχεται αποκλειστικά και μόνον για τον εαυτό του, για να του δώσει ο θεός αγαθά· αλλά προσεύχεται για το καλό όλων των Περσών και για του βασιλιά, αφού μέσα σ᾽ όλους τους Πέρσες συμπεριλαμβάνεται κι αυτός. Κι όταν κόψει το σφάγιο σε κομμάτια και βράσει τα κρέατα, στρώνει από κάτω χόρτο τρυφερό, κυρίως τριφύλλι, κι από πάνω βάζει όλα τα κρέατα. Μετά από αυτή την τακτοποίηση, ένας μάγος, που είναι εκεί παρών, ψάλλει τη θεογονία· τέτοιο, όπως λένε οι ίδιοι, είναι το περιεχόμενο του άσματος. Χωρίς να παραστέκεται ένας μάγος, δεν επιτρέπεται σ᾽ αυτούς να κάνουνε θυσία. Ύστερα, αυτός που κάνει τη θυσία, περιμένει για λίγο· μετά παίρνει τα κρέατα μαζί του και τα χρησιμοποιεί κατά τη θέλησή του.( Ηρόδοτος 1. 131-132)

3. ΜΥΘΙΚΕΣ ΜΑΓΙΣΣΕΣ

Οι μυθικές μάγισσες δεν είναι πρόσωπα που υπήρξαν και έκαναν τις μαγείες για τις οποίες λέγεται ότι έκαναν, αλλά είναι πρόσωπα φανταστικά, μυθιστοριματικά, τα οποία δημιούργησαν οι αρχαίοι μυθολόγοι για λόγους ηθοπλασίας. Υπάρχει βέβαια και το ενδεχόμενο κάποιες από αυτές να υπήρξαν ως φυσικά πρόσωπα και οι αρχαίοι συγγραφείς να έπλασαν το βιογραφικό τους κατά το δοκούν.

Α. Η ΕΚΑΤΗ

Ο Αισχύλος συνδέει την Εκάτη με τη Σελήνη και την παρουσιάζει ως Άρτεμη-Εκάτη, ενώ ο Ευριπίδης τη θεωρεί κόρη της Λητούς, και πρώτος στη Μήδεια την παρουσιάζει ως θεά προστάτιδα των μαγισσών.

Ο Ησίοδος στη «Θεογονία» δε συνδέει την Εκάτη με τη μαγεία, άρα αυτό έγινε μετά, αλλά με τη χάρη και την εύνοια. Συγκεκριμένα ο Ησίοδος αναφέρει: Ο Ζευς τίμησε την Εκάτη, όταν κάποιος κάπου από τους επίγειους ανθρώπους προσφέρει θυσία και επιζητά χάρη, την Εκάτη επικαλείται και μεγάλη σ’ αυτόν ακολουθά εύνοια πολύ γρήγορα, του οποίου η θεά με προθυμία θα δεχθεί την προσευχή και παρέχει σ’ αυτόν ευτυχία, διότι υπάρχει σε αυτή η δυνατότητα». Αναφέρει επίσης ότι η Εκάτη ήταν το μοναδικό παιδί του Πέρση και της Αστερίας, κόρη της Λητούς και από τους γονείς της κληρονόμησε δυνάμεις πάνω στη Γη, τη θάλασσα και τον ουρανό.

Θυμίαμα Εκάτης:

3 μέρη Σανδαλόξυλο

2 μέρη Κυπαρίσσι

1 μέρος Δυόσμος ή μέντα

Λάδι Εκάτης

3 σταγόνες Μύρο

2 σταγόνες Κυπαρίσσι

1 σταγόνα Πατσουλί

1 Φύλο Μέντας.

(Από ειδωλολατρικό βιβλίο δήθεν μαγείας)

Κατά την Ελληνική μυθολογία ο Πέρσης και ο Αιήτης ήταν αδέλφια και γιοι του Ήλιου. Βασίλεψαν ο μεν Αιήτης στην Κολχίδα και μέχρι τη Μαιώτιδα Λίμνη, ο δε Πέρσης στην Ταυρική Χερσόνησο και άλλα μέρη. Ο Πέρσης παντρεύτηκε την Αστερία και απέκτησαν την Εκάτη, η οποία έγινε κυνηγός, αλλά απάνθρωπη κυνηγός. Όταν δεν έβρισκε θηρία, σκότωνε ανθρώπους. Ζώντας στο δάσος παρατηρούσε τις ενέργειες των φυτών και έφτιαχνε θανάσιμα φάρμακα. Με αυτά φαρμάκωσε τον πατέρα της και του πήρε το βασίλειο. Παντρεύτηκε το θείο της Αιήτη και γέννησε την Κίρκη, τη Μήδεια και τον Αιγιαλέα. Ονομάσθηκε θεά της μαγείας επειδή γνώριζε καλά τα φαρμακευτικά βότανα. Λατρευόταν σε πολλές πόλεις της Ελλάδας, όπως στη Μίλητο, στην Έφεσο, στη Σμύρνη, στην Άνδρο, στην Αίγινα, στο Άργος, στην Επίδαυρο, στον Πειραιά, στη Σαμοθράκη, στην Αθήνα, όπου έφερε το όνομα Καλλίστη.

Σχετικό με τα μάγια είναι το Θεόκριτου ειδύλλιο με τον τίτλο Φαρμακεύτρα. Εκεί η ερωτευμένη Σιμαϊθα επικαλείται τη Σελήνη των ωρα που κάνει τα μάγια, για να γυρίσει πίσω ο αγαπημένος της. Ο αρχαίος σχολιαστής του Θεόκριτου κειμένου παραθέτει απόσπασμα από τον Πίνδαρο (104), για να αποδείξει ότι οι ερωτευμένοι άντρες απεύθυναν τις εκκλήσεις τους στον ήλιο και οι γυναίκες στη Σελήνη..

Η Εκάτη βοήθησε τη θεά Δήμητρα στην αναζήτηση της Περσεφόνης και μετά την επανένωσή τους έγινε συνοδός της Περσεφόνης και σύντροφος του Άδη. Ήταν στενά συνδεδεμένη με τα Ελευσίνια μυστήρια. Το όνομα «Εκάτη» σχετίζεται πιθανώς με το επίθετο εκατηβόλος που αποδιδόταν στον Απόλλωνα. Προσφωνούνταν και με τα ονόματα άγγελος και φωσφόρος. Με το δεύτερο τίτλο πολλές φορές ονομάζεται «φορέας του φωτός» (βλ. Ευριπίδη Ελένη).

Η Εκάτη συνήθως απεικονιζόταν σε σχέδια πάνω σε αγγεία κρατώντας 2 πυρσούς. Σε αγάλματα μερικές φορές απεικονιζόταν σε τριπλή μορφή

Β. Η ΜΑΓΙΣΑ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΜΗΔΕΙΑ

Σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία η Μήδεια ήταν κόρη του βασιλιά της Κολχίδος Αιήτη και της Ωκεανίδας Ιδυίας ή Εκάτης. Από τη θεία της την Κίρκη είχε μάθει την τέχνη της μαγείας, την οποία χρησιμοποιούσε σ' όλη τη ζωή της. Όταν ο Ιάσονας, αρχηγός της Αργοναυτικής εκστρατείας, έφτασε στην Κολχίδα, η Μήδεια τον ερωτεύτηκε και έθεσε στη διάθεσή του όλα τα μέσα της τέχνης της, ώσπου ο ήρωας να αποκτήσει το Χρυσόμαλλο δέρας. Ύστερα απ' αυτό ακολούθησε τον εραστή της και για να αργοπορήσει τον Αιήτη, ο οποίος τους καταδίωκε, τεμάχισε τον αδελφό της, Άψυρτο, και σκόρπισε στη θάλασσα τα μέλη του. Ο πατέρας τότε εγκατέλειψε την καταδίωξη και επιδόθηκε στην περισυλλογή των μελών του σφαγμένου παιδιού του.

:witch:

Στην Ιωλκό αργότερα, ο Ιάσονας την παρακάλεσε να εκδικηθεί τον Πελία, φονιά του πατέρα και του αδελφού του κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του. Η Μήδεια τότε έπεισε τις κόρες του Πελία να τεμαχίσουν το σώμα του πατέρα τους και να το βράσουν, γιατί έτσι δήθεν θα κατόρθωναν να τον κάνουν πάλι νέο. Μετά την καταδίωξη του ζεύγους των εραστών από το γιο του Πελία, Άκαστο, κατέφυγαν στην Κόρινθο, όπου έζησαν για ένα διάστημα ευτυχισμένοι, μέχρις ότου ο Ιάσονας εγκατέλειψε τη Μήδεια για να μνηστευτεί την κόρη του βασιλιά Κρέοντα, Γλαύκη. Η Μήδεια και πάλι χρησιμοποίησε τα μαγικά της φίλτρα για να εκδικηθεί την αντίζηλη της. Της έστειλε δηλητηριασμένο χιτώνα σαν δώρο για το γάμο της, ο οποίος έβγαζε φλόγες και την έκαψε. Η εκδίκηση της όμως δε σταμάτησε εδώ, αλλά έφτασε στο πιο αποτρόπαιο έγκλημά της. Σκότωσε τα δύο της παιδιά Φέρητα και Μέρμερο, που είχε αποκτήσει με τον Ιάσονα, ανέβηκε μετά σ' ένα άρμα που το έσερναν φτερωτοί δράκοντες και έφτασε στην Αθήνα, όπου ενώθηκε με τον Αιγέα και απέκτησε το Μήδο. Προσπάθησε όμως να δηλητηριάσει το Θησέα κι έτσι ο Αιγέας την έδιωξε κι εκείνη κατέφυγε κοντά στο γιο της, Μήδο, στην Ασία, στη χώρα που από το όνομα της ονομάστηκε Μηδία. Προς το τέλος της ζωής της κατέβηκε στα Ηλύσια Πεδία, όπου και έγινε σύζυγος του Αχιλλέα, παραμένοντας αθάνατη.

Σημειώνεται επίσης ότι ο Φιλόστρατος (Τα ες τον Τυανέα Απολλώνιο Α ΧXV) αναφέρει ότι η βασίλισσα Μήδεια ήταν εκείνη που πρώτη έκτισε (ή ανοικοδόμησε) τη Βαβυλώνα, όταν η Βαβυλωνία ανήκε στην κατοχή των Μήδων. Αυτή πρώτη έζεψε τον ποταμό Ευφράτη, μάζεψε στις όχθες του πέτρες, χαλκό και άσφαλτο και κατασκεύασε τη γέφυρα που ενώνει τις δυο πλευράς του, έκανε τείχη κλπ Ο Φιλόστρατος αναφέρει επίσης ότι τα στολίδια των πέπλων της πόλης προέρχονται από Ελληνικούς μύθους, όπως της Ανδρομέδας, της Αμυμώνης και του Ορφέα. Επομένως ο Φιλόστρατος μιλά για τη Μήδεια των ελληνικών μύθων.

Γ. Η ΜΑΓΙΣΣΑ ΚΙΡΚΗ

Η Κίρκη προσφέροντας την κούπα με την οποία ελπίζει να δέσει με μάγια τον Οδυσσέα, όπως τη ζωγράφισε ο Τζον Γουότερχαουζ το 1891.

Σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία η Κίρκη ήταν μάγισσα, η οποία ζούσε στο νησί στο οποίο ήταν βασίλισσα, την Αιαία, και μεταμόρφωνε τους εχθρούς της ή όσους την προσέβαλαν σε ζώα με τη χρήση μαγικών ποτών, καθώς γνώριζε πολλά για τα βότανα και τη φαρμακευτική τους επίδραση. Γονείς της Κίρκης ήταν ο θεός Ήλιος και η Πέρση, μία από τις Ωκεανίδες και αδέλφια της ο Αιήτης και η Πασιφάη. Η Κίρκη είναι περισσότερο γνωστή από την Οδύσσεια του Ομήρου, όπου περιγράφεται να ζει σε ένα μέγαρο στη μέση ενός ξέφωτου, σε ένα πυκνό δάσος, και να υφαίνει σε έναν τεράστιο αργαλειό. Σύμφωνα με τα λόγια του ίδιου του Οδυσσέα, τριγύρω υπήρχαν λιοντάρια και λύκοι, φαρμακωμένα θύματα της μαγείας της, που δεν ήταν επικίνδυνα για όσους επισκέπτονταν το μέρος. Εκεί έφθασαν ο Οδυσσέας και οι σύντροφοί του κατά την περιπλάνησή τους. Τους πρώτους από αυτούς που την επισκέφθηκαν η Κίρκη προσκάλεσε σε γεύμα με φαγητά στα οποία είχε ρίξει κάποιο από τα μαγικά της φίλτρα. Μετά το φαγητό, τους άγγιξε με το μαγικό της ραβδάκι και τους μεταμόρφωσε σε χοίρους. Μόνο ο Ευρύλοχος, που την υποψιάσθηκε από την αρχή, γλίτωσε και ειδοποίησε τον Οδυσσέα και τους άλλους που είχαν μείνει στα πλοία τους. Ο Οδυσσέας ξεκίνησε να σώσει τα θύματα της Κίρκης. Στο δρόμο τον πρόλαβε ο Ερμής και του είπε να προμηθευθεί το βοτάνι μώλυ, για να μην έχει την ίδια τύχη. Έτσι και έγινε. Αφού τα μαγικά της Κίρκης απέτυχαν, η μάγισσα εξεπλάγη τόσο ώστε να ερωτευθεί τον Οδυσσέα και να συμφωνήσει να ξαναδώσει στους συντρόφους του την ανθρώπινη μορφή. Στη συνέχεια ο Οδυσσέας και οι σύντροφοί του παρέμειναν στο νησί της επί ένα έτος και μετά τους έδωσε οδηγίες πώς να επιστρέψουν στην πατρίδα τους, περιγράφοντάς τους δύο διαφορετικές πορείες.

Ο Ησίοδος στη Θεογονία (1011f) αναφέρει ότι η Κίρκη γέννησε τρία παιδιά από τον Οδυσσέα: τον Άγριο, το Λατίνο και τον Τηλέγονο. Τα δύο τελευταία, όταν μεγάλωσαν, βασίλευσαν επί των Τυρρηνών ή Ετρούσκων. Ο Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς (1.72.5) αναφέρει τον ιστορικό Ξεναγόρα να υποστηρίζει ότι τα παιδιά του Οδυσσέα και της Κίρκης ήταν οι Ρώμος, Αντείας και Αρδείας, που ίδρυσαν αντιστοίχως τις πόλεις Ρώμη, Άντιο και Αρδέα. Η Κίρκη αναφέρεται και ότι εξάγνισε τους Αργοναύτες για τον θάνατο του Αψύρτου.

Οι ιστορικοί της Ιατρικής έχουν υποθέσει ότι η μεταμόρφωση των συντρόφων του Οδυσσέα σε χοίρους είναι μία μεταφορά για την επίδραση αντιχολινεργικών αλκαλοειδών, όπως η σκοπολαμίνη και η ατροπίνη, που δρουν ως αναστολείς της ακετυλχολίνης στο νευρικό σύστημα. Τα συμπτώματα από τη λήψη τέτοιων ουσιών περιλαμβάνουν την αμνησία και τις παραισθήσεις. Η περιγραφή για το μώλυ ταιριάζει στο φυτό γάλανθος, που παράγει δευτερογενείς μεταβολίτες οι οποίοι μπορούν να δράσουν ως αντίδοτο στα αντιχολινεργικά φάρμακα.

Ο αστεροειδής 34 Κίρκη (34 Circe), που ανακαλύφθηκε το 1855, πήρε το όνομά του από την Κίρκη, ενώ ως «Κίρκη» είναι γνωστή και μία παραλλαγή του σκακιού.

4. ΤΑ ΞΟΡΚΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΦΥΛΑΚΤΑ

Στην ελληνική γλώσσα «ορκίζω» σημαίνει σε καλώ να κάνεις όρκο πίστης ή αληθείας κλπ σε κάτι, «εξωρκίζω» = σε καλώ να αναιρέσεις το όρκο που έκανες και «ξόρκια» = οι τελετές των ιερέων για λύση των όρκων πίστης στη θρησκεία των μάγων.

Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία ο Όρκος ήταν γιος της μισητής Έρις και του αλγεινού Πόνου, αδελφός της Λήθης, της Πείνας, των Πληγών, του Φόνου κλπ και ο Όρκος είναι η αιτία που προξενούν συμφορές στους επίγειους ανθρώπους, όταν κάποιος με τη θέλησή του δίδει ψεύτικο όρκο.

Ο όρκος είχε σημαντική θέση στις απόκρυφες και στις μυστικιστικές θρησκείες Η λέξη όρκος και ετυμολογικά προέρχεται από το έρκος, που σημαίνει ο φράκτης, το τείχος γύρω από κάτι. Οι όρκοι δίνονται στο όνομα των ύψιστων θεοτήτων προκειμένου να υποσχεθεί κάποιος ότι θα τηρήσει ή ότι δεν έκανε κάτι κλπ. Στη μαγεία δίνονται με το αιτιολογικό ότι θα κρατήσει απόκρυφα τα τεχνάσματα, τις τελετές κλπ στα μη μέλη της θρησκείας. Επίσης αποτελούν και ομολογία πίστης για την καθομολόγηση του δόγματος της θρησκείας.

Εξορκίζω σημαίνει σε ορκίζω πέρα του δέοντος και ξόρκια (ξε - ορκίζω = βγάζω, λύνω τους όρκους) με δεήσεις προς το θεό ή τους δαίμονες»,

Και, ενώ μαγεία δεν υπάρχει, η δεισιδαιμονία έχει δώσει αφορμή, την ευκαιρία στους επιτηδείους να πουλούν στους αφελείς «ξόρκια», «φυλακτά», «χάντρες», κοκαλάκια νυχτερίδας, «γούρια» κ.α., που κι αυτά είναι αμαρτία, αφού και αυτά σκοπό έχουν την εκμετάλλευση.

5. ΜΑΓΕΙΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ, ΕΙΝΑΙ ΤΕΧΝΗ ΑΠΑΤΗΣ

Έναντι του φαινομένου της μαγείας υπάρχουν δυο αντίθετες μεταξύ τους τοποθετήσεις. Η πρώτη, η επιστημονική, δεν αποδέχεται την ύπαρξη της μαγείας, θεωρώντας την συλλήβδην απάτη ή από τύχη και έτσι είναι. Κατά τη δεύτερη άποψη, η θρησκευτική (είναι άποψη όλων των θρησκειών), υπάρχει μαγεία, την οποία προκαλούν άνθρωποι οι οποίοι έχουν τη δυνατότητα να έρχονται σε επικοινωνία με τους δαίμονες, τους συνεργάτες του κακού διάβολου, του αντίπαλου του καλού θεού και συνεπώς η μαγεία καταπολεμάται μόνο με το να μη συνεργάζεται και να πιστεύει κάποιος στους θεούς και δαίμονες της μαγείας, αλλά στον καλό θεό.

Η ύπαρξη της μαγείας δεν έχει επιβεβαιωθεί ποτέ με πείραμα, άρα είναι σκέτη απάτη, την οποία δημιουργούν άνθρωποι και όχι θεοί είτε με τεχνάσματα ή άλλως κόλπα, αυταπάτες είτε με αληθοφανή επιχειρήματα και αληθοφανείς ψευδολογίες, φοβέρες κ.α., όπως ειδαμε πιο πριν. Μα, αν οι κάθε είδους μάγοι, μάντεις κλπ γνώριζαν το παρελθόν και το μέλλον, θα γνώριζαν πρώτα το δικό τους. Θα έβρισκαν πρώτοι αυτοί όλους τους κρυμμένους θησαυρούς, η τον αριθμό του λαχείου που θα κερδίσει. Αν οι μάγοι/ μάντεις κλπ είχαν την ικανότητα να βρίσκουν κρυμμένα πράγματα, θα είχαν και την ικανότητα να κάνουν ανακαλύψεις, όπως το φάρμακο του καρκίνου και θα πλούτιζαν και δεν θα είχαν ανάγκη να «φορολογούν» τους αφελείς.

Το φαινόμενο της μαγείας συναντάται μόνο σε αφελείς, δυστυχισμένους και σε αμόρφωτες κοινωνίες. Στο Μεσαίωνα , λόγω αμορφωσιάς και έλλειψης νοσοκομείων, η μαγεία είχε προσλάβει τεράστιες διαστάσεις. Προ αυτού η μαγεία διώχθηκε με την ποινή του θανάτου στο ρωμαιοκαθολικό και στον ισλαμικό κόσμο, ενώ μετά τη μεταρρύθμιση αυτή η πρακτική συνεχίστηκε και στις προτεσταντικές χώρες. Κατά το Διαφωτισμό η μαγεία απομυθοποιήθηκε χάρη στην επιστήμη και έπαψε να θεωρείται απειλή ή μέθοδος αντιμετώπισης προβλημάτων από τους περισσότερους στις δυτικές κοινωνίες.

Σύμφωνα με τον Πλάτωνα (Πολιτεία 363 d – e) ορισμένοι εκμεταλλευόμενοι τη δεισιδαιμονία του κόσμου περιέρχονταν στις πόλεις και με ιερουργίες βασισμένες στο τυπικό των ιερών βιβλίων του Μουσαίου και του Ορφέα, διατείνονταν ότι εξάγνιζαν τις ψυχές από τα αμαρτήματα τους προσφέροντας μια θέση στο συμπόσιο των μυημένων στον Άδη και γλυτώνοντας τους από το βούρκο, όπου θα αναγκαζόταν να κουβαλούν νερό με το κόσκινο.

Οι καλούμενες μάγισσες είναι φιλόδοξες και πονηρές γυναίκες που με τα θέλγητρά και τις υποσχέσεις τους, αλλά και με τα ειδικά βότανα που χρησιμοποιούν κρυφά (τα βότανα αυτά είναι κάτι όπως τα ηρεμιστικά και τα διεγερτικά φάρμακα) πλανεύουν τους άνδρες, δηλαδή τους κάνουν να τις ερωτευτούν και μετα τους κάνουν άβουλα όντα τους. Μυθικό παράδειγμα η μάγισσα Κίρκη.

Σήμερα και πάντα υπάρχουν από τη μια οι αμόρφωτοι, οι αφελείς κλπ άνθρωποι με διάφορα προβλήματα (ερωτική απογοήτευση, θάνατος προσφιλούς προσώπου, προβλήματα υγείας κλπ) και από την άλλη οι διάφοροι πονηροί άνθρωποι (οι διάβολοι κατά τη θρησκεία), οι οποίοι εκμεταλλεύονται την κατάσταση. Οι μάγοι από τη μια μέσω πληρωμένων διαφημίσεων διαδίδουν ότι τάχα είναι θεόσταλτοι ή ότι ξέρουν ειδικά ξόρκια ή διαθέτουν προσόντα πέραν των φυσικών δυνατοτήτων του ανθρώπου και ως εξ αυτού μπορούν να κάνουν επίκληση θεοτήτων ή πνευμάτων για την επίλυση κάθε προβλήματος που απασχολεί τους ανθρώπους και από την άλλη μέσω και πάλι πληρωμένων πληροφοριοδοτών παίρνουν πληροφορίες για τα πρόσωπο που επισκέπτονται το μάγο προκειμένου να πάρει τη γνώμη ή τη βοήθεια του και όλα αυτά με σκοπό να ξεγελάσουν τους αφελείς και εκείνους που τους έχει τυφλώσει είτε η δυστυχία είτε η απληστία και η δόξα και έτσι να τους αρπάξουν μέρος ή όλη την περιουσία.

Σαφώς ό,τι εμφανίζεται ως μαγεία αποτελεί είτε προϊόν απάτης (δηλαδή κάποιοι εξαπατούν και εκμεταλλεύονται συνανθρώπους τους μέσω τεχνασμάτων και φαρμακευτικών παρασκευασμάτων) είτε γεγονός σύμπτωσης, δηλαδή δυσάρεστα ή ευχάριστα περιστατικά, που εμφανίζονται ως αποτελέσματα μαγείας, ενώ είναι απλώς προϊόντα τύχης ή σύμπτωσης. Συνάμα υπάρχουν και οι ταχυδακτυλουργοί που με τα ευρηματικά τεχνάσματά τους ξεγελούν την όραση - νοημοσύνη των θεατών τους και τα κόλπα τους φαίνονται ως μαγεία, ενώ είναι απλά τρυκ.

Η ΑΙΤΙΑ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΤΟΥ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΜΟΥ (ΜΑΓΕΙΑΣ ΚΛΠ)

Σύμφωνα με τους ειδικούς τα αίτια που στρώνουν κάποιους στον αποκρυφισμό και στην εκμετάλλευσή τους από τους μάγους είναι από τη μια η ερωτική απογοήτευση, ο πόνος από το θάνατο προσφιλούς μας ανθρώπου, η αδυναμία θεραπείας κάποιας αρρώστιας κ.α. και από την άλλη: Η έλλειψη πίστης και πνευματικής καλλιέργειας, κάτι που οφείλονται στη πλημμελή και μη σωστή παιδεία, στους αδιάφορους έως κακούς γονείς και δασκάλους, στα αληθοφανή επιχειρήματα των μάγων για μια καλύτερη ζωή, τώρα ή μετά θάνατο κ.α., τα οποία θολώνουν το μυαλό των αφελών και αυτών που έχει κλονιστεί η πίστη τους από τυχών ατυχίες και αρρώστιες. Η αποσύνθεση του οικογενειακού θεσμού και του κοινωνικού ιστού στο περιβάλλον τους. Τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα. Οι ψυχώσεις και η άσχημη ψυχική ή ψυχολογική – μελαγχολική κατάστασή τους λόγω διαφόρων προβλημάτων, ιατρικών, οικονομικών κλπ. Η κοινωνική ή ερωτική απόρριψη – απογοήτευση. Η αίσθηση επιπέδου κατωτερότητας. Η υπαρξιακή και κοινωνική ανασφάλεια. Η παθητική προσωπικότητα και οι ανεκπλήρωτες προσδοκίες και αίσθημα αβεβαιότητας.

6. ΤΑ ΕΙΔΗ ΜΑΓΕΙΑΣ

Η μαγεία έχει περικοσμηθεί με πολλά επίθετα προκειμένου να εξαπατά ευκολότερα τούς αφελείς και τους ανθρώπους που η ατυχία τους έχει κάνει να μη βλέπουν καθαρά τα πράγματα. Έτσι διαβάζουμε π.χ. για «μαύρη και λευκή μαγεία», «μέντιουμ», «αστρολόγους», πνευματιστές», «υπνωτιστές» ... και δε συμμαζεύεται! Προ αυτού κάποιοι πιστεύουν ότι κακή μαγεία είναι μόνο η μαύρη, ενώ η λευκή είναι καλή μαγεία (γίνεται «για καλό»). Άλλοι πάλι πιστεύουν ότι η μαύρη μαγεία επικαλείται κακά πνεύματα, ενώ η λευκή επικαλείται καλά πνεύματα και άλλοι πιστεύουν ότι η μαύρη μαγεία «δένει», ενώ η λευκή «λύνει» τα μάγια κ.α.

Πνευματισμός (αγγλικά spiritualism) ονομάζεται το σύνολο των πρακτικών και των μέσων που χρησιμοποιούνται με σκοπό την επικοινωνία , υποτίθεται, με το «πνευματικό βασίλειο» ή με τις ψυχές των νεκρών. Οι πνευματιστές πιστεύουν ότι ένα πνευματικό μέρος του ανθρώπου επιζεί μετά τον θάνατο του υλικού σώματος και μπορεί να επικοινωνεί με τους ζωντανούς, συνήθως μέσω κάποιου μέντιουμ.

Μέντιουμ (Medium) ή Διαμέσο ονομάζεται το άτομο εκείνο το οποίο διαθέτει , υποτίθεται, την ικανότητα να έρχεται σε επαφή με τον αόρατο κόσμο των πνευμάτων. Η ικανότητα αυτή ονομάζεται από τους «επιτήδειους» «διαμεσική ικανότητα». Άτομα με διαμεσικές ικανότητες υπάρχουν, λένε οι επιτήδειοι, σε όλους τους λαούς, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, με διαφορετικά ονόματα σε κάθε εποχή και πολιτισμό: μάντεις, μάγοι, προφήτες, βλέποντες (διορατικοί), επαοιδοί, πυθίες, οιωνοσκόποι, μυσταγωγοί, θεραπευτές, βραχμάνοι, ιεροφάντες, διάμεσα, μέντιουμ κ.λπ. Το κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών είναι η ικανότητά τους , υποτίθεται, να επικοινωνούν με τον αόρατο κόσμο των πνευμάτων και να μεταφέρουν στους ανθρώπους τα μηνύματά τους. Στην πραγματικότητα αυτό που διαθέτουν εν λόγω (τα μέντιουμ, οι μάντεις κλπ) είναι το θράσος να ξεγελούν και εκμεταλεύονται οικονομικά και όχι μόνο τους αμόρφωτους, τους αφελείς και τους απογοητευμένους και ως εκ τούτου τυφλωμένους ανθρώπους.

7. H ΜΑΓΕΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ

Στην εβραϊκή και κατ’ επέκταση και στη χριστιανική θρησκεία από τη μια υπάρχει ο κακός θεός, ο διάβολος με τους δαίμονες, και από την άλλη ο καλός θεός, ο Χριστός κλπ. Από αυτούς οι δαίμονες είναι αυτοί που ασχολούνται με τη μαγεία, τη μαντεία, την αστρολογία, την οιωνοσκοπία, την ονειρομαντεία κλπ και συνεπώς η ενασχόληση με αυτά θεωρείται μεγάλο αμάρτημα και προ αυτού στο Δευτερονόμιο ο Θεός προστάζει τους Εβραίους: «Να μη βρεθεί σε σένα (Ισραήλ) κανένας, που να καθαρίζει το γιο του και τη θυγατέρα του με τη φωτιά, κανένας που να μαντεύει μαντείες, που να προβλέπει τα μέλλοντα με φωνές (κλήδονες) και παρατηρήσεις σημείων (οιωνών), μάγος που ν' ασχολείται με επαοιδία, εγγαστρίμυθος και τερατοσκόπος, που να καλεί τους νεκρούς». (Δευτ. 18, 10).

Στο Λευιτικό, μάλιστα, προσθέτει να μην πλησιάζει κανένας εκείνους που κάνουν αυτά τα πράγματα για να μην μολυνθεί: «Να μην προσκολληθείτε (σε μάγους) και μολυνθείτε απ' αυτούς, εγώ είμαι ο Κύριος και ο Θεός σας» (Λευιτ. 19, 26).

Ομοίως οι άγιοι Απόστολοι δίνουν εντολή στους Χριστιανούς να μη χρησιμοποιούν κανενός είδους μαγικά: «ου μαγεύσεις, ου φαρμακεύσεις» (Διαταγ. 7, 3) «φεύγετε...επαοιδάς, κλήδονας, μαντείας, καθαρισμούς, οιωνισμούς ορνιθοσκοπίας, νεκρομαντείας, επιφωνήσεις». Η εκκλησία θεωρεί μεγάλο αμάρτημα την ενασχόληση με τη μαγεία και ορίζει μεγάλα επιτίμια. Ο 61ος Κανόνας της 6ης Οικουμενικής Συνόδου ορίζει επιτίμιο έξι χρόνων. Εκείνους δε που επιμένουν σ' αυτά τους αφορίζει. Ο Μ. Βασίλειος τους κατατάσσει με τους φονεύσαντες θεληματικά και τους κανονίζει να μην κοινωνούν για είκοσι χρόνια. Και τούτο γιατί η μαγεία δεν είναι ένα απλό πταίσμα, αλλά άρνηση του Θεού.

«Οι μαντείες και οι οιωνισμοί και τα όνειρα είναι μάταια» (Σειράχ 34, 5)

«ου μαγεύσεις, ου φαρμακεύσεις» (Διαταγ. 7, 3)

Σήμερα υπάρχει και το Ευχολόγιο του Αγίου Κυπριανού, πρώην μάγου που απαρνήθηκε τη μαγεία και έγινε χριστιανός, με το οποίο, υποτίθεται, λύνονται τα μάγια και στο οποίο αναφέρονται τα εξής είδη μαγείας:

Η γοητεία (νεκρομαντεία): Γόητες λέγονται εκείνοι που θρηνούν πάνω στα μνήματα και επικαλούνται τάχα μου τους δαίμονες, για να κάνουν κάποιο κακό ή και καλό στους ανθρώπους..

Η γητειά. Γητευτές λέγονται εκείνοι οι οποίοι μαζί με την επίκληση των δαιμόνων αναμιγνύουν και τους ψαλμούς του Δαβίδ και τα ονόματα των αγίων και του Χριστού και της Θεοτόκου», για να κάνουν κάποιο κακό ή και καλό στους ανθρώπους.

Η επαοιδία: Επαοιδοί λέγονται όσοι ελκύουν τους δαίμονας «με κάποιας επωδάς και καλέσματα», καθώς επίσης και εκείνοι που «με την διαβολική τέχνη και μαγεία «δένουν» τάχα μου τα ανδρόγυνα.

Η φαρμακεία: Φαρμακοί ονομάζονται όσοι κατασκευάζουν κάποια φαρμακερά ποτά, για να θανατώσουν κάποιον ή για να του σκοτίσουν τον εγκέφαλό του ή για να τον ελκύσουν σε σαρκική επαφή ή έρωτα κλπ

Η αστρομαντεία – αστρολογία: Αστρομάντες ή αστρολόγοι λέγονται όσοι δια μέσου της θέσης των άστρων ισχυρίζονται ότι προλέγουν εκείνα όπου μέλλουν να γίνουν.

Η οιωνοσκοπία (ορνεοσκοπία): Οιωνοσκόποι λέγονται όσοι προσέχουν τα ζώα, τα πουλιά, την ατμόσφαιρα, τον ήλιο, τη Σελήνη και μέσω αυτών νομίζουν πως βλέπουν το μέλλον των ανθρώπων. Στην ίδια κατηγορία υπάγονται και οι άνθρωποι που πιστεύουν σε μοίρες, σε ριζικά, σε στοιχειά, σε ποδαρικά και σε όνειρα, όσοι έχουν προλήψεις για διάφορα πράγματα.

Η μαντεία: Μάντεις λέγονται όσοι δια μέσου των θυσιών ή δια μέσου της παλάμης της χειρός (χειρομάντες) ή δια των ονείρων (νεκρομάντεις) ή άλλων τέτοιων σημείων (το «ρίξιμο των χαρτιών», η «μελέτη του καφέ» κ.α.) ισχυρίζονταν ότι προλέγουν εκείνα όπου μέλλουν να γίνουν.

Η βασκανία (το «ξεμάτιασμα») κ.α.

ΤΟ ΕΥΧΟΛΟΓΙΟ (ΔΕΗΣΗ) ΑΓΙΟΥ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ,

ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΔΙΑΛΥΕΙ ΤΑ ΜΑΓΙΑ

<< Δέσποτα Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός ημών ο κρατών και κυβερνών τα πάντα, Άγιος και δοξασμένος υπάρχεις. Διό Βασιλεύ των Βασιλευόντων
και Κύριε των Κυριευόντων δόξα σοι. Ο καθήμενος εν τω φωτί τω απείρω και απροσίτω βροτοίς, όπερ είδον δυνάμεις χιλιάδες και μυριάδες Αγίων Αγγέλλων και Αρχαγγέλων. Συ γιγνώσκεις τα κρύφια του ταπεινού δούλου σου Κυπριανου. Ότι ουκ εγίγνωσκον πρότερoν τα σα θαυμάσια Κύριε παντοδύναμε. Συ ει μόνος Κύριος Ιησούς Χριστός ο Θεός ημών. Ο ευδοκήσας εξ αναξίου γενέσθαι μέ άξιον και συζησάμενος τω εν σοι πόθω και αγάπη προς ακοήν τών Αγίων σου Αποστόλων και Ἱερομαρτύρων και πάντων σου τών Αγίων. Παρακαλώ δε την σην φιλανθρωπίαν, ίνα όπου επλεόνασεν η αμαρτία υπερπερισσεύη η χάρις σου Κύριε, ότι εκράτουν τα νέφη και ουκ έβρεχον, έδενον την Γην και ουκ έδιδε τούς καρπούς αυτής. Τας αμπέλους και ουκ εβλάστανον, τά ποίμνια τών προβάτων και ουκ εποίουν γάλα, τα αιγίδια και ουκ εγέννων, τούς άνδρας και ουκ εσμίγοντο μετά των γυναικών αυτών, τάς μητέρας και ουκ ετεκνοποίουν, τα πλοία και ουκ επλέον, τά εργαστήρια και ουκ ειργάζοντο, τούς αλιείς και ουχ ηλίευον, τους κήπους και ουκ εποίουν λάχανα, τα δένδρα και ουκ εκαρποφόρουν, τούς ποταμούς και ουκ έτρεχον, τούς μύλους και ουκ εγύριζον, τούς αδελφούς και ανδρόγυνα εις αφιλίωτον έχθραν έφερον και τούς διεχώριζον, εποίουν το θέρος χειμώνα και τόν χειμώνα θέρος, ταύτα πάντα ειργαζόμην φαντασία τελεία. Αρτι δε Κύριε ο Θεός ημών ικετεύω σε και παρακαλώ, ίνα διά τής εμής προσευχής ενώπιόν Σου Θεέ και Κύριέ του Ελέους ως Θυσία ευπρόσδεκτος γενέσθω σοί. Και πας άνθρωπος έχων πνεύμα πονηρίας καθαρισθή όλως. Η άγρος ή κήπος ή κτήμα ή μύλος ή πλοίον ή αλιεύς ή μελίσσιον ή έμπορος ή επιστήμων ή άρχων ή αρχόμενος ή τεχνίτης ή μεταξοσκώληξ ή και ο δούλος του Θεου (όνομα πάσχοντος) σύν παντί τών Οίκω αυτου. Ἄν εἶναι δεδεμένος μέ μαγείας και πονηρά έργα ή γοητείας ή από 72 γλωσσοφαγιών εστίν εμποδισμένος και μαγευμένος και εγκλείη 365 λόγια της Μαγείας άτινα έρχονται πρός βλάβην και κατανάλωσιν του δούλου του Θεου (όνομα πάσχοντος) συν παντί τω Οίκω αυτού. Παρευθύς όπου αναγνωσθή η παρούσα ἰκετήριος δέησις και προσευχή μου ενώπιον της Σης χάριτος του Θεού ελευθερωθεί πας ο κόσμος και τόπος εκ πάσης οργής τε και ασθενείας και εκ παντός δεσμού και μαγείας και πάσης φαρμακείας και γοητείας, πάσης βασκανίας και καταλαλιάς, γλωσσοφαγιάς, αμελείας ή νωθρότητος, ακράτειας, αφροσύνης, αδυναμίας και απογνώσεως πάσης αδικίας και πάσης πλάνης ή απάτης, ή εμποδίου προερχομένων υπό του διαβόλου ομοίως και ο δούλος του Θεού (όνομα πάσχοντος) συν παντί τω οίκω αυτού. Και έστω λελυμένος και λελυτρωμένος εν τω ονόματι του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν.

Και είτε εν τω ουρανώ εισίν αι μαγείαι και τα φαρμακεύματα εκείνα ή εν τη γη ή εν τη θαλάσση ή εν παντί τόπω και εδάφει ευθύς τη ώρα ταύτη λυθήσονται και καταργηθήσονται από του δούλου του Θεού (όνομα πάσχοντος) και από παντός του Οίκου αυτού και ελευθερωθήσεται ο δούλος του Θεού (όνομα πάσχοντος) και πας ο οίκος αυτού από πάσης οπό πάσης ώρας πονηράς και γοητείας ή οφθαλμών πονηρών ή φθόνου ή καταλαλιάς ή γλωσσοφαγιάς ή μαγείας ή φαρμακείας ή κατάρας ή αναθέματος ή αφορισμού και πάσης βλασφημίας ή ενεργείας του.

Ευθέως αναχωρήσατε από του δούλου του Θεού (όνομα πάσχοντος) πάσα η επήρεια του πονηρού επί τη επικλήσει του Παναγίου σου ονόματος του Πατρός και του μονογενούς Υιού και του Αγαθού και Ζωοποιού Πνεύματος και διά τής προσευχής εμού του ταπεινού και ευλαβούς δούλου σου Κυπριανού φεύξονται οι δαίμονες, δραπετευθήσονται και καταργηθήσονται αι πονηρίαι αυτών, και τα νέφη δώσωσιν υετόν επί πάσαν την Γην, και η Γη δώση τα γενήματα αυτής εις τόν καιρόν αυτών, και τα δένδρα καρποφορήσωσι, και οι αμπελώνες ευφορήσωσι πλήθος βοτρύων, και αι γυναῖκες λυθήσωνται και ελευθερωθήσωνται από του κάκου των μητρών αυτών. Ομοίως και τα κτήνη των ποιμένων και πας ο κόσμος, άρχων, ή αρχόμενος, ή κήπος, ή μελισσουργός, η μετάξουργος και πάσα η κτήσις λυθήσεται από παντός δεσμού και δαίμονος. Ομοίως και ο δούλος του Θεού (όνομα πάσχοντος), συν παντί τω Οίκω αυτού και τοις πράγμασιν αυτού, και έστω ελεύθερος και λελυτρωμένος από πάσης ασθενείας και ώρας κακής και παντός δαίμονος και αντικειμένης δυνάμεως δεόμεθά σου, ίνα λυθώσι και αφανισθώσι τά πονηρά έργα διά τής επικλήσεως του Παναγίου Πνεύματος του Θεού Σαβαώθ.Και ει εν τω Ουρανώ έστι δεδεμένος και εμποδισμένος ο δούλος του Θεού (όνομα πάσχοντος) λυθήτω, ή εν τη Γη, ή εν ανωφλίω λυθήτω, ή εν κατωφλίω, ή εν δέρματι αλόγου, ή εν σιδήρω, ή εν λίθω, ή εν ξύλω εκάρφωσαν τά πονηρά έργα λυθήτωσαν και ωσεί καπνός εκλιπέτωσαν, ή εν γραμματίω διά μελένης, ή αίματος ανθρώπου, ζώου, πτηνού, ιχθύος, ή διά μολύβδου, ή διά κινναβάρεως, ή διά ζωμού λεμονιού, ή δί’ άλλου τινός έγραψαν αυτά και έθηκαν εν τινι τόπω και διεσκέλισεν αυτά ο δούλος του Θεού (όνομα πάσχοντος) προς βλάβην αυτού τη ώρα ταύτη λυθήτωσαν και καταργηθήτωσαν και εκριζωθήτωσαν τά τής μαγείας έργα από τούς τόπους και κατοικίας εκεί όπου αναγινώσκεται η δέησίς μου και προσευχή αὔτη, ή εν αυλαίς του Οίκου αυτού κατέχωσαν, ή διέσπειραν αυτά, ή μετάλλου τινός εποίησαν τα κομβοδέματα εκείνα λυθήτωσαν, ή εις κόκκαλα διεπέρασαν αυτά, ή εν τή θαλάσση, ή εν φρέατι, ή εν μνήματι ερρίφθησαν λυθήτωσαν, ή με όνυχας ανθρώπων, ζώων, ή πτηνών ζώντων ή τεθνεώτων, ή μέ χώμα τεθνεώτων εποίησαν τά φάρμακα εκείνα λυθήτωσαν, ή υπό πλακός επλακώθησαν ή από πασσάλους, ή καρφιού εκαρφώθησαν, ή διά βελόνης επέρασαν αυτά, λυθήτωσαν την ώραν ταύτην, ή διά αργύρου, ή χρυσού, ή δί' άλλου τινός μετάλλου εποίησαν τά πονηρά έργα λυθήτωσαν την ώραν ταύτην, ή διά μαλλίου, ή βαμβακιού, ή μετάξης, ή λινάρεως, ή κανάβεως, ή δί' άλλου τινός χόρτου έδεσαν ταυτα λυθήτωσαν τήν ώραν ταύτην, ή εις κράββατον κατέχωσαν αυτά λυθήτωσαν τήν ώρα ταύτην, ή διά βρόχου, βούρλου ή άλλου τινός έδεσαν, λυθήτωσαν την ώραν ταύτην, ή εν ύδατι εποίησαν αυτά ή κούφω ξύλω ή κοχλάζοντι ύδατι αν έβρασαν αυτά λυθήτωσαν τήν ώραν ταύτην, ή εν αιματι ανθρώπου, ζώου, ή πτηνου, ή ιχθύος ζώντων ή τεθνεώτων εποίησαν αυτά ως σύ, Κύριε ο Θεός ημών γινώσκεις τούς τόπους και τρόπους και τούς ανθρώπους, λυθήτωσαν την ώραν ταύτην και διαρρηχθήτωσαν τά της μαγείας έργα ένθα κείνται, και τον μεν δουλον σου (όνομα πάσχοντος) διαφύλαξον συν παντί τω Οίκω αυτού, τα δε πονηρά έργα λυθήτωσαν και απωλεσθήτωσαν και ωσεί καπνός εκλιπέτωσαν από τόν δουλον του Θεου (όνομα πάσχοντος) εν ονόματι του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος και διά της δόξης του Μεγάλου Θεού του Ζώντος συντριβήτωσαν τή δυνάμει του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού πάσαι αι εναντίαι δυνάμεις, αναχωρησάτωσαν τα της Μαγείας έργα και απομακρυνθήτωσαν από τον δούλον του Θεού (όνομα πάσχοντος) μίλια 65 πρεσβείαις των μαρτύρων και πάντων των Αγίων σου. Αμήν. Δεόμεθά σου και παρακαλούμεν σέ Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός ημών ίνα ελευθερώσης και ζωώσης πάσαν ψυχήν πεπεδημένην και τον δούλον (όνομα πάσχοντος) συν παντί τω Οίκω αυτού ομοίως και τούς γράφοντας και έχοντας εν τω Οίκω αυτών την προσευχήν μου αυτήν και τούς βαστάζοντας αυτήν ως φυλακτήριον αιώνιον, και η δεξιά σου Κύριε είη αυτοίς σκέπη και βοήθεια και έστω διά παντός εν τω Οίκω αυτών χαρά και αγαλλίασις.

Ναι, Κύριε, δεομένου σου επάκουσόν μου, ίνα οπού ευρίσκεται η ευκτήριος και ικετηρία αύτη ευχή μου λυθή και ελευθερωθή πας άνθρωπος και ο οίκος αυτού από κακής ώρας, από πάσης ασθενείας, παντός αφορισμού τέ και αναθέματος, από πάσης κατάρας, από πάσης οργής, εμποδίου, δυσπραγίας, καταλαλιάς, γλωσσοφαγίας, φθόνου, βασκανίας, αμελείας, νωθρότητος, λαιμαργίας, αδυναμίας, βλακείας, ακρατείας, αφροσύνης, ὑπερηφανείας, ασπλαγχνίας, αδικίας, αλαζονείας και πάσης πλάνης και απάτης διά το όνομά Σου τό Άγιον και δεδοξασμένον εις τούς Αιώνας Αμήν.

8. ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΠΕΡΣΕΣ ΜΑΓΟΙ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Σύμφωνα με τη χριστιανική παράδοση και το Ευαγγέλιο του Ματθαίου (2, 11) τρεις μάγοι με καμήλες έφυγαν από την Περσία, οι οποίοι οδηγούμενοι από ένα λαμπρό άστρο έφτασαν στην Ιερουσαλήμ όπου ρώτησαν που η Παναγία γέννησε το Χριστό, ώστε να πάνε να τον προσκύνησαν και του πρόσφεραν ως δώρα χρυσό, λιβάνι και σμύρνα, καθώς λένε τα κάλαντα των Χριστουγέννων:

«Εκ της Περσίας έρχονται τρεις μάγοι με τα δώρα

άστρο λαμπρό τους οδηγεί χωρίς να λείψει ώρα

Φτάνοντας στην Ιερουσαλήμ με πόθο ερωτούσι

πού εγεννήθη ο Χριστός να πάν να τον ευρώσι

Δια Χριστόν ως ήκουσε ο βασιλεύς Ηρώδης

αμέσως εταράχτηκε κι έγινε θηριώδης

Γιατί πολλά φοβήθηκε δια τη βασιλεία

μην του τη πάρει ο Χριστός και χάσει την αξία.

Κράζει τους μάγους και ρωτά που ο Χριστός γεννάται

Εν Βηθλεέμ ηξέρομε ο συγγραφεύς διηγάται

Τον είπε να υπάγουσι και όπου τον εβρούσιν

Αφού τον προσκυνήσουσιν να παν να του το πούσιν

Όπως υπάγει και αυτός για να τον προσκυνήσει

Με δόλο ως μισόθεος για να τον αφανήσει

Βγαίνουν οι Μάγοι τρέχοντας και τον αστέρα βλέπουν

Φως θεϊκό κατέβαινε και με χαρά προστρέχουν

Φτάνοντας εις το σπήλαιο βρίσκουν την Θεοτόκο

Και βάστα στας αγκάλας της τον Άγιον της Τόκο.

Γονατιστοί τον προσκυνούν και δώρα του χαρίζουν

Σμύρνα χρυσό και λίβανο θεό τον εφημίζουν

Σμύρνα είναι νέος άνθρωπος χρυσός ως Βασιλέας

Και λίβανο νέος θεός σ` όλη την ατμόσφαιρα

Αφού τον προσκυνήσασιν ευθύς πάλι μισεύουν

Και τον Ηρώδη μελετούν να πάνε για να εύρουν

Άγγελος εκ των ουρανών βγαίνει τους εμποδίζει

Από άλλην οδό να πορευτούν αυτός τους διορίζει»

Φυσικά οι τρεις μάγοι με τα δώρα της Χριστιανικής παράδοσης δεν ήσαν μάγοι με τη σημερινή έννοια, δηλαδή αγύρτες, που με διάφορα τεχνάσματα εκμεταλλεύονται τον κόσμο, αλλά μάγοι με την αρχαία έννοια, δηλαδή ήταν τρεις ιερείς από τη φυλή με το όνομα Μαγοι στην Περσία, που συνάμα ήταν και σοφοί, ιατροί κ.α., και οι οποίοι όταν πληροφορήθηκαν τη γέννηση του Χριστού, πήγαν με δώρα, για να τον προσκυνήσουν, οδηγούμενοι από τα αστέρα, ως γνώστες της αστρολογίας, κάτι ως οι Έλληνες ιερείς που συνάμα ήσαν και μάντεις.

(Περισσότερα βλέπε «Η ΦΥΛΗ - ΙΕΡΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΜΑΓΟΙ ΣΤΗ ΜΗΔΙΑ – ΠΕΡΣΙΑ»)

9. ΣΟΛΟΜΩΝΙΚΗ Ή ΚΛΕΙΔΑ ΤΟΥ ΣΟΛΟΜΩΝΤΟΣ

(Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΜΑΥΡΗΣ ΜΑΓΕΙΑΣ)

Η Κλείδα του Σολομώντος ή απλά Σολομωνική είναι ένα βιβλίο που διαφημίζεται ότι περιέχει εκτελέσιμες μεθόδους για ξόρκια, επικλήσεις πνευμάτων, καθώς και τρόπους για το πώς θα «εξουσιάσει», κάποιος, το «Κακό» και που υποτίθεται ότι είναι όλα, όσα χρησιμοποίησε ο βασιλιάς των Εβραίων Σολομών, για να κατακτήσει και να παραμείνει στην εξουσία. Στην πραγματικότητα η Σολομωνική είναι ένα βιβλίο που έγραψε κάποιος πολύ έξυπνος και πολύ πονηρός για οικονομικούς λόγους (για να να το πουλά σ’ αυτούς που θέλουν να γίνουν μάγοι και στους περίεργους) και το οποίο συνάμα είναι ένα από τα «ευαγγέλια» του Σατανά και που για να του δώσει ο συγγραφέας του αίγλη το απέδωσε στο βασιλιά Σολομώντα. Αυτά που γράφει δεν αποδεικνύονται με πείραμα, άρα είναι μόνο για αμόρφωτους και επίσης γι αυτούς που τους έχει τυφλώσει η κακία, ο έρωτας κλπ και ψάχνουν τρόπους για το πώς θα κατορθώσουν το ποθούμενο.

Ένας από τους πολλούς "μαγικούς κύκλους" που βρίσκονται σε μια Σολομωνική

Ο Σολομώντας ήταν γιος του Δαβίδ (5ο τέκνο) και της Βηθσαβεέ, 3ος Βασιλιάς του Ισραήλ, ο οποίος ανέβηκε στο θρόνο του Ισραήλ στα 972 π.Χ. και βασίλεψε επί 40 χρόνια. Του Ισραήλ, ανέβηκε στο βασιλείας θρόνο του Ισραήλ στα 972 π.Χ. και βασίλεψε επί 40 χρόνια. Όταν ο πρωτότοκος Αβεσσαλώμ επαναστάτησε και φονεύθηκε, ο Δαυίδ κατά το τέλος της του όρισε τον Ιεδιδία διάδοχο ονομάζοντάς τον Σολομώντα (εβρ. σημαίνει «Ειρηνικός»). Ο Σολομών αφού αποκατέστησε γρήγορα την τάξη, την οποία είχε διασαλεύσει η ανταρσία του μεγαλύτερου αδελφού, οργάνωσε το κράτος του με συγκεντρωτική διοίκηση, απολυταρχικό σύστημα διακυβέρνησης και βασική στρατηγική τη σύναψη συμμαχιών και εμπορικών συμφωνιών. Η παράδοση αναφέρει ότι ο Σολομών διακρινόταν για σοφία, μεγάλη σύνεση και μόρφωση. Σ' αυτόν αποδίδονται και 3.000 παραβολές και 5.000 ωδές.

Κατά το μύθο που έπλασαν οι αποκρυφιστές - σατανιστές, ο βασιλιάς Σολομώντας ζήτησε από τον Θεό να του δώσει γνώση και δύναμη που να μην τα έχει κανένας άλλος άνθρωπος, για να μπορέσει να διοικήσει το βασίλειό του με αρμονία, και «ισορροπία». Η προσευχή του εισακούστηκε και παρουσιάστηκε σε αυτόν ο Αρχάγγελος Χομαδιήλ ο οποίος τον δίδαξε την απόκρυφη Γνώση και επίσης του παρέδωσε ένα δαχτυλίδι με το οποίο μπορούσε να εξουσιάζει τους δαίμονες. Τη γνώση αυτή ο Σολομώντας την κατέγραψε, για να τη λάβει ο γιος του μετά τον θάνατό του και γι αυτό συχνά η Σολομωνική αναφέρεται και ως «Η Διαθήκη του Βασιλιά Σολομώντα». Ο μύθος λέει επίσης ότι όποιος δεν είναι έτοιμος να λάβει τέτοια γνώση, τότε τα χειρόγραφα του Σολομώντα δεν θα είναι ….. παρά λευκές σελίδες γι αυτόν, μια πονηράδα που σε αφελείς και αμόρφωτους βρίσκει αναταπόκριση.

Σημειωτέον ότι το μεσαίωνα κυκλοφόρησαν και κυκλοφορούν ακόμα πάμπολλα βιβλία με τον τίτλο «Σολομωνική», για λόγους καθαρά εμπορικούς, γραμμένα στα Λατινικά, Ελληνικά, Ιταλικά, Αγγλικά, Γαλλικά και Γερμανικά, όλα ισχυριζόμενα ότι είναι μεταφράσεις του γνήσιου χειρόγραφου. Το γνήσιο χειρόγραφο όμως ακόμα δεν έχει βρεθεί και εικάζεται ότι είναι γραμμένο στα Εβραϊκά. Πολλά από αυτά τα γραπτά δεν είναι τίποτε άλλο παρά Γρημόρια αυτόνομων Μυστών.

Σε μια από τις Σολομωνικές αυτές αναφερονται τα εξης:

Στο Κεφάλαιο 1ο αναφέρεται ότι υπάρχουν δυνάμεις 72 δαιμόνων και το πώς να τους «δαμάσει» κάποιος. Ο κάθε δαίμονας «κατέχει» την δική του «λεγεώνα δαιμόνων», που, όλοι μαζί, στο σύνολό τους ξεπερνούν τούς 16.000.000 δαίμονες! Ακολούθως διδάσκεται η προετοιμασία των τελετών, καθώς δίνονται και οδηγίες γιά το μέρος, και την κατάλληλη ώρα, που θα είναι καλύτερα για την επίκληση.

Στο Κεφάλαιο 2ο: αναφέρεται «Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΘΕΟΥΡΓΙΚΗΣ ΓΗΤΕΙΑΣ». Εδώ, μαθαίνεται η επίκληση 31 «πνευμάτων», όπου ο ασκούμενος θα μπορεί να τα «εξημερώσει» και να τα κάνει να εκτελούν τις διαταγές του!

Στο Κεφάλαιο 3ο αναφέρεται «Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ». Στην «τέχνη» αυτή γίνονται λεπτομερείς αναφορές στα ονόματα «αγγέλων» και «δαιμόνων». Δίνονται, επίσης, οι ώρες, και οι συντεταγμένες, για συναντήσεις «υπερφυσικών παρουσιών», καθώς και: αστρολογικοί χάρτες, αριθμοί, και: συντεταγμένες τής Σελήνης, για να γίνονται, τα «τελετουργικά», με επιτυχία.

Στο Κεφάλαιο 4ο αναφέρεται ο «ΚΗΡΥΚΟΣ ΠΙΝΑΞ», που είναι ένα πινάκιο με μυστικιστικά «σύμβολα προστασίας», σε περίπτωση επίκλησης «δαιμόνων».

Στο Κεφάλαιο 5ο αναφέρεται «H TEXNH TOY KAKOY». Στο τελευταίο, αυτό, κεφάλαιο, συναντάμε «Μαύρη Μαγεία» και «Ξόρκια» και επίσης προετοιμασία «προστασίας», και «αντίδρασης», σε περίπτωση κινδύνων των επικλήσεων. Σε αντίθεση με άλλα βιβλία, που, η «προστασία», βρίσκεται, πάντοτε, στην αρχή.

Στην εν λόγω Κλείδα του Σολομώντος αναφέρονται ποικίλες μορφές μαντείας, όπως με τη βοήθεια καθρέφτη, χρημάτων, καφέ, παπουτσιών, καρφίτσας, χαρτιού, ασπράδι αυγού, κοραλλιών, πολύτιμων λίθων, του Ηλίου, της Σελήνης, του χιονιού, των αστέρων, του νερού, του ατμού, της φωτιάς, του καπνού, του αέρα, δένδρων, πουλιών κ.ο.κ. Αναφέρονται επίσης κλητεύσεις και επικλήσεις για να καλέσει, υποτίθεται, πνεύματα νεκρών και πνεύματα από την Κόλαση. Και για να προστατευτεί ο επικλητής (καλούμενος και ως εξορκιστής στο βιβλίο) από αυτούς και από μια πιθανή προσπάθεια δαιμονισμού υπάρχουν κατάρες για να υποχρεώσουν τα απρόθυμα πνεύματα να υπακούσουν. Το βιβλίο περιγράφει και πώς να ετοιμάσεις το μελάνι για να ζωγραφίσεις τα μαγικά σύμβολα, που είναι απαραίτητα για τα πειράματα που ο δήθεν μάγος είναι έτοιμος να πραγματοποιήσει, χρησιμοποιώντας αίμα ζώου αναμεμιγμένο με άλλες ουσίες. Όλες οι ουσίες που χρειάζονται για τα μαγικά σκίτσα, καθώς επίσης και ο τρόπος εξαγνισμού και προετοιμασίας. Ο επικλητής πρέπει να περάσει από ένα είδος εξαγνισμού και κάθαρσης πριν εκτελέσει ένα απαιτητικό μαγικό πείραμα. Όλες οι διαδικασίες, τα τελετουργικά, τα ρούχα, τα χρώματα κ.α. αναφέρονται λεπτομερώς μέσα στο βιβλίο. Σύμφωνα επίσης με την Κλείδα του Σολομώντος διάφορα ζώα πρέπει να θυσιαστούν ως προσφορές στα καλούμενα πνεύματα, απαραίτητη συνθήκη που είναι όμως κοινή σε μεσαιωνικά βιβλία "μαύρης μαγείας". Το βιβλίο περιέχει οδηγίες για να εξασκηθεί ο αναγνώστης σε δήθεν νεκρομαντεία, δήθεν πειράματα αορατότητας, δήθεν να προκαλέσει κακό σε άλλους, κτλ, και την ζωδιακή εποχή που είναι κατάλληλη για κάθε δήθεν μαγικό πείραμα. Όλα τα αναγκαία ,αποκαλούμενα, μαγικά όργανα που χρειάζονται για την εκτέλεση περιγράφονται.

Συνεπώς η Σολομωνική προωθεί την τρέλα, γιατί με όλα αυτά που γράφει, όπως ότι υπάρχουν δαίμονες που δαιμονίζουν, κάνουν κακό σε ανθρώπους που θέμε ή σε ανθρώπους που τους επικαλούνται με λάθος τρόπο κλπ κλπ τρελαίνουν τους αφελείς και ευαίσθητους αναγνώστες της.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Δ’

Η ΜΑΝΤΕΙΑ

1. ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΑΝΤΕΙΑ, ΧΡΗΣΜΟΣ ΚΛΠ

Στην ελληνική γλώσσα, ως γνωστό, «μαντεύω» σημαίνει κάνω πρόγνωση, δηλαδή εικάζω, συμπεραίνω, πιθανολογώ, επι σκοτεινού και αορίστου σε αντίθεση προς την πραγματική γνώση. Σύμφωνα με το Λεξικό της Νέας Ελληνικής γλώσσα του Γ. Μπαμπινιώτη: «μαντεύω = προβλέπω αυτά που πρόκειται να συμβούν στο μέλλον. – συμφορές. Συν. προφητεύω, χρησμοδοτώ, προλέγω» και «μάντης = ο ιερέας που επικοινωνούσε με το θείο ή παρατηρούσε συγκεκριμένα φαινόμενα (π.χ. πέταγμα πουλιών) και προέβλεπε το μέλλον».

Η μαντεία για τους μάντεις είναι μια τέχνη πρόγνωσης και με αυτή, υποτίθεται, μπορούμε να προβλέψουμε μελλοντικά γεγονότα στη ζωή ενός ατόμου, όπως η διάρκεια της ζωής, η ποιότητα αυτής, η υγεία, ο θάνατος, ο γάμος, το διαζύγιο, η χηρεία, τα παιδιά, η οικονομική κατάσταση, οι σπουδές, τα ταξίδια, η μετανάστευση, η κληρονομιά, τα ταλέντα και ό,τι άλλο μπορεί να συμβεί στη ζωή ενός ατόμου. Για τους ίδιους το μάντεμα επιτυγχάνεται με μέσο τη σκέψη και την επίκληση και χρήση θεοτήτων ή πνευμάτων ή άλλων υπερφυσικών δυνάμεων.

Ωστόσο όλα αυτά είναι ασύστολα ψεύδη, γιατί η πραγματικότητα είναι ότι ναι μεν μαντεία υπάρχει, όμως, όπως θα δούμε πιο κάτω, αυτή αφενός είναι συγκεκριμένη και αφετέρου «μαντεύω» σημαίνει εικάζω, υπολογίζω και συνεπώς προφητεύω κάτι με την κρίση και τις γνώσεις μου και από κάτι άλλο, δηλαδή έμμεσα, με συλλογισμό, συμπερασματικά και είτε στατιστικά είτε από τα τι έχει συμβεί σε κάτι παρόμοιο είτε από τις παρενέργειες του συζητούμενου είτε από τους οιωνούς του κ.α.: «μαντεία μάλλον ή κρίσει τ΄ αληθές αναζητών» (Λουκιανός)

Τα αρχαία μαντεία, όπως θα δούμε πιο κάτω, ήταν αφενός ιεροί τόποι και άφτερου κάτι όπως τα σημερινά πανεπιστήμια όπου ασκούνταν και η μαντική από ιερείς που συνάμα είχαν ιατρικές και άλλες γνώσεις, όπως θα λέγαμε σήμερα και αυτό, γιατί παλιά δεν υπήρχαν οι επιστήμες και τα νοσοκομεία. Το μαντείο που είχε μάντη και δεν ανήκε στην ιερατική τάξη, ώστε να μορφωθεί ιερατικά και γνωστικά, θεωρούνταν ψευδομαντείο.

Οιωνοί καλούνταν τα διάφορα σημεία, τα οποία εκλαμβάνονται υπό τους μάντεις και το λαό ως προγνωστικά του μέλλοντος, ειδικότερα δε τα θροίσματα, κραυγές κλπ των πτηνών (οιωνοί = τα πτηνά που σχετίζονται - αγγέλλουν τις εποχές) και των δέντρων. Μαντικά θεωρούνταν επίσης τα σημάδια των εντοσθίων των θυσιαζόμενων ζώων και οι ήχοι, τα χρώματα κλπ των αστραπών, εμφανίσεων κομητών, παραδόξων εμφανίσεων του ηλίου και της σελήνης, ιδιορρύθμων σχημάτων και χρωματισμών νεφών, πτήσεων ή φωνών των πτηνών, ασυνήθιστων σωματικών εκδηλώσεων, όπως φτερνίσματα, παλμών των οφθαλμών, συναντήσεων απροόπτων κλπ.

Σημειώνεται ότι:

Α) Πολλοί θεωρούν ως μαγεία και τη μαντεία. Ωστόσο η μαντεία είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό από τη μαγεία. Οι μάντεις κάνουν πρόγνωση, ενώ οι μάγοι ενεργούν για την επίτευξη επιθυμητού σκοπού, ωφέλειας ή βλάβης κλπ. Οι Μάντεις λένε ότι είναι διερμηνείς των σημείων που δίνονταν από τους θεούς σ’ αυτούς, ενώ οι μάγοι λένε ότι επικοινωνούν με τους θεούς και τους δίδουν εντολείς να εκτελέσουν κάτι κ.α. Στην Αρχαία Ελλάδα δεν πίστευαν ότι υπάρχουν μάγοι και ως εξ αυτού δεν υπήρχε – δεν επιτρέπονταν η μαγεία στην Ελλάδα πλην μόνο στη μυθιστοριογραφία και αυτό για λόγους ηθοπλασίας.

Β) Η μαντεία δεν είναι απόκρυφη επιστήμη, αφού οι μάντεις δεν κατέχουν κάποια κρυφή γνώση. Όταν ο μάντης κάνει κάποια μάντεμα (πρόγνωση ή άλλως προφητεία), αναφέρεται πάντα και ο οιωνός που προκάλεσε αυτήν την πρόγνωση.

2. Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΝΤΕΙΑ

Η ΜΑΝΤΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΓΝΩΣΗ ΠΟΥ ΒΓΑΙΝΕΙ ΑΠΟ ΣΥΛΛΟΓΙΣΜΟ

Ο Πλούταρχος (50 – 120 μ.Χ.), που σημειωτέον ο ίδιος ήταν ένας από τους ιερείς και μάλιστα με αξίωμα ανώτατου βαθμού του Μαντείου των Δελφών, στο έργο του «Περί του ΕΙ του εν Δελφοίς» αναφέρει ότι η μαντική είναι μια τέχνη που έχει να κάνει με το συλλογισμό και τη λογική της πρόγνωσης, είναι έμπνευση κατόπιν συλλογισμού: <<Ο θεός βεβαίως είναι μάντης και η μαντική τέχνη έχει να κάνει με το μέλλον με βάση παρόντα ή παρωχημένα, διότι κανενός πράγματος δεν είναι αναίτια η γένεση ούτε πέρα από τη λογική η πρόγνωση. Επειδή σε όλες τις περιπτώσεις τα όσα γίνονται ακολουθούν τα όσα έχουν γίνει και τα όσα θα γίνουν (ακολουθούν) αυτά που γίνονται και είναι συναρτημένα μαζί τους, σύμφωνα με τη διαδοχή που ξεκινά από την αρχή και τερματίζει στο τέλος, αυτός που ξέρει να συνδέει τις αιτίες μεταξύ τους σε ένα και τις συμπλέκει σύμφωνα με τη φύση, γνωρίζει και προλέγει, καθώς λέει ο Όμηρος (Ηλιάς Α 70) για το μάντη Κάλχα: «Τα όσα είναι, τα όσα θα είναι και τα πριν απ΄ αυτά που είναι». (Πλούταρχος Περί του ΕΙ του εν Δελφοί;, 387, 6).

Επίσης ο Πλούταρχος (Περί του ΕΙ του εν Δελφοίς 385, 2) αναφέρει ότι όπως το μάτι θέλει φως, για να δει, έτσι και η μαντική θέλει φως, για να δει. Αυτό το φως το δίδει ο Απόλλωνας και γι αυτό αποκαλείται «Φοίβος» ( από το φαος-φως, αντίθετο σκότος). Επομένως ο Πλούταρχος λέει ότι υπάρχουν άνθρωποι που διαβλέπουν πράγματα που θα γίνουν στο μέλλον από άλλα, εξ υπολογισμού των γεγονότων που συμβαίνουν τώρα.

Η μαντεία στην αρχαία Ελλάδα βρισκόταν υπό την αιγίδα της εκκλησίας και τελούνταν μόνο από ιερείς Το αυτό συνέβαινε και σε άλλους αρχαίους λαούς: Αιγύπτιους, Ασσύριους κ.α. Με τη μαντική ασχολούνταν οι σοφοί της εκκλησίας, επειδή δεν υπήρχαν οι επιστήμες και ιδιαίτερα η ιατρική. Μάλιστα από τη μαντική προήλθε η ιατρική, όπως θα δούμε πιο κάτω να αναφέρει ο αρχαίος συγγραφέας Διόδωρος Σικελιώτης. Μετά τους μάντεις έκαναν και ιδιώτες.

Οι μάντεις, για να δελεάσουν, λέγανε ότι έχουν έμφυτη την ικανότητα να συλλαμβάνουν και να ερμηνεύουν τα διάφορα «μηνύματα» των θεών. Ωστόσο η πραγματικότητα ήταν και είναι ότι η μαντική ήταν μια τέχνη πριν από την ανάπτυξη των επιστημών, ήταν το πρώτο στάδιο της ιατρικής, που αποκτιόνταν με απόκτηση ειδικών γνώσεων στα ιερατικά κέντρα της τότε εποχής.

Οι μάντεις των μαντείων δεν ήταν τυχαία πρόσωπα, αλλά σοφά, ιατροί, μηχανικοί κλπ που με τις γνώσεις τους διέβλεπαν ή προσπαθούσαν, μεσω της μαντικής, μια και τότε δεν είχαν ακόμη αναπτυχθεί οι επιστήμες, να δώσουν λύσεις και απαντήσεις στις αγωνίες (στα πνευματικά, αλλά και στα καθημερινά προβλήματα) των ανθρώπων. Για παράδειγμα στο Μαντείο των Δελφών αρχιερέας είχε κάνει και ο Πλούταρχος, ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς της αρχαιότητας. Ομοίως ο Επιμενίδης ο Κρήτας, που ήταν ένας από τους οκτώ σοφούς της αρχαιότητας (μαζί με τον Περίανδρο), ήταν συνάμα ιερέας και μάντης στην Κνωσό. Το αυτό συνέβαινε και με πολλά άλλα πρόσωπα. Απλά πολλοί ιδιώτες μάντεις ήταν απατεώνες.

Γενικά οι ιερείς όλων των ιερών των μαντείων της αρχαίας Ελλάδος ήταν άνθρωποι εξαιρετικών προσόντων και γνώσεων. Γνώριζαν την πολιτική κατάσταση και τους όρους της ζωής, όχι μόνο των ελληνικών πόλεων και των αποικιών τους, αλλά και των γειτονικών λαών που επικοινωνούσαν με τις πρώτες. Οι ιερείς του Ασκληπιού στην Επίδαυρο, του Αμφιαράου στην Αθήνα κ.α. είχαν και ιατρικές γνώσεις, έκαναν χρήση φαρμάκων και προέβαιναν μερικές φορές και σε εγχειρήσεις. Άλλων ιερών οι ιερείς και οι ιέρειες (οι Ασκληπιάδες της Κω, οι ιέρειες της Ήρας στο Άργος, οι Βουτάδες στην Αθήνα) απέκτησαν τόσο κύρος και τέτοια επιβολή, ώστε τα ονόματά τους και τα έτη της ιεροσύνης τους αναγράφονταν επιμελώς σε καταλόγους.

Σαφώς τα αρχαία χρόνια, επειδή δεν υπήρχε η ιατρική, καθώς και οι υπόλοιπες επιστήμες και επίσης τα νοσοκομεία σωματικής και ψυχικής υγιεινής, οι άνθρωποι, τόσο στην Ελλάδα όσο και στις υπόλοιπες χώρες, κατέφευγαν στα μαντεία προκειμένου να τους πουν τι αρρώστια είχαν ή πως θα έκαναν ή θα απόφευγαν κάτι κακό κλπ.

Μετά στην Κρήτη η μαντεία γέννησε την επιστήμη της ιατρικής , όπως θα δούμε αμέσως πιο κάτω, και από τότε που ανδρώθηκε η ιατρική η κάθε είδους μαντεία θεωρείται απάτη.

Σημειώνεται ότι:

Α) Ο Πλάτων (Πολιτικός 290 d-e) αναφέρει ότι οι ιερείς και οι μάντεις έχουν πολύ μεγάλη σημασία και σεβαστή φήμη εξ αιτίας της σπουδαιότητας του έργου τους. Εξ αυτού στην Αίγυπτο δεν επιτρέπεται και ο βασιλιάς να κυβερνά, αν δεν έχει ιερατικό αξίωμα. Ειδικότερα τα μαντεία στην αρχαιότητα ήταν κάτι όπως τα πανεπιστημιακά νοσοκομεία σήμερα και όχι μόνο. Οι μάντεις ήσαν πλήρως ενημερωμένοι όχι μόνο για τα θρησκευτικά θέματα, αλλά και για όλα: ιατρικά, κοινωνικά κλπ και η ενημέρωσή τους αυτή γινόταν είτε από κατασκόπους είτε από γιατρούς, πολιτικούς κλπ που είχαν προσλάβει (υπενθυμίζουμε π.χ. ότι ο Πλούταρχος ήταν ορισμένος από την Αμφικτιονία ως ανώτατο ιερατικό στέλεχος του Μαντείου Δελφών) και ως εξ αυτού ήταν και προφήτες και ψυχολόγοι και εμψυχωτές και αναλυτές και καθοδηγητές κλπ , άρα και οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης της εποχής. Βλέποντας π.χ. οι μάντεις ότι ένας βασιλιάς φοβόταν να κάνει ένα πόλεμο για κάποιους λόγους, ενώ έπρεπε να γίνει, εκείνοι από τη μια του έδιναν θετικό χρησμό και του αναπτέρωναν το ηθικό και από την άλλη, εμμέσως πλην σαφώς, του έδιναν και τη λύση του προβλήματος. Το αντίθετο γινόταν, αν οι μάντεις έβλεπαν ότι δεν έπρεπε να γίνει πόλεμος.

Β) Ο Μ. Αλέξανδρος ήταν ο πρώτος που υπολόγισε σωστά το ρόλο, τους μηχανισμούς και τη δύναμη των μαντείων. Για το λόγο αυτό, όταν περνούσε από κάποιο μαντείο, ελληνικό ή ξένο, για τυπικούς λόγους ζητούσε χρησμό, για να μη φανεί ότι δεν το υπολογίζει και από την άλλη είχε τους δικούς του ιερείς, συμβούλους κλπ που του έλεγαν τα πράγματα πως έχουν πραγματικά.

Γ) Τα μαντεία ήταν από τις πιο επικερδείς επιχειρήσεις της αρχαιότητας και γι αυτό κατά καιρούς είχαν γίνει πολλές διαμάχες για το ποιος ή ποιοι θα έχουν την κυριαρχία και την εκμετάλλευση τους. Για παράδειγμα στο 590 π.Χ. έγινε ο Α' Ιερός Πόλεμος μεταξύ των αμφιτρυώνων και της πόλης Κρίσας, που ήθελε να έχει συμμετοχή και αυτή στις υποθέσεις του ναού των Δελφών.

ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΚΑΙ ΚΑΚΟΙ ΘΕΟΙ

Ο αρχαίος Έλληνας συγγραφέας Πλούταρχος (50 – 120 μ.Χ.), που σημειωτέον ήταν και ένας από τους αρχιερείς του μαντείου των Δελφών, σχετικά με τις θυσίες, αναφέρει ότι υπάρχουν καλοί και κακοί θεοί και οι πιστοί των καλών θεών τους τελούν θυσίες και οι πιστοί των κακών θεών τελούν ανθρωποθυσίες. Για τον Πλούταρχο καλοί θεοί ήταν ο Δίας, ο Απόλλων κ.α. και δαίμονας ο Διόνυσος, δηλαδή ο θεός που άλλοι άνθρωποι της εποχής του Πλούταρχου τον θεωρούσαν απλώς θεό του ποτού και της ακολασίας. Και παρότι ο Πλούταρχος αναφέρει ότι οι πιστοί των κακών θεών τελούσαν ανθρωποθυσίες δεν αναφέρει κάποια από αυτές, πλην μόνο μιλά για ανθρωποθυσίες που γίνονταν τάχα μου στον παρελθόν της εποχής του. Συγκεκριμένα και σχετικά με τις θυσίες, ο Πλούταρχος στο σύγγραμμά του «Περί των Εκλελοιπότων Χρηστηρίων», αναφέρει τα εξής: «Όσον αφορά λοιπόν τις μυστηριακές τελετές, μέσα στις οποίες μπορεί να βρει κανείς τα πιο τρανά σημάδια που φανερώνουν και αφήνουν να διαφαίνεται η αλήθεια σχετικά με τους δαίμονες, «από ευλάβεια ας μη μιλήσω», όπως λέει ο Ηρόδοτος, ενώ για τις γιορτές και τις θυσίες που είναι σαν μέρες αποφράδες και σκυθρωπές, κατά τις οποίες γίνονται ωμοφαγίες, διαμελισμοί (των θυμάτων), νηστείες, θρήνοι, ενώ σε πολλά μέρη ακούγονται λόγια αισχρά μέσα στα ιερά, «μανιασμένοι αλαλαγμοί έξαλλων ανθρώπων που ρίχνουν προς τα πίσω το κεφάλι», θα έλεγα πως δε γίνονται για κανέναν από τους θεούς, αλλά για να αποτρέψουν τους κακούς δαίμονες και είναι πράξεις εξευμενισμού και καταπράυνσης. Όσο για τις ανθρωποθυσίες που γίνονταν παλιά, ούτε μπορεί να πιστέψει κανείς πως τις απαιτούσαν οι θεοί, ή πως τις καλοδέχονταν, ούτε θα ανέχονταν χωρίς λόγο οι βασιλείς και οι στρατηγοί να προσφέρουν τα παιδιά τους, να τα θυσιάζουν και να τα σφάζουν, αλλά (τις ανέχονταν) προσπαθώντας να εξευμενίσουν και να ικανοποιήσουν την οργή και τη βαρυθυμία σκληρών, δύστροπων και εκδικητικών (δαιμόνων), ή τους τρελούς και βασανιστικούς έρωτες ορισμένων που δεν μπορούν, ούτε θέλουν να έρθουν σε επαφή με σώματα, ούτε μέσω των σωμάτων. Όπως ο Ηρακλής πολιορκούσε την Οιχαλία για μια παρθένα, έτσι συχνά δυνατοί και άγριοι δαίμονες, που αναζητούν ψυχή ανθρώπινη κλεισμένη μέσα σε σώμα, στέλνουν επιδημίες στις πόλεις, αφορία στη Γη, ανακινούν πολέμους και επαναστάσεις, μέχρις ότου καταφέρουν να αποκτήσουν αυτούς που επιθυμούν» (Πλούταρχος, «Περί των Εκλελοιπότων Χρηστηρίων)

Ο ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ (Ελληνικά αίτια 38) αναφέρει και το εξής γεγονός, που δεν είναι ούτε πραγματικό ούτε και ανθρωποθυσία, όπως λένε μερικοί, αλλά μια μυθική ιστορία με φόνους (άλλο φόνος και άλλο ανθρωποθυσία) με ηθικό δίδαγμα για το τι πρέπει να παθαίνει όποια γυναίκα κακοποιεί τα παιδιά της: «Λένε ότι οι θυγατέρες του Μινύου, η Λευκίππη, η Αρσινόη και η Αλκαθόη, τρελάθηκαν, θέλησαν να φάνε ανθρώπινη σάρκα και έβαλαν κλήρο για τα παιδιά τους. Ο κλήρος έπεσε στη Λευκίππη να δώσει το γιο της Ίππασο να κομματιαστεί. Οι άνδρες τους, που φόρεσαν πένθιμα ρούχα από τη λύπη και το πένθος τους, ονομάστηκαν «Ψολόεις» (πενθηφορούντες), ενώ οι ίδιες ονομάστηκαν «Ολείαι», δηλαδή φόνισσες. Μέχρι και σήμερα ακόμα, οι κάτοικοι του Ορχομενού, έτσι ονομάζουν τις γυναίκες που κατάγονται από την οικογένεια αυτή. Κάθε χρόνο, στη γιορτή των Αγριωνίων, οργανώνεται αναπαράσταση της φυγής και της καταδίωξής τους από τον ιερέα του Διονύσου που κρατάει ξίφος. Αν πιάσει κάποια, μπορεί να τη φονεύσει – και στη δική μου εποχή, ο ιερέας Ζωίλος φόνευσε μία από αυτές. Τούτο όμως δεν ωφέλησε καθόλου τους κατοίκους. Αντίθετα, ο Ζωίλος αρρώστησε από κάποια ασήμαντη πληγή, η οποία μολύνθηκε για πολύ καιρό και πέθανε. Οι κάτοικοι του Ορχομενού, ενεπλάκησαν σε δίκες για τις βλάβες, αφαίρεσαν το ιερατικό αξίωμα από την οικογένεια του Ζωίλου, διαλέγοντας για τη θέση αυτή τον καλύτερο άνθρωπο της πόλης τους. (Πλούταρχος – Ελληνικά αίτια 38)

Ο Πλούταρχος στο «Περί των εκλελοιπότων χρηστηρίων, 49», σχετικά με τον τρόπο που τελούνταν οι θυσίες, αναφέρει ότι πριν πάει η Πυθία στη χρηστήριο γινόταν πρώτα θυσία ταύρου ή κατσίκας ή κάπρου, ώστε από εκεί να φανεί αν η Πυθία έχει την εύνοια των θεών γι αυτό που πάει να κάνει. Ο Πλούταρχος στο «Περί του μη χραν έμμετρα νυν την Πυθια», αναφέρει και ότι η Πυθία κατέβαινε στο χρηστήριο με δάφνη, χωρίς γέλιο, στολίδια και μύρα και θυμιάζοντας με κρίθινο αλεύρι, χωρίς γέλιο, χωρίς στολίδια, χωρίς μύρα, αλλά απλά ντυμένη.. Στη συνέχεια η Πυθία, ύστερα από εκστασιασμό, ανέβαινε στον καλούμενο τρίποδα. Όσην ώρα η Πυθία έκανε τα παραπάνω ο θεοπρόπος έπρεπε να κάνει αγνές σκέψεις και νε λέει ευοίωνες λέξεις. Καθώς η Πυθία βρισκόταν στο άντρο, οι ιερείς της έκαναν ερωτήσεις κι εκείνη έβγαζε ακατάληπτες κραυγές τις οποίες "αποκρυπτογραφούσε" ο ειδικό για το ζήτημα ιερέας, ο "προφήτης" , τις κατέγραφαν σε εξάμετρο και τις παρέδιναν στον θεοπρόπο. Οι εξάμετροι χρησμοί καταργήθηκαν περίπου στα ελληνιστικά χρόνια.

3. Η ΜΑΝΤΕΙΑ ΓΕΝΝΗΣΕ ΤΗΝ ΙΑΤΡΙΚΗ

Νόμισμα Ελεύθερνας Κρήτης, 3ος αι. π.Χ., με κεφαλή της θεάς Δήμητρας Ελευθούς και του Απόλλωνα Σποδίου ή άλλως τοξότη και χρησμολόγου

Ο Διόδωρος Σικελιώτης (5.74-77) αναφέρει ότι ο Απόλλωνας δεν ήταν μόνο ο θεός της μουσικής, αλλά και ο θεός της μαντικής, ο πρώτος χρησμολόγος. Αυτός πρώτος βρήκε στην Κρήτη αφενός τα έγχορδα όργανα, το τόξο και την κιθάρα και τη μουσική της και αφετέρου την ιατρική από τη μαντική, Ακολούθως ο γιος του ο Ασκληπιός, αφού έμαθε από τον πατέρα του πολλά χρήσιμα για την ιατρική, ανακάλυψε τη χειρφουρχική και την παρασκευή των φαρμάκων και γενικά προήγαγε σε τέτοιο βαθμό την ιατρική τέχνη ώστε τιμάται ως γενάρχης και ιδρυτής της, πρβ: «Απόλλωνα δε της κιθάρας ευρετήν αναγορεύουσι και της κατ αυτήν μουσικής, έτι δε την ιατρικήν επιστήμην εξενεγκείν δια της μαντικής τέχνης γενομένης, δι ης το παλαιόν συνέβαινε θεραπείας τυγχάνειν τους αρρωστούντας, ευρετήν δε και του τόξου γενόμενον διδάξαι τους εγχωρίους τα περί την τοξείαν, αφ ης αιτίας μάλιστα παρά τοις Κρησίν εζηλώσθαι την τοξικήν και το τόξον κρητικόν ονομασθήναι … Απόλλωνος δε και Κορωνίδος Ασκληπιον γενηθένα, και πολλά παρά του πατρός των εις ιατρικήν μαθόντα, προσεξευρείων την τε χειρουργίαν και τας των φαρμάκων σκευασίας και ριζών δυνάμεις, και καθόλου προβιβάσαι την τέχνην επί τοσούτον, ώστε ως αρχηγόν αυτής και κτίστην τιμάσθαι».» ( Διόδωρος Σικελιώτης 5.74).

Επίσης ο Φιλόστρατος (Τα ες τον Τυανέα Απολλώνιο Γ, ΧLIV) αναφέρει ότι η μαντική έχει προσφέρει πολλά στους ανθρώπους , αλλά το μεγαλύτερο δώρο είναι η ιατρική.

Ο Διόδωρος Σικελιώτης (5, 66-67) αναφέρει επίσης ότι , σύμφωνα με τους μύθους των Κρητών, ο Υπερίωνας ήταν αυτός που παρατήρησε την αστρολογία και η θέμιδα ήταν εκείνη που εισηγήθηκε τη μαντική, πρβ: «Οι Κρήτες διηγούνται το μύθο πως τον καιρό που οι Κουρήτες ήσαν νέοι υπήρχαν οι λεγόμενοι ….. όλοι τους έγιναν εφευρέτες κάποιοων αγαθων ….. Ο Υπερίωνας, λένε (οι μύθοι των Κρητών), πως ήταν ο πρώτος που κατανόησε με την επιμέλεια και την παρατηρητικότητά του την κίνηση του ηλίου, της σελήνης και των υπολοίπων αστεριών, καθώς και τις εποχές που προκαλούνται από αυτά και τα δίδαξε στους άλλους να τα μάθουν και γι αυτό ονομάστηκε πατέρας τούτων των σωμάτων, σα να γέννησε τη θεωρία περί αυτών και τη φύση τους…… Για τη θέμιδα, λένε οι μύθοι, πως ήταν η πρώτη που εισηγήθηκε τη μαντική, τις θυσίες και τους θεσμούς, σχετικά με τους θεούς και δίδαξε την υπακοή στους νόμους και την ειρήνη. Γι αυτό το λόγο ονομάζονται θεσμοφύλακες και θεσμοθέτες οι άνθρωποι που διαφυλάσσουν τα ιερά και τα όσια των θεών και τους νόμους των ανθρώπων. Και ο Απόλλωνας, την ώρα που πρόκειται να δώσει χρησμούς, λέμε πως «θεμιτεύει» από το γεγονός ότι η θέμιδα ανακάλυψε τους χρησμούς» (Διόδωρος Σικελιώτη, 5, 67)

Σημειωτέον ότι οι μάντεις στα μαντεία στην Αρχαία Ελλάδα, όπως ειδαμε πιο πριν, δεν ήταν πρόσωπα τυχαία, αλλά της εκκλησίας και μάλιστα οι πιο μορφωμένοι από τους ιερείς. Άλλοι ήσαν γιατροί και άλλοι σοφοί κλπ και γι αυτό από τη μαντεία προέκυψε η ιατρική.

Μαρμάρινη ανάγλυφη πλάκα, που ήταν επένδυση βάθρου ή βωμού στην αρχαία ΜΑΝΤΙΝΕΙΑ Αρκαδίας, 330-320 π.Χ., που απεικονίζει το μουσικό αγώνα μεταξύ του Απόλλωνα, που αγωνίζεται με κιθάρα και του Μαρσύα, που αγωνίζεται με αυλό. Νίκησε ο Απόλλωνας.

ΤΑ ΔΕΛΦΙΚΑ ΠΑΡΑΓΓΕΛΜΑΤΑ

Το Μαντείο των Δελφών έγινε διάσημο σ’ ολόκληρο το γνωστό τότε κόσμο, όχι μόνο για τους χρησμούς και τις πλείστες πληροφορίες που έδινε, αλλά και για το μεγάλο αριθμό παραγγελμάτων που είχαν χαρακτήρα συμβουλευτικό, κάτι σαν προτροπή προς τον ανθρώπινο νου για να πορεύεται στο βίο του με σκοπό τη μελέτη των ηθικών προβλημάτων της καθημερινότητας. Τα παραγγέλματα αυτά ήταν λιτά αποφθέγματα 2 έως 5 λέξεων, αλλά μεστά σοφίας και τα περισσότερα ανήκαν στους 7 σοφούς της αρχαιότητας :(Θαλής ο Μιλήσιος, Πιττακός ο Μυτιληναίος, Βίας ο Πριηνεύες, Σόλων ο Αθηναίος, Κλεόβουλος ο Ρόδιος, Περίανδρος ο Κορίνθιος, Χίλων ο Λακεδαιμόνιος) και ήσαν χαραγμένα στον πρόσθιο τοίχο του Πρόναου ή επί των παραστάδων της πύλης του μεγάλου ναού ή επί του υπέρθυρου ή επί των πολλών στηλών που είχαν τοποθετηθεί στις πλευρές του ναού περιμετρικά.

4. ΤΑ ΕΙΔΗ ΜΑΝΤΙΚΗΣ

Από τα λεγόμενα των αρχαίων συγγραφέων (Ησύχιος, Σούδας, Παυσανίας, Ηρόδοτος κ.α.) προκύπτει ότι στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν: ζωομάντεις, οιωνοσκόποι, υπνομάντεις, κεραυνομάντεις ή κεραυνοσκόποι, καθρεπτομάντεις, αβγομάντεις, νερομάντεις, λιθομάντεις, αστραγαλομάντεις, τυρομάντεις, κοσκινομάντεις, χειρομάντεις ή χειροσκόποι, λεκανομάντεις ή νεκυομάντεις, ραβδομάντεις, αλευρομάντεις, ανεμομάντεις κ.α.

Οι κυριότερες από αυτές ήσαν η ζωομαντεία, κατά την οποία οι μάντεις των μαντείων εξέταζαν τα εντόσθια των ζώων που είχαν θυσιαστεί (κυρίως το συκώτι), η οιωνοσκοπία (πέταγμα των πουλιών), η μελέτη των ουράνιων σημείων (ζωδίων) κ.α. Γενικά, έδιναν πολύ μεγάλη σημασία στους οιωνούς, πολλές φορές μάλιστα σε τόσο υπερβολικό ίσως βαθμό, που ακόμα και ένα φτέρνισμα, μπορούσε να αποτελέσει σημάδι για κάποιο σημαντικό γεγονός, ή συμβουλή για να παρθεί μία δύσκολη απόφαση. Στη ραψωδία ζ' της Οδύσσειας, ένα φτέρνισμα του Τηλέμαχου κάνει την Πηνελόπη να αποφασίσει να φωνάξει το ζητιάνο, που είναι ο Οδυσσέας ντυμένος με κουρέλια.

Η ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ (ΤΑ ΖΩΔΙΑ): Η αστρολογία είναι μια από τις παλαιότερες και πιο δημοφιλείς μεθόδους μαντείας. Οι προβλέψεις γίνονται ανάλογα με τη θέση που έχουν τα άστρα (Ήλιος, Σελήνη, Αστερισμοί και Πλανήτες) στον Ουρανό. (Περισσότερα βλέπε ειδικό Κεφάλαιο για την Αστρολογία)

Η ΟΝΕΙΡΟΜΑΝΤΕΙΑ: Η ερμηνεία των ονείρων είναι από τις αρχαιότερες μορφές μαντικής και εδώ μιλά, λένε οι ονειρομάντεις ή άλλως ονειροκρίτες, το υποσυνείδητο.

Ωστόσο λαός λέει σοφά; «Τα έχει γρα στο λογισμό της, τα θωρεί και στο όνειρό της», που πάει να πει ότι τα όνειρα είναι απόρροια της ψυχικής και σωματικής κατάστασης του ανθρώπου την ώρα που κοιμάται. Είμαστε στεναχωρημένοι ή προβληματισμένοι πριν κοιμηθούμε, βλέπουμε άσχημα ή ανάλογα όνειρα (εφιάλτες προδοσίας κλπ). Έχουμε φάει πολύ ή έχουμε πλακώσει την καρδιά βλέπουμε άσχημα όνειρα κλπ, βλέπουμε όνειρο ότι μας κυνηγούν ή δέρνουν, ώστε να σηκωθούμε και να ελαφρώσουμε την καρδιά. Έχουμε καιρό να κάνουμε σεξ, βλέπουμε σεξουαλικές πράξεις στον ύπνο μας κλπ. Προ αυτού οι αρχαίοι ονειρομάντεις, πριν αναπτυχθεί η ιατρική, διέγνωσαν και ορισμένες αρρώστιες.

Ένας από τους πιο διάσημους και αρχαιότερους ερμηνευτές ονείρων ήταν ο Ιωσήφ, του οποίου οι περιπέτειες αναφέρονται στην Παλαιά Διαθήκη (Γένεση). Οι αρχαίοι Έλληνες ονειρομάντεις πίστευαν ότι η ψυχή ταξιδεύει την ώρα του ύπνου και σε μια τέτοια πίστη στηρίζεται η ονειρομαντεία. Διάσημο ήταν το ονειρομαντείο του Αμφιάραου και του Τροφώνιου. Περίφημοι ονειρομάντεις (ονειροκρίτες) ήσαν και οι ιερείς των Μήδων και των Περσών (οι καλούμενοι Μάγοι, που από εκεί βγήκε η λέξη μαγεία και μάγοι). Ο Φιλόστρατος (Τα ες τον Τυανέα Απολλώνιο, ΧΧΧVII), σχετικά με την ονειρομαντεία που γινόταν στο μαντείο του Αμφιάραου, αναφέρει ότι ο μάντης Αμφιάραος δεν εξηγούσε ποτέ όνειρα, αν αυτά ήταν υπό επίδραση κρασιού ή από γεμάτο στομάχι, γιατί τα όνειρα εξηγούνται μόνο αν αυτά είναι με νηφάλιο ύπνο. Εξ αυτού οι ιερείς του μαντείου του έλεγαν σ’ αυτούς που προσερχόταν, για να ζητήσουν χρησμό από τον Αμφιάραο μέσω ονείρου ότι για να γίνει αυτό δεν έπρεπε να έχουν φάει καθόλου μια ολόκληρη μέρα και επίσης να μην έχουν πιει καθόλου κρασί για τρεις τουλάχιστον μέρες, ώστε να αποσπάσουν το χρησμό με καθαρή ψυχή. Ειδικότερα οι ιερείς έλεγαν: <<Αν το κρασί είναι καλό φάρμακο για τον ύπνο, ο Αμφιάραος, θα παρότρυνε τους επισκέπτες του να προσέλθουν με γεμάτο κρασί στο στομάχι, σαν αμφορείς και μετά να μπουν στο άδυτο, όμως επειδή δεν είναι, τους το απαγόρευε. Η ονειρομαντεία, το πιο θεϊκό ανθρώπινο χαρακτηριστικό, επιτυγχάνεται ευκολότερα από τη ψυχή, αν αυτή δεν είναι θολωμένη από το κρασί. Οι ιερείς πίνουν νερό και ποτέ κρασί και μετά μιλούνε από τον τρίποδα. Πρέπει να κάνουμε κάθαρση του σώματός μας, η οποία γίνεται με το να αποφεύγουμε τις έμψυχες τροφές, γιατί θεωρούνται ακάθαρτες και βλαβερές για το νου, να τρεφόμαστε με λαχανικά και ξηρούς καρπούς. Το κρασί είναι και αυτό καθαρό ποτό, γιατί προέρχεται από φυτό, όμως βλαβερό για τη διανοητική ισορροπία, γιατί θολώνει τους αιθέρες της ψυχής.>>

ΟΝΕΙΡΟΚΡΙΤΕΣ λέγονται αυτοί που εξηγούν τα όνειρα. Πολλοί από αυτούς έχουν γράψει και βιβλία στα οποία δίδουν εξήγηση για κάθε όνειρο. Λένε π.χ. αν δεις στον ύπνο σου μωρό παιδί, θα σου έρθουν βάσανα, παιδεμός.

Η ΑΥΓΟΜΑΝΤΕΙΑ: Στα Ορφικά (απόσπασμα 333) αναφέρεται ότι μαντεία γινόταν και με αυγό. Οι ιερείς έβαζαν ένα αυγό πάνω στη φωτιά και παρατηρούσαν αν ίδρωνε στα πλευρά ή στο κεφάλι, δηλαδή στην επάνω κορφή. Αν έσπαγε και χυνόταν, έδειχνε κίνδυνο σε αυτόν για τον οποίον γινόταν η τελετή ή στην οικογένεια του

Η ΧΕΙΡΟΜΑΝΤΕΙΑ (από το βιβλίο ενός χειρομάντη): <<Ο χαρακτήρας μας καταγράφετε στο σώμα μας; οι άνθρωποι από την πρώιμη αρχαιότητα προσπάθησαν να αναγνώσουν τις γραμμές και τα σημάδια των χεριών, τόσο οι Αιγύπτιοι, αλλά και οι Έλληνες και οι Ινδοί ασχολήθηκαν με τη Χειρομαντεία. Η ευελιξία του αντίχειρα δείχνει πόσο προσαρμόσιμο ένα άτομο. Με τον πιο ευέλικτο αντίχειρα, θα είναι πιο εύκολο ο χαρακτήρας. Η έλλειψη ευελιξίας δείχνει ένα επίμονο άτομο. Αν ο αντίχειρας στενεύει στη βάση της φάλαγγας, το άτομο θεωρείται, ότι χρησιμοποιεί διακριτικότητα και διπλωματία στις σχέσεις του με τους άλλους. Ορισμένοι θεωρούν, ότι το μικρό μήκος του αντίχειρα, είναι ένδειξη πίστης. Οι μεγαλύτεροι αντίχειρες, πιστεύεται ότι δείχνουν ισχυρότερους χαρακτήρες που είναι πιστοί στους άλλους και στον εαυτό τους. Οι γραμμές της παλάμης: Η παλάμη αποτελείται από τις σημαντικότερες γραμμές, τη δευτεροβάθμια γραμμή, και τη μικρή γραμμή. Μια παλάμη με πολλές λεπτές γραμμές εκτός από τις μεγάλες γραμμές δείχνει μια μάλλον πολύπλοκη, ευαίσθητη προσωπικότητα που είναι ιδιαίτερα ευάλωτη σε εξωτερικές επιρροές και ανησυχίες . Γενικά, όσο λιγότερες είναι οι γραμμές, τόσο πιο απλό είναι ένα άτομο. Αυτοί οι άνθρωποι ζουν τη ζωή τους με έναν πιο άμεσο και απλό τρόπο.Οι κύριες γραμμές: Υπάρχουν τρεις εξέχοντες γραμμές στην παλάμη, αυτές είναι οι κύριες γραμμές. Στην παλάμη κοιτώντας το χέρι με τα δάχτυλα προς τα επάνω η πρώτη οριζόντια γραμμή είναι η γραμμή της καρδιάς. Αυτή η γραμμή δείχνει την αγάπη . Όσο ελαφρύτερη είναι η γραμμή, τόσο πιο παθιασμένο είναι το άτομο και μάλιστα πολλές φορές ζηλεύει. Μια γραμμή της καρδιάς που διαπερνά όλη την παλάμη, δείχνει ένα άτομο που ελέγχεται πολύ συναισθηματικά . Μια γραμμή της καρδιάς που καμπυλώνει προς τα πάνω προς το δάχτυλο του Δία (ο δείκτης) υποδεικνύει μια ζεστή καρδιά, με λογική και στοργική στάση στις σχέσεις. Οι σταυροί και οι διακοπές δείχνουν τις περιόδους θλίψης και λύπης στην αγάπη. Η μέση οριζόντια γραμμή είναι η γραμμή του μυαλού. Αυτή η γραμμή δηλώνει το είδος της νοημοσύνης έχει ένα άτομο. Ο χώρος ανάμεσα στην αρχή της γραμμής του μυαλού και της αρχή της γραμμής της ζωής, εάν υπάρχει, δείχνει το επίπεδο της επιφυλακτικότητας που διαθέτει ένα άτομο. Όταν αυτές οι γραμμές ενώνονται στην αρχή, το άτομο είναι μάλλον επιφυλακτικό, και μερικές φορές φοβισμένο. Αν η γραμμή διακόπτεται δείχνει άτομο σίγουρο που δε φοβάται την ανάληψη κινδύνων. Η καμπύλη γραμμή που ξεκινά στη βάση της παλάμης στο σημείο μεταξύ του αντίχειρα και του πρώτου δακτύλου είναι η γραμμή της ζωής. Μια γραμμή της ζωής που είναι μεγάλη, αφήνοντας αρκετό χώρο στον αντίχειρα, είναι ενδεικτική ενός ατόμου με μια επεκτατική φύση που δίνετε στην αγάπη. Όσο πιο κοντά η γραμμή της ζωής είναι στον αντίχειρα, είναι λιγότερο γενναιόδωρο το άτομο στην αγάπη. Το Όρος της Αφροδίτης έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για εκείνους που ψάχνουν για τους δείκτες της αγάπης στην παλάμη. Η βάση αυτή βρίσκεται δίπλα στον αντίχειρα και στη γραμμή της ζωής. Σε γενικές γραμμές, η ευσαρκία εδώ δείχνει ευχαρίστηση στην αγάπη. Ένα σαρκώδες και σταθερό Όρος της Αφροδίτης υποδηλώνει έντονη σεξουαλική φύση, και ένα πλαδαρό δείχνει ένα χαμηλό επίπεδο σεξουαλικής ζωής>>.

Επομένως για τους χειρομάντες η μοίρα του ανθρώπου είναι προκαθορισμένη. Όταν γνωρίσουμε, λένε, τα χέρια μας, γνωρίζουμε τη μοίρα μας, γιατί πάνω εκεί είναι ζωγραφισμένη. Για τους χειρομάντες σημασία έχει το σχήμα και η δομή του χεριού, το μέγεθος των δακτύλων, το χρώμα, οι γραμμές, τα «όρη» κ.ο.κ. Όποιος, λένε, έχει χέρι μεγέθους ανάλογου με τα άλλα μέρη του σώματος, είναι άνθρωπος ισορροπημένος. Αντίθετα, εκείνος που έχει μακρύ χέρι είναι δόλιος, μικρόλογος, μανιακός και κακού χαρακτήρα άτομο. Τα μεγάλα χέρια φανερώνουν πανούργο άνθρωπο και άρπαγα. Όταν η γραμμή της ζωής είναι κομματιασμένη εις το μέσον φανερώνει ότι ο άνθρωπος θα πεθάνει από θανατηφόρο δυστύχημα κλπ. Ωστόσο όλα αυτά είναι αυθαίρετα, αφού τα χέρια όλων των ανθρώπων πάνω κάτω τα ίδια είναι, πλην του επακριβούς μεγέθους, των δακτυλικών αποτυπωμάτων και των γραμμών του δέρματος, επειδή αυτά σχηματίζονται ανάλογα με το τελικό μέγεθος του σώματος του ανθρώπου και κάτι όπως συμβαίνει και σ’ αυτά των ζώων, καθώς και σ’ αυτά των κλάδων των δέντρων και που αυτά εξαρτώνται από τις συνθήκες ανάπτυξης, γέννησης, διατροφής, γονιδιών κλπ. Πέραν αυτού αυτός που πιστεύει πως η προσωπικότητα εξεικονίζεται αμετάκλητα στη μορφή των χεριών και στις κινήσεις τους, υποτάσσεται στο «μοιραίο», συμπεριφέρεται ανάλογα, αλλά και ρυθμίζει τις σχέσεις του με άλλα πρόσωπα με μηχανιστικά κριτήρια. Οι μάντεις που υπόσχονται να βοηθήσουν τους «πελάτες» τους να αντιμετωπίσουν την «κακή μοίρα» τους οδηγούν σε πρόσθετη εξάρτιση.

Η ΚΕΡΑΥΝΟΣΚΟΠΙΑ: Ο Διόδωρος Σικελιώτη (5, 40) αναφέρει ότι: «Οι Τυρρινοί, απ΄ όπου ένα πέλαγος της Ιταλίας ονομάστηκε Τυρρηνικό, τελειοποίησαν την οργάνωση των δυνάμεων του πεζικού, ανακάλυψαν την λεγόμενη σάλπιγγα, που είναι εξαιρετικά χρήσιμη στους πολέμους και που ονομάστηκε από αυτούς Τυρρινή…. Εκπόνησαν επίσης γράμματα, λόγω φύσεως και λόγω περί θεών και τελειοποίησαν περισσότερους απ΄όλους τους ανθρώπους την κρυοσκοπία και γι αυτό και μέχρι τα χρόνια μας (του Διόδωρου) ο λαός (= οι Ρωμαίοι) που ηγείται ολόκληρης σχεδόν της οικουμένης τους θαυμάζει και τους χρησιμοποιεί ως ερμηνευτές των σημείων που φανερώνει ο Δίας με τους κεραυνούς (Διόδωρος βιβλίο 5, 40). Ευρετής της κεραυνοσκοπίας θεωρούνταν ο Τάγης, ο οποίος αποκάλυψε στον Τάρχωνα τα κεραυνοσκοπικά βιβλία, στα οποία οι ερωτήσεις ήταν σε αρχαιότατη λατινική γλώσσα, ενώ οι όπως απαντήσεις στην Τυρρινική (ετρουσκική) γλώσσα. Η κεραυνοσκοπία, όπως και οι άλλες μαντικές, περιλάμβανε τρία στάδια: την παρατήρηση των φαινομένων του κεραυνού, την ερμηνεία και τις ικετήριες τελετές

Η ΕΚΣΤΑΣΙΑΚΗ ΜΑΝΤΙΚΗ: Η εκστασιακή μαντική γίνεται με μέθη ή από έκσταση ή παράκρουσης μέσω παραισθησιογόνων ποτών ή φυτών ή και εκστατικού χορού. Ο Διόδωρος Σικελιώτης (4,66) αναφέρει ότι οι Πυθίες στους Δελφούς χρησμοδοτούσαν με εκστασιασμό και ο εκστασιασμός αυτός επέρχονταν είτε από το ατμό που έβγαινε από μια χαράδρα και εισέπνεε η Πυθία είτε από το μάσημα ή κάπνισμα φύλλων δάφνης και κατανάλωση ύδατος από την Κασταλία πηγή.

Η ΟΙΩΝΟΣΚΟΠΙΑ: Με την ονομασία «οιωνοσκοπία» λεγόταν αρχικά η μαντική από τα πουλιά (ιδιαίτερα τις κάρες και τις καρακάξες) και μετά και από τα σπλάχνα των ζωών.. Ειδικότερα και σύμφωνα με τους Ορφικούς (Απόσπασμα 89, 8LIN. NOT HIST. 7, 203) οιωνοσκοπία λεγόταν η μαντική από τα πουλιά και ο πρώτος που έκανε μαντείες από τα πουλιά ήταν ο Κάρας, από τον οποίο ονομάστηκε έτσι η Καρία , ενώ μαντείες από τα άλλα ζώα έκανε ο Ορφέας. Είναι γεγονός ότι η συμπεριφορά των πουλιών και των ζωών βοηθά στο να καταλάβουμε πολλά πράγματα της φύσης, όπως π.χ. ότι όταν κάπου βλέπουμε να βρίσκονται ζώα ή να πετούν πτηνά δεν κρύβεται κάποιος, όταν χαμηλοπετούνε τα πουλιά έρχεται βροχή ή άσχημος καιρός κ.α. Ωστόσο: «Εις οιωνός άριστος. αμύνεστε περί πάτρις».

Η ΚΑΘΡΕΠΤΟΜΑΝΤΕΙΑ: Ο Παυσανίας (VII 21, 12) αναφέρει ότι στην Πάτρα της Αχαΐας υπήρχε μαντείο της θεάς Δήμητρας, στο όποιο οι άνθρωποι ζητούσαν συμβουλές για θέματα υγείας κ.λπ, με καθεπτρομαντεία. Κρεμούσαν , λέει, έναν καθρέφτη με ένα λεπτό σκοινί στην πηγή του μαντείου, προσέχοντας να μη βυθιστεί στο νερό, αλλά να ακουμπάει απλώς στην επιφάνειά του και στη συνέχεια, ύστερα και από την προσευχή που έκαναν στη θεά Δήμητρα, αλλά και θυσία (καύση λιβανιού, ψήσιμο ζώου που διανέμονταν τους παρευρισκόμενου κ.α.), κοίταζαν μέσα από τον καθρέφτη να δουν τον ασθενή νεκρό ή ζωντανό.

Η ΛΙΘΟΜΑΝΤΕΙΑ ΚΑΙ ΝΕΡΟΜΑΝΤΕΙΑ: Στα Ορφικά (Λιθικά Κηρύγματα Σωκράτους) αναφέρεται ότι ο λίθος Αψιδιανός πήρε την ονομασία του από το ότι με αυτόν οι παλιοί προέβλεπαν και μάντευαν τα μελλούμενα. Τον έτριβαν, τον ανακάτευαν με το αρωματικό σμύρνα, τον ράντιζαν στη φωτιά και ανάλογα με τις κινήσεις και τα σκιρτήματα του, όπως οι οιωνοσκόποι από τα σκιρτήματα του ύπατος, συμπέραναν τα μελλούμενα. Λένε ότι αυτός, αν πασπαλιστεί, θεραπεύει τις δύσκολες παθήσεις των νεύρων και αλείφει τις λεπίδες. Αναφέρεται επίσης ότι οι παλιοί έκαναν μαντείες και με το νερό. Γέμιζαν μια λεκάνη με νερό και τα συμπεράσματα εξαγόταν από τις αναταράξεις στην επιφάνεια του νερού. Ο λίθος Αψιδιανός βυθιζόταν μέσα στο νερό της λεκάνης και βοηθούσε στην εξαγωγή συμπερασμάτων.

Η ΚΟΣΚΙΝΟΜΑΝΤΕΙΑ: Ο Θεόκριτος (Ειδύλλιο 3) αναφέρει την κοσκινομάντιδα Αγριώ, που αποκάλυπτε τα απόκρυφα και τα μέλλοντα. Σύμφωνα με μια εκδοχή, η κοσκινομαντεία γινόταν ως εξής: Κάρφωναν στο ξύλινο στεφάνι του κόσκινου το ένα σκέλος μια ψαλίδας και το άλλο κρεμούσαν από κλωστή, ώστε το κόσκινο να μπορεί να κινείται με την ελάχιστη πνοή του αέρα. Με την απαγγελία επωδής, διάβαζαν κατάλογο ονομάτων και το όνομα, κατά την ανάγνωση του οποίου κουνιόταν το κόσκινο, ήταν το όνομα του υποψήφιου συζύγου μιας κοπέλας, για παράδειγμα.

Η ΥΠΝΟΜΑΝΤΕΙΑ (Η ΜΑΝΤΙΚΗ ΜΕ ΥΠΝΩΣΗ): Ο Διόδωρος Σικελιώτης (1, 25) αναφέρει ότι παλιά η ιατρική θεραπεία των ανθρώπων γινόταν μέσω μαντικής με «ύπνωση», κατά την οποία ο ασθενής περνούσε μια νύχτα μέσα στο ναό με την ελπίδα πως ο θεός θα του αποκαλυφθεί στον ύπνο του και θα του φανερώσει τον τρόπο θεραπείας του.

Η ΦΛΙΤΣΑΝΟΜΑΝΤΕΙΑ (ΜΑΝΤΙΚΗ ΜΕ ΦΛΙΤΖΑΝΙ ΚΑΙ ΤΣΑΙ ή ΚΑΦΕ): H Καφεμαντεία είναι μία μαντική τέχνη και έχει σαν εργαλείο της το ποτό του καφέ ή του τσαγιού και το φλιτζάνι, εξ ου και φλιτζανούδες = οι μάντισσες

Αφού έχει τελειώσει η ευχάριστη ποση του καφέ ή του τσαγιού, το φλιτζάνι τοποθετείται ανάποδα στο πιατάκι μέχρι να στεγνώσει εντελώς. Οι μορφές που παίρνουν τα κατακάθια του καφέ ή τα φύλλα του τσαγιού ερμηνεύονται ανάλογα και γίνεται η πρόβλεψη για το μέλλον. Οι ρίζες της συγκεκριμένης μέθοδοι με τσάι χάνονται στα βάθη της ιστορίας, αλλά είναι γνωστό πως χρησιμοποιούνταν στην Κίνα για χιλιάδες χρόνια, πράγμα άθολου παράξενο μιας και η ποσό του τσαγιού ήταν διαδεδομένη πολύ πριν την υιοθετήσουν οι άλλες χώρες. Στην Ελλάδα η αντίστοιχη μέθοδος, πολύ διαδεδομένη, εφαρμόζεται με τον καφέ.

Η ΧΑΡΤΟΜΑΝΤΕΙΑ: Η χαρτομαντεία είναι μία μαντική τέχνη και έχει σαν εργαλείο της μία τράπουλα. Τα χαρτιά είναι είτα αυτά της κοινής τράπουλας είτε τα ειδικά σχεδιασμένα Ταρο.

Η ΝΕΚΡΟΜΑΝΤΕΙΑ ή ΝΕΚΥΟΜΑΝΤΕΙΑ. Η Νεκρομαντεία ήταν υποτίθεται η πνευματική επικοινωνία με τους νεκρούς προς την επίτευξη μαντείας. Η λατρεία των νεκρών και η πίστη στην αθανασία της ψυχής είναι τα αίτια στα οποία οφείλεται η νεκρομαντεία ή νεκυομαντεία. Οι αρχαίοι πίστευαν ότι η ψυχή των πεθαμένων, αποχωρίζεται από το σώμα και περιπλανάται μεταξύ των ζωντανών. Με αυτή τη σκέψη ήταν εύκολα να υποθέσουν ότι θα μπορούσαν να την επικαλεστούν είτε με την απλή τους βούληση, είτε με τη βοήθεια μυστηριωδών τελετών (νέκυια). Οι τάφοι υπήρξαν οι πρώτοι τόποι στους οποίους ασκήθηκε για πρώτη φορά η νεκρομαντεία. Οι ζωντανοί προσκόμιζαν στους νεκρούς τροφές και αρώματα και με τη βοήθεια διάφορων επωδών προσπαθούσαν να καλέσουν τις σκιές τους. Τα γνωστότερα νεκρομαντεία της αρχαιότητας ήταν το νεκυομαντείο του Αχέροντος, εκείνο της Ηρακλείας (στον Πόντο) και αυτό του Ταινάρου. Ειδικά το πρώτο, αυτό του Αχέρωντος στην Ήπειρο, υπήρξε το γνωστότερο, αφού εκεί, σύμφωνα με την ελληνική παράδοση, βρισκόταν η «είσοδος στον Άδη». Η ονομασία νεκυιομαντεία, εκ του «νέκυς», που σημαίνει στα αρχαία ελληνικά το «είδωλο -ψυχή» του νεκρού.

Ο ΚΛΗΔΟΝΑΣ ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΑΝΤΙ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ

Ο Κλήδονας, ως γνωστόν, είναι ένα ελληνικό έθιμο που τελείται στις 24 Ιουνίου, την ημέρα του Αγίου Ιωάννου, το οποίο σχετίζεται με τη μαντεία. Απλά σήμερα στη θέση του Απόλλωνα έχει μπει ο Αϊ Γιάννης. Την παραμονή του Αϊ-Γιαννιού, δηλαδή στις 23 Ιουνίου, οι ανύπανδρες κοπέλες μαζεύονται σε ένα από τα σπίτια του χωριού, όπου αναθέτουν σε κάποια ή σε κάποιες από αυτές να φέρουν από το πηγάδι ή την πηγή το "αμίλητο νερό". Επιστρέφοντας στο σπίτι όπου τελείται ο κλήδονας, το νερό μπαίνει σε πήλινο δοχείο, την υδροφόρο, στο οποίο η κάθε κοπέλα ρίχνει ένα αντικείμενο (μήλο πράσινο ή κόκκινο, κόσμημα, κλειδί κ.α.), το λεγόμενο ριζικάρι. Στη συνέχεια το δοχείο σκεπάζεται με κόκκινο ύφασμα, το οποίο δένεται γερά με ένα κορδόνι ("κλειδώνεται") και τοποθετείται σε ταράτσα ή άλλο ανοιχτό χώρο. Εκεί παραμένει όλη τη νύχτα υπό το φως των άστρων. Οι κοπέλες επιστρέφουν ύστερα στα σπίτια τους. Λέγεται ότι τη νύχτα αυτή θα δουν στα όνειρά τους το μελλοντικό τους σύζυγο. Ανήμερα του Αϊ-Γιαννιού, αλλά πριν βγει ο Ήλιος, ώστε να μην εξουδετερωθεί η μαγική επιρροή των άστρων, η υδροφόρος νεαρή της προηγουμένης ημέρας φέρνει μέσα στο σπίτι το αγγείο. Το μεσημέρι ή το απόγευμα συναθροίζονται πάλι οι ανύπανδρες κοπέλες. Καθισμένη στο κέντρο της συντροφιάς, η υδροφόρος νεαρή ανασύρει ένα-ένα από το αγγείο τα αντικείμενα, που αντιστοιχούν στο "ριζικό" κάθε κοπέλας και μια άλλη, κάποια (ή και κάποιος) που έχει ποιητικό και μαντικό ταλέντο απαγγέλλει ταυτόχρονα τυχαίες μαντινάδες. Μαντινάδες που είναι επηρεασμένες απλώς και μόνο από τη θέα του ριζικαριού, αφού η μαντιναδολόγος δεν ξέρει σε ποιον ανήκει το κάθε ριζικάρι. Η μαντινάδα που αντιστοιχεί στο αντικείμενο (ριζικάρι) της κάθε κοπέλας θεωρείται ότι προμηνάει το μέλλον της. Σε κάποιας κοπέλας το ριζικάρι ο αείμνηστος μαντιναδολόγος Καμινοκωστής, είχε πει την εξής μαντινάδα: «Σα μάθει ο σκύλος γράμματα κι η γάτα να διαβάζει / τότε και συ θα παντρευτείς να κάμει ο κόσμος χάζι….» (Και η κοπελιά αυτή πράγματι μέχρι σήμερα δεν έχει παντρευτεί!)

«Κλήδονας, εκ του αρχαίου Κληδών. Μαντεία ασκουμένη παιγνιωδώς υπό νεανίδων ιδία κατά την εορτήν των γενεθλίων του Αγίου Ιωάννου, 24 Ιουνίου. Κατ’ αυτήν εντός υδρίας πλήρους ύδατος αντληθέντος βωβώς, «αμίλητο νερό», ρίπτονται διάφορα αντικείμενα: καρφίδες, κομβία, νομίσματα κλπ, έκαστον των οποίων «μελετάται» επ ονόματι ωρισμένου προσώπου . κατόπιν εξάγονται ανά εν, ενώ απαγγέλλονται διάφορα δίστιχα, τα οποία θεωρούνται ως αποτελούντα απάντησιν εις τα προβλήματα τα απασχολούντα το άτομο επ ονόματι του οποίου είχε μελετηθή το εξαγόμενο αντικείμενον». Κληδονίζω (κληδών) = προσημαίνω. προμηνύω, προμαντευω. Κληδών (ομηρική λέξη, κλέω, κλεηδών και κληηδών= φήμη, φωνή περιέχουσα πρόρησιν, μήνυμα, υπόδειξιν του μέλλοντος, γεν. φωνή, ρήσις μαντική , παρ’ Ομήρω εν τη συν. Ευτυχίας μήνυμα εκ λόγου συναγόμενον (Οδύσσεια Σ 117, Ηρ. 5,72). (Λεξικό Γ. Δραγατάκη, 1975)

ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΛΗΔΟΝΑ ΑΠΟΣΠΕΡΑΣ

_ Σήμερα που ‘ναι τα Αι Γιαννιού βάλε αρχή κερά μου

Του χρόνου σαν και σήμερα να σ’ έχω αγκαλιά μου

_Κλειδώνουμε τον κλήδονα μ’ ένα μικιό κλειδάκι

Κι απόης τον αφήνουμε έξω στο φεγγαράκι

_Ανοίξατε τον κλήδονα στου Αϊ - Γιαννιού τη χάρη

κι ος είναι καλορίζικος ας έρθει να το πάρει

_Τα μυστικά του Κλήδονα κρατώ καλά κρυμμένα,

μέσα στα βάθη της καρδιάς, που έβαλα για σένα.

_Σήμερα που ‘ναι τα’ Αι Γιαννιού του Θιου ζητώ μια χάρη

Του χρόνου σαν και σήμερα να γίνουμε ζευγάρι

_Κλειδώσετε τον κλήδονα με δόξα και με χάρη

Κι απού ‘χει μήλο κόκκινο ταχυτέρου (αύριο) να το πάρει

_Ε Γλυκοπαναγία μου, που ‘σαι στη γειτονιά σου

Ζευγάρισέ το μήλο μου, να σ’ άφτω τα κεριά σου.

_Μήλο ‘βαλα στον κλήδωνα κι είναι και μυρωδάτο

Κι αν δε σε πάρω θα γενεί ο κόσμος άνω κάτω.

ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΛΗΔΟΝΑ ΣΤΟ ΑΝΟΙΓΜΑ

_Ανοίγουμε τον Κλήδονα με τ΄ Αϊ Γιαννιού τη χάρη

κι όποιος έχει μήλο κόκκινο ας έρθει να το πάρει

_ Ανοίγουμε τον κλήδονα με του Αγιαννιου τη χάρη

Κι όποιος έχει ριζικό σήμερα να το πάρει.

Έφθασε η ώρα κι η στιγμή κι ο κλήδονας ανοίγει

Και κάθε μια το ριζικό στα φανερά ξανοίγει

Ανοίξετε τον κλήδονα με τση μυρθιάς το φύλλο

Μαλαματένια πρόσωπα που θάμπωσες τον ήλιο

Ανοίξετε τον κλήδονα τη χέρα μου να βάλω

να βγάλω το χρυσό αητό το ρήγα το μεγάλο

Ανοίξετε τον κλήδονα να βγάλουμε τα μήλα

του χρόνου σαν και σήμερα βγάλετε δακτυλίδια

Ανοίξετε τον κλήδονα να βγει ο χαρισμένος

απου τα κάστρα πολεμά και βγαίνει κερδισμένος

Βάλε το χέρι κοπελιά, το πρώτο μήλο πιάσε

Που η μοίρα σου χειροκροτεί, ευτυχισμένη να ‘σαι.

Βγαίνει το μήλο τ’ άρχοντα, του πιο καλού λεβέντη,

Του πρώτου μας παλικαριού στο λούσο και στο γλέντι.

Στον κλήδονα οι χρησμοί που λέει-στέλνει ο μάντης σε κάθε ριζικάρη είναι με μαντινάδες. Ριζικό = η μοίρα, το τυχερό, το πεπρωμένο, μεταφορικά αυτό που κουβαλά κάποιος από τις ρίζες του (από το σόι του). Ριζικάρης = αυτός για τον οποίο η μάντισσα ή ο μάντης εξαγγέλλει μια μαντινάδα που η ερμηνεία της δίδει τη μοίρα ή το τυχερό ή το πεπρωμένο του κλπ:

_«Ω Ριζικό ακατάστατο, αναπαμό δεν έχεις,

μα επά κ' εκεί σαν πελελό περιπατείς και τρέχεις.

Όντε στα ύψη μας πετάς, τα χαμηλά γυρεύγεις,

κι όντε μας δείχνεις το γλυκύ, τότες μας φαρμακεύγεις

(Ερωτόκριτος Δ. στίχοι 717-720, Β. Κορνάρος 1553– 1613)

_Τα μάτια τση εχαμήλωσε, χάμαι στη γη εσυντήρα,

εβάραινε στο Ριζικόν, και στην πρικιάν τση Μοίρα.

(Ερωτόκριτος Δ. στίχοι 733-735, Β. Κορνάρος 1553– 1613)

_«Πάν' τα μαντάτα εδώ κ' εκεί, παντόθες το μαθαίνουν,

πολλοί κινούν του Pιζικού, κ' εις τα φουσάτα πηαίνουν

(Ερωτόκριτος στ Δ. 871 - 872, Β. Κορνάρος 1553–1613)

Ο Παυσανίας (Βοιωτικά, 11, 7), σχετικά με τον κλήδονα, αναφέρει τα εξής: «Στη συνέχεια του Ηρακλείου (της Θήβας) υπάρχει γυμνάσιο και στάδιο, που και τα δυο έχουν το όνομα του Θεού. Πέρα από το Σωφρονιστήρα λίθο υπάρχει βωμός του Απόλλωνα του επονομαζόμενου Σποδίου. Ο Βωμός του Απόλλωνα σχηματίστηκε από τη στάχτη των σφαγίων. Εδώ συνηθίζεται μαντική από κληδόνων («μαντική δε καθέστηκεν αυτόθι από κληδόνων»), την οποία ξέρω ότι τη χρησιμοποιούν οι Σμυρνιοί περισσότερο απ’ όλους τους Έλληνες και οι Σμυρνιοί έχουν πάνω από τη πόλη, έξω από το τείχος, ιερό των κληδόνων («κληδόνων ιερόν»). Παλιά οι Θηβαίοι θυσίαζαν ταύρους στον Σπόδιο Απόλλωνα».

Στα χρόνια του Βυζαντίου συναντάμε το έθιμο σαν λατρεία του Ήλιου. Φωτιές ανάβονται και ο λαός πηδά πάνω απ΄ αυτές για να εξαγνίσει το κακό, όπως και σήμερα. Με τα χρόνια ο Κλήδωνας χάνει το χαρακτήρα της γενικής μαντικής και περιορίζεται στους ερωτικούς χρησμούς. Η θεά Κλήδονα αποσύρεται σιωπηλά και δίνει τη θέση της στον Αϊ Γιάννη, του οποίου τη χάρη επικαλείται ο λαός.

Η Παλαιά Διαθήκη αναφέρει αφενός ότι ο κλήδονας και οι μαντείες υπήρχαν επί εποχής εξόδου των Εβραίων από την Αίγυπτο, ήτοι το 1500 π.Χ., και αφετέρου ότι είναι πράξεις καταδικαστέες, πρβ: «τα γαρ έθνη ταύτα, ους συκατακληρονομείς αυτούς, ούτοι κληδόνων και μαντειών ακούσονται, σοι δε ουχ ούτως έδωκε Κύριος ο Θεός σου» (Δευτερονόμιο 18.14)

5. ΟΙ ΜΑΝΤΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΣ

Οι προφήτες είναι κάτι παρεμφερές με τους μάντεις. Απλά προφήτες λέγονταν οι μάντεις που προλέγουν σοβαρά γεγονότα του μέλλοντος με συλλογισμούς και στοχασμούς, ενώ οι μάντεις λέγονται αυτοί που προλέγουν απλά θέματα με τον παραδοσιακό τρόπο (οιωνοσκοπία κλπ). Η λέξη προφήτης στα ελληνικά σημαίνει «αυτός που μιλάει ενώπιον ή μπροστά σε κάποιον ή κάποιους [προ και φημί]» και μετά πήρε την έννοια του προ+λέγω .

Ο Διόδωρος Σικελιώτης (4, 82 ) αναφέρει ότι στα μαντεία οι μάντεις προφήτευαν ή μάντευαν. Ο Διόδωρος Σικελιώτης (4, 48 και 4, 66 ) αναφέρει επίσης ότι ο Γλαύκος, ο θεός, της θάλασσας. είχε προφητεύει («προειπείν») τους 12 άθλους του Ηρακλή, καθώς και ότι οι γιοι του Τυνδάρεω θα γινόταν Διόσκουροι.

Οι Χριστιανοί μετά Χριστό δεν παραδέχονται κανένα ως προφήτη: «Πας προφήτης μετά Χρηστό ίσον γάιδαρος».

Φυσικά η αλήθεια για τους προφήτες είναι ότι πράγματι υπάρχουν άνθρωποι που διαβλέπουν πράγματα που θα γίνουν στο μέλλον, όμως αυτό γίνεται όχι γιατί έχουν τη χάρη του θεού, αλλά, γιατί απλούστατα αφενός είναι σοφοί (έχουν πολλές γνώσεις) και αφετέρου βάζουν το μυαλό και σκέπτεται και εξ υπολογισμού γεγονότων που συμβαίνουν τώρα βγάζουν συμπεράσματα. Άμα βλέπουνε π.χ. ότι κάποιος πίνει, καπνίζει, κάνει άσωτο βίο κλπ ή ότι κάποιος βασιλιάς κάνει πόλεμο με άλλο που έχει πιο μικρό στρατό κλπ, ε το να πω ότι θα έχει άσχημο μέλλον, αυτό πλέον δε λέγεται προφητεία, αλλά υπολογισμός

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΣ

Προφήτες στη Χριστιανική Θρησκεία λέγονται αυτοί που στους χρόνους της Παλαιάς Διαθήκης μετέφεραν το θέλημα του Θεού στους ανθρώπους και προετοίμαζαν το λαό για τον ερχομό του Μεσσία. Μεγάλοι Προφήτες θεωρούνται ο Ησαΐας, ο Ιερεμίας, ο Ιεζεκιήλ, ο Δανιήλ και ο Ηλίας. Υπήρχαν ακόμα και δώδεκα μικροί προφήτες, βιβλία των οποίων συμπεριλαμβάνονται στην Παλαιά Διαθήκη: Ωσηέ, Αμώς, Μιχαίας, Ηωήλ, Οβδιού, Ιωνάς, Ναούμ, Αββακούμ, Σοφωνίας, Αγγαίος, Ζαχαρίας και Μαλαχίας. Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν μεγάλες πράγματι προσωπικότητες και είχαν ενεργή συμμετοχή σε ζητήματα της πολιτείας.

Στην Καινή Διαθήκη ο Ιησούς Χριστός αποκαλείται «Προφήτης». (Λουκάς 7:14-16· Ιωάννης 4:16-19· Πράξεις 3:19-26).

Στη χριστιανική εκκλησία του 1ου αιώνα υπήρχαν δύο είδη προφητών: Οι προφήτες με το ελεύθερο προφητικό χάρισμα και η τάξη των προφητών, που ήταν μια χειροτονημένη ομάδα, με ειδικές εκκλησιαστικές λειτουργίες.

Στη σημερινή Ορθόδοξη Εκκλησία σύγχρονοι προφήτες θεωρούνται ο Κοσμάς ο Αιτωλός και ο Όσιος Νείλος. Μεταξύ των μελών των Πεντηκοστιανών εκκλησιών θεωρείται ότι υφίσταται ως ένα από τα ενεργά χαρίσματα του αγίου Πνεύματος.

6. ΤΑ ΚΥΡΙΟΤΕΡΑ ΜΑΝΤΕΙΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑΣ

Το μαντείο, κατά την κλασική αρχαιότητα, ήταν ο επίσημος, θρησκευτικού χαρακτήρα θεσμός σε συγκεκριμένο τόπο, που εμπνεόταν σοφές συμβουλές, έδινε χρησμούς, ή προέβλεπε το μέλλον ως ενδιάμεσος με τους θεούς. Τα μαντεία θεωρούνταν πύλες μέσω των οποίων οι θεοί απευθύνονταν άμεσα στους ανθρώπους και υπό αυτή την έννοια διέφεραν από τους μάντεις που ερμήνευαν τα σημάδια των θεών μέσα από παρατήρηση της συμπεριφοράς των πουλιών, των εντοσθίων των ζώων ή άλλες μεθόδους.

Το παλιότερο ελληνικό μαντείο ήταν του Δία στη Δωδώνη της Ηπείρου. Μαντεία υπήρχαν σε όλο το αρχαίο γνωστό κόσμο, όπως του Βήλου στη Βαβυλώνα, του Δία στη Λιβύη κ.α. Απ’ όλα το πιο αξιόλογο, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ήταν αυτό του των Δελφών και μάλιστα αποδεδειγμένα, ύστερα από έρευνα, όπως θα δούμε πιο κάτω. Εδώ ταξίδευαν σπουδαία δημόσια πρόσωπα και ιδιώτες απ’ όλο το γνωστό αρχαίο κόσμο, για να το συμβουλευτούν.

Τα πιο γνωστά μαντεία της αρχαιότητας, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο ( Α, 46 κ.α.), ήσαν του Απόλλωνα στους Δελφούς, του Δία στη Δωδώνη, του Απόλλωνα στην πόλη Άβες της Φωκίδας (Οι κάτοικοι των Αβών, σύμφωνα με τον Παυσανία (Φωκικά, 35), ήρθαν στη Φωκίδα από το Άργος με αρχηγό-οικιστή τον Αβα, γιο του Λυγκέα της Υπερμήστρας, της κόρης του Δαναού), του Αμφιάραου (στα σύνορα της Αττικής με τη Βοιωτία) και του Τροφωνίου και από τα ξένα του Άμμων στη Λιβύη, της Λητούς στην Αίγυπτο και του Βήλου στο Πύργο της Βαβυλώνας (Πύργος Βαβέλ)., Σύμφωνα με το Λουκιανό (Ψευδόμαντις Αλέξανδρος) τα πιο διάσημα και πλούσια μαντεία ήταν των Δελφών, της (νήσου) Δήλου, της Κλάρου (κωμόπολη κοντά στην Κολοφώνα) και οι Βραγχίδες (κωμόπολη Δίδυμα κοντά στη Μίλητο).

Ο Διόδωρος Σικελιώτης (2, 73), σχετικά με τους ιερείς και τα μαντεία της αρχαίας Αιγύπτου, αναφέρει τα εξής, από τα οποία συνάγεται ότι τα μαντεία στην αρχαιότητας ήταν κάτι όπως τα πανεπιστημιακά ιδρύματα και νοσοκομεία σήμερα:

«Διότι, γενικά, οι ιερείς στοχάζονται για τα σοβαρότερα ζητήματα και βρίσκονται σε συνεχή επαφή με τον βασιλιά, όντας σε άλλα θέματα συνεργάτες του και σε άλλα σύμβουλοι και δάσκαλοι του, προβλέπουν τα μελλούμενα με την αστρολογία και τη μαντική και διαβάζουν στον βασιλιά από τα ιερά τους βιβλία τις πράξεις που έχουν καταγραφεί και μπορούν να τον ωφελήσουν. Διότι εδώ δεν γίνεται όπως στους Έλληνες, όπου ένας άνδρας ή μια γυναίκα παραλαμβάνει την ιεροσύνη, αλλά πολλοί ασχολούνται με τις θυσίες και τις τιμές προς τους θεούς και παραδίδουν στους απογόνους τους τον ίδιο κανόνα ζωής. Οι ιερείς λοιπόν δεν πληρώνουν κανέναν φόρο και είναι δεύτεροι, μετά τον βασιλιά, σε κύρος και εξουσία. Οι βασιλιάδες δικαιούνται τα έσοδα της δεύτερης μερίδας κι από αυτά καλύπτουν τα έξοδα των πολέμων, διατηρούν τη λαμπρότητα του παλατιού, τιμούν με δώρα όσους ανδραγάθησαν ανάλογα με την αξία τους και, όντας εύποροι, δεν επιβαρύνουν τους απλούς πολίτες με εισφορές. Την τελευταία μερίδα έχουν οι λεγόμενοι μάχιμοι, που εξυπηρετούν τις υπηρεσίες του στρατού, ώστε οι άνθρωποι που διακινδυνεύουν να είναι πιστοί στη χώρα τους και με την περιουσία που έχουν στην κατοχή τους να δέχονται με προθυμία τα δεινά του πολέμου. Γιατί θα ήταν άτοπο να τους αναθέτουν τη σωτηρία όλων ενώ οι ίδιοι να μην έχουν κάτι στη χώρα για το οποίο να αξίζει τον κόπο να αγωνιστούν και το κυριότερο, αν ετούτοι ευπορούν, εύκολα γεννούν πολλά παιδιά και κάνουν τη χώρα πολυπληθή, ώστε να μην χρειάζεται μισθοφορικές δυνάμεις. Με τον ίδιο τρόπο κι αυτοί, όπως οι ιερείς, διαδέχονται τους προγόνους τους σ' ετούτη την τάξη, ώστε να προτρέπονται στην ανδρεία από τα ανδραγαθήματα των πατέρων τους και σπουδάζοντας από παιδιά με ζήλο τα πολεμικά έργα να γίνονται ανίκητοι με το θάρρος και τη στρατιωτική τους γνώση» (Διόδωρος Σικελιώτης, 2, 73),

Α. ΤΟ ΙΕΡΟ ΚΑΙ ΜΑΝΤΕΙΟ ΤΟΥ ΔΙΑ ΣΤΗ ΔΩΔΩΝΗ

Το ιερό και το μαντείο του Δία στη Δωδώνης βρισκόταν στους πρόποδες του όρους Τόμαρος της Ηπείρου αφενός ήταν από τα παλαιότερα της αρχαίας Ελλάδας και ίσως και όλου του αρχαίου γνωστού κόσμου και αφετέρου και σύμφωνα με τον Όμηρο, το Στράβωνα κ.α. ήταν έργο των Πελασγών και οι ιερείς που υπηρετούσαν εκεί λεγόντουσαν Σελλοί, πρβ:

«Εκλέλοιπε δε πως και το μαντείον το εν Δωδώνη καθάπερ τάλλα. έστι δ΄ ως φησιν Έφορος Πελασγών Ίδρυμα· Οι δε Πελασγοί των περί την Ελλάδα δυνασευσάντων αρχαιότατοι λέγονται’ και ο ποιητής φησίν ούτω <<Ζευ άνα, Δωδωναίε, Πελασγικέ. Ο δε Ησίοδος: Δωδωνην φηγόν τε Πελασγών εύρανον ήεν». (Στράβων Ζ, Ήπειρος, 9).

«Ζευ άνα, Δωδωναίε, Πελασγικέ, τηλόθι ναίων, Δωδώνης μεδέων δυσχειμέρον άμφί δέ Σελλοί σοϊ ναίουσ'ύποφήται άνιπτόποδες χαμαιεϋναι». (= Δία βασιλιά, Δωδωναίε, Πελασγικέ, που κάθεσαι μακριά και προστατεύεις τη Δωδώνη με το βαρύ χειμώνα, γύρω δε οι Σελλοί κατοικούν, οι ερμηνευτές των χρησμών σου, που κοιμούνται κατά γης και έχουν άνιπτα πόδια), Ιλιάδα (Π' 233-235):

Οι Πελασγοί, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (Α 56 – 58) ήταν οι πρώτοι κάτοικοι της Ελλάδας που μαζί με άλλους βαρβάρους αποτέλεσαν μετά το ελληνικό έθνος, πρβ: «Το Ελληνικό έθνος αφότου φάνηκε, την ίδια πάντα γλώσσα μιλά - αυτό είναι η πεποίθησή μου, αφότου όμως ξέκοψε από το Πελασγικό, αδύνατο τότε και στην αρχή και μικρό, αυξήθηκε ύστερα και πλήθαινε σε έθνη, καθώς προσχώρησαν σ’ αυτό κυρίως οι Πελασγοί, αλλά και πάρα πολλά άλλα βαρβαρικά φύλα. …» (Ηρόδοτος Α, 57- 58) «της νύν Ελλάδος, πρότερον δε Πελασγίης καλούμενης» (Ηροδότου Ιστορία ι-56, Η-23, Ζ-95).

Ο Στράβωνας, σχετικά με το μαντείο της Δωδώνης, αναφέρει : «Κατ΄ αρχάς μεν ουν άνδρες ήσαν οι προφητεύον τες· και τούτ΄ ίσως και ο ποιητής εμφαίνει· υποφήτας γάρ καλεί͵ εν οίς τάττοιντο καν οι προφήται· ύστερον δ΄ απεδείχθησαν τρεις γραίαι͵ επειδή και σύνναος τω Διὶ προσαπεδείχθη και η Διώνη. Σουίδας μέντοι Θετταλοίς μυθώδεις λόγους προσχαριζόμενος εκείθέν τε φησιν είναι το ιερὸν μετενηνεγμένον εκ της περὶ Σκοτούσσαν Πελασγίας (έστι δ΄ η Σκοτούσσα της Πελασγιωτιδος Θετταλίας)͵ συνακολουθήσαί τε γυναίκας τας πλείστας͵ ων απογόνους είναι τας νυν προφήτιδας· απὸ δε τούτου και Πελασγικόν Δία κεκλήσθαι· Κινέας δ΄ έτι μυθωδέστερον»….( Στράβων βιβλίο Ζ, 7501. 7.7.12)

Ο Ηρόδοτος (Β, 54) αναφέρει επίσης ότι οι Αιγύπτιοι του είπαν ότι οι Φοίνικες άρπαξαν δυο ιέρειες από τη Θήβα της Αιγύπτου και τις πούλησαν τη μια στη Λιβύη και την άλλη στην Ελλάδα και αυτές είναι που ίδρυσαν πρώτες τα μαντεία του Δία στις εν λόγω χώρες. Ωστόσο ο ίδιος ο Ηρόδοτος στην παράγραφο Β, 35 αναφέρει ότι οι ιερείς της Μέμφιδος του είπαν και ότι στην Αίγυπτο «δεν υπάρχουν καθόλου ιέρειες, ούτε για τους θεούς ούτε για τις θεές, γιατί όλων των θεοτήτων οι ιερείς, αρσενικών και θηλυκών, είναι άντρες», άρα ο μύθος αυτ’ός μάλλον δεν ευσταθεί, Ο Ηρόδοτος (Β 53-59) αναφέρει ότι υπάρχει και άλλος μύθος για την ίδρυση του μαντείου, που αυτός αναφέρει ότι οι ιέρειες και προφήτισσες του μαντείου της Δωδώνης Προμένεια και Τιμαρέτη του είπαν ότι δυο μαύρες περιστερές πέταξαν από τη Θήβα της Αιγύπτου και πήγαν η μια στη Λιβύη και η άλλη κοντά τους και κάθισε κοντά σε μια ιερή βελανιδιά (φυγός) και μίλησε με ανθρώπινη φωνή και είπε ότι έπρεπε να ιδρύσουν εκεί ένα μαντείο του Δία και οι Δωδωναίοι θεώρησαν ότι τούτο ήταν καλό γι αυτούς θεϊκό άγγελμα και έπραξαν ανάλογα. Η άλλη περιστερά πήγε στους Λιβύους και πρόσταξε να ιδρύσουν εκεί το μαντείο του Άμμωνα, που είναι και αυτό του Δία: «Εγώ δ´ ἒχω περί αυτέων γνώμην τήνδε. Ει αληθέως οι Φοίνικες εξήγαγον τας ιράς γυναίκας και την μεν… την δε ες την Ελλάδα απέδοντο, δοκέει ἐμοί ἡ γυνή αύτη… πρηθῆναι ἐς Θεσπρωτούς, έπειτα δουλεύουσα αυτόθι ιδρύσασθαι υπό φυγώ πεφυκυίη ιρόν Διός, ένθα απίκεντο, ενθαύτα μνήμην αυτού έχειν. Εκ δε τούτου χρηστήριον καταγησατο, επεί τε συνέλαβε την Ελλάδα γλώσσαν» (Ηροδτος Β’ 56).

Η μαντεία στο μαντείο της Δωδώνης με διάφορα μέσα. Το συνηθέστερο ήταν ιερά δρυς ή φυγός, την οποία ο Σοφοκλής (Τραχ 171) αποκαλεί πολύγλωσσον και οι περιστερές «Ὡ την παλαιάν φηγόν αὐδῆσαι ποτε Δωδῶνι δισσων ἐκ πελειάδων ἒφη». Άλλος τρόπος ήταν το χαλκείον, σύμφωνα με το Στράβωνα (Ζ. 329) ήταν χαλκός ατέβης αναρτημένος στο ιερό. Από αυτόν υπερέκειτο ανδριάς κρατώντας μάστιγα, ανάθημα των Κερκυραίων. Η μάστιγα ήταν αλυσιδωτή και κατέληγε σε αστραγάλους. Αιωρούμενη από τον άνεμο έπεφτε επί του χαλκείου και προξενούσε ήχους, με τους οποίους οι ιερείς χρησμοδοτούσαν. Από αυτό προήλθαν και οι παροιμίες «Δωδωναῖον χαλκεῖον» και «Κερκυραίων μάστιξ» που λέγονταν σε εκείνους που φλυαρούσαν ή που έλεγαν ασυνάρτητα πράγματα. Εκτός από το δρυ, από το ψιθύρισμα των φύλλων της οποίας μαντεύονταν, υπήρχε κατά τον Πλίνιο (Hist. Nat. II. 183) και η πηγή του Διός (fon jovis), από της οποίας το κελάρυσμα οι τόμουροι και οι πέλειες εμάντευαν. Εκτός αυτών γίνονταν χρήση των πτήσεων των περιστεριών καθώς και κληρομαντεία όπως αναφέρει ο Κικέρων (De devinatione 1). Χρησμοί του Δωδωναίου μαντείου ελάχιστοι διασώθηκαν. Αρχαιότερος θεωρείται εκείνος που μνημονεύεται από τον Παυσανία (Φωκικά κεφ. 12) και τον οποίο έλαβε η Φαεννίς η θυγατέρα του βασιλιά των Χαόνων, που ρώρησε για την ηλικία προς εξέταση των χρησμών «Ζεύς ην, Ζεύς εστί, Ζεύς έσσεται, ω μεγάλε Ζεύ! Γα καρπούς ανίει, διό κλήζετε ματέρα γαίαν». Γνωστός είναι επίσης και άλλος, αναφερόμενος στο βασιλιά της Ηπείρου Αλέξανδρο, λέγοντας προς αυτόν «Φυλάττεσθαι τον Αχέροντα και την Πανδοσίαν».

Ο Αριστοτέλης (Μετεωρολογικά) αναφέρει ότι ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα έγινε σε ελληνικό χώρο με επίκεντρο την αρχαία (πόλη) Ελλάδα, την περιοχή της Δωδώνης και του ποταμού Αχελώου, όπου υπήρχε η πόλη με το όνομα Ελλάδα (την αναφέρουν Όμηρος, Θουκυδίδης κ.α.). Οι κάτοικοι τότε της Δωδώνης ονομάζονταν Σελοί και μετά τον εν λόγω κατακλυσμό αυτοί που ονομάζονταν Γραικοί μετονομάστηκαν σε Έλληνες, πρβλ: «αλλ' ώσπερ ο καλούμενος επί Δευκαλίωνος κατακλυσμός· και γάρ ούτος περί τον Ελληνικόν εγένετο τόπον μάλιστα, και τούτου περί την Ελλάδα την αρχαίαν. αύτη δ' εστὶν η περί Δωδώνην και τον Αχελώον· ούτος γάρ πολλαχού το ρεύμα μεταβέβληκεν· ώκουν γάρ οἱ Σελλοί ενταύθα και οι καλούμενοι τότε μεν Γραικοί νυν δ' Έλληνες. όταν ουν γένηται τοιαύτη υπερβολή όμβρων», [Αριστοτέλης Μετεωρολογικά 352b.4]

Β. ΤΟ ΙΕΡΟ ΚΑΙ ΜΑΝΤΕΙΟ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ ΣΤΙΣ ΑΒΕΣ

Οι Άβες (καθαρεύουσα αι Άβαι) ήταν ονομαστή πόλη της αρχαιότητας που βρίσκονταν βορειοανατολικά της αρχαίας Φωκίδας στα όρια της Βοιωτίας .

Ο Παυσανία (Φωκικά) αναφέρει πως στην εν λόγω πόλη βρισκόταν ένα από τα σημαντικότερα ιερά -μαντεία της αρχαιότητας, αφιερωμένο στο θεό Απόλλωνα και ότι την πόλη αυτή ίδρυσε ο μυθικός ήρωας του Άργους ο Άβαντας (Άβας), εγγονός του Δαναού και γιος του Λυγκέα, ενώ ο Αριστοτέλης θεωρεί πως την πόλη αυτή ίδρυσαν οι Θράκες.

Οι Άβες ήταν η μόνη πόλη των Φωκέων που δεν καταστράφηκε από το Φίλιππο κατά το Τρίτο Ιερό Πόλεμο. Ο λόγος ήταν πως δεν είχαν λάβει μέρος στο Φωκικό πόλεμο ούτε στη λεηλασία των θησαυρών του Μαντείου των Δελφών από τους υπόλοιπους Φωκείς.

Γ. ΤΟ ΙΕΡΟ ΚΑΙ ΜΑΝΤΕΙΟ ΤΟΥ ΑΜΜΩΝΑ ΣΤΗ ΛΙΒΥΗ

Το πιο γνωστό ιερό και μαντείο της Αρχαιότητας στην Αφρική ήταν αυτό του Άμμωνος Δία στη Λιβύη. Ο Ηρόδοτος (Δ 181 ) λέει ότι ξεκινώντας από τις Θήβες, πρώτους συναντάς, ύστερα από δρόμο 10 ημερών, τους Αμμωνίους, που ο ναός τους έχει πρότυπό του το ναό του Δία στις Θήβες,, γιατί όπως μου είπαν έχει πρόσωπο κριαριού. Ο Διόδωρος Σικελιώτης (3, 73) αναφέρει ότι σύμφωνα με την παράδοση το κεφάλι του Αμμωνα είχε σχήμα κεφαλής κριαριού, γιατί τέτοιο παράσημο φορούσε στις εκστρατείες . Υπάρχουν όμως και εκείνοι που διηγούνται το μύθο που πράγματι είχε κέρατα δεξιά και αριστερά στους κροτάφους. Διόδωρος Σικελιώτης (βίβλος 17, 50 – 51 και 17, 94) αναφέρει επίσης ότι το τέμενος του μαντείου του Αμμωνα (Δία ) στη Λιβύη, το οποίο βρισκόταν στα σύνορα προς την Αίγυπτο, ιδρύθηκε από τον Αιγύπτιο Δαναό. Αναφέρει επίσης ότι το ιερό και μαντείο του Άμμωνα επισκέφτηκε ο Μ. Αλέξανδρος και ύστερα από την καλή υποδοχή που του έγινε εκεί αποφάσισε να κτίσει την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Ειδικότερα, όταν πήγε εκεί ο Μέγας Αλέξανδρος, ο μάντης, που ήταν ένας από τους γεροντότερους ιερείς του ναού του, αφού τον χαιρέτισε του είπε ότι ο θεός τον ανακήρυξε γιο του (Χαίρε, είπεν ω παι και ταύτην παρά θεού είχε την πρόσρησιν»). Απαντώντας ο Μ. Αλέξανδρος του είπε ότι δέχεται την υιοθεσία του θεού του και στο εξής θα καλείται γιος του (ως πάτερ, και το λοιπόν κεκλήσομαι σος»). Μετά από αυτό ο μάντης του είπε ότι ο θεός του χαρίζει ό,τι ήρθε να ζητήσει, δηλαδή την εξουσία ολόκληρης της Γης

Δ. ΤΑ ΜΑΝΤΕΙΑ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ ΜΕ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟ ΤΗΣ ΛΗΤΟΥΣ

Ο Ηρόδοτος (Β 82-83 και 155-156) , σχετικά τα μαντεία και τα μαντέματα της Αιγύπτου, αναφέρει ότι οι Αιγύπτιοι έχουν αφιερώσει ένα θεό από τους 12 σε κάθε μηνά και σε κάθε μέρα (εννοεί τα ζώδια και ωροσκόπια) βάσει των οποίων κάνουν τα μαντέματα . Στην Αίγυπτο υπάρχουν μαντεία του Ηρακλή, του Απόλλωνα (Ώρου), της Αθηνάς, της Άρτεμης (Βούβαστης), του Άρη, του Δία (Αμουν) και το πιο αξιόλογο απ’ όλα της Λητώς Το μαντείο της Λητώς θεωρείται ως το μαντείο της Αιγύπτου. βρίσκεται στην πόλη Βουτού, στο λεγόμενο Σεβεννυτικό στόμιο του Νείλου, στο νησί Χέμις. Στην εν λόγω πόλη εκτός από το ναό της Λητώς υπάρχουν ναοί της Αρτεμης και του Απόλλωνα, γιατί στο μέρος που βρίσκεται το μαντείο της Λητώς, η Λητώ, μια κοινή γυναίκα, παρέλαβε τα παιδιά των θεών Όσιρι (Διόνυσου) και Ίσιδας (Δήμητρας), δηλαδή τον Απόλλωνα (Ωρο) και την Άρτεμη (Βουβαστη), και τα ανέθρεψε και για το λόγο αυτό η Λητώ μετά μια από τις 8 θεούς που υπήρξαν πρώτοι..

Ε. ΤΟ ΜΑΝΤΕΙΟ ΤΟΥ ΒΗΛΟΥ ΣΤΗ ΒΑΒΥΛΩΝΑ

Ένας από τα πιο γνωστούς ναούς, μαντείο και αστεροσκοπείο της Αρχαιότητας στην Ασία ήταν αυτό του Βήλου (Δία) στη Βαβυλώνα. Ο Διόδωρος Σικελιώτης (2, 9), σχετικά με τον Πύργο και ιερό του Βήλου (η λέξη βήλος = ο κύριος, ο Θεός, ο Δίας) στη Βαβυλωνία, που με τον καιρό αποτέλεσε τη βάση του εβραϊκού μύθου του Πύργου της Βαβέλ, αναφέρει τα εξής:

«Όσο για τη Σεμίραμις, που από τη φύση της στόχευε μόνο σε μεγάλα έργα, φιλοδόξησε να ξεπεράσει σε δόξα τον προηγούμενο βασιλιά και αποφάσισε να κτίσει μια πόλη στη Βαβυλωνία ( την πόλη Βαβυλώνα). ….. Περιέλαβε στο κέντρο τον Ευφράτη ποταμό και περιέβαλε την πόλη με τείχος μήκους τριακοσίων εξήντα σταδίων, που σε τακτά διαστήματα είχε πύργους ψηλούς, όπως λέει ο Κτησίας ο Κνίδιος, ενώ ο Κλείταρχος και μερικοί από εκείνους που αργότερα πέρασαν στην Ασία μαζί με τον Αλέξανδρο έγραψαν πως το μήκος του ήταν τριακόσια εξήντα πέντε στάδια και προσθέτουν πως φιλοδόξησε να κατασκευάσει το μήκος του σε στάδια ίσο με τον αριθμό των ημερών του έτους. Με ψημένες πλίνθες εμβαπτισμένες σε άσφαλτο κατασκεύασε τείχος ύψους, σύμφωνα με τον Κτησία πενήντα οργιές……

Μετά από αυτά, κατασκεύασε στη μέση της πόλης ιερό του Δία, τον οποίο, όπως είπαμε, οι Βαβυλώνιοι ονομάζουν Βήλο. Δεδομένου όμως ότι οι ιστορικοί διαφωνούν σχετικά μ' ετούτο το κτίριο κι επειδή με τον καιρό γκρεμίστηκε, δεν είναι δυνατό να μιλήσουμε με ακρίβεια γι' αυτό. Το μόνο στο οποίο συμφωνούν όλοι είναι πως ήταν υπερβολικά ψηλό και πως απ' αυτό οι Χαλδαίοι παρατηρούσαν τα άστρα, επειδή, λόγω του ύψους του, φαινόταν με ακρίβεια η ανατολή και η δύση τους. Το όλο οικοδόμημα είναι κατασκευασμένο από άσφαλτο και πλίνθες, φιλοτεχνημένο με πολυτέλεια, ενώ στο τέλος της ανάβασης η Σεμίραμις τοποθέτησε τρία αγάλματα από σφυρήλατο χρυσό, του Δία, της Ήρας και της Ρέας. Απ' αυτά, το άγαλμα του Δία, που τον παρουσιάζει ορθό και σε βηματισμό, έχοντας σαράντα πόδια ύψος, ζυγίζει χίλια βαβυλωνιακά τάλαντα. Το άγαλμα της Ρέας, που τη δείχνει να κάθεται σε χρυσό σκαμνί, ζυγίζει το ίδιο όσο και το προηγούμενο. Πάνω στα γόνατά της έστεκαν δύο λιοντάρια και κοντά της υπήρχαν τεράστια φίδια αργυρά, βάρους τριάντα ταλάντων το καθένα. Το άγαλμα της Ήρας, που στέκεται επίσης, έχει βάρος οκτακόσια τάλαντα, και στο δεξί της χέρι κρατάει ένα φίδι από το κεφάλι ενώ στο αριστερό σκήπτρο διακοσμημένο με πολύτιμους λίθους. Μπροστά τους βρίσκεται τραπέζι από σφυρήλατο χρυσό, μήκους σαράντα ποδιών, πλάτους δεκαπέντε και βάρους πεντακοσίων ταλάντων. Πάνω της είναι τοποθετημένα δύο ποτήρια", βάρους τριάντα ταλάντων. Υπήρχαν επίσης θυμιατήρια, ίσα τον αριθμό αλλά βάρους τριακοσίων ταλάντων το καθένα, καθώς και τρεις χρυσοί κρατήρες, εκ των οποίων εκείνος που ανήκε στο Δία ζύγιζε χίλια διακόσια βαβυλωνιακά τάλαντα ενώ ο καθένας από τους άλλους δυο εξακόσια. Όλα αυτά όμως τα σύλησαν αργότερα οι βασιλιάδες των Περσών., ενώ τα ανάκτορα και τα υπόλοιπα κατασκευάσματα άλλα τα εξαφάνισε ο χρόνος εντελώς κι άλλα τα ερείπωσε - άλλωστε κι επί των ημερών μας μικρό μέρος της Βαβυλώνας κατοικείται, ενώ το μεγαλύτερο μέρος μέσα από τα τείχη έχει αποδοθεί στη γεωργία.

Σημειώνεται ότι:

Α) Ο Ηρόδοτος (Α 181), του οποίου η περιγραφή είναι παλαιότερη, περιγραφεί τον εν λόγω πύργο (που με τον καιρό αποτέλεσε τη βάση του εβραϊκού μύθου του Πύργου της Βαβέλ) ως εξής: «Ο ναός είναι ένα τετράγωνο οικοδόμημα, με πλευρές μήκους δύο σταδίων και χάλκινες πύλες, και υπήρχε ακόμα στην εποχή μου. Έχει στέρεο κεντρικό πύργο, με πλευρές ενός σταδίου, και στην κορυφή του υψώνεται ένας δεύτερος και ένα τρίτος πάνω απ' αυτόν και ούτω καθεξής μέχρι τον όγδοο. Για ν' ανεβαίνει κανείς υπάρχει σπειροειδής σκάλα από την εξωτερική μεριά, που στη μέση της περίπου έχει καθίσματα, για να ξεκουράζεται όποιος θέλει. Στην κορυφή του τελευταίου πύργου στέκει μεγαλόπρεπος ναός που έχει στο εσωτερικό μεγάλη κλίνη, πλούσια διακοσμημένη, και δίπλα της χρυσό τραπέζι. Το ιερό δεν περιέχει κανένα άγαλμα και κανείς δεν μπορεί να μείνει εκεί τη νύχτα, εκτός από μια Ασσύρια γυναίκα την οποία έχει διαλέξει ο θεός, όπως λένε οι Χαλδαίοι, που είναι οι ιερείς του» (Ηρόδοτο, Α 181)

Β) Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία (Απολλόδωρος, Ιστορική Βιβλιοθήκη) ο Βήλος ήταν ένας από τους δίδυμους γιους που η Νύμφη Λιβύη απέκτησε από τον Ποσειδώνα , ο άλλος ήταν ο Αγήνωρ. Από αυτούς ο Αγήνορας πήγε στη Συρία και ο Βήλος έμεινε στην Αίγυπτο όπου έγινε βασιλιάς και παντρεύτηκε την Αγχινόη, κόρη του θεού Νείλου. Απέκτησε δύο δίδυμους γιους, τον Αίγυπτο και το Δαναό. Από αυτούς ο Αίγυπτος έμεινε στην Αίγυπτο και έγινε βασιλιάς και ο Δαναός διώχτηκε στη Ρόδο α’ όπου μετά πήγε στο Άργος. Ο Έπαφος και η Μέμφις, κόρη του Νείλου, γέννησαν τη Λιβύη, που εξ αυτής ονομάστηκε έτσι η χώρα. Συνεπώς ο εν λόγω Βήλος είναι πρόσωπο διαφορετικό από το θεό Βήλο (Baal) των Ασσυρίων (= σήμερα Συρίων).

ΣΤ. ΤΟ ΜΑΝΤΕΙΟ ΑΠΟΛΛΩΝΑ ΓΛΥΚΩΝΑ ΣΤΗ ΠΑΦΛΑΓΟΝΙΑ ΚΑΙ Ο ΨΕΥΔΟΜΑΝΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

Ο Λουκιανός (120 – 192 μ.Χ. ) στο συγγραφικό του έργο «Ψευδομάντης Αλέξανδρος» περιγράφει με ποιο πανούργο τρόπο ένα άτομο με το όνομα Αλέξανδρος ίδρυσε επί εποχής τους το μαντείο του Απόλλωνα στην πόλη Αβώνου Τείχος της Παφλαγονίας του Πόντου, το οποίο στη συνεχεία απόκτησε ένθερμους υποστηρικτές ακόμη και στην αυλή της Ρώμης και με μεγάλη επιρροή σε ολόκληρη τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Αποκορύφωμα ήταν να κοπούν και νομίσματα για το μαντείο αυτό επί Αντωνίου Πίου. Το εν λόγω μαντείο επισκέφτηκε και ο Λουκιανός με συνοδεία στρατιωτών που του παραχώρησε ο βασιλιάς Τιβέριος Ιούλιος Ευπάτωρ των Κιμμερίων, 154 – 171 μ.Χ., προκειμένου να δει, αν όλα αυτά που λέγονται γι αυτό, είναι αλήθεια. Γνώρισε από κοντά τον ίδιο τον ιδρυτή του μαντείου , τον Αλέξανδρο. Μάλιστα και φεύγοντας ο Λουκιανός δάγκωσε το χέρι του ψευδομάγου Αλέξανδρου λέγοντας του συνάμα ότι είναι απατεώνας, όταν εκείνος του το έδωσε να το φιλήσει και στη συνέχεια ο Λουκιανός κάθισε και έγραψε τα εξής (σε μετάφραση):

« Ήταν ψηλός (ο Αλέξανδρος, ο ιδρυτής του μαντείου του Απόλλωνα στην Παφλαγονία), όμορφος κι έμοιαζε πραγματικά με το θεό…. Τα μάτια του είχαν μεγάλη ζωηράδα και μαγνητισμό, η φωνή του ήταν γλυκύτατη … Στην κρίση, την εξυπνάδα και τη διορατικότητα διέφερε από τους άλλους ανθρώπους. Είχε επίσης περιέργεια, μάθαινε εύκολα, είχε δυνατό μνημονικό κι έφεση για μάθηση, το κάθε τι σε υπερβολικό βαθμό. Τα χρησιμοποιούσε όμως για ό,τι χειρότερο…..

Ανάμεσα στους άλλους που έκανε παρέα ο Αλέξανδρος ήταν και ένας εραστής και αγύρτης, απ αυτούς που με μάγια και θαυμαστά ξόρκια τάζουν ερωτικές επιτυχίες, κακά εναντίον των εχθρών, ανεύρεση θησαυρών και κληρονομιές. Αυτός βλέποντας τον Αλέξανδρο ως πρόθυμο και κατάλληλο να εξυπηρετήσει τα δικά του έργα , τον εκπαίδευσε και τον είχε βοηθό, υπηρέτη και διάκονό του. Ο ίδιος δημόσια ήταν τάχα γιατρός. Ο μάγος και δάσκαλος αυτός του Αλέξανδρου ήταν από την πόλη Τυάνα, από εκείνους που μαθήτευσαν στον περίφημο Απολλώνιο και γνώριζαν όλα του τα κόλπα. Βλέπεις από ποιο σχολειό βγήκε ο άνθρωπος που σου περιγράφω. Όταν πέθανε ο εν λόγω μάγος και δάσκαλος του Αλέξανδρου, ο Αλέξανδρος έπεσε σε μεγάλη φτώχεια και μπρος σ’ αυτό σκέφτηκε να ανοίξει μαντείο, προσκαλώντας ως συνεργάτη του κάποιο βυζαντινό συγγραφέα χορικών ασμάτων ονόματι Κοκκωνά, ο οποίος ήταν ένας από εκείνους που κατέβαιναν στους αγώνες και τριγύριζαν εδώ κι εκεί κάνοντας αγυρτείες και μαγγανείες και κουρεύοντας τα πρόβατα, γιατί έτσι αποκαλούν οι μάγοι στη γλώσσα τους τους πολλούς….

Αφού (ο Αλέξανδρος και ο Κοκκωνάς) έφτασαν στη Χαλκηδόνα (της Παφλαγονίας, το μέρος που είχαν διαλέξει για να κάνουν το μαντείο) θάβουν μέσα στο ιερό του Απόλλωνα κάτι χάλκινες πινακίδες, που έλεγαν πως σύντομα ο Ασκληπιός, μαζί με τον πατέρα του Απόλλωνα, θα μεταναστεύσει στον Πόντο (δηλαδή στη Χαλκηδόνα) και θα κατοικήσει στην Αβωνότειχο. Αυτές οι πινακίδες που βρέθηκαν την κατάλληλη στιγμή, έκαναν να διαδοθεί εύκολα ο λόγος τούτος σε όλη τη Βιθυνία και τον Πόντο και πολύ νωρίτερα στην Αβωνότειχο. Έπειτα ο Κοκκωνάς έμεινε στη Χαλκηδόνα, γράφοντας κάτι διφορούμενους, ασαφείς και λοξούς χρησμούς. Βρέθηκε μάλιστα και ένας χρησμός, που τον είχε πει τάχα η Σίβυλλα, που έλεγε: Στους γιαλούς του Πόντου, κοντά στη Σινώπη, θα γεννηθεί σ’ ένα πύργο, την εποχή των Ρωμαίων προφήτης. Μετά την πρώτη μονάδα και τρεις δεκάδες θα δείξει, πάρτε ακόμη και τρεις φορές το είκοσι, ανδρός ελευθερωτή ομώνυμος στο σύνολο (σημειώνεται ότι ο εν λόγω χρησμός μεταφρασμένος σημαίνει ΑΛΕΞ, αφού στα ελληνικά: η μονάδα = Α, οι τρεις δεκάδες = Λ, οι πέντε μονάδες = Ε και η τρισάριθμος 3Χ 20 = Ξ). Ο Αλέξανδρος πάλι πήγε προπομπός (έφυγε πριν από τον Κοκκωνά από τη Χαλκηδόνα και πήγε στην πατρίδα του, στην πόλη του Αβωνότειχο), με μακριά μαλλιά και μπούκλες, ντυμένος με πορφυρόλευκο χιτώνα και λευκό ιμάτιο επάνω του, κρατώντας κυρτό σπαθί σαν τον Περσέα, που ισχυρίζονταν πως είναι πρόγονός του από τη μεριά της μάνας του…… Αφού έφτασε λοιπόν ο Αλέξανδρος με όλη τούτη τη θεατρινίστικη προετοιμασία στην πατρίδα του, έγινε διάσημος και ξακουστός, κάνοντας πως τον πιάνει θεϊκή μανία και συχνά γεμίζοντας το στόμα του αφρούς. Τούτο ήταν εύκολο να το πετύχει, μασώντας ρίζα από σαπουνόχορτο, το φυτό που χρησιμοποιείται στις βαφές…..

Πηγαίνει νυχτιάτικα στα θεμέλια του (ανεγειρόμενου ναού, που μόλις είχε σκαφτεί – μέσα υπήρχε νερό, που πήγαζε από κάπου ή είχε μαζευτεί εκεί από τη βροχή – και τοποθετεί εκεί ένα αυγό χήνας, που το είχε αδειάσει πρώτα και περιείχε μέσα ένα νεογέννητο ερπετό, αφού το έχωσε βαθιά στη λάσπη, γύρισε πάλι πίσω. Το πρωί πετάγεται γυμνός στην αγορά, φορώντας ζωνάρι στα αχαμνά του, ολόχρυσο κι αυτό, κρατώντας το γυρτό σπαθί κι ανεμίζοντας συνάμα τα λυμένα μαλλιά, όπως αυτοί που ξεσηκώνουν τους πιστούς στα όργια της Μεγάλης Μητέρας και τους πιάνει θεϊκή μανία, και, αφού ανέβηκε σ’ ένα ψηλό βωμό, έβγαλε λόγο και καλοτύχιζε την πόλη, που σε λίγο θα δεχτεί και θα δει με τα μάτια της το θεό (Απόλλωνα)………. Έπειτα πήρε δρόμο, έτρεξε στον ανεγειρόμενο ναό και, αφού έφτασε στο άνοιγμα και στην επινοημένη από πριν , πηγή του μαντείου, μπήκε στο νερό, άρχισε με δυνατή φωνή να ψέλνει ύμνους του Ασκληπιό και του Απόλλωνα και καλούσε το θεό να έρθει με το καλό στην πόλη. Έπειτα ζήτησε δοχείο, κάποιος του το έδωσε, αυτός βούτηξε στο νερό και μαζί με το νερό και τη λάσπη βγάζει κι εκείνο το αυγό, όπου βρισκόταν κλεισμένος ο θεός και που είχε κολλήσει την τρύπα του με λευκό κερί και άσπρη σκόνη. Το πήρε στα χέρια του κι έλεγε πως κρατάει τον ίδιο τον Ασκληπιό. Οι γύρω πάλι κοιτούσαν με μεγάλη ένταση να δουν τι θα συμβεί, αφού προηγουμένως είχαν θαυμάσει το αυγό, που βρέθηκε μέσα στο νερό. Έπειτα αφού το έσπασε, δέχτηκε στη χούφτα του το έμβρυο του ερπετού εκείνου και οι παριστάμενοι το είδαν να κινείται και να τυλίγεται γύρω από τα δάκτυλά του. Άρχισαν τότε να φωνάζουν, να χαιρετούν το θεό, να μακαρίζουν τη πόλη και γέμισαν το ανοιχτό τους στόμα με ευχές, ζητώντας του ο καθένας θησαυρούς, πλούτη, υγεία κι όλα τα αγαθά…….

Στη συνεχεία ο Αλέξανδρος ιδρύει το μαντείο του, αφού ανακήρυξε τον εαυτόν του προφήτη του θεού Ασκληπιού και υιοθέτησε και εκείνος ως σύμβολό του ένα φίδι, το Γλύκωνα,. Το θηρίο φίδι αυτό, που το κουβαλούσε πολλές φορές και μαζί του, το είχε αγοράσει από τη Μακεδονία με σκοπό να εκπλήσσει τον κόσμο, όπως έκαναν οι Μακεδόνες για το Μέγα Αλέξανδρο που έλεγαν στους Ασιάτες με σκοπό να τρομοκρατήσουν ότι είναι γιος του Δία, ο οποίος ενώθηκε με την Ολυμπιάδα με μορφή φιδιού. Στο μαντείο του στη συνεχεία άρχισαν να καταφεύγουν όχι μόνο οι απλοί άνθρωποι, αλλά και υψηλά ιστάμενοι αξιωματούχοι της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ακολούθως εισάγει τελετές της λατρείας του, ακολουθώντας το πρότυπο των Ελευσίνιων μυστηρίων, δρώμενα που αναπαρίσταναν τη γέννηση του Ασκληπιού. Μπρος σε όλα αυτά δέχεται την κριτική επίθεση των επικούρειων, όμως δεν κατορθώνουν να μειώσουν το κύρος του, επειδή πέραν των άλλων τους απειλούσε με ανθρώπους που έβαζε.

Στους πελάτες του άλλους τους απέτρεπε και άλλους του προέτρεπε , όπως συμπέραινε ότι ήταν καλύτερο. Σε άλλους συνιστούσε θεραπείες και δίαιτες, γιατί ήξερε πολλά χρήσιμα φάρμακα. Ιδιαίτερη προτίμηση είχε στις κυτμιδες, ένα όνομα πλασμένο απ΄αυτόν για κάποιο ανακουφιστικό φάρμακο, φτιαγμένο από λίπος αρκούδας….

Τις εισπράξεις δεν τις χρησιμοποιούσε μονάχα για τον εαυτό του ουτε και τις αποταμίευε, για να γινει πλούσιος, αλλά, ‘έχοντας γύρω του πολλούς συνεργάτες, υπηρέτες, πληροφοριοδότες , χρησμολόγους, χρησμοφύλακες, γραμματικούς , σφραγιστές κι εξηγητές, έδινε στον καθένα τους ανάλογα με την υπηρεσία του. Είχε στείλει κιόλας μερικούς στο εξωτερικό, για να δημιουργήσουν φήμες στα διάφορα έθνη, σχετικά με το μαντείο και να διηγηθούν πως μπορεί να προφητεύει το μέλλον, να βρίσκει δραπέτες, να ανακαλύπτει κλέφτες και ληστές, να ξεθάβει θαμμένους θησαυρούς, να γιατρεύει αρρώστους και μερικές φορές μάλιστα να ανασταίνει πεθαμένους….

Στην αρχή ο εν λόγω Αλέξανδρος διέδιδε ότι είχε σπουδάσει γιατρός και ότι ήταν απόγονος του Περσέα, του μυθικού προγόνου των Αχαιμιδών. Μετά πρόσλαβε πάρα πολλούς συνεργάτες, για να του συλλέγουν πληροφορίες για τα πρόσωπα που θα ερχόταν στο μαντείο να ζητήσουν χρησμό. Στη συνέχεια ανακήρυξε τον εαυτόν του προφήτη του θεού – δράκοντα που ονόμασε Γλύκωνα, ένα θηρίο που ο ίδιος έπλασε με τη φαντασία του. Εφοδιασμένος και με κάποιες θεραπευτικές ικανότητες συνέδεσε το πρόσωπό του με τον Ασκληπιό και υιοθέτησε ως σύμβολό του το φίδι. Χρησιμοποιώντας διάφορα τεχνάσματα (έβαζε π.χ. στο στόμα του σαπουνόχορτο για να βγάζει αφρούς όταν μιλούσε για τους θεούς, έβαζε με τρόπο φιδάκια μέσα σε αυγά κότας και έλεγε ότι γινόταν θαύμα κλπ) καταφέρνει να εδραιώσει την πίστη τη θεϊκή καταγωγή του και τις υπεράνθρωπες, θαυματουργικές και προφητικές ικανότητές του, ιδρύει μαντείο, στο οποίο καταφεύγουν όχι μόνο οι απλοί άνθρωποι, αλλά και υψηλά ιστάμενοι αξιωματούχοι της Αυτοκρατορίας και εισάγει τελετές της λατρείας του, ακολουθώντας το πρότυπο των Ελευσίνιων , δρώμενα που αναπαρίσταναν τη γέννηση του Ασκληπιού κλπ.

Ο ψευτομαντις αυτός απόκτησε ένθερμους υποστηρικτές ακόμη και στην αυλή της Ρώμης και μεγάλη επιρροή σε ολόκληρη τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Αποκορύφωμα ήταν να κοπούν και νομίσματα με το πρόσωπό του Γλύκωνα επί Αντωνίου Πίου……».

Ζ. ΤΟ ΙΕΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΝΤΕΙΟ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΕΛΦΟΥΣ

Το μαντείο του Απόλλωνα στους Δελφούς ήταν ένα από τα πιο αρχαία, αναφέρεται και από τον Όμηρο (Οδύσσεια θ 79-81), και το πιο ξακουστό της αρχαιότητας. Εκεί κατέφθαναν για προσκύνημα ή για χρησμό όχι μόνο Έλληνες, αλλά και άνθρωποι από όλο τον αρχαίο γνωστό κόσμο. Το είχε επισκεφτεί, σύμφωνα με το Διόδωρο ( 17, 50 και 17, 94), ακόμη και ο Μ. Αλέξανδρος το είχε επισκεφτεί πριν ξεκινήσει την εκστρατεία του στην Ασία. Εκεί η Πυθία τον είχε προσφωνήσει «ανίκητο», ενώ ο Αμμων στη Λιβύη, μέσω του μάντη του, τον ανακήρυξε γιο του και του παραχώρησε την εξουσία ολόκληρης της Γης.

‘Ένας από τους πολλούς ιερείς που υπηρέτησαν στο ναό του μαντείου των Δελφών και μάλιστα με ανώτατο αξίωμα ήταν ΅και ο περίφημος αρχαίο Βοιωτός συγγραφέας, βιογράφος και φιλόσοφος, Πλούταρχος, 50 – 120 μΧ., ο οποίος έγγραψε πάνω από 227 βιβλία με βιογραφικό, ιστορικό και ηθικό περιεχόμενο. Γεγονός που δείχνει ότι το μαντείο των Δελφών δεν ήταν κάτι το τυχαίο. ‘Ήταν μια βιβλιοθήκη, μια κιβωτός με όλη τη σοφία του αρχαίου κόσμου. Το αμφικτιονικό Κέντρο των Δελφών μετά θάνατο έστησε μνημείο με επίγραμμα στον Πλούταρχο.

Η ΙΔΡΥΣΗ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΡΗΤΕΣ

Σύμφωνα με τον Ομηρικό Ύμνο «Εις (Πύθιο) Απόλλωνα», άρα με την αρχαιότερη και πιο έγκυρη μαρτυρία ο ναός του Απόλλωνα στους Δελφούς κτίστηκε από τον ίδιο τον Απόλλωνα και οι πρώτοι κάτοικοι της περιοχής ήσαν κάποιοι γενναίοι ναυτικοί από την Κνωσό, της Μινωικής Κρήτης, τους οποίους οδήγησε εκεί ο Απόλλωνας και τους έκανε ιερείς του, άρα ο ναός και το μαντείο των Δελφών ήταν έργο κρητικό. Ειδικότερα και σύμφωνα με τον εν λόγω ύμνο στην περιοχή Πυθώ (= η πρώτη ονομασία της περιοχής των Δελφών) αρχικά δεν κατοικούσαν άνθρωποι παρά μόνο πάρα πολλά θηράματα Καθώς περνούσε από εκεί ο Απόλλωνας βλέπει μια κρήνη όπου ζούσε μια δράκαινα (= ο θηλυκός πύθωνας, εξ ου και η περιοχή «Πυθώνα» ή χαϊδευτικά Πυθώ), την οποία σκότωσε, επειδή γινόταν μάστιγα και για τα ζώα, αλλά και για τους ανθρώπους. Ακολούθως, επειδή του άρεσε πάρα πολύ ο τόπος, αποφάσισε να κτίσει εκεί ναό στο όνομά του, κάτι που έκανε με τη βοήθεια του Τροφώνιου και του Αγαμήδη, των γιων του Εργίνου. Και εκεί που συλλογιζότανε με τι ιερείς θα έβαζε στο ναό του βλέπει μέσα στον πόντο ένα καράβι με γενναίους ναυτικούς από την Κνωσό της Μινωικής Κρήτης που επέστρεφαν από την Πύλο. Τότε από τον πόντο πήδηξε όμοιος με ένα πελώριο δελφίνι και πήγε και ξάπλωσε πάνω στο πλοίο.

Οι Κρήτες μπρος σ’ αυτό το παράξενο γεγονός τα σάστισαν και δεν ήξεραν να βρουν το δρόμο της επιστροφής για την Κρήτη. Και αφού περιπλανήθηκαν σε πάρα πολλά λιμάνια τελικά ο άνεμος τους οδήγησε στο λιμάνι της Κρίσας. Εκεί ο Θεός τους παρουσιάζεται ως ωραίος νέος και τους ζητά να κτίσουν ένα ναό στο όνομά του στην Πυθώ (= ο χώρος των Δελφών). Αυτοί ζητούν από το θεό να τους δείξει το εν λόγω χώρο. Μπροστά προχωρά ο Απόλλωνας παίζοντας την κιθάρα του κι ακολουθούσαν οι Κρήτες, κτυπώντας τα πόδια τους και τραγουδώντας τον παιάνα. Όταν έφτασαν στη Πυθώ, ο θεός αντιμετωπίζει τις γκρίνιες των Κρητών, που άφησαν την πολυάνθρωπη Κρήτη κι ήρθαν στην ερημιά, με την υπόσχεση πως ο τόπος θα γεμίσει από ανθρώπους που θα έρχονται να του προσφέρουν θυσίες κλπ. Ωστόσο ο θεός τους απαντά ότι ο ίδιος θα φροντίσει να μην τους λείψει τίποτα και συνάμα τους υποδείχνει ότι ο τόπος έχει πολλά θηράματα να ζουν πλουσιοπάροχα μόνο μαχαίρι να έχουν και έτσι τελικά οι Κρήτες πείστηκαν και έγιναν ιερείς του Απόλλωνα κλπ.

«Στο μέρος τούτο (στην Πυθώ = οι Δελφοί, το μερος κάτω από τον Παρνασό) λέω εγώ να στήσω άμορφο ναό χρηστήριο ανθρώπων να γενεί, τέλειες σε μένα πάντα εδώ εκατόμβες να οδηγούν χρησμούς ζητώντας, Όσοι την πλούσια Πελοπόννησο οικούν και όσοι την Ευρώπη ή τα περίβρεκτα νησιά. Για όλους δίνοντας χρησμό μέσα στον πλούσιο ναό την αλάνθαστη βουλή θα μαρτυρώ. έτσι ὁ Φοίβος είπε ὁ Απόλλων και τα θεμέλια βάζει πλατειά, μακρά κι ατέλειωτα. Κατώφλι πάνω πέτρινο ο Τροφώνιος κι ο Αγαμήδης στήνει, του Εργίνου οι γυιοι, των αθάνατων θεών αγαπημένοι Ναό γύρω χτίσαν λαξευτό άπειρα ανθρώπων γένη εις τον αιώνα αοίδιμος πάντα να παραμένει. Κι ήτανε μια καλλίρροη κρήνη εκεί κοντά όπου ο άναξ, του Δια ο γυιος τη Δράκαινα σκότωσε με τόξο κρατερό». …..(Ομηρικός ύμνος ¨εις Πύθιο Απόλλωνα, 287 – 303 Μετάφραση Γιάννη Τριτσιμπίδα)

«Και μέσα του σκεφτότανε ὁ Φοίβος ο Απόλλων σαν ποιους ανθρώπους ιερείς στη λατρεία να προσλάβει που στην πετρόσπαρτη Πυθώ μέλλουν να διακονεύουν. Αυτά σαν λυγιζότανε μες στον μαβί τον πόντο καράβι βλέπει γρήγορο γεμάτο άντρες γενναίους Κρήτες πολλούς απ᾿ την Κνωσό τη μινωϊκή φερμένους. Τούτοι᾿ναι που στον άνακτα θυσίες θα τελούνε και τους χρησμούς θα δίνουνε του χρυσότοξου Απόλλωνα του Φοίβου, γιο όσα αυτός θέλει να πει με δάφνη κοιλάδων μαντεύοντας στον Παρνασό από κάτου…………….Τότε απ᾿ τον πόντο πήδηξε όμοιος μ᾿ ένα δελφίνι. Πάνω στο πλοίο το γοργό, πελώριο τέρας ξαπλώθηκε φρικτό. Σ’ όποιον του πέρναγε από το νου τα μάτια να σηκώσει εδώ και κεί τον έριχνε, του πλοίου τα ξύλα έκανε όλα να ξετινάξει. ……… (Ομηρικός ύμνος ¨εις Πύθιο Απόλλωνα, 386 – 396, Μετάφραση Γιάννη Τριτσιμπίδα)

Σημειώνεται ότι:

Α) Ο Διόδωρος Σικελιώτης (5, 74, και 5, 77) αναφέρει ότι σύμφωνα με τους Κρητες ο Απόλλωνας ήταν κρητικής καταγωγής και εφευρέτης του τόξου, της κιθάρας και της μουσικής της, καθώς και της ιατρικής που γίνεται μέσω μαντικής κ.α. Οι αρχαίοι συγγραφείς αναφέρουν επίσης ότι οι Κρήτες ήσαν οι πρώτοι που ασχολήθηκαν με τους καθαρμούς, τις μαντείες κλπ και ένα από αυτούς ήταν ο περίφημος μάντης και σοφός Επιμενίδης. Αναφέρουν επίσης ότι ο πρώτος νικητής στα Πύθια ήταν ο Χρυσάνθεμος, που ήταν γιος του κρητικού ιερέα Καρμάνωρα που εξάγνισε τον Απόλλωνα από το φόνο του Δράκοντα. Αναφέρουν επίσης ότι στους Δελφούς τελούνταν τα καλούμενα «Δελφίνια», μια εορτή σ' ανάμνηση της μεταμόρφωση του θεού Απόλλωνα σε δελφίνι, οδηγώντας τους Κρήτες ναυτικούς στην περιοχή της ίδρυσης του ιερού και η οποία γιορτάζονταν κάθε Απρίλιο μήνα, που σημαίνει ότι όλες οι άλλες εκδοχές (βλέπε πιο κάτω), σχετικά με την κτήση του μαντείου των Δελφών είναι νεώτερες και μη έγκυρες.

Β) Ο Παυσανίας (Φωκικά, 5, 7) αναφέρει ότι για την ίδρυση του μαντείου των Δελφών υπάρχουν και άλλες παραδόσεις. Μια λέει, που είναι και η επικρατέστερη, αναφέρει ότι κάποιοι ντόπιοι βοσκοί ανακάλυψαν τυχαία ότι στο χώρο των Δελφών από τον ατμό καταλείφθηκαν από το θεό και μάντεψαν με τη δύναμη του Απόλλωνα. Μια άλλη λέει ότι ο ιδρυτής της πόλης Απτερεοί της Κρητης ίδρυσε και το ναό των Δελφών και μια άλλη ότι μια προφήτισσα του μαντείου, η Βοιώ, έχει πει πως το μαντείο των Δελφών ιδρύθηκε από του Υπεβορειους. Ειδικότερα ο Παυσανίας αναφέρει τα εξής: «Άκουσα ακόμη πως το μαντείο ανακάλυψαν κάποιοι βοσκοί, οι οποίοι από τον ατμό καταλείφθηκαν από το θεό και μάντεψαν με τη δύναμη του Απόλλωνα. Η επικρατέστερη και αποδεκτή από τους περισσότερους άποψη είναι ότι πρώτη προφήτισσα του θεού ήταν η Φημοσύνη, που πρώτη έψαλε και σε εξάμετρο. Η ντόπια η Βοιών, που έγραψε ύμνο για τους Δελφούς, είπε πως το μαντείο το ίδρυσαν για το θεό αυτοί που ήρθαν από τους Υπερβορείους και ο Ωλήνας, αυτός πρώτος προφήτεψε και πρώτος έψαλε σε εξάμετρο. Η Βοιώ αυτή έγραψε τα εξής: εδώ ίδρυσαν αλάθητο μαντείο, τα παιδιά των Υπερβόρειων, ο Παγασός και ο θεϊκός Αγυιέας. Και αφού απαρίθμησε και τους άλλους Υπερβορειους, το τελος του ύμνου κατονομάζει τον Ωλήνα. Ο Ωλήνας, που ήταν ο πρώτος προφήτης του Φοίβου και πρώτος σύνθεσε άσμα αρχαίων ποιημάτων.….

Ο πιο παλιός ναός του Απόλλωνα λένε ότι έγινε από δάφνη, που κλαδιά της έφεραν από τη δάφνη των Τεμπών. Ο Ναός αυτός θα είχε σχήμα καλύβας. Οι κάτοικοι των Δελφών λένε ότι ο δεύτερος ναός έγινε από μέλισσες, με κερί των μελισσών και φτερά, λένε ότι αυτόν έστειλε στους Υπερβορείους ο Απόλλωνας. Υπάρχει και άλλη παράδοση , ότι το ναό τον κατασκεύασε κάτοικος των Δελφών που λεγόταν Πτεράς. Το όνομά λοιπόν αυτό δόθηκε στο ναό απ΄αυτόν που τον κατασκεύασε. Από τον Πτερά αυτόν λένε πως ονομάστηκε και η Κρητικό πόλη Απτερεοί, με την προσθήκη ενός γράμματος." ( Παυσανίας Φωκικά, 5, 7)

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΩΝ ΥΠΕΡΒΟΡΙΩΝ

Σύμφωνα με τον Απολλώνιο Ρόδιο (Αργοναυτικά Β 670 και 1080) οι Υπερβόριοι ήταν οι καλούμενοι Νομάδες και το έθνος των Κασιωπαίων που κατοικούσαν βόρεια του Εύξεινου Πόντου. Σύμφωνα με τον Εκαταίο (Διόδωρος 2, 47) οι Β) Υπερβόρειοι λέγονταν αυτοί που κατοικούσαν στο βάθος του βορρά, σε ένα νησί αντίπερα της Κελτικής στον Ωκεανό, κοντά στα βόρεια μέρη της Ασίας, άρα υπονοείται η νήσος Βρετανία. Συγκεκριμένα ο Διόδωρος αναφέρει τα εξής:

<<47. Μιας λοιπόν και θεωρήσαμε άξια να μνημονευθούν τα μέρη της Ασίας που κείνται προς βορρά, δεν βρίσκουμε ξένο προς το θέμα να περιγράψουμε και τους μύθους που λέγονται για τους Υπερβορείους. Από τους συγγραφείς που έχουν καταγράψει αρχαίες μυθολογίες, ο Εκαταίος και μερικοί άλλοι λένε πως στα μέρη αντίπερα της Κελτικής υπάρχει στον ωκεανό νησί όχι μικρότερο από τη Σικελία. Τούτο το νησί βρίσκεται προς την αρκτική και κατοικείται από τους Υπερβορείους, που ονομάζονται έτσι επειδή ο τόπος τους κείται πέρα από το σημείο που φυσάει ο βοριάς, κι επειδή η Γη του είναι γόνιμη και παράγει τα πάντα αλλά κι επειδή το κλίμα του είναι ιδιαίτερα εύκρατο, δίνει καρπούς δυο φορές το χρόνο. Σύμφωνα μ' έναν μύθο λοιπόν, σ' εκείνο το νησί γεννήθηκε η Λητώ, γι' αυτό κι εκεί τιμούν τον Απόλλωνα περισσότερο απ' όλους τους θεούς. Οι κάτοικοι μοιάζουν με ιερείς του Απόλλωνα, επειδή καθημερινά υμνούν συνέχεια τούτο τον θεό με ψαλμωδίες και του απονέμουν εξαιρετικές τιμές. Στο νησί, υπάρχει επίσης και μεγαλοπρεπές τέμενος του Απόλλωνα και ναός αξιόλογος, σφαιροειδής στο σχήμα, διακοσμημένος με αναθήματα πολλά.

Αλλά υπάρχει και πόλη ιερή αφιερωμένη σ' αυτό τον θεό. Οι περισσότεροι που την κατοικούν είναι κιθαριστές και συνέχεια ψέλνουν στο ναό ύμνους, με τη συνοδεία της κιθάρας, δοξάζοντας τα έργα του. Οι Υπερβόρειοι έχουν και δική τους ιδιαίτερη γλώσσα και τρέφουν πολύ φιλικά αισθήματα για τους Έλληνες, και κυρίως για .τους Αθηναίους και τους κατοίκους της Δήλου, φιλία που κληρονόμησαν από τα παμπάλαια χρόνια. Ο μύθος μιλάει και για κάποιους Έλληνες που επισκέφτηκαν τους Υπερβορείους και άφησαν πίσω τους ακριβά αφιερώματα με ελληνικές επιγραφές. Κατά τον ίδιο τρόπο, επίσης, ήρθε από τους Υπερβορείους ο Άβαρις στην Ελλάδα, την αρχαία εποχή, και ανανέωσε τη φιλία και τη συγγένεια με τους κατοίκους της Δήλου. Λένε επίσης πως απ' αυτό το νησί η Σελήνη φαίνεται να απέχει πολύ λίγο από τη Γη και πως πάνω της είναι φανερές κάποιες εδαφικές εξάρσεις. Λέγεται δε πως και ο θεός επισκέπτεται κάθε δεκαεννέα χρόνια το νησί, περίοδος μέσα στην οποία συντελείται η επιστροφή των άστρων στο ίδιο σημείο του ουρανού· γι' αυτό και ο χρόνος των δεκαεννέα ετών ονομάζεται από τους Έλληνες «έτος του Μέτωνος». Κατά την εμφάνισή του αυτή, ο θεός παίζει τη λύρα του και χορεύει όλες τις νύχτες από την εαρινή ισημερία μέχρι την ανατολή των πλειάδων, εκφράζοντας έτσι τη χαρά του για τις επιτυχίες του. Βασιλιάδες και επόπτες του τεμένους τούτης της πόλης είναι οι ονομαζόμενοι, ως απόγονοι του Βορέα, Βορεάδες, που διαδέχονται τους προκατόχους τους στα αξιώματα κληρονομικά.>>.

Ο ΟΜΦΑΛΟΣ ΤΗΣ ΓΗΣ, Η ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΔΕΛΦΟΙ

ΚΑΙ ΤΟ ΑΜΦΙΚΤΙΟΝΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ

Ο Δίας, σύμφωνα με ένα μύθο, θέλοντας να βρει το κέντρο του κόσμου, άφησε να πετάξουν δύο αετοί, τον πρώτο με κατεύθυνση προς την ανατολή και το δεύτερο προς τη Δύση. Οι δυο αετοί συναντήθηκαν πάνω από τους Δελφούς που θεωρήθηκε ως το κέντρο του κόσμου, ο ομφαλός της Γης, και ως εξ αυτού οι ιερείς του μαντείου σκάλισαν μια πέτρα σε σχήμα ομφαλού και την έβαλαν ως σημάδι εκεί ακριβώς που συναντήθηκαν οι αετοί και την ονόμασαν «ομφαλός».

Κατά μια άλλη ερμηνεία ο εν λόγω ομφαλός συμβόλιζε τον ομφάλιο λώρο, τον κοινό ομφαλό των αμφικτυώνων, το δεσμό της αδελφότητας, των μελών της αμφικτιονίας που είχε ως έδρα της τους Δελφούς.

Η ονομασία «Δελφοί», σύμφωνα με την ετυμολογία της λέξης, σημαίνει η (α)δελφότητα, οι (α)δελφοί, οι της αυτής «δελφύος» = μήτρας (δελφύς), κάτι που συμβολίζεται - υποδηλώνεται και με την πέτρα με τους πολλούς ομφαλούς που υπήρχε εκεί, αλλά και από το ότι εκεί πήγε ο Απόλλωνας και έκτισε το ναό του μεταμορφωμένος σε δελφίνι. Υπενθυμίζεται ότι το δελφίνι είναι το μόνο θαλασσινό ή από τα μόνα που το θηλυκό του έχει μήτρα, όπως και οι γυναίκες.

Είναι προφανές ότι η ονομασία «Δελφοί» δόθηκε στην περιοχή, επειδή δεν ανήκε αποκλειστικά σε κάποιο λαό ή πολη-κράτος, αλλά στα μέλη της αμφικτιονίας που που ιδρύθηκε εκεί. Οι Αμφικτίονες ή Αμφικτύονες, σύμφωνα με την ετυμολογία της λέξη σημαίνει οι αδελφοί, αυτοί που βρίσκονται ή κατοικούν πέριξ (αμφί-) από κάτι, οι περίοικοι. Απ΄αυτούς ξεκίνησε ένας θρησκευτικός και πολιτικός θεσμός, η αμφικτιονία, που είχε έδρα της στο ιερό της Δήμητρας, κοντά στην Ανθήλη, στον οποίο συμμετείχαν εκπρόσωποι από τις πόλεις της Θεσσαλίας και της Κεντρικής Ελλάδος. Η Γενική Συνέλευση των αντιπροσώπων λεγόταν Πυλαία. Όταν επεκτάθηκε ο θεσμός, έγιναν πολλές αμφικτιονίες, με σπουδαιότερη αυτή των Δελφών.

Ο Παυσανίας (Φωκικά, 8, 8) αναφέρει ότι << Οι Αμφικτύονες στην εποχή μου ήταν τριάντα’ από τη Νικόπολη, τη Μακεδονία και τους Θεσσαλούς ερχόταν έξι αντιπρόσωποι, από τους Βοιωτούς – παλιότερα κι αυτοί κατοικούσαν στη Θεσσαλία και τότε λέγονταν Αιολείς, από τους Φωκείς και τους Δελφούς μετείχαν δυο αντιπρόσωποι από τον καθένα και από την παλιά Δωρίδα ένας. Έναν αντιπρόσωπο ο καθένας στέλνουν και οι λεγόμενοι Οζόλες Λοκροί, και οι απέναντι από την Εύβοια. ¨ένας επίσης στέλνεται και από την Εύβοια. Από τους Πελοποννησίους οι Αργείοι, οι Σικυώνιοι, οι Κορίνθιοι, και οι Μεγαρείς, στέλνουν έναν αντιπρόσωπο και έναν οι Αθηναίοι..>>.

Σημειώνεται ότι:

Α) Οι Δελφοί αναδείχθηκαν κυρίως κατά τον έβδομο αιώνα π.Χ., όταν έγινε το κέντρο της Αμφικτιονικής Συμμαχίας.

Β) Το 585 π.Χ., ο τύραννος Κλεισθένης της Σικυώνος απελευθέρωσε τους Δελφούς από την πόλη της Κρίσσας και την κώμη της Κίρρας, η οποία είχε υποβάλει υπέρογκα ποσά στους επισκέπτες που έφθαναν στο λιμάνι της, για να ζητήσουν τη βοήθεια του μαντείου και πολλές φορές τους λήστευαν.

Ο ΠΥΘΩΝ, Η ΓΑΙΑ , Ο ΠΟΣΕΙΔΩΝ ΚΑΙ Ο ΑΠΟΛΛΩΝ

Στην Ιλιάδα (Β 519) και στην Οδύσσεια ( ΡΑΨΩΔΙΑ Ι, στ. 405), καθώς και στα Φωκικά του Παυσανία η περιοχή των Δελφών ονομαζόταν και Πυθώνα ή Πυθώ, προφανώς, επειδή είχε φίδια: «Αυτάρ Φωκήων Σχεδίος και Επίστροφος ήρχον υίες Ιφίτου μεγαθύμου Ναυβολίδαο οι Κυπάρισσον ‘εχον Πυθώνά τε πετρήεσσαν Κρίσάν τε ζαθέην κα Δαυλίδα και Πανοπήα» (Ιλιάδα Β 519) (= Ο Σχεδίος και ο Επίστροφος, γιοι του Ιφίτου, που ήταν γιος του μεγαλόψυχου του Ναυβόλου, ήταν αρχηγοί στους Φωκείς, που είχαν την Κυπάρισσο και την απόγκρεμη Πύθωνα και την πανίερη Κρίσα και τη Δαυλίδα και τον Πανοπέα)

Επίσης ο Πίνδαρος (Υπόθεση Πύθωνος), ο Ευριπίδης (Ιφιγένεια), ο Παυσανίας (Φωκικά, 6, 6 ) κ.α. αναφέρουν και ότι στην περιοχή των Δελφών , σύμφωνα με τους μύθους, υπήρχε ένας δράκοντας, ένας μεγάλος όφις, ο καλούμενος Πύθωνας, που τον είχε βάλει εκεί η θεά Γη προκειμένου να φυλάει το μαντείο, όμως κατά καιρούς προκαλούσε διάφορες καταστροφές στην περιοχή· Θόλωνε τα νερά στις πηγές και τα ρυάκια, άρπαζε τα κοπάδια και τους χωρικούς, κατέστρεφε τις σοδειές στην εύφορη πεδιάδα της Κρίσας και τρόμαζε τις Νύμφες. Αφού σκότωσε τον Πύθωνα ο Απόλλωνας (μόνος του ή με τη βοήθεια της αδελφής του Άρτεμης), πήρε το μαντείο από τη Θέμιδα και αφιέρωσε στο ιερό ένα τρίποδα. Ακολούθως, ο ιερέας εκ Κρήτης Καρμάνωρ, γιος του Ευβουλου και της Χρυσοθεμιδας, εξάγνισε τους θεούς, Απόλλωνα και Αρτέμιδα, από το φόνο του Πύθωνα. Σε άλλη περίπτωση, ο Καρμάνωρ δέχθηκε στον οίκο του τον Απόλλωνα και τη Νύμφη Ακακαλλίδα, παρέχοντάς τους έτσι «ερωτική φωλιά».

ΟΙ ΟΝΟΜΑΣΙΕΣ: ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ, ΛΥΚΩΡΕΙΑ , ΠΥΘΩ

Ο Παυσανίας (Φωκικά , 6, 1 -2), σχετικά με τις ονομασίες: Παρνασσό, Λυκώρεια, Δελφοί, αναφέρει τα εξής: <<Η παλαιότερη πόλη λένε πως συνοικίστηκε εδώ, από τον γιο της νύμφης Κλειοδώρας, τον Παρνασσό. Όπως και για άλλους από τους λεγόμενους ήρωες, αναφέρουν και γι’ αυτόν ως πατέρες το θεό Ποσειδώνα και τον άνθρωπο Κλεόπομπο. Από τον Παρνασσό αυτόν λένε πως πήρε το όνομα και το βουνό και η Παρνάσσια νάπη (φάρυγγα). Ο Παρνασσός λένε πως επινόησε τα μαντέματα από την παρατήρηση των πουλιών που πετούν. Η πόλη αυτή κατακλύστηκε από τις βροχές που έπεσαν τον καιρό του Δευκαλίωνα. Όσοι από τους ανθρώπους μπόρεσαν να γλιτώσουν από την καταιγίδα βρήκαν την πλήρη σωτηρία τους στην κορυφή του Παρνασσού βοηθημένοι από τα ουρλιαχτά των λύκων και έχοντας τα θηρία αυτά για οδηγούς στην πορεία τους. Γι’ αυτό και την πόλη που έκτισαν την ονόμασαν Λυκώρεια Αναφέρεται και άλλη παράδοση διαφορετική από την προηγούμενη, πως γιος του Απόλλωνα από την νύμφη Κωρυκία ήταν ο Λύκωρος και πως από τον Λύκωρο ονομάσθηκε η πόλη Λυκώρεια, ενώ από την νύμφη πήρε το όνομά του το Κωρύκειο άντρο. Αναφέρονται τα εξης: ο Ύαμος, γιος του Λυκώρου, ειχε κορη την Κελαινώ και ο Δελφός, από τον οποίο ονομάστηκε πολη στις μερες μου, ήταν γιος της Κελαινώ, κορης του Υάμου και του Απόλλωνα. Άλλοι δέχονται έναν αυτόχθονα άνδρα Κασταλιο που είχε κόρη την Θυία, η οποία πρώτη έγινε ιέρεια του Διονύσου και έκανε τελετές οργιαστικές στον θεό. Απ’ αυτήν ονομάστηκαν αργότερα από τους ανθρώπους, θυιάδες, οι γυναίκες που πέφτουν σε ιερή μανία για τον Διόνυσο. Λοιπόν θεωρούν το Δελφό γιο του Απολλωνα και της Θυίας . Άλλοι λένε πως μητερα τοιυ ηταν η Μέλαινα , κορη του Κηφισού.

Αργότερα οι περίοικοι ονόμασαν την πόλη όχι μόνο Δελφούς, αλλά και Πυθώ, όπως την αναφέρει ο Όμηρος στην κατάλογο των Φωκαέων. Όσοι λοιπόν θέλουν να βρίσκουν σ’ όλα γενεαλογίες, πιστεύουν πως ο Δελφός είχε γιο τον Πύθη, και από αυτόν , όταν έγινε βασιλιάς, η πόλη πήρε το όνομα της. Η πιο διαδεδομένη παράδοση αναφέρει πως αυτός που σκότωσε με το τόξο ο Απόλλωνας σάπισε («σήπεσθαι») εδώ και γι αυτό η πόλη ονομάστηκε Πυθώ, γιατί τότε χρησιμοποιούσαν τη λέξη «πύθεσθαι» για όσα σάπιζαν («σήπεσθαι»). Ο ‘Όμηρος γράφει στο ποίημά του ότι το νησί των Σειρήνων ήταν γεμάτο οστά, επειδή όσοι άνθρωποι άκουγαν το άσμα τους σάπιζαν (‘επυθοντο») εκεί. Εκείνος που σκότωσε ο Απόλλωνας οι ποιητές λένε πως ήταν δράκοντας («δράκοντα είναι»), τον οποίο είχε ορίσει η Γη φύλακα του μαντείου….>>

Σημειώνεται ότι:

1) Ο Πλούταρχος (Περί του ΕΙ του εν Δελφοίς 385) ετυμολογεί το επίθετο «Πύθιος» του Απόλλωνα από το «πυνθάνομαι| που σημαίνει ζητώ να μάθω και να πληροφορηθώ. Λέει επίσης: <<Είναι πράγματι ανόητο και τελείως παιδαριώδες να πιστεύει κανείς πως ο ίδιος ο θεός, όπως οι εγγαστρίμυθοι, που αποκαλούνται ευρυκλείς παλιότερα και σήμερα πύθωνες, εισδύει στα σώματα των προφητών και μιλάνε με το στόμα και τη φωνή τους, χρησιμοποιώντας τους ως όργανα>> (Πλούταρχος, Περι των εκλελοιπότων μυστηρίων 414, 9). Υπενθυμίζεται και ότι ο Ευρυκλής ήταν μάντης εγγαστρίμυθος (Πλατωνικός Διάλογος Σοφιστής 252 c) και Αριστοφάνης (Σφήκες).

2) Η ονομασία «Πύθων(ας) > Πύθιος» είναι σχετική με τα «πύθω, πύθομαι» = σήπομαι, σαπίζω, βγάζω πύον, αρρωσταίνω κλπ και συνεπώς αρχικά με την ονομασία Πυθία εννοούνταν η θεά των φιδιών, η Γαία. Ο θάνατος του Πύθωνα από τον Απόλλωνα συμβόλιζε τη νίκη της ιατρικής, τη νίκη του φαρμάκου κατά των ασθενειών.

3) Ο Λουκιανός (Ψευδομάντις Αλέξανδρος) αναφέρει ότι οι Ασκληπιάδες, οι απόγονοι του Απόλλωνα, είχαν ως σύμβολο τους το φίδι και οι μάντεις, για να εντυπωσιάζουν ή για να δείξουν ότι ήταν απόγονοι του Απόλλωνα είχαν και αυτοί σύμβολό τους το φίδι. Αναφέρει επίσης ότι κάποιοι Έλληνες, προκειμένου να εντυπωσιάσουν ή να εκφοβίζουν τους Ασιάτες είχαν πλάσει το μύθο ότι ο Μ. Αλέξανδρος ήταν γιος του Δία που μεταμορφώθηκε σε πυθωνα και κοιμήθηκε με την Ολυμπιάδα.

Η ΚΑΣΤΑΛΙΑ ΠΗΓΗ

Στους Δελφούς υπήρχε η καλούμενη Κασταλία πηγή. Σε αυτήν καθαίρονταν οι ιερείς του μαντείου και η Πυθία, πριν μπουν στον ιερό χώρο ή στο ναό για θυσίες και για άλλες τελετές (Παυσ. 10.8.9. Πίνδ., Απ. 52f). Σε σχόλιο στις Φοίνισσες του Ευριπίδη (στ. 222-225) αναφέρεται: Κασταλία εστί πηγή εν Πυθίᾳ, εις ην λέγουσι τας ιεροδούλους παρθένους λούεσθαι, μελλούσας θεοπρόπιον φθέγγεσθαι παρά τω τρίποδι. Από το νερό αυτής της πηγής έπινε η Πυθία και προφήτευε: «Η προφήτισσα στους Δελφούς, μόλις πιει από τ' αγίασμα, γίνεται στη στιγμή θεόπνευστη και χρησμοδοτεί σ' εκείνους που πάνε στο μαντείο» (Λουκ., Ερμότ. 60). Η Κασταλία Πηγή στους Δελφούς βρίσκεται στο ανατολικό τμήμα του φαραγγιού των Φαιδριάδων, τα νερά της οποίας αναβλύζουν από υπόγειες ρωγμές και βγαίνουν σε κρηναίο τετράγωνο, με στέγη. Πήρε το όνομα της δελφικής νύμφης των ποταμών Κασταλίας, η οποία κυνηγημένη από το θεό Απόλλωνα, κρύφτηκε στην πηγή για να σωθεί. Όταν πλέον επικράτησε η νέα θρησκεία, η χριστιανική, το τέλος της παλαιάς δηλώθηκε με τον εξής χρησμό (362 μ.Χ.): σεσίγηται γουν ἡ Κασταλίας πηγὴ και Κολοφώνος άλλη πηγὴ και τα άλλα ομοίως τέθνηκε νάματα μαντικά (Κλ. Αλεξ., Προτρ., ΙΙ, 11, 10)

ΤΟ ΑΔΥΤΟ ΚΑΙ Η ΤΟ ΧΡΗΣΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ

Σύμφωνα με τον Πλούταρχο και τους άλλους αρχαίους συγγραφείς στο βάθος του ναού του Απόλλωνα στους Δελφούς υπήρχε ένας απαγορευμένος για το κοινό χώρος, το καλούμενο άδυτο, όπου βρισκόταν ένας τρίποδας πάνω στον οποίο καθόταν η καλουμένη Πυθία, η οποία με εκστασιασμό έβγαζε διαφόρους ήχους, που μετατρεπόντουσαν σε χρησμούς από τους μάντεις του ναού. Οι ιερείς πριν θυσιάσουν το ζώο χρησιμοποιούσαν διάφορες τεχνικές, για να δουν αν ήταν υγιές. Αν το θυσιαζόμενο ζώο ήταν ταύρος, του έδιναν να φάει αλεύρι και αν ήταν κάπρος, του έδιναν να φάει ρεβιθιά και αν τα έτρωγαν (τις εν λόγω τροφές δεν τις τρώνε τα ζώα αυτά σε φυσιολογική κατάσταση), σήμαινε ότι τα ζώα αυτά ήταν άρρωστα και δεν έπρεπε να θυσιαστούν.

Αν το θυσιαζόμενο ζώο ήταν κατσίκα, την έβρεχαν με κρύο νερό και αν την έπιανε τρέμουλο, σήμαινε ότι ήταν άρρωστη και δεν έπρεπε να θυσιαστεί. Το ζώο θυσιαζόταν στο βωμό των Χίων, ενώ ο θεοπρόπος έπρεπε να θυσιάσει πρόβατα ή γίδια στην ιερή εστία μαζί με τον πρόξενο της πόλης του. Ένα μέρος από τις θυσίες το έπαιρναν οι κάτοικοι των Δελφών. Αφού τέλειωναν με τις θυσίες, η Πυθία έπαιρνε την άδεια από τους ιερείς να μπει στο ναό. Ο Πλούταρχος (Περί των εκλελοιπότων χρηστηρίων, 49), αναφέρει ότι πριν πάει η Πυθία στη χρηστήριο τελούνταν θυσία ταύρου ή κατσίκας ή κάμπρου, ώστε από εκεί να φανεί το εάν η Πυθία έχει την εύνοια των θεών γι αυτό που πάει να κάνει. Ο Πλούταρχος (Περί του μη χραν έμμετρα νυν την Πυθια, 6) αναφέρει επίσης ότι η Πυθία κατέβαινε στο χρηστήριο με δάφνη, χωρίς γέλιο, στολίδια και μύρα και θυμιάζοντας με κρίθινο αλεύρι. Αναφέρει επίσης ότι η Πυθία κατέβαινε στο χρηστήριο με δάφνη και κάνοντας θυμίαμα με αλεύρι κρίθινο, χωρίς γέλιο, χωρίς στολίδια, χωρίς μύρα, αλλά απλά ντυμένη. Στη συνέχεια η Πυθία, ύστερα από εκστασιασμό, ανέβαινε στον καλούμενο τρίποδα. Όσην ώρα η Πυθία έκανε τα παραπάνω ο θεοπρόπος έπρεπε να κάνει αγνές σκέψεις και νε λέει ευοίωνες λέξεις. Καθώς η Πυθία βρισκόταν στο άντρο, οι ιερείς της έκαναν ερωτήσεις κι εκείνη έβγαζε ακατάληπτες κραυγές τις οποίες "αποκρυπτογραφούσε" ο ειδικά για το ζήτημα ιερέας, ο "προφήτης" , τις κατέγραφαν σε εξάμετρο και τις παρέδιναν στον θεοπρόπο. Οι εξάμετροι χρησμοί καταργήθηκαν περίπου στα ελληνιστικά χρόνια.

Ο ΚΑΘΑΡΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΕΛΑΝΟΣ

H Πυθία κρατώντας κλαδί από δάφνη διαβάζει σε κάποιον το χρησμό

Αυτός που ήθελε να πάρει χρησμό, ο καλούμενος "θεοπρόπος, από το Μαντείο των Δελφών θα έπρεπε να κάνει πρώτα απ΄όλα τον καλούμενο καθαρμό. Στη συνέχεια ο «θεοπρόπος» κατέθετε στο βωμό τον "πέλανο", ο οποίος ήταν μια ωραία ψωμόπιτα, κάτι ως οι άρτοι σήμερα, που συνοδεύονταν και από καταβολή χρημάτων. Αν ζητούσε χρησμό για πόλη, οι πίτες ήταν περισσότερες, ίσως έξι με δέκα. Ο καθαρμός προέβλεπε αφενός πνευματική και σωματική κάθαρση και αφετέρου θυσία ζώου εκ μέρους του πολίτη και προσευχές και ικεσίες εκ μέρους του ιερέα. Ξακουστοί ιερείς καθαρμών ήταν οι Κρητες: Επιμενίδης, Χρυσανωρ κ.α.

Σχετικά με τους καθαρμούς ο Φιλόστρατος (Τα ες τον Τυανέα Απολλώνιο Α και Β’, VIII και XXXVI) αναφέρει ότι αυτοί γίνονταν με προσευχές και νηστεία και χωρίς αυτά δε δίδονταν χρησμός. Η νηστεία προέβλεπε αποφυγή κρασιού τουλάχιστον τρεις μέρες και εμψύχων τροφών (κρέατος και προϊόντων του) τουλάχιστον μια μέρα, καθώς και μη κατανάλωση κουκιών τουλάχιστον μια μέρα. Τα κουκιά, επειδή θεωρούνταν δυσκολοχώνευτα και το κρασί και το κρέας, γιατί η κατανάλωσή τους θεωρούνταν ότι δημιουργεί ακάθαρτο και βλαβερό νου και μη νηφάλια ψυχή. Ειδικότερα η διατροφή πριν από τους χρησμούς ήταν νερό, λαχανικά και ξηροί καρποί. Σχετικά με τους καθαρμούς και τους εξαγνισμούς επί φόνου ο Απολλώνιος Ρόδιος (4, 693) αναφέρει ότι αυτοί γίνονταν με τον εξής τρόπο: Σφάζονταν μια γουρούνα που ακόμη βύζανε και με το αίμα της έπλυναν τα χέρια εκείνου για τον οποίο γινόταν ο καθαρμός, ο οποίος πρωτύτερα κάθονταν καθιστός και με τα χεριά του σκέπαζε τα μάτια του. Την ώρα της κάθαρσης (πλύσης) κάποιος έλεγε το κρίμα που έκανε αυτός για τον οποίο γινόταν ο καθαρμός και ο ίδιος έκανε προσευχές (ικεσίες) στον καθάρσιο Δία, ενώ στη φωτιά καιόταν οι καλούμενες πίτες «πέλας».

Ο ΕΚΣΤΑΣΙΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΥΘΙΑΣ

ΤΟ ΙΕΡΟ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ

Η κύρια μαντική που εφαρμόζονταν στους Δελφούς στηριζόταν στην έκσταση της μάντισσας ή άλλως Πυθίας, ο οποίος προκαλούνταν από αναθυμιάσεις που έβγαιναν από ένα χάσμα που υπήρχε εκεί. Κατ’ άλλους η έκσταση προκαλούνταν από το μάσημα ή το κάπνισμα φύλλων δάφνης και την ανάλωση νερού από την πηγή Κασταλία, δηλαδή από κατανάλωση διαφόρων διεγερτικών ουσιών. Ωστόσο στο μαντείο των Δελφών υπήρχαν και όλα τα άλλα είδη μαντικής. Ο ήρωας Παρνασσός, αναφέρεται από τους αρχαίους συγγραφείς (Παυσανίας, Χ, 6,1), ότι ήταν οιωνοσκόπος, δηλαδή προφήτευε παρατηρώντας το πέταγμα των πουλιών. Ο Δελφός και ο Αμφικτύωνας ερμήνευαν τα όνειρα και μάντευαν από τα εντόσθια των ζώων. Οι ντόπιοι ιερείς, οι Πυρκόοι, χρησιμοποιούσαν τη φωτιά και τη θυσία, για να κάνουν μαντείες. Οι νύμφες Θρίες μάντευαν ρίχνοντας πετραδάκια, που ήταν αρχικά της Αθηνάς. Επικράτησε όμως όλων η Πυθία και η έκσταση. Υπήρχε επίσης και μια απλούστερη μαντική, η κληρομαντεία. Η ερώτηση που κατέθετε ο θεοπρόπος έπρεπε να είναι με δύο επιλογές: θα γίνει αυτό ή εκείνο, να κάνω τούτο ή το άλλο. Η τελετή γινόταν δημόσια στο ναό, με την Πυθία να τραβάει από ένα λέβητα έναν από τους δύο κλήρους (κουκιά).

Ο Πλούταρχος (Περί των εκλελοιπότων χρηστηρίων 433, 42), που, υπενθυμίζεται ότι ο ίδιος ήταν ένας από τους ιερείς και μάλιστα με αξίωμα ανώτατου βαθμού του μαντείου των Δελφών, σχετικά με το πώς δημιουργήθηκε, αλλά και τον τρόπο που γινόταν ο εκστασιασμός στις Πυθίες στο μαντείο των Δελφών, λέει ότι εκεί που ιδρύθηκε το μαντείο των Δελφών υπήρχαν χάσματα που έβγαιναν αναθυμιάσεις και μια μέρα έπεσε μέσα ένας βοσκός ονόματι Κορήτας, ο οποίος όταν τον έβγαλαν άρχισε να λέει προφητείες και έτσι εκεί ιδρύθηκε το μαντείο.

Ο Διόδωρος Σικελιώτη αναφέρει επίσης τα εξής: «Λέγεται ότι στο παρελθόν οι κατσίκες βρήκαν το μαντείο. Εξαιτίας μάλιστα των κατσικιών δίνονται μέχρι σήμερα οι χρησμοί στους Δελφούς. Λένε πως ο τρόπος που βρέθηκε είναι ο εξής: σ' εκείνη την περιοχή υπήρχε ένα χάσμα, όπου βρίσκεται σήμερα το άδυτο του ναού και γύρω απ' αυτό έβοσκαν κατσίκες, γιατί δεν κατοικούνταν ακόμη οι Δελφοί, κι όταν πλησίαζε μια κατσίκα στο χάσμα και προσέβλεπε προς αυτό πηδούσε περίεργα κι έβγαζε μια διαφορετική φωνή απ' ότι προηγουμένως. Ο γιδοβοσκός πρόσεξε το παράδοξο κι αφού πλησίασε στο χάσμα για να δει τι συμβαίνει, έπαθε το ίδιο με τα κατσίκια. Όπως κι εκείνα, έκανε παρόμοια μ' αυτούς που μπαίνει ο θεός μέσα τους και άρχισε να προλέγει τα μελλούμενα. Μετά απ' αυτό, αφού διαδόθηκε η φήμη στους ντόπιους για το τι παθαίνουν όσοι πλησίαζαν στο χάσμα, πήγαιναν στη περιοχή όλο και περισσότεροι. Γιατί ήταν παράδοξο που έμπαινε ο θεός μέσα σε όσους πλησίαζαν. Γι' αυτές τις αιτίες το μαντείο ήταν άξιο θαυμασμού και θεώρησαν ότι είναι χρηστήριο της Γης. Και για κάποιο διάστημα όσοι ήθελαν να πάρουν χρησμό πήγαιναν στο χάσμα και έδιναν μεταξύ τους τις μαντείες. Μετά απ' αυτά, επειδή πολλοί χάνονταν στο χάσμα και εξαφανίζονταν, φάνηκε καλό σ' αυτούς που κατοικούσαν στη γύρω περιοχή, για να μη κινδυνεύει κανένας, να καταστήσουν προφήτισσα για όλους μια γυναίκα και μέσω αυτής να δίνονται οι χρησμοί. Γι' αυτήν μάλιστα κατασκεύασαν και ένα μηχάνημα, πάνω στο οποίο ανέβαινε, ώστε να μπαίνει ο θεός μέσα της με ασφάλεια και να δίνει έτσι χρησμούς σ' όσους ήθελαν. Κι αυτό το μηχάνημα είχε τρεις βάσεις, γι' αυτό γι' ονομάστηκε τρίποδας. Εξαιτίας αυτού του κατασκευάσματος όλοι άρχισαν να κάνουν απομιμήσεις· μέχρι και σήμερα κατασκευάζουν χάλκινους τρίποδες. ….. Ως μάντισσες θεσπίστηκαν από παλιά οι παρθένες, επειδή από τη φύση τους είναι αμόλυντες και ταίριαζαν και στην Άρτεμη. Σ' αυτές ανάθεσαν να τηρούν τα απόρρητα όσων έπαιρναν χρησμό. Στα νεότερα χρόνια, λένε, ο Εχεκράτης ο Θεσσαλός, αφού πήγε στο χρηστήριο και είδε την παρθένο που έδινε χρησμό, την ερωτεύτηκε για την ομορφιά της και την πήρε μαζί με τη βία. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος οι Δελφοί όρισαν να μη χρησμοδοτεί πλέον παρθένα αλλά μεγάλη γυναίκα ηλικίας πενήντα χρονών. Την έντυσαν με ρούχα παρθένου, για να θυμίζει την παλιά προφήτισσα. Αυτά είναι οι μύθοι που σχετίζονται με την εύρεση του μαντείου». (Διόδωρος Σικελιώτη, Ιστορική Βιβλιοθήκη XVI, 26, 1-6)

ΔΕΛΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΧΡΗΣΜΟΥΣ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ

«Όλο το πλήθος των ποιητών, κάτοικοι της Αττικής, τραγουδούν την δόξα σου, Θεέ, φημισμένε κιθαρωδέ. γιέ του μεγάλου Δία, πλάι σ' αυτή την χιονοστεφανωμένη κορυφή, εσύ που αποκαλύπτεις στους θνητούς τους αιωνίους και αλάθητους χρησμούς. Τραγουδούν που κατέκτησες τον προφητικό τρίποδα, που φυλαγόταν από άγριο δράκοντα, όταν με τα βέλη σου διαπέρασες το κουλουριασμένο τέρας, που, αφού σύρριξε τρομακτικά, ξεψύχησε.

(Δελφικός ύμνος στον Απόλλωνα , 138 π.Χ., του Λιμένιου του Θοίνου, Αθηναίου)

ΟΙ ΘΥΣΙΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΧΡΗΣΜΟΙ ΣΤΟ ΜΑΝΤΕΙΟ ΔΕΛΦΩΝ

Στο βάθος του ναού του Απόλλωνα στους Δελφούς υπήρχε ένας απαγορευμένος για το κοινό χώρος, το καλούμενο άδυτο, όπου βρισκόταν ένας τρίποδας πάνω στον οποίο καθόταν η καλουμένη Πυθία, η οποία με εκστασιασμό έβγαζε διαφόρους ήχους, που μετατρεπόντουσαν σε χρησμούς από τους μάντεις του ναού. Ο Πλούταρχος, που σημειωτέον ήταν και ένας από τους ιερείς του μαντείου των Δελφών (50 – 120 μ.Χ.), στο «Περί των εκλελοιπότων χρηστηρίων», αναφέρει ότι πριν πάει η Πυθία στη χρηστήριο γινόταν θυσία ταύρου ή κατσίκας ή κάπρου, ώστε από εκεί να φανεί αν η Πυθία έχει την εύνοια των θεών γι αυτό που πάει να κάνει. Ο Πλούταρχος στο «Περί του μη χραν έμμετρα νυν την Πυθια, 6» αναφέρει ότι η Πυθία κατέβαινε στο χρηστήριο με δάφνη, χωρίς γέλιο, στολίδια και μύρα και θυμιάζοντας με κρίθινο αλεύρι. Αναφέρει επίσης ότι η Πυθία κατέβαινε στο χρηστήριο με δάφνη και κάνοντας θυμίαμα με αλεύρι κρίθινο, χωρίς γέλιο, χωρίς στολίδια, χωρίς μύρα, αλλά απλά ντυμένη.. Στη συνέχεια η Πυθία, ύστερα από εκστασιασμό, ανέβαινε στον καλούμενο τρίποδα. Όσην ώρα η Πυθία έκανε τα παραπάνω ο θεοπρόπος έπρεπε να κάνει αγνές σκέψεις και νε λέει ευοίωνες λέξεις. Καθώς η Πυθία βρισκόταν στο άντρο, οι ιερείς της έκαναν ερωτήσεις κι εκείνη έβγαζε ακατάληπτες κραυγές τις οποίες "αποκρυπτογραφούσε" ο ειδικό για το ζήτημα ιερέας, ο "προφήτης" , τις κατέγραφαν σε εξάμετρο και τις παρέδιναν στον θεοπρόπο. Οι εξάμετροι χρησμοί καταργήθηκαν περίπου στα ελληνιστικά χρόνια.

Οι ιερείς πριν θυσιάσουν το ζώο χρησιμοποιούσαν διάφορες τεχνικές, για να δουν αν ήταν υγιές. Αν το θυσιαζόμενο ζώο ήταν ταύρος, του έδιναν να φάει αλεύρι και αν ήταν κάπρος, του έδιναν να φάει ρεβιθιά και αν τα έτρωγαν (τις εν λόγω τροφές δεν τις τρώνε τα ζώα αυτά σε φυσιολογική κατάσταση), σήμαινε ότι τα ζώα αυτά ήταν άρρωστα και δεν έπρεπε να θυσιαστούν. Αν το θυσιαζόμενο ζώο ήταν κατσίκα, την έβρεχαν με κρύο νερό και αν την έπιανε τρέμουλο, σήμαινε ότι ήταν άρρωστη και δεν έπρεπε να θυσιαστεί..

Το ζώο θυσιαζόταν στο βωμό των Χίων, ενώ ο θεοπρόπος έπρεπε να θυσιάσει πρόβατα ή γίδια στην ιερή εστία μαζί με τον πρόξενο της πόλης του. Ένα μέρος από τις θυσίες το έπαιρναν οι κάτοικοι των Δελφών. Αφού τέλειωναν με τις θυσίες, η Πυθία έπαιρνε την άδεια από τους ιερείς να μπει στο ναό.

ΤΟ ΜΑΝΤΕΙΟ ΔΕΛΦΩΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΑΞΙΟΠΙΣΤΟ

Ο Ηρόδοτος (Α 46 – 91) αναφέρει ότι μαθαίνοντας ο βασιλιάς της Λυδίας Κροίσος ( 6ος αιώνας π.Χ. ) ότι στο η δύναμη των Περσών μεγάλωνε και συνεπώς διέτρεχε κίνδυνο το βασίλειό του, αναρωτήθηκε αν θα έπρεπε να επιχειρήσει πρώτος αυτός μια εκστρατεία εναντίον τους. Προ αυτού σκέφτηκε να συμβουλευτεί τα μαντεία, όμως για να μη τον γελάσουν σκέφτηκε πρώτα να δοκιμάσει την αξιοπιστία τους. Έστειλε, λοιπόν, αγγελιοφόρους στα μαντεία: Δελφών, Δωδώνης, Αβές Φωκίδος, Βαγχίδες Μιλήτου, Αμφιάραου και Τροφωνίου, που ήταν ελληνικά , καθώς και σ’ αυτό του Άμμωνα στη Λιβύη με την εντολή να μετρούν τις μέρες που περνούν από την ημέρα της αναχώρησής τους και την εκατοστή να ρωτήσουν το εξής: " Τι κάνει αυτή τη στιγμή ο Βασιλιάς των Λυδών Κροίσος ; " Να καταγράψουν τις απαντήσεις και να επιστρέψουν στις Σάρδεις. Το μαντείο το οποίο θ' αποδεικνυόταν το πιο αξιόπιστο, θα ήταν αυτό που θα συμβουλευόταν για δεύτερη φορά για το θέμα που τον απασχολούσε. Η ιέρεια Πυθία στους Δελφούς πριν καν ακούσει τη διατύπωση της ερώτησης έβγαλε χρησμό σ' εξάμετρο ρυθμό που έλεγε τα εξής:

«Η Πυθίη εν ἑξαμέτρῳ τόνω λέγει τάδε:

οίδα δ᾽ εγώ ψάμμου τ᾽ αριθμὸν και μέτρα θαλάσσης,

και κωφού συνίημι και ου φωνεύντος ακούω.

οδμή μ᾽ ες φρένας ήλθε κραταιρίνοιο χελώνης

εψομένης εν χαλκω αμ᾽ αρνείοισι κρέεσσιν,

ᾗ χαλκός μεν υπέστρωται, χαλκὸν δ᾽ επίεσται». (Χρησμός του Μαντείου των Δελφών στον Κροίσο για την εκστρατεία του κατά του Κύρου. Ηρόδοτος Α 47 –48)

Όταν οι αγγελιοφόροι επέστρεψαν κι ο Κροίσος διάβαζε μια-μια τις απαντήσεις όλων των μαντείων και εξέταζε τι έγραφαν. Από τα άλλα κανένα δεν τον σταμάτησε. Ευθύς όμως μόλις άκουσε τι έλεγε ο δελφικός χρησμός, αμέσως προσκύνησε και παραδέχτηκε την αλήθεια του, έτσι που πείστηκε πως μόνο αληθινό μαντείο είναι των Δελφών, αφού του βρήκε τι έκανε αυτός. Πράγματι την εκατοστή ημέρα από την αναχώρηση των αγγελιοφόρων είχε κόψει κομμάτια μια χελώνα κι ένα αρνί ο ίδιος και τα είχε βάλει να βράσουν μαζί σ' ένα χάλκινο λέβητα που τον σκέπασε με χάλκινο σκέπασμα, πιστεύοντας ότι θα ήταν αδύνατο να μαντέψει κανείς την επινόησή του. Κατόπιν αυτού ο Κροίσος, αφού έστειλε ασήμι, χρυσάφι και δώρα στο ιερό των Δελφών, ζήτησε χρησμό, καθώς και από το μαντείο του Αμφιαράου, γιατί και εκείνου ο χρησμός του φάνηκε καλός, για το αν θα έπρεπε ή όχι να κάνει πόλεμο εναντίον των Περσών και εκείνα του απάντησαν το ίδιο ότι:

«Κροισος Άλυν διαβάς μεγάλην αρχήν καταλύσει». (2ος Χρησμός του Μαντείου των Δελφών στον Κροίσο για την εκστρατεία του κατά του Κύρου. Ηρόδοτος Α 46 – 91)

«Κροισος Άλυν διαβάς μεγαλην αρχην καταλύσει». (= «Αν ο Κροισος εκστρατεύσει εναντίων των Περσών, θα αφανίσει μια αρχή μεγάλη»

Τον συμβούλευαν ακόμη να βρει ανάμεσα στους Έλληνες τους δυνατότερους, για να τους κάνει φίλους»..

Όταν ο χρησμοί των μαντείων έφτασαν και τους έμαθε ο Κροίσος χάρηκε και γέμισε με ελπίδες ότι θα καταστρέψει το βασίλειο των Περσών. Στη συνέχεια ο Κροίσος ζήτησε και για τρίτη φορά χρησμό με το ερώτημα αν η βασιλεία του θα είναι πολύχρονη και η Πυθία χρησμοδότησε το εξής:

« αλλ᾽ όταν ημίονος βασιλεύς Μήδοισι γένηται,

και τότε, Λυδὲ ποδαβρέ, πολυψήφιδα παρ᾽ Έρμον

φεύγειν μηδὲ μένειν, μηδ᾽ αιδείσθαι κακὸς είναι». (3ος Χρησμός του Μαντείου των Δελφών στον Κροίσο για την εκστρατεία του κατά του Κύρου. Ηρόδοτος Α 54-55)

«Όταν γενεί στους Μήδους βασιλέας ημίονος,

τότε Λυδέ τρυφερόποδε, φεύγε στον πολυάμμο (ποταμό) Έρμον,

Να μη μείνεις και να μη ντραπείς να φύγεις άναδρος»

Όταν έφτασε και αυτός ο χρησμός, ο Κροίσος χάρηκε περισσότερο από κάθε άλλη φορά , μια και δεν πίστευε ότι πως ένα μουλάρι (ημίονος) μπορεί ποτέ να γίνει βασιλιάς των Μήδων στη θέση ενός ανθρώπου, άρα ούτε λοιπόν ο ίδιος ούτε και οι απόγονοί του θα έπαυαν ποτέ να έχουν την εξουσία. (Περισσότερα βλέπε πιο κάτω: «Λοξοί χρησμοί – Κροίσος και Σόλων»)

7. ΦΗΜΙΣΜΕΝΟΙ ΜΑΝΤΕΙΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑΣ

Η ΠΥΘΙΑ

Η Πυθία δεν είναι κάποια συγκεκριμένη μάντισσα. Είναι τίτλος που δινόταν σε αυτή που κάθε φορά επιλεγόταν να είναι η εκλεκτή του θεού Απόλλωνα στο μαντείο των Δελφών. Ονομάζονταν έτσι, κατά την παράδοση, από το δράκοντα Πύθωνα, με το δέρμα του οποίου είχε περιβάλει τον προφητικό τρίποδα ο Απόλλωνας, όταν φόνευσε αυτόν (κατά τον Στράβωνα η λέξη αυτή γίνεται από το πρόθεμα «πυθ» του πυνθάνεσθαι). Ο τρίποδας ήταν τοποθετημένος μέσα στο άδυτο του ιερού, πάνω από ένα χάσμα, από το οποίο ανέρχονταν αναθυμιάσεις «πνεύμα ἐνθουσιαστικόν» κατά τον Στράβωνα (C. 419), υπό την επίδραση των οποίων διατελούσε η καθήμενη επί του τρίποδα Πυθία και έδινε τις αποκρίσεις του θεού σε εκείνους που την ερωτούσαν.

ΠΡΩΤΟΙ ΜΑΝΤΕΙΣ: ΓΑΙΑ, ΘΕΜΙΔΑ, ΦΟΙΒΗ, ΔΕΛΦΟΣ

Ο Αισχύλος (Ευμενίδες, 1 -29) αναφέρει ότι πρώτη μάντισσα στο Μαντείο των Δελφών ήταν η θεά Γαία, δεύτερη η Θέμιδα, κόρη της Γαίας και Τρίτη η Φοίβη (= λαμπερή), κόρη και αυτή της Γαίας, η οποία δώρισε το Μαντείο ως γενέθλιο δώρο στον Απόλλωνα, από την οποία και πήρε και το παρανόμι (προσωνύμιο) Φοίβος (λαμπερός) Απόλλωνας, το ερχομό του οποίου γιόρτασε ο λαός και ο ίδιος ο βασιλιάς των Δελφών, ο Δελφός και ως εξ αυτού ο Απόλλωνας τον όρισε τέταρτο μάντη. Ο Παυσανίας (Φωκικά , 5, 4 -7 , σχετικά με το μαντείο Δελφών και τις Πυθίες, αναφέρει τα εξής: <<Λένε ότι παλιά το μαντείο των Δελφών ήταν της Γης και ότι η Γη ειχε ορίσει σ’ αυτό προφήτισσα τη Δάφνιδα, που ήταν νύμφη του βουνού. Υπάρχει και στους Έλληνες ποίημα, που λέγεται Ευμολπία και το οποίο αποδίδεται στο Μουσαίο, το γιο του Αντιοφήμου. Αναφέρεται λοιπόν σ’ αυτό ότι το μαντείο ήταν κοινό του Ποσειδώνα και της Γης και ότι χρησμοδοτούσε η ίδια, ενώ ο Ποσειδώνας είχε για υπηρέτη στους χρησμούς τον Πύρκωνα…… Αργότερα λέγεται ότι η Γη ‘έδωσε στη θέμιδα το μερίδιό της και έπειτα το πήρε ο Απόλλωνας ως δώρο από τη θέμιδα. Σ αντάλλαγμα του μαντείου ο Απόλλωνας έδωσε στον Ποσειδώνα την Καλαυρεία που βρίσκεται στην Τροιζήνα.>>.

Ο ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ ΚΑΙ Η ΣΙΒΥΛΛΑ ΔΑΦΝΗ

Ο Διόδωρος Σικελιώτης (4, 66), σχετικά με τις μάντισσες στο μαντείο των Δελφών, αναφέρει τα εξής: <<Μετά το τέλος των «Επτά επί Θήβας», τα παιδιά τους, οι καλούμενοι επίγονοι, θέλοντας να εκδικηθούν το θάνατο των πατεράδων τους εκστράτευσαν όλοι μαζί εναντίον της Θήβας με στρατηγό τον Αλκμαίωνα, το γιο του Αμφιάραου. Στη μάχη που ακολούθησε έχασαν οι Θηβαίοι και μπρος σ’ αυτό ρώτησαν το μάντη Τειρεσία τι να κάνουν και εκείνος τους είπε να εγκαταλείψουν τη πόλη ………. Στη συνέχεια οι επίγονοι κυρίεψαν και λεηλάτησαν την πόλη της Θήβας και αιχμαλώτισαν την κόρη του Τειρεσία τη Δάφνη, την οποία πήγαν στους Δελφούς, σύμφωνα με κάποιο τάμα, ως προσφορά των απαρχών της λεηλασίας. Αυτή που κατείχε τη μαντική τέχνη όσο τουλάχιστον και ο πατέρας της , κατά την παραμονή της στους Δελφούς ανέπτυξε περισσότερο την τέχνη της και καθώς διέθετε αξιοθαύμαστα χαρίσματα, έγραψε χρησμούς όλων των ειδών, που διακρίνονταν για τη σύνθεση τους. Απ΄ αυτήν λένε, πως πήρε και ο ποιητής Όμηρος πολλούς στίχους με τους οποίους διάνθισε την ποίησή του. Μάλιστα, επειδή αυτή έπεφτε σε έκσταση και χρησμοδοτούσε, λένε πως επικλήθηκε Σίβυλλα, γιατί το να εκστασιάζεται στη γλώσσα με το «σιβυλλαίνειν»>> (Διόδωρος Σικελιώτης 4, 66).

Σίβυλλα ονομαζόταν και κάθε γυναίκα με μαντική ικανότητα που, σε κατάσταση έκστασης και κατειλημμένη από θεϊκό πνεύμα, προφήτευε μελλοντικά συμβάντα με τρόπο αυθόρμητο και όχι ύστερα από ερώτηση, όπως για παράδειγμα η Πυθία στους Δελφούς. Σίβυλλα οὐκ άνευ θεού προεθέσπισεν, η Σίβυλλα προφήτευσε με τη θέληση του θεού, λέει ο Παυσανίας (7.8.8.6).

Σημειώνεται ότι:

Α) Με το όνομα Σίβυλλα λεγόταν και η κόρη του Τρώα Δάρδανου και της Νησώς, κόρης των Τεύκτρων, η οποία ήταν προικισμένη με το χάρισμα της μαντικής και η οποία κατ’ άλλους χάρισε το όνομά της σε όλες τις προφήτισσες, δηλαδή τις ιέρειες τις επιφορτισμένες να αποκαλύπτουν τους χρησμούς του Απόλλωνα.

Β) Οι πιο διάσημες ελληνίδες Σίβυλλες ήταν η των Ερυθρών στη Λυδία, που σύμφωνα με την παράδοση είχε εννέα ζωές και έζησε εννέα φορές εκατό χρόνια και η Σίβυλλα Φυτώ στη Σάμο. Από τις ξένες η Εβραία Σίβυλλα Σάββη κ.α.

Γ) Η μάντισσα Δάφνη ή Σίβυλλα, η κόρη του Τειρεσία, λεγόταν και χαϊδευτικά «ΜΑΝΤΩ» = μάντισσα. Παιδιά της Μαντούς ή Σιβυλλας από τον Αλκμαίωνα θεωρούνταν ο Αμφίλοχος ο νεότερος και η Τισιφόνη, ο μάντης Μόψος από τον κρητικό Ράκιο ή από τον ίδιο τον θεό της μαντικής Απόλλωνα, και η Παμφυλία. Η Μαντώ ήταν, όπως μαρτυρεί και το όνομά της, προικισμένη με το χάρισμα της μαντικής τέχνης που είχε και ο πατέρας της. Αρχικά ζούσε στη Θήβα, ιέρεια του Απόλλωνα Ισμηνίου, στο ιερό του οποίου στη Θήβα σωζόταν την εποχή του Παυσανία ο λίθινος δίφρος της Μαντώς, ακριβώς μπροστά από το ναό (Παυσ. 9.10.3. ). Ήταν συνοδός του τυφλού πατέρα της, ρόλο που τον κράτησε μέχρι τον θάνατο του μάντη στην Αλίαρτο μετά την άλωση της Θήβας από τους Επιγόνους, τους μυθικούς γιους των Επτά επί Θήβας, οι οποίοι δέκα χρόνια μετά την ήττα των πατέρων τους, επιτέθηκαν στη Θήβα για να εκδικηθούν τοn θάνατό τους. Πρόκειται για τους Αιγιαλέα, Θέρσανδρο, Διομήδη, Σθένελο, Πρόμαχο, Ευρύαλο, Αμφίλοχο και Αλκμέωνα. Νίκησαν τους Θηβαίους και λεηλάτησαν την πόλη. Πριν ακόμη οι Αργείοι καταλάβουν την πόλη, είχαν υποσχεθεί στον Απόλλωνα να του αφιερώσουν τα καλύτερα λάφυρα. Η Μαντώ, μαζί με άλλους Θηβαίους αιχμαλώτους, θεωρήθηκε κάτι το ξεχωριστό, γι' αυτό και την οδήγησαν στο ιερό του Απόλλωνα στους Δελφούς, όπου υπηρέτησε ως ιέρεια και μάντισσα.

Ο ΑΠΟΛΛΩΝ ΚΑΙ Η ΔΑΦΝΗ

Σύμφωνα με την αρχαιότερη εκδοχή του μύθου η Δάφνη ήταν κόρη του ποταμού Πηνειού της Θεσσαλίας. Όταν κάποτε τη συνάντησε ο Απόλλωνας, θαμπώθηκε από την ομορφιά της και θέλησε να την κάνει δική του. Η Νύμφη όμως δεν ανταποκρίθηκε στον έρωτα του θεού και κατέφυγε στο βουνό. Τη στιγμή όμως που κόντευε να τη φτάσει, η Νύμφη παρακάλεσε τον πατέρα της να τη σώσει από το αγκάλιασμα του θεού. Τότε ο Πηνειός τη μεταμόρφωσε στο ομώνυμο δέντρο· τα πόδια της έγιναν οι ρίζες της δάφνης, το σώμα της ο κορμός, τα χέρια της τα κλαδιά και τα μαλλιά της τα φύλλα του γνωστού δέντρου. Ο Απόλλωνας κλαίγοντας απαρηγόρητα αγκάλιασε το δέντρο και αφού δεν κατάφερε να σμίξει με τη Νύμφη όσο ήταν ζωντανή, ορκίστηκε ότι στο εξής η δάφνη θα ήταν το ιερό δέντρο του και ο ίδιος θα φορούσε πάντα δάφνινο στεφάνι.

«Πρώτην απ' τους θεούς στην προσευχή μου

την πρωτομάντισσα δοξάζω Γαία·

τη Θέμιδα κατόπι που σε τούτο

της μάνας της, ως λένε, το μαντείο

κάθισε δεύτερη· στη σειρά τρίτη,

θέλοντας, δίχως να την αναγκάσουν,

άλλη κόρη της Γης, η τιτανίδα

Φοίβη, το πήρε και γενέθλιο δώρο

στο Φοίβο το χαρίζει· τ' όνομά της

έχει από τότε αυτός για παρανόμι.

Κι αφήνοντας τη λίμνη και τους βράχους

της Δήλου, στ' ακρογιάλια της Παλλάδας

τα καλοτάξιδα άραξε, κι εκείθε

φτάνει στου Παρνασσού τη χώρα τούτη.

Με σέβας τον συνόδεψαν τα τέκνα

του Ηφαίστου και του 'στρωσαν το δρόμο,

την άγρια γη μερώνοντας. Ως ήρθε,

τον ερχομό του με τιμές μεγάλες

γιόρτασεν ο λαός κι ο βασιλέας

Δελφός, του τόπου τούτου ο κυβερνήτης.

Κι εμπνέοντας στα φρένα του τη θεία

τέχνην ο Δίας, τέταρτο τον βάζει

μάντη, στους καιρούς τούτους, και προφήτης

είναι ο Λοξίας στου γονιού του. Αρχίζω

με τους θεούς αυτούς τις προσευχές μου.

Μα και την Αθηνά Προναία δοξάζω.

Τιμώ και τις νύμφες στην Κωρύκεια γύρω

βαθιά σπηλιά των βράχων που συχνάζουν

οι θεοί και τα πουλιά αγαπούν· ο τόπος,

δεν το ξεχνώ, του Βρόμιου είναι

απ' τον καιρό που οδήγησε τις Βάκχε

και θάνατο φριχτό, λαγός σα να 'ταν,

έδωκε στον Πενθέα· και καλώντας

τις πηγές του Πλειστού, τον Ποσειδώνα

το δυνατό, και πιότερο το Δία,

τον ύψιστο και τέλειο, πηγαίνω

στους θρόνους μάντισσα έπειτα να κάτσω. (Αισχύλος «Ευμενίδες, 1 - 29», μτφρ.Τάσος Ρούσσος)

Σημειώνεται ότι:

Α) Το φυτό δάφνη στην αρχαιότητα θεωρούνταν ιερό δέντρο αφιερωμένο στο θεό Απόλλωνα. Πρώτα οι Έλληνες και έπειτα οι Ρωμαίοι συνήθιζαν να στεφανώνουν με κλαδιά δάφνης τους νικητές των αγώνων. Έτσι, ακόμα και σήμερα η δάφνη ταυτίζεται με τη δόξα, τη νίκη και την υπεροχή. Στην αρχαιότητα ήταν επίσης γνωστές οι θεραπευτικές της ιδιότητές της. Στο μαντείο των Δελφών αποτελούσε και ένα από τα αίτια που προκαλούσε έκσταση στην Πυθία.

Β) Ο Φιλόστρατος (Τα εις τον Τυανέα Απολλώνιο Α ΧVI) αναφέρει ότι στην Αντιόχεια υπάρχει ιερό του Δαφναίου Απόλλωνα στο οποίο οι Ασσύριοι (= οι Σύριοι) αποδίδουν τον Αρκαδικό μύθο (της Πελοποννήσου). Δηλαδή πως η κόρη του Λάδωνα Δάφνη, εκεί μεταμορφώθηκε σε φυτό, γιατί ο ποταμός Λάδων υπάρχει εκεί και το φυτό δάφνη τιμούν ιδιαιτέρως, αυτό στο οποίο μεταμορφώθηκε η κοπέλα Δάφνη.

Ο ΜΑΝΤΗΣ ΚΑΙ ΣΟΦΟΣ ΕΠΙΜΕΝΙΔΗΣ Ο ΚΡΗΤΑΣ

Ο Επιμενίδης ήταν ένας μάντης που το βιογραφικό του κείται μεταξύ μύθου και πραγματικότητας. Σύμφωνα με τους Στράβωνα (βίβλος 1ο, C479 , 14), Πλούταρχο (Επιμενίδης), Πλάτωνα, Διογένη Λαέρτιο (Επιμενίδης) κ.α. ο Επιμενίδης ο Κρήτας ήταν ξακουστός σοφός (στα αρχαϊκά χρόνια πήρε τη θέση του Περίανδρου στον κατάλογο των επτά σοφών) και μάντης. Είχε προβλέψει την εισβολή των Περσών στην Ελλάδα και την καταστροφή τους. Κλήθηκε από τους Αθηναίους για να καθάρει (εξαγνίσει) την πόλη από το λεγόμενο «Κυλώνειο άγος, καθώς και από το Σόλωνα, για να τον βοηθήσει να εκμινωίσει τους νόμους των Αθηναίων που μέχρι τότε ήταν βάρβαροι. Στο «Επτά σοφών συμπόσιο, 14, 157 Α, γίνεται λόγος και στην ουσία που έπαιρνε ο Επιμενίδης, για να μην έχει ανάγκη τροφής και να μη πεινάει. Λέγεται ότι ο Επιμενίδης έζησε συνολικά 157 ή 299 χρόνια.

Κατά το λεξικό του Σούδα, ο Επιμενίδης γεννήθηκε το 659 π.Χ., έγραψε «επικώς και καταλογάδην μυστήρια, καθαρμούς και άλλα αινιγματώδη» συγγράμματα, τα εξής: Κουρητών και Κορυβάντων γένεσις και θεογονία σε 5000 στίχους. Αργούς ναυπηγία και Ιάσονος εις Κόλχους απόπλους σε 6500 στίχους, Περί θυσιών και της εν Κρήτη πολιτείας σε πεζό λόγο, Περί Μίνω και Ραδαμάνθυος σε 4000 στίχους

Ο Επιμενίδης καταγόταν από τη Φαιστό, όμως κατά το Διογένη Λαέρτιο ήταν από την Κνωσό, επειδή, προφανώς, η Φαιστός, πριν την καταστρέψουν οι Γορτύνιοι, ανήκε στην Κνωσό. Ειδικότερα ο Διογένης Λαέρτιος («Επιμενίδης», Τόμος Ι, 1- 13 και 109 – 115) αναφέρει ότι ο Επιμενίδης ήταν γιος κατ’ άλλους του Φαίστου (ένας από τους γιους του Ηρακλή και ο οποίος ίδρυσε την πόλη της Φαιστού) και γι αυτό πολλοί λένε ότι ο Επιμενίδης ήταν από τη Φαιστό και κατ’ άλλους του Δωσιάδη ή του Αγήσαρχου από την Κνωσό της Κρήτης, αν και δε του φαινόταν γιατί είχε μακριά μαλλιά. Μια μέρα που έψαχνε ένα αρνί μπήκε σε μια σπηλιά και εκεί κουρασμένος, όπως ήταν, κοιμήθηκε για 57 χρόνια και όταν ξύπνησε άρχισε να ψάχνει πάλι για το αρνί. Πέθανε σε ηλικία 157 ετών, όμως οι Κρήτες λένε 299. Κλήθηκε από τους Αθηναίους την 46 Ολυμπιάδα και έκανε καθαρμό. Έγραψε βιβλία για τους Κουρήτες, για το Μίνωα , μια επιστολή, που την αναφέρει ο Λαέρτιος, προς το Σόλωνα με περιεχόμενο το πολίτευμα που καθόρισε ο Μίνωας κ.α. Αναφέρει επίσης ότι ο Επιμενίδης θεωρούνταν ένας από τους 11 σοφούς της αρχαίας Ελλάδας και επίσης ότι οι Κρήτες και οι Σπαρτιάτες τιμούσαν τον Επιμενίδη για τις μαντικές του ικανότητες (είχε προβλέψει και την ήττα των Σπαρτιατών από τους Αρκάδες) και οι Αθηναίοι, επειδή έκανε καθαρμό και ιερό στην πόλη τους και γιατί βοήθησε το Σόλωνα να εκμινωίσει τη νομοθεσία των Αθηναίων κ.α.

Ο Πλούταρχος, σχετικά με τον Επιμενίδη, αναφέρει τα εξής: «Κάλεσε τότε (ο Σόλων) τον Επιμενίδη από τη Φαιστό της Κρήτης, που μερικοί τον θεωρούν έναν από τους επτά σοφούς (αντί για τον Περίανδρο). Είχε τη φήμη πως ήταν αγαπημένος των θεών και σοφός στην ιερή τέχνη της θεοληψίας και των μυστηρίων, γι αυτό και οι σύγχρονοί του πίστευαν πως ήταν γιος της νύμφης Βλάστης και τον έλεγαν νέο Κουρήτα. Όταν ήρθε στην Αθήνα γνωρίστηκε με το Σόλωνα και τον βοήθησε πολύ στην προεργασία της νομοθεσίας του. Απλοποίησε τους νόμους τους σχετικούς με τις ιερές τελετές, έκαμε πιο ήπιους τους νόμους που αφορούσαν τα πένθη, επιτρέπονταν μόνο ορισμένες θυσίες στους νεκρούς και καταργώντας τις άγριες και βαρβαρικές συνήθειες που επικρατούσαν προηγούμενα …. (Πλούταρχος, Σόλων 11 - 12)

O Πλούταρχος, σχετικά με το Κυλώνειο Άγος (596 π.Χ.), αναφέρει τα εξής: «Την πόλη των Αθηνών […] κρατούσε σε ταραχή και αναστάτωση το Κυλώνειο άγος [632 ή 628 π.Χ.], ακριβώς από την εποχή που ο άρχοντας Μεγακλής πρότεινε στους συνωμότες του Κύλωνα, οι οποίοι είχαν προσφύγει ικέτες στο ναό της θεάς, να κατέλθουν στην πόλη, για να δικαστούν. Οι συνωμότες […] αφού έδεσαν νήμα από το άγαλμα της θεάς, κρατιόντουσαν από αυτό και άρχισαν να κατεβαίνουν προς την πόλη. Όταν όμως έφτασαν κοντά στον ιερό χώρο τον αφιερωμένο στις σεμνές θεές, το νήμα κόπηκε αυτόματα και τότε ο Μεγακλής και οι άλλοι συνάρχοντές του όρμησαν και συνέλαβαν τους συνωμότες με την πρόφαση ότι η θεά δε δεχόταν την ικεσία τους. Όσους συνέλαβαν έξω από τα ιερά τους σκότωσαν με λιθοβολισμό, κατάσφαξαν όμως όσους προσέφυγαν στους βωμούς, ενώ διασώθηκαν μόνο εκείνοι που είχαν καταφύγει ως ικέτες στις γυναίκες των αρχόντων. […]» (Πλούταρχος, Σόλων 12) Οι Αθηναίοι επέβαλαν ηθικές ποινές στον Άρχοντα Μεγακλή, από την οικογένεια των Αλκμαιωνίδων, και σε όσους είχαν πάρει, μαζί με αυτόν, μέρος στη σφαγή: τον καταράστηκαν και τον απέφευγαν (είναι η ίδια ποινή που είχε διακηρύξει ο Οιδίποδας ότι έπρεπε να επιβληθεί στο φονιά του Λάιου). Όμως επειδή οι συνέπειες από το άγος συνεχίζονταν, το 597 π.Χ. επέβαλαν και νομικές ποινές: ο Μεγακλής και οι προσωπικοί του βοηθοί, όσοι ακόμη ζούσαν, όταν έπεσαν επιδημίες στην Αθήνα πέρασαν από δίκη μετά από υποκίνηση του Σόλωνα, κρίθηκαν ένοχοι και εξορίστηκαν ισόβια από την Αττική. Επειδή όμως η εξορία της ισχυρής οικογένειας των Αλκμαιωνίδων δεν απάλλαξε τους Αθηναίους από τις συμφορές και τους φόβους, το 596 π.Χ. προσκάλεσαν τον σοφό Κρήτα Επιμενίδη:

«Και κάποιοι αόριστοι φόβοι από δεισιδαιμονία κατέλαβαν την πόλη και φαντάσματα την τρόμαζαν και οι μάντεις διακήρυσσαν ότι κατά τις θυσίες προς τιμή των θεών φαίνονταν μολύσματα και μιάσματα, τα οποία είχαν ανάγκη από καθαρμό. […] Ο Επιμενίδης με εξιλασμούς και καθαρμούς και με την κτίση ναών καθαγίασε και καθοσίωσε την πόλη και με τον τρόπο αυτό την κατέστησε ικανή να είναι υπήκοος του δικαίου και περισσότερο ευπειθής στην ομόνοια.» (Πλούτ., Σόλων 12).

Ο Επιμενίδης έγινε αφορμή και για ένα γνωστό παράδοξο στη Λογική. Σε ένα ποίημά του είχε γράψει: «Κρήτες αεί ψεύσται (οι Κρήτες είναι πάντα ψεύτες)». Κατά τον 19ο αιώνα διατυπώθηκε με βάση τη φράση αυτή το εξής λογικό παράδοξο, γνωστό και ως παράδοξο του Επιμενίδη:

Ο Επιμενίδης λέει ότι όλοι οι Κρήτες είναι ψεύτες

Ο Επιμενίδης είναι Κρητικός, άρα ο Επιμενίδης λέει ψέματα

Άρα οι Κρήτες λένε την αλήθεια

Άρα και ο Επιμενίδης λέει την αλήθεια

Άρα οι Κρήτες είναι ψεύτες κ.ο.κ.

Τη φράση του Επιμενίδη χρησιμοποίησε ο Απ. Παύλος στην επιστολή του προς τον επίσκοπο Κρήτης Τίτο, προκειμένου να ψέξει τους Κρητικούς για τα ελαττώματά τους με τα λόγια ενός δικού τους: «ειπέ τις εξ αὐτών ίδιος αυτών προφήτης· Κρήτες αεί ψεύσται, κακὰ θηρία, γαστέρες αργαί» (1:12).

Ο ΜΑΝΤΗΣ ΚΑΛΧΑΣ

Ο μάντης Κάλχας ή Κάλχαντας ήταν από τις Μυκήνες ή τα Μέγαρα και υπήρξε ένας από τους διασημότερους μάντης της Αρχαίας Ελλάδος. Ξακουστός οιωνοσκόπος, ερμήνευε το μέλλον, χάρισμα που του είχε δώσει ο Θεός Απόλλωνας, καθώς ήταν γιος του Θέστορα, ο οποίος ήταν απόγονος του θεού. Ο Κάλχας με τις προφητείες του διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στον πόλεμο και την κατάληψη της Τροίας, καθώς σε κάθε σημαντική στιγμή του πολέμου και της προετοιμασίας του, βρίσκουμε μια προφητεία του. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του η η Τροία δε θα έπεφτε ποτέ έαν ο Αχιλλέας δεν έπαιρνε μέρος στην πολιορκία κάτι όμως που θα προκαλούσε τον θάνατο του. Για αυτό το λόγο η Θέτιδα τον κρατούσε μεταμφιεσμένο σε κορίτσι, κρυμμένο ανάμεσα στις κόρες του βασιλιά της Σκύρου. Τελικά όμως ο Οδυσσέας με πονηριά τον αποκάλυψε και τον πήρε μαζί του στην πολιορκία της Τροίας. Μετά την πρώτη άτυχη αποβίβαση στη Μυσία, όταν ο Τήλεφος συγκατάνευσε να οδηγήσει το στόλο προς την Τρωάδα, ο Κάλχας επιβεβαίωσε με τις προβλέψεις του, τις υποδείξεις του Τήλεφου. Αυτός είναι που στην Αυλίδα την ώρα του δεύτερου απόπλου, αποκάλυψε πως η νηνεμία που εμπόδιζε το στόλο να φύγει οφειλόταν στο θυμό της Θεάς Άρτεμης, και ότι αυτός ο θυμός δε θα μπορούσε να εξευμενιστεί παρά μόνο με τη θυσία της Ιφι γένειας.

Ο λόγος σύμφωνα με αυτόν η οργή της Αρτέμιδος και η αιτία ο Αγαμέμνονας, που είχε σκοτώσει το ιερό ελάφι της. Αυτό που έπρεπε να γίνει ήταν: «Για να εξιλεωθείς και να φυσήξει ούριος άνεμος, πρέπει να θυσιάσεις την Ιφιγένεια,ναι το παιδί σου».

Η ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ ΚΑΙ Ο ΕΛΕΝΟΣ

Ο μάντης Έλενος και η μάντισσα Κασσάνδρα ήταν Τρώες στην καταγωγή και πρόσωπα της μυθικής εποχής. Ο Έλενος ήταν δίδυμος αδελφός της Κασσάνδρα και παιδιά του Πρίαμου και της Εκάβης. Όταν γεννήθηκαν, οι γονείς τέλεσαν γιορτή στο ναό του Θυμβραίου Απόλλωνα, λίγο έξω από τα τείχη της πόλης Το βράδυ οι γονείς, κουρασμένοι και μάλλον μεθυσμένοι, αποχώρησαν λησμονώντας τα παιδιά στο ναό που αποκοιμήθηκαν κουρασμένα από το παιχνίδι. Την άλλη μέρα τα αναζήτησαν και τα βρήκαν να κοιμούνται, ενώ δίπλα τους δύο φίδια τους έγλειφαν τα αυτιά καθαρίζοντάς τα. Ο Πρίαμος και η Εκάβη άρχισαν να φωνάζουν και τα φίδια κρύφτηκαν στις ιερές δάφνες του ναού, όμως ήδη είχαν πετύχει να τους δώσουν το χάρισμα της μαντικής. Για την Κασσάνδρα λεγόταν ότι προέλεγε το μέλλον μετά από θεϊκή έμπνευση, όπως η Σίβυλλα και η Πυθία, σε κατάσταση παραληρήματος, ενώ ο Έλενος ερμήνευε τις κινήσεις και τις κραυγές των πουλιών την καταστροφή της πόλης τους από τους Έλληνες. Ο Έλενος είχε προείπει και στον Πάρι όταν εκείνος έφευγε για το πρώτο ταξίδι του στην Ελλάδα, οπότε απήγαγε την Ελένη, όλες τις συμφορές που θα ακολουθούσαν. Σε όλο σχεδόν τον Τρωικό Πόλεμο ο Έλενος πολέμησε θαρραλέα κοντά στον Έκτορα, και όταν αυτός σκοτώθηκε, ο Έλενος τον αντικατέστησε επάξια και πληγώθηκε από το Μενέλαο. Ο μάντης Κάλχας είπε στους Αχαιούς ότι μόνο ο Έλενος μπορούσε να τους πει πώς θα κυρίευαν την Τροία. Τότε ο έξυπνος Οδυσσέας ανέλαβε την υπόθεση και, αφού αιχμαλώτισε τον Έλενο, τον ανάγκασε να του αποκαλύψει αυτά που γνώριζε

Μια αλλη εκδοχή θέλει τον ίδιο τον θεό Απόλλωνα, ερωτευμένο με την Κασσάνδρα, να αγωνίζεται για να την αποκτήσει -σαν παλαιστής, τυλίγοντάς τη με τον αέρα της γοητείας του (Αισχ., Αγ. 1206)- και να ζητά να του δοθεί με αντάλλαγμα την τέχνη της μαντικής. Η Κασσάνδρα δέχθηκε αλλά πάτησε τη συμφωνία με τον θεό, κι εκείνος έφτυσε στο στόμα της -ένα τελευταίο φιλί;- για να μη δίνει κανένας πίστη στις προφητείες της. Το χάρισμα της μαντικής παρέμεινε, όχι όμως της πειθούς. Στο Λυκόφρονα η ηρωίδα είναι φυλακισμένη από τον ίδιο της τον πατέρα γιατί δεν την άντεχε άλλο να θρηνεί συνέχεια και να προφητεύει δεινά, έδωσε όμως εντολή να καταγράφουν τα λεγόμενά της.

Όταν ο Πάρης προσέπεσε ικέτης στο βωμό του Δία, προκειμένου να σωθεί από τις επιθετικές διαθέσεις των αδελφών του, η μάντισσα αδελφή του τον αναγνώρισε, χάρη στις μαντικές της ικανότητες, ως τον θεωρούμενο χαμένο ή νεκρό γιο του Πρίαμου και της Εκάβης. Με τις ικανότητες πάλι «είδε» και τις συμφορές που θα έφερνε ο Πάρης στην Τροία και με πέλυκυ θέλησε να τον σκοτώσει. Τις ίδιες προφητείες είπε και όταν ο αδελφός της πήγε στη Σπάρτη και όταν την έφερε στο Ίλιον. Τους προειδοποίησε αλλά εκείνοι δεν την πίστεψαν. Όταν ο αδελφός της Έκτορας πέθανε από το χέρι του Αχιλλέα και ο πατέρας της Πρίαμος πήγε στο αχαϊκό στρατόπεδο και τη σκηνή του Αχιλλέα, πρώτη αυτή από τα τείχη τον είδε να επιστρέφει με τη σορό του Έκτορα. Προσπάθησε ακόμη, το ίδιο και ο ιερέας του Απόλλωνα Λαοκόων, να πείσει τους Τρώες να μη βάλουν μέσα στην πόλη το Δούρειο Ίππο, γιατί είχε προδεί την καταστροφή της πόλης της, όταν οι Τρώες έσυραν μέσα στην πόλη το Δούρειο ίππο. Ο Όμηρος παραδίδει ότι κάποιος Τρωαδίτης ήρωας, ο Οθρυονέας, την είχε ζητήσει σε γάμο δίνοντας την υπόσχεση στον Πρίαμο ότι θα έδιωχνε τους πολιορκητές από την Τροία, σκοτώθηκε όμως από τον Ιδομενέα. Πάντως, στην Ιλιάδα τίποτε δε μαρτυρείται περί προφητικών ικανοτήτων της Κασσάνδρας.

Μετά την άλωση της Τροίας, η Κασσάνδρα κατέφυγε στο ναό της Αθηνάς και προσέπεσε ικέτης στο άγαλμα της θεάς αγκαλιάζοντάς το. Ο Αίας ο Λοκρός δε σεβάστηκε την ικεσία, την τράβηξε από τα μαλλιά, οπότε το άγαλμα σείσθηκε από τη βάση του, και τη βίασε μέσα στο ναό. Οι Αχαιοί αγανάκτησαν με την ιεροσυλία και θέλησαν να λιθοβολήσουν τον Αίαντα, ο οποίος προσέπεσε ικέτης στο βωμό της θεάς που είχε προσβάλει με τη συμπεριφορά του. Οι Έλληνες σεβάστηκαν την ικεσία του. Όταν οι κατακτητές μοιράσθηκαν τις γυναίκες των ηττημένων, η Κασσάνδρα έπεσε στον κλήρο του Αγαμέμνονα, ο οποίος την ερωτεύθηκε και την πήρε μαζί του στις Μυκήνες. Στον Αγαμέμνονα του Αισχύλου αυτό συνιστά μια βασική αιτία του εγκλήματος της Κλυταιμνήστρας, καθώς ξεσηκώνεται η ζήλεια της γυναίκας για την ερωμένη και η απέχθεια για τον άνδρα-σύζυγο που ζητά από τη σύζυγο να καλοδεχτεί τη νέα αγαπημένη. Τόσο στον Αγαμέμνονα όσο και στις Τρωάδες του Ευριπίδη η Κασσάνδρα κινείται ανάμεσα στο βακχικό παραλήρημα και την προφητεία, μαινάδα γυναίκα παραδομένη στο Διόνυσο, προφήτισσα όσο και στον Απόλλωνα. Σε μια παρωδία του υμεναίου στις Τρωάδες, κάτι που μόνο από μια γυναίκα σε κατάσταση βακχικής μανίας θα μπορούσε (ήταν επιτρεπτό) να συμβεί στην τραγωδία, η νεαρή Κασσάνδρα οραματίζεται την τέλεση των γάμων της με τον Αγαμέμνονα και στη συνέχεια προφητεύει το ολέθριο τέλος τους. Πράγματι, η τύχη της ενώθηκε με τη δική του: όταν έφθασαν στις Μυκήνες δολοφονήθηκαν και οι δύο από την Κλυταιμνήστρα και τον Αίγισθο. Όταν ο Οδυσσέας «κατέβηκε» στον Άδη, για να συνομιλήσει για το ταξίδι της επιστροφής του στην Ιθάκη με τον Τειρεσία, ο νεκρός Αγαμέμνονας του μίλησε με θλίψη για την Κασσάνδρα, καθώς περιέγραφε τις τελευταίες τους στιγμές: Μα ακόμη πιο σπαραχτική άκουσα τη φωνή της κόρης του Πριάμου, / της Κασσάνδρας, την ώρα που τη σκότωνε πανούργα η Κλυταιμνήστρα / πλάι και πάνω μου (λ 421-422, μετ. Δ.Ν. Μαρωνίτης). Στο μεταξύ, και πριν το τέλος, η Κασσάνδρα λεγόταν ότι απέκτησε δύο δίδυμους γιους με τον Αγαμέμνονα, τον Τηλέδαμο και τον Πέλοπα, που κι εκείνοι σκοτώθηκαν από το σπαθί των δύο εραστών των Μυκηνών. Οι Μυκηναίοι έδειχναν τους τάφους τους δίπλα στων γονιών τους (Παυσανίας 2.16.6).

Και άλλες πόλεις διεκδικούν το επεισόδιο του θανάτου του Αγαμέμνονα και της Κασσάνδρας και σε διάφορες πόλεις λατρευόταν η προφήτισσα άλλοτε με το όνομα Αλεξάνδρα και άλλοτε ως Πασιφάη, μια και τα φανέρωνε όλα. Στις Αμύκλες, για παράδειγμα, πιο κάτω από τη Σπάρτη, είχαν ταυτίσει την Κασσάνδρα με μια τοπική ηρωίδα, την Αλεξάνδρα, και της έστησαν ιερό με το άγαλμά της. Ως Αλεξάνδρα λατρευόταν και στα Λεύκτρα της ανατολικής Μεσσηνίας, στον Κόλπο, όπου πιστευόταν ότι είχε ταφεί. Το ίδιο και σε ιερό στις Θαλάμες, βόρεια του Οίτυλου στη Λακωνία, όπου λατρευόταν μαζί με τον Ήλιο (Πλούτ., Άγις9.2· Παυσ. 2.16, 3.19, 3.26).

Με το όνομα Αλεξάνδρα η όμορφη κόρη του Πριάμου αποτελεί το κύριο πρόσωπο του ομώνυμου προφητικού ποιήματος του Λυκόφρονα, ενός χαλκιδαίου ποιητή του 4ου αι. π.X., γραμμένο την εποχή που οι Ρωμαίοι άρχισαν να παρεμβαίνουν στα ελληνικά πράγματα. Σύμφωνα με τον ποιητή οι Δαύνιοι κάτοικοι της Απουλίας είχαν στήσει ιερό της Κασσάνδρας κοντά στη λίμνη Σάλπη. Εκεί προσέφευγαν ικέτιδες οι κόρες που δεν ήθελαν για συζύγους τους άνδρες με τους οποίους τις είχαν αρραβωνιάσει και προτιμούσαν να μείνουν ανύπαντρες παρά να περάσουν τη ζωή τους με άνδρα άσχημο ή από ταπεινή γενιά· ντύνονταν στα μαύρα και άλειφαν το πρόσωπό τους με κίτρινο χρώμα.

Ο ΜΑΝΤΗΣ ΑΜΦΙΑΡΑΟΣ

Αμφιάραος ήταν βασιλιάς του Άργους και του οποίου το μαντείο ήταν αφενός περίφημο στην αρχαιότητα και αφετέρου βρισκόταν στον Ωρωπό. Ήταν γιος του Οϊκλή και της Υπερμήστρας. Είχε γιους τον Αλκμέωνα και τον Αμφίλοχο και άλλες παραδόσεις· σ’ αυτούς προσθέτουν τρεις ήρωες, που ανήκουν στην ιταλική μυθολογία, τον Τίβουρο, τον Κόρα και τον Κάτιλλο, τους ιδρυτές της πόλης Τίβουρα ή Τίβυρα, κοντά στη Ρώμη (το σημερινό Τίβολι). Ο Αμφιάραος ήταν μάντης, που τον προστάτευαν ο Δίας και ο Απόλλωνας. Ταυτόχρονα ήταν πολεμιστής και ονομαστός αρχηγός για την τιμιότητα και την ανδρεία του, καθώς επίσης και για τη θεοσέβειά του. Τον καιρό που διαμάχες σημάδεψαν την αρχή της βασιλείας του στο Άργος, ο Αμφιάραος σκότωσε τον πατέρα του Άδραστου Ταλαό και έδιωξε τον Άδραστο. Αργότερα τα δύο ξαδέλφια συμφιλιώθηκαν. Ενώ όμως ο Αμφιάραος το έκαμε ειλικρινά, ο Άδραστος του κρατούσε κακία. Ο Άδραστος του έδωσε γυναίκα την αδελφή του Εριφύλη, με τον όρο ότι και οι δύο τους θα έπρεπε να κριθούν από τη νέα γυναίκα σε περίπτωση που θα επακολουθούσε μεταξύ τους κάποια διαφωνία. Και αυτή η συμφωνία έφερε το θάνατο του Αμφιάραου. Πράγματι ο Άδραστος, έχοντας υποσχεθεί στον Πολυνείκη να τον αποκαταστήσει στο θρόνο των Θηβών, ζήτησε από το γαμπρό του Αμφιάραο να πάρει μέρος στην εκστρατεία που ετοίμαζε εναντίον της πόλης. Ο Αμφιάραος, που γνώριζε από το μαντικό του χάρισμα την ατυχή έκβαση αυτού του πολέμου, προσπάθησε να τον αποτρέψει από αυτή την απόπειρα. Ο Πολυνείκης όμως, ύστερα από συμβουλή του Ίφη, πρόσφερε στην Εριφύλη το περιδέραιο της Αρμονίας. Η Εριφύλη εξαγοράστηκε από αυτό το δώρο, μπήκε διαιτητής ανάμεσα στον Άδραστο και τον Αμφιάραο και πήρε απόφαση υπέρ του πολέμου, ενώ ο Αμφιάραος, που είχε δεθεί με υπόσχεση, αναγκάστηκε να φύγει παρά τη θέλησή του εναντίον της Θήβας. Προτού ξεκινήσει, όρκισε τους δύο γιους του να πάρουν εκδίκηση σκοτώνοντας αργότερα τη μητέρα τους και οργανώνοντας μια δεύτερη εκστρατεία εναντίον της Θήβας, που αυτή θα ήταν νικηφόρα· αυτή είναι η εκστρατεία που λέγεται «των Επιγόνων».Στο δρόμο για τη Θήβα, τους περίμενε μια πρώτη περιπέτεια. Περνώντας από τη Νεμέα οι ήρωες που διψούσαν ζήτησαν από την Υψιπύλη, τη δούλα που φύλαγε τον Οφέλτη, το γιο του βασιλιά της χώρας, να τους δείξει μια πηγή, όπου θα ξεδιψούσαν. Η Υψιπύλη, για να τους απαντήσει, άφησε για μια στιγμή το παιδί που κρατούσε και που κάποιος χρησμός είχε δώσει εντολή να μην το αφήσουν καταγής προτού περπατήσει. Το άφησε δίπλα στην πηγή. Το φίδι όμως, που παραμόνευε, όρμηξε επάνω στο βρέφος και το έπνιξε. Ο Αμφιάραος τους αποκάλυψε την αποτρόπαιη σημασία αυτού του οιωνού· η εκστρατεία θα είχε κακό τέλος και οι αρχηγοί θα σκοτώνονταν. Παρ’ όλα αυτά οι ήρωες συνέχισαν το δρόμο τους, αφού θέσπισαν αγώνες, για να τιμήσουν τον Οφέλτη, τον οποίο ονόμασαν Αρχέμορο ( = αρχή της Μοίρας). Στους αγώνες, οι οποίοι αργότερα αποτέλεσαν τα Νέμεα, έλαβαν μέρος και οι ίδιοι οι ήρωες και μάλιστα ο Αμφιάραος πήρε το βραβείο στο άλμα και τη δισκοβολία. Με την ικανότητά του στο λόγο και τη φρόνησή του κατάφερε και πήρε συγγνώμη για την Υψιπύλη από μέρους των γονιών του Οφέλτη. Έπειτα οι Επτά έφτασαν στη Θήβα. Στις μάχες που έγιναν μπροστά στις επτά πύλες της πόλης, ο Αμφιάραος έπαιξε μεγάλο ρόλο. Καθώς ένας από τους επτά, ο Τυδέας, είχε πληγωθεί στην κοιλιά από το Μελάνιππο, ο Αμφιάραος τον σκότωσε, του έκοψε το κεφάλι και έφερε το ματωμένο αυτό κεφάλι στον Τυδέα, ο οποίος το άνοιξε και έφαγε το μυαλό. Η Αθηνά, που σκόπευε να χαρίσει την αθανασία στον Τυδέα, γεμάτη φρίκη από αυτή την κανιβαλική πράξη του, παραιτήθηκε από το σκοπό της. Στην άτακτη φυγή, που ήταν το τέλος αυτής της εκστρατείας, ο Αμφιάραος κατέφυγε ως τις όχθες του Ισμηνού και εκεί, τη στιγμή που θα τον συναντούσε ο Περικλύμενος, ο Δίας με έναν κεραυνό άνοιξε στα δύο τη γη μπροστά του και καταπόντισε τον ίδιο, τα άλογά του, το άρμα του και τον αμαξηλάτη του. Την εποχή του Παυσανία έδειχναν ακόμη το μέρος, όπου χάθηκε ο ήρωας. Ο Δίας του χάρισε την αθανασία και ο Αμφιάραος εξακολουθούσε να δίνει τους χρησμούς του στον Ωρωπό της Αττικής

8. Ο ΧΡΗΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΙΔΗ ΧΡΗΣΜΩΝ

Χρησμός λεγόταν «η απόκρισης μαντείου, το μάντεμα, το χρησθέν», από το χράω > χρήζω = δίδω χρησμόν, προλέγω. Χρησμωδέω/χρησμωδός = δίδω χρησμούς με στίχους (ωδές), χρήστης = ο δίδων χρησμούς, μεταφορικά οι χειριστής κ.α., χρηστήριον = το μερος όπου δίδονταν οι χρησμοί, χρηστός,ή,ό = ο ωφέλιμος, χρήσιμος κλπ

ΟΙ ΧΡΗΣΜΩΔΙΕΣ – ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ

Οι χρημοί που δινόταν σε στίχους ονομάζονταν χρησμωδίες. Χρησμωδέω/χρησμωδός σημαίνει δίδω χρησμούς με στίχους (ωδές). Οι χρησμοί, οι μαντείες σε ωδές είναι ο πρόγονος των μαντινάδων (μαντευω – άδω).

Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι στο ιερό και μαντείο των Δελφών, που ήταν αφιερωμένο στον Απόλλωνα και το μεγαλύτερο της αρχαιότητας, η ιέρεια Πυθία στους Δελφούς έδινε χρησμούς σ' εξάμετρο ρυθμό (κυρίως σε δεκαπεντασύλλαβους στίχους):

«Η Πυθίη εν ἑξαμέτρῳ τόνῳ λέγει τάδε:

οίδα δ᾽ εγώ ψάμμου τ᾽ αριθμὸν και μέτρα θαλάσσης,

και κωφού συνίημι και ου φωνεύντος ακούω.

οδμή μ᾽ ες φρένας ήλθε κραταιρίνοιο χελώνης

εψομένης εν χαλκω αμ᾽ αρνείοισι κρέεσσιν,

ή χαλκός μεν υπέστρωται, χαλκὸν δ᾽ επίεσται».

(Χρησμός του Μαντείου των Δελφών στον Κροίσο για την εκστρατεία του κατά του Κύρου. Ηρόδοτος Α 47 –48)

«Κροισος Άλυν διαβάς μεγαλην αρχην καταλύσει». (2ος Χρησμός του Μαντείου των Δελφών στον Κροίσο για την εκστρατεία του κατά του Κύρου. Ηρόδοτος Α 46 – 91)

« αλλ᾽ όταν ημίονος βασιλεύς Μήδοισι γένηται,

και τότε, Λυδὲ ποδαβρέ, πολυψήφιδα παρ᾽ Έρμον

φεύγειν μηδὲ μένειν, μηδ᾽ αιδείσθαι κακὸς είναι».

(3ος Χρησμός του Μαντείου των Δελφών στον Κροίσο για την εκστρατεία του κατά του Κύρου. Ηρόδοτος Α 54-55)

Ενίοτε ο χρησμός δινόταν και σε ομοιοκατάληκτο στίχο: "ΗΞΕΙΣ ΑΦΗΞΕΙΣ ΟΥΚ ΕΝ ΠΟΛΕΜΩ ΘΝΗΞΕΙΣ"

Ο Κρητικός μάντης και σοφός Επιμενίδης (6ος π.Χ. αι.), σύμφωνα με το Στράβωνα ( Γεωγραφικά I, IV ), έγραφε τους χρησμούς του σε ποίηση, έπη. Ο Παυσανίας (Αττικά, 34) αναφέρει πως στο μαντείο του

ΟΙ ΛΟΞΟΙ ΧΡΗΣΜΟΙ - ΚΡΟΙΣΟΣ ΚΑΙ ΣΟΛΩΝ

Οι χρησμοί του μαντείου των Δελφών από άποψης ερμηνείας πολλές φορές δεν ήταν με σαφές, δηλαδή με ευθύ και ξεκάθαρο περιεχόμενο – ερμηνεία, αλλά με πλάγιο (διπλό και μυστηριώδη) τρόπο, ώστε αφενός να εντυπωσιάζει και αφετέρου να δίνει και εναλλακτική απάντηση-λύση. Για το λόγο αυτό ο Απόλλωνας πέρα των άλλων επωνυμιών είχε και το επίθετο Λοξίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα λοξού χρησμού είναι ο παρακάτω.

Ο Ηρόδοτος (Α 46 – 91), συνεχίζοντας την εξιστόρηση που είδαμε πιο πριν, αναφέρει ότι: «Ο Κροίσος στη συνέχεα έβαλε μπρος να εκτελέσει το σχέδιο του εναντίον των Περσών. Ωστόσο τα πράγματα δεν πήγαν έτσι όπως ακριβώς τα υπολόγισε και ήθελε ο Κροίσος. Μετά από τις μάχες που ακολούθησαν ο Κροίσος ηττήθηκε και οι Πέρσες βάλανε τον Κροίσο πάνω σε ένα σωρό ξύλα, για να τον κάψουμε ζωντανό.

Βλέποντας αυτά ο Κροίσος άρχιζε και φώναζε «Σόλων! Σόλων». Ρωτώντας τον οι Πέρσες γιατί καλεί το όνομα του Αθηναίου φιλοσόφου εκείνος τους απάντησε ότι κάποτε που τον είχε ρωτήσει, αν ήξερε κανένα άλλο πιο ευτυχισμένο από αυτόν, εκείνος του απάντησε «μηδενί προ του τέλους μακάριζε». Στο άκουσμα αυτό ο βασιλιάς των Περσών Κύρος συγκινήθηκε, σκέφτηκε ότι ο Κροίσος έδειξε μεταμέλεια και έδωσε εντολή να σβήσει η φωτιά, όμως αυτή είχε φουντώσει και δεν έσβηνε. Βλέποντας αυτό ο Κύρος έκραξε φωνάζοντας στο θεό Απόλλωνα ότι αν κάποτε είχε τρέξει σε κάποιο δώρο του, να παρασταθεί τώρα στον Κροίσο και να τον γλυτώσει από το κακό αυτής της ώρας. Και ενώ ο Κροίσος με δάκρυα στα μάτια επικαλούνταν το θεό, για να τον σώσει, ξαφνικά, ενώ ήταν ο ουρανός καθαρός, μαζεύτηκαν σύννεφα και ξέσπασε καταιγίδα κι έπεσε ραγδαία βροχή και έσβησε η πυρά. Μετά από αυτό, επειδή ο Κύρος θεώρησε το συμβάν ως θεϊκό σημάδι για το ότι ο Κροίσος ήταν άνθρωπος αγαθός, που τον αγαπούσαν οι θεοί, βάζει τον Κροίσο δίπλα του και τον ρωτά: « Κροίσε, ποιος άνθρωπος σου ξεσήκωσε τα μυαλό , για να κινήσεις το στρατό σου εναντίον της χώρας μου και να γίνεις εχθρός της αντί για φίλος;» Και εκείνος του απάντησε: «Έκανα ό,τι έκανα για τη δική σου καλή τύχη, γιατί τη δική μου όμως κακοτυχία, αίτιος σ’ αυτό στάθηκε ο θεός των Ελλήνων, που με ξεσήκωσε να κινήσω το στρατό μου. Γιατί βέβαια κανείς δεν είναι έτσι άμυαλος που να θέλει πόλεμο αντί για ειρήνη, Όσο κρατά η ειρήνη τα παιδιά θάβουν τους πατεράδες τους, ενώ στο πόλεμο οι πατέρες τα παιδιά τους».

Ύστερα ο Κύρος είπε του Κροίσου αν ήθελε να ζητήσει κάποια χάρη από εκείνον και εκείνος του ζήτησε μόνο να του επιτραπεί να ρωτήσει το θεό των Ελλήνων, που αυτός τίμησε περισσότερο από του άλλους θεούς, στέλνοντάς του τα δεσμά του, αν συνηθίζει να εξαπατά εκείνους που του κάνουν καλό».και ο Κύρος τον ρώτησε τι ήταν εκείνο που καταμαρτυρεί στο θεό. Ο Κροίσος διηγήθηκε τα σχέδιά του και τις αποκρίσεις των μαντείων και ιδιαίτερα μίλησε για τα αφιερώματά του και πως ξεσηκωμένος από το χρησμό κίνησε το στρατό του εναντίον των Περσών. Γέλασε ο Κύρος κι είπε ότι αυτό θα γίνει. Στη συνέχεια ο Κροίσος ετοίμασε αποστολή με Λαδούς και τους έστειλε στο μαντείο των Δελφών με την εντολή» Να αποθέσουν τα δεσμά του στο κατώφλι του ναού και να ρωτήσουν αν δεν αισθάνεται καμία ντροπή ο θεός για τους χρησμούς που ξεσήκωσαν τον Κροίσο, για να κινήσει το στρατό του εναντίον των Περσών, καμιά ντροπή που του υποσχέθηκε ότι θα καταλούσε τάχα τη δύναμη του Κύρου – και να οι προσφορές, να λένε, που κέρδισε από αυτή τη νίκη, δείχνοντας τα δεσμά. Αυτό να τον ρωτήσουν, κι ακόμη αν το έχουν συνήθεια οι θεοί των Ελλήνων να είναι αχάριστοι.»

Όταν οι Λυδοί έφτασαν στους Δελφούς και είπαν ό,τι είχαν να πουν, λένε πως η Πυθία έδωσε την εξής απόκριση: Από το γραμμένο ριζικό του είναι αδύνατο να ξεφύγει κανείς, ακόμη και αν είναι θεός. Όσο για τον Κροίσο ξεπλήρωσε την αμαρτία του πέμπτου προγόνου του, που όντας δορυφόρος των Ηρακλειδών ακολούθησε δολερή συμβουλή μιας γυναίκας και σκοτώνοντας τον κύριό του, πήρε το αξίωμα του, δίχως να του πρέπει. Μ’ όλη την προθυμία του Λοξία (Απόλλωνα) να πέσει το πάθος των Σαρδεων στα πόδια του Κροίσου και όχι στον ίδιο τον Κροίσο, στάθηκε αδύνατον να λυγίσουν τις Μοίρες. Όμως όσο αυτές υποχώρησαν, ο θεός το κατόρθωσε και το πρόσφερε χάρη του Κροίσου….. Και επί πλέον πάνω στην πυρά έτρεξε ο θεός να τον βοηθήσει. Όσο για το χρησμό που πήρε, δεν έχει δίκιο να παραπονιέται ο Κροίσος, γιατί του το είχε προφητέψει ο Λοξίας, πως αν κινήσει το στρατό του εναντίον των Περσών, θα αφανίσει ένα μεγάλο βασίλειο. Έπρεπε, λοιπόν, αυτός, αν ήθελε να σκεφτεί ώριμα, να στείλει ανθρώπους του και να ξαναρωτήσει τι από τα δυο: για το δικό του ή για το βασίλειο του Κύρου μιλούσε ο θεός. Αφού δεν μπήκε στο νόημα του χρησμού ούτε και ξαναρώτησε, πρέπει να παραδεχτεί ότι το φταίξιμο ήταν δικό του. Ούτε και την τελευταία φορά ζήτησε χρησμό και ο Λοξίας του μίλησε για ημίονο ( το μουλάρι = το γέννημα από γαϊδούρι και άλογο) . Ούτε και τότε μπήκα στο νόημα. Γιατί βέβαια ο Κύρος, το μουλάρι αυτό, μια και βαστούσε από γονείς διαφορετικής ράτσας, από μάνα ευγενικής καταγωγής, από πατέρα όμως κατώτερης τάξης. Γιατί εκείνη ήταν μηδικής καταγωγής και κόρη του Αστυαγη, του βασιλιά των Μήδων, ενώ ο πατέρας του ήταν Πέρσης υπήκοός των και μολονότι σ’ όλα κατώτερος είχε παντρευτεί και ζούσε με την κυρά του. Αυτή ήταν η απόκριση της Πυθίας προς του Λυδούς, που τη μετέφεραν στις Σάρδεις και όταν ο Κροίσος την άκουσε, ανεγνώρισε πως ήταν δικό του σφάλμα κι όχι του θεού..» (Ηρόδοτος, Α 46 – 91)

ΟΙ ΝΟΗΜΑΤΙΚΟΙ ΧΡΗΣΜΟΙ

Παράδειγμα τέτοιου χρησμού είναι αυτός με την ιστορία εποίκησης του Τάραντα από το Φάλανθο στα μέσα του 7ου αιώνα προ Χριστού. Ο Φάλανθος, σύμφωνα με τον Παυσανία (Φωκικά 10, 6), ειχε επιλεγει από τους Λακεδαιμόνιους να πάει να κάνει αποικία στον ποταμο Τάραντα της Ιταλίας. Πριν ξεκινήσει έφτασε χρησμός από το μαντείο των Δελφών που έλεγε ότι «όταν βρέξει κάτω από την αίθρα (αίθριο καιρό), τότε η χώρα θα αποκτήσει πόλη». Φτάνοντας στην Ιταλία είχε πολλές νίκες, αλλά δεν κατόρθωσε να καταλάβει κάποια πόλη ή εδάφη. Καθώς θεωρούσε αδύνατο να βρέξει με καθαρό ουρανό, με αίθρα, όπως έλεγε η προφητεία, ήταν απογοητευμένος και έγειρε το κεφάλι του στα γόνατα της γυναίκας του, η οποία άρχισε να ψάχνει για ψείρες στα μαλλιά του. Κάποια στιγμή, βλέποντας ότι είναι αδύνατο ο άντρας της να κατορθώσει αυτό για το οποίο ηρθε, ξέσπασε σε κλάματα, τα οποία έβρεξαν τα μαλλιά του Φάλανθου. Τότε εκείνος συνειδητοποίησε το νόημα της προφητείας: τα δάκρυα της γυναίκας του ήταν σα βροχή και το όνομά της ήταν Αίθρα, δηλαδή καθαρός Ουρανός. Πράγματι, την επόμενη νύχτα επιτέθηκε στον Τάραντα και κυρίευσε τους βάρβαρους που τον κατείχαν.

ΟΙ ΕΠΕΞΗΓΗΜΑΤΙΚΟΙ ΧΡΗΣΜΟΙ

Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι αν ένας χρησμός του μαντείου των Δελφών δεν ήταν κατανοητός , τότε αυτός που τον είχε ζητήσει μπορούσε να ζητήσει και πάλι χρησμό για επεξήγηση, όπως για παράδειγμα έκαναν οι Αθηναίοι στον καιρό των περσικών πολέμων: «Οι Αθηναίοι έστειλαν απεσταλμένους στους Δελφούς για να ζητήσουν χρησμό. Μόλις έγιναν τα συνηθισμένα τελετουργικά και οι Αθηναίοι μπήκαν στο ναό και κάθισαν στις θέσεις τους, η Πυθία Αριστονίκη έδωσε την ακόλουθη προφητεία: "Γιατί κάθεστε καταδικασμένοι; Τρέξτε στην άκρη του κόσμου, αφήνοντας τα σπίτια και τους λόφους που περικλείουν την πόλη σας σαν τροχός.

Το κεφάλι δε θα μείνει στη θέση του ούτε το κορμί ούτε τα πόδια ούτε τα χέρια ούτε τα ενδιάμεσα μέλη· αλλά όλα καταστρέφονται, γιατί θα σας ισοπεδώσει η φωτιά και ο ορμητικός Άρης καλπάζοντας μ' ένα Συριακό άρμα. Πολλούς πύργους θα καταστρέψει, όχι μόνο τους δικούς σας, και θα παραδώσει στην ανελέητη φωτιά πολλούς ναούς των θεών, οι οποίοι τώρα λούζονται στον ιδρώτα, τρέμουν από φόβο, ενώ πάνω στις σκεπές κυλάει μαύρο αίμα προμηνύοντας αναπόφευκτες συμφορές. Σηκωθείτε, φύγετε από το ιερό και παραδώστε τις καρδιές σας στη θλίψη. Οι Αθηναίοι απεσταλμένοι ταράχτηκαν απ' αυτήν την απάντηση κι ήταν έτοιμοι να βυθιστούν στην απελπισία για τη φρικτή μοίρα που τους περίμενε, όταν ο Τίμωνας, γιος του Ανδρόβουλου κι ένας από τους πιο διακεκριμένους άνδρες των Δελφών, τους πρότεινε να πάρουν κλαδιά ελιάς και να πλησιάσουν ξανά το μαντείο ως ικέτες. Οι Αθηναίοι ακολούθησαν τη συμβουλή του λέγοντας: "Άρχοντα Απόλλωνα, για χάρη έστω των κλαδιών ελιάς που σου φέραμε, δώσε μια καλύτερη προφητεία για την πατρίδα μας. Διαφορετικά, δε θα φύγουμε από τον ιερό χώρο, ώσπου να πεθάνουμε". Τότε η προφήτισσα τους έδωσε ένα δεύτερο χρησμό που έλεγε τα εξής: "Η Παλλάδα δεν μπορεί να εξιλεώσει τον Ολύμπιο Δία, μολονότι τον ικετεύει με πολλά παρακάλια κι όλη της την πειθώ· ωστόσο θα σας πω ένα λόγο ακόμα, οριστικό κι αμετακίνητο: Μολονότι όλα τα άλλα θα πέσουν όσα βρίσκονται μέσα στα όρια του Κέκροπα και το κάστρο του ιερού όρους του Κιθαιρώνα, ο Δίας, που τα βλέπει όλα, θα χαρίσει στην Αθηνά ξύλινο τείχος, ώστε αυτό να μείνει απόρθητο και να σώσει εσάς και τα παιδιά σας. Μα μην περιμένετε ήσυχοι το αναρίθμητο ιππικό και πεζικό να έρθουν από την Ασία, αλλά υποχωρήσετε γυρίζοντας την πλάτη σας στον εχθρό. Γιατί θα 'ρθει μια μέρα που θα τον αντιμετωπίσετε πρόσωπο με πρόσωπο. Θεϊκή Σαλαμίνα, θα φέρεις το θάνατο στους γιους πολλών μανάδων, όταν σπαρθεί ή θεριστεί ο καρπός της Δήμητρας. . (Ηρόδοτο 7, 140-141).

‘Άλλο παράδειγμα επεξηγηματικού χρησμού είναι αυτός του Θεαγένη από τη Θάσο. Οι Θάσιοι, εξαιτίας της δόξας που είχε φέρει στο νησί ο Θεαγένης λόγω των αθλητικών του θριάμβων, του έστησαν ένα άγαλμα για να τον τιμήσουν. Μετά το θάνατό του, ένας εχθρός του Θεαγένη ερχόταν κάθε νύχτα και έδερνε με χάλκινες βέργες το άγαλμα. Λέγεται ότι το άγαλμα εκδικήθηκε την πράξη αυτή, προκαλώντας το θάνατο του ανθρώπου και τα παιδιά του δίκασαν το άγαλμα για φόνο, με αποτέλεσμα να πεταχτεί στη θάλασσα από τους κατοίκους της Θάσου. Κατόπιν, ακαρπία έπληξε τη Θάσο και οι κάτοικοί της έστειλαν ερώτηση στο μαντείο, που τους συμβούλεψε να φέρουν πίσω αυτούς που είχαν διώξει. Οι κάτοικοι της Θάσου επέτρεψαν στους εξόριστους να γυρίσουν πίσω, αλλά το κακό δε διορθωνόταν. Ρωτώντας ξανά την Πυθία, εκείνη τους απάντησε ότι ξέχασαν τη μνήμη του μεγάλου Θεαγένη. Κάποιοι ψαράδες ψάρεψαν κατά τύχη το άγαλμα μέσα από τη θάλασσα, οι Θάσιοι το τοποθέτησαν και πάλι στην αρχική του θέση και έκτοτε το τίμησαν ως θεό, ως ήρωα, ως θεραπευτή και προστάτη της Θάσου

ΟΙ ΚΙΒΔΗΛΟΙ ΧΡΗΣΜΟΙ

Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι ορισμένοι χρησμοί της Πυθίας ήταν κίβδηλοι, δηλαδή εξαγορασμένοι, άρα ψεύτικοι, όπως π.χ. στην περίπτωση του Δημάρατου, πρβ: «Η υπόθεση αυτή προκάλεσε βίαιες φιλονικίες, ώσπου τελικά οι Σπαρτιάτες αποφάσισαν να ρωτήσουν το μαντείο των Δελφών αν ο Δημάρατος είναι γιος του Αρίστωνα. Ο Κλεομένης, αυτός που έδωσε στο λαό αυτήν την ιδέα, είχε φροντίσει προηγουμένως να εξασφαλίσει την υποστήριξη του Κόβωνα του γιου του Αριστόφαντου, ενός ισχυρού άνδρα των Δελφών. Αυτός ανέλαβε να πείσει τη μάντισσα Περίαλλα να δώσει την απάντηση που ήθελε ο Κλεομένης. Έτσι, όταν πήγαν οι Σπαρτιάτες απεσταλμένοι, του είπε η Πυθία ότι ο Δημάρατος δεν ήταν πραγματικός γιος του Αρίστωνα. Αργότερα αποκαλύφθηκαν τα πραγματικά γεγονότα αυτής της συμφωνίας. Ο Κόβωνας εξορίστηκε και η Περίαλλα, η μάντισσα, έχασε το αξίωμά της». (Ηρόδοτος 6, 66)

ΓΙΟΡΤΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΕΛΦΟΥΣ – «ΤΑ ΠΥΘΙΑ»

Οι Αρχαίοι Έλληνες, σύμφωνα με τον Πλούταρχο (Περί Μουσικής) και τον Παυσανία (Φωκικά), ενδιαφέρονταν πάνω απ΄όλα για τη μουσική εκπαίδευση των νέων, επειδή διαπλάθει τις ψυχές τους, εφόσον αποδεικνύεται χρήσιμη σε κάθε περίσταση, ακόμη και στους πολέμους. Έτσι οι Λακεδαιμόνιοι στις μάχες χρησιμοποιούσαν τους αυλούς, οι Κρήτες τη λύρα κλπ. Για τον ίδιο λόγο ίδρυαν στις πόλεις τους ωδεία, δηλαδή σχολεία μουσικής και συνάμα τελούσαν Πανελλήνιους μουσικούς αγώνες, τα καλούμε «Πύθια», στο αμφικτιονικό κέντρο των Δελφών , οι οποίοι ‘ήσαν αφιερωμένοι στον Απόλλωνα, το θεό της μουσικής.

Επίσης στου Δελφούς γίνονταν και οι εξής γιορτές, όμως όχι πανελλήνιας εμβέλειας: Τα Δελφίνια, σ' ανάμνηση της μεταμόρφωση του θεού Απόλλωνα σε δελφίνι, οδηγώντας τους Κρήτες ναυτικούς και στη συνέχεια πρώτους ιερείς στην περιοχή της ίδρυσης του ιερού. Γιορτάζονταν τον Απρίλιο. Τα Θαργήλεια, σχετική με την ιδιότητα του θεού Απόλλων να θεραπεύει από τους λοιμούς. Γιορτάζονταν την άνοιξη. Τα Σεπτήρια ή Στεπτήρια, σ' ανάμνηση της αναχώρησης του θεού Απόλλωνα για καθαρμό μετά το φόνο του δράκοντα. Τα Θεοφάνεια, σ' ανάμνηση της επιστροφής του θεού Απόλλωνα μετά τον καθαρμό του.

Στους μουσικούς αγώνες των Πυθίων περιλαμβάνονταν τα αγωνίσματα της ψαλμωδία, της κιθαρωδίας και της αυλωδίας και στους νικητές δινόταν ως έπαθλο στεφάνι από δάφνη, γιατί ο Απόλλων, ο θεός της Μουσικής, αγάπησε την κόρη του Λάδωνα Δάφνη, όπως λέει η παράδοση. Στη ψαλμωδία πρώτος νικητής ήταν ο Χρυσόθεμος, γιος του Καρμάνωρ, από την Κρήτη, μετά ο Θαμύρας, γιος του Φιλάμωνα κ.α.

Τα «Πύθια» αρχικά ήταν μόνο πανελλήνιοι μουσικοί αγώνες, όμως μετά έγιναν και για πανελλήνιους αθλητικούς αγώνες. Στην αρχή γιορτάζονταν κάθε οκτώ χρόνια (εννετηρίς) και κάπου από το 582 π.Χ. και εξής κάθε τέσσερα χρόνια (πεντετηρίς). Το πρόγραμμα των Πυθικών αγώνων διεξαγόταν ως εξής : την πρώτη μέρα ο μουσικός αγώνας, τη δεύτερη, τρίτη και τέταρτη οι γυμνικοί (αθλητικοί, γυμναστικοί) και την Πέμπτη οι ιππικοί αγώνες.

9. ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΜΑΝΤΕΙΩΝ

Οι Δελφοί, όπως και τα άλλα μαντεία, παρακμάζουν με την επικράτηση του Χριστιανισμού, που ήταν κατά της μαντείας και γενικά του ολυμπιακού πάνθεου. Το ιερό εγκαταλείπεται και ο τελευταίος χρησμός της Πυθίας λέγεται πως δόθηκε στον αυτοκράτορα Ιουλιανό τον παραβάτη (361-363 μ.Χ.) που είχε προσπαθήσει να ξαναζωντανέψει το μαντείο Δελφών. Ο χρησμός αυτός έλεγε τα εξής:

«Είπατε τω βασιληι , χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά, Ουκέτι Φοίβος έχει καλύβαν ου μαντίδα δάφνην, ου παγάν λαλεούσαν, απέσβετο και λάλον ύδωρ» = «Πέστε του βασιλιά ότι γκρεμίστηκαν οι πλουμιστές αυλές εχάθη, δεν έχει ο Φοίβος πια καλύβι, ούτε η προφήτισσα έχει δάφνη , μήτε πηγή που να λαλά και το μελητικό νερό βουβάθη».

Το 394 μ.Χ. δόθηκε οριστικό τέλος στη λειτουργία του μαντείου με διάταγμα του βυζαντινού αυτοκράτορα Θεοδοσίου Α΄.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Το παρόν βιβλίο είναι μια πρότυπη εργασία, που στηρίζεται σε αυθεντικές και μόνο πηγές, σε αρχαίους συγγραφείς, καθώς και σε αναγνωρισμένους σύγχρονους ειδικούς, Έλληνες και ξένους, τα ονόματα των οποίων αναφέρονται μαζί με τα λεγόμενά τους εντός του βιβλίου.